Αρχικό μήνυμα απο
steg
Το κείμενό σου έχει βασικά λάθη όσον αφορά το γλυκογόνο. Τάχουμε ξαναπεί και σε άλλο νήμα:
Καθόλου δύσκολο δεν είναι. Ο ρόλος του μυικού γλυκογόνου είναι να καίγεται τοπικά στην πρώτη επείγουσα ζήτηση, δηλαδή σε μία έντονη αναερόβια (δηλαδή χωρίς οξυγόνο και έξω από τα μιτοχόνδρια) δραστηριότητα του 1-1.5 λεπτού.
Η γλυκόζη που έχει αποθηκευτεί στους μύες ως γλυκογόνο είναι ΗΔΗ διαχωρισμένη, δηλαδή ξέρουμε ακριβώς πού θα καεί.
μαλλο μονο εσυ το ξερεις
.Απαξ και έγινε γλυκογόνο π.χ. στου μύες του στήθους, θα καεί όλη εκεί, όταν κάνουμε πιέσεις πάγκου. Δεν μπορεί να πάει να καεί σε άλλη μυική ομάδα, τελεία και παύλα!
αν εχεις δει κανεναν να εχει κανει με προπονηση με βαρη τοπιοκη λιποδιαλυση, να μου τον γνωρισεις, θελω να με αναλαβει περσοναλ..
Αυτό συμβαίνει γιατί απλά δεν υπάρχει κανένα μεταβολικό μονοπάτι από το οποίο η γλυκόζη των μυών θα μπορούσε να βγει έξω από τα μυικά κύτταρα και να πάει στο αίμα ή σε άλλα μυικά κύτταρα. Αν το γλυκογόνο μίας μυικής ομάδας αδειάσει, για να συνεχιστούν οι καύσεις θα αρχίσει να μπαίνει γλυκόζη από το αίμα. Αλλά αυτή η γλυκόζη θα είναι από το ηπατικό γλυκογόνο και όχι από το γλυκογόνο κάποιας άλλης μυικής ομάδας!
Αυτός ο μη διαχωρισμός που λες ισχύει ΜΟΝΟ για το λίπος και ΟΧΙ για το γλυκογόνο. Αλλά μιλάμε για το υποδόριο και το σπλαχνικό λίπος και όχι για το, ούτως ή άλλως αμελητέο, ενδομυικό λίπος.
δηλαβη αδειαζει το γλυκογονο απο το στηθος? και μετα τι αδειαζει. ο μυικος ιστος (κυταρα)?
Αυτό που καίγεται με τυχαία "σειρά" στην αερόβια άσκηση είναι το υποδόριο και το σπλαχνικό λίπος. Γι' αυτό, στην τελευταία πρόταση υπάρχει μία σαφής σύγχυση ως προς την αιτία της γράμμωσης. Η γράμμωση δεν έχει καμία σχέση με το κάψιμο του μυικού γλυκογόνου. Γραμμώνουμε επειδή χάνουμε υποδόριο λίπος αργά και συστηματικά και όχι επειδή καίμε μυικό γλυκογόνο για τις προσωρινές ανάγκες μίας προπόνησης.
εσυ ειπες πιο πανω πως αδειαζει το μυικο γλυκογονο απο την μυικη ομαδα που γυμναζουμε στα βαρη..
τωρα τι λες?
Μπορεί να είμαστε τιγκαρισμένοι στο μυικό γλυκογόνο και πάλι να έχουμε κοψίματα, αν το λίπος με συστηματική αερόβια έχει κατέβει π.χ. στο 8%.
Συνεπώς, ναι σίγουρα ΔΕΝ μπορούμε να πετύχουμε τοπική γράμμωση, αλλά αυτό συμβαίνει λόγω της ακανόνιστης καύσης του υποδόριου λίπους και ΟΧΙ του μυικού γλυκογόνου που όπως είπα παραπάνω ξέρουμε ακριβώς πού και πότε θα καεί.
πως θα γινει αυτο αν δεν μειωθει το πρωτο καυσιμο που εχουμε (γλυκογονο)
Οσο για το θέμα του αν εξαντλείται το συνολικό γλυκογόνο (ηπατικό και μυικό) κατά τη διάρκεια μίας προπόνησης, και αυτό τόχουμε ξαναπεί: ΔΕΝ ΕΞΑΝΤΛΕΙΤΑΙ. Αν συνέβαινε αυτό, θα παθαίναμε υπογλυκαιμικό σοκ (αυτό που οι αμερικάνοι λένε "hitting the wall" ή bonking) και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε βήμα, όχι να τρέξουμε διάδρομο! Οπότε, αφού υπάρχει ακόμα αρκετό γλυκογόνο, γιατί το σώμα καίει λίπος όταν ξεκινάμε αερόβια μετά τα βάρη και δεν στρέφεται στο γλυκογόνο, που υποτίθεται ότι είναι πιο εύκαιρη πηγή ενέργειας; Γιατί απλά το αν θα κάψουμε περισσότερο λίπος ή περισσότερο γλυκογόνο στην αερόβια εξαρτάται ΚΥΡΙΩΣ από την ένταση της αερόβιας [(220 - ηλικία)x65%] και όχι από το πόσο γλυκογόνο έχει μείνει στο σώμα.