Σπύρος Μπουρνάζος

[TRIANTAFYLLOU]

πολυ ωραίο το αφιέρωμα και η τελευταία φωτο είναι πάνω στο Σταυρό στην Καβάλα απο τον Άγιο Σίλα , όπου φαίνεται ολόκληρη η Καβάλα με το λιμάνι απο κάτω σαν καρποστάλ και αναδεικνύονται οι προδιαγραφες και η μεγαλοπρέπεια του σώματος του Σπύρου

[ΑΘΛΗΤΗΣ]

Πρόγραμμα χεριών από τον Σπύρο Μπουρνάζο στο περιοδικό ΑΘΛΗΤΗΣ, τεύχος 88 - Οκτώβριος 1984.

Από το blog.athlitis.gr

[Polyneikos]

Ανεξαρτήτως το που γυμνάζεται ο κάθε αθλητής ατομικά, οι προπονήσεις στο ιστορικό υπόγειο της Τροίας, το Athens Gym- Διάπλαση Αθηνών έχουν άλλη αίγλη, πόσο μάλιστα όταν έχεις παρτενέρ τον ίδιο τον Σπύρο Μπουρνάζο!
Ο Γιώργος Βασιλικόπουλος με τον Σάκη Λαμπαδαρίδη βρέθηκαν και έκαναν μια old school προπόνηση με τον Σπύρο.

[Polyneikos]

Ο Σπύρος Μπουρνάζος έχει παραχωρήσει μια εφ'ολης της ύλης συνέντευξη στο διαδικτυακό τόπο Amfilife.gr της Αμφιλοχίας.
Επειδή είναι μια συνέντευξη "ψυχής" απο τον Σπύρο, είναι ιδιαίτερα αναλυτική και αξίζει κάποιος να την διαβάσει, καθώς έχει εμβαθύνει αρκετά.
Θα την παρουσιάσουμε σε μέρη, όπως διατίθεται και από το Amfilife.gr

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 1ο)



Όταν αναφερόμαστε στην ιστορία του Bodybuilding, τότε η σκέψη μας έρχεται σε έναν αθλητή που έχει καταφέρει να σημαδέψει με την πορεία του, ένα αρκετά σημαντικό τμήμα αυτής της ιστορίας.
Ο Σπύρος Μπουρνάζος, είναι αθλητής που κατάφερε να φέρει πρώτα απ΄όλα τον κόσμο πιό κοντά στο Bodybuilding.
Αρκετοί ήταν και είναι οι αθλητές που όλα αυτά τα χρόνια έχουν άξιες νίκες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όμως η πραγματικότητα είναι ότι αυτό που λείπει σήμερα, και που μπορεί να φέρει περισσότερο κόσμο στο χώρο του Bodybuilding είναι οι άνθρωποι με προσωπικότητα.
Ο Σπύρος, εκτός από καλός αθλητής, είχε: εκείνη την σκηνική παρουσία, την εμφάνιση, καθώς και την κατανομή σώματος που άρεσε σε πολλούς, ακόμη και σε αυτούς που δεν ασχολούνταν με το Bodybuilding.
θα ήταν για μας παράλειψη, να μην αναφερθούμε στην πορεία και την καταξίωση αυτού του μεγάλου αθλητού και αποφασίσαμε να του κάνουμε μία αφιέρωση όπως του αξίζει στο νέο μας news blog.
βρήκαμε το Σπύρο στο πρώτο του γυμναστήριο όπου μας υποδέχτηκε απλά και φιλικά, δημιουργώντας ευχάριστο κλίμα από την πρώτη στιγμή. Πραγματικά ήταν σαν να κάναμε μια βουτιά στο χρόνο και βρεθήκαμε 30 χρόνια πίσω. Γύρω μας κυριαρχούσαν τα παλιά όργανα και οι φωτογραφίες του Σπύρου από παλιότερες εποχές. Πάνω απ΄όλα όμως, μπορούσες να καταλάβεις ότι εδώ, ένας άνθρωπος έχει δημιουργήσει την δική του ιστορία στο Bodybuilding.

Σπύρος Μπουρνάζος – Εισαγωγή

Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την τιμή και την πρόταση που μου κάνατε να σας παραχωρήσω μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο AMFlife.gr, για την πορεία της ζωής μου και την μετέπειτα εξέλιξη της αθλητικής μου καριέρας.
Παρέλαβα τις ερωτήσεις σας και αξιολόγησα μέσα από την προσωπική επικοινωνία που είχα μαζί σας, ότι έχω να κάνω με νέους ανθρώπους, ακομπλεξάριστους, χωρίς εμπάθεια, ζήλια, σύγκριση, ανταγωνισμό και ψευτοεγωισμό απαξίωσης (λόγω κόμπλεξ όχι ανωτερότητας αλλά κατωτερότητας) όπως συνέβη τόσα χρόνια στο πρόσωπό μου, όχι από απλούς και ταπεινούς συμπατριώτες μου, αλλά από τους λεγόμενους (εγγράμματους) που τους έλεγε ο πατέρας μου, αυτούς που υποτίθεται ξέρουν γράμματα και έχουν κάποια παιδεία και μόρφωση, λόγω σπουδών και γνώσεων μέσα από τα βιβλία(αλλά όχι από την ζωή) . Για μένα μορφωμένος άνθρωπος και με παιδεία δεν είναι αυτός που γνωρίζει πολλά μέσα από τις δανεικές γνώσεις των βιβλίων, αλλά αυτός που έχει απαλλαγεί από τα προσωπικά του πάθη και αδυναμίες, αυτός που οι εμπειρίες της ζωής του, τον δίδαξαν και έχουν γίνει βιώματα, δηλαδή συμπόνοια, συμπαράσταση, ευγνωμοσύνη, σεβασμό, φιλία, ευαισθησία, προσφορά, με λίγα λόγια αυτό που λέμε ανθρωπιά…

Όλα αυτά που θα σας περιγράψω και θα σας εξομολογηθώ, δεν είναι παράπονα από το φτωχό και τίμιο παιδάκι του ελληνικού παλιού κινηματογράφου( τον Βασιλάκη Καΐλα), που του φέρθηκε η ζωή άδικα και αχάριστα (η ζωή θα σου δώσει αυτά που σου αξίζουν αν έχεις πίστη, υπομονή και επιμονή στην ώρα σου, αν είσαι τίμιος και εργατικός αλλά μπορεί και να είσαι ανυπόμονος και λαίμαργος για χρήμα και εξουσία και να τα αρπάξεις με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, δηλαδή να βιάσεις καταστάσεις για να τα αποκτήσεις , αλλά να ξέρεις ότι αυτός ο βιασμός μακροχρόνια θα είναι εις βάρος σου, δηλαδή βάρος στην ψυχής σου..)
Αυτά λοιπόν που θα σας εξομολογηθώ μέσα από προσωπικές εμπειρίες και βιώματα, είναι και το οφείλω σ εσάς τους νέους που σήμερα περνάτε αυτήν την κρίση (όχι την οικονομική γιατί στην εποχή μας ήταν τρις χειρότερη) αλλά την κρίση αξιών, για να σας δώσω δύναμη και κουράγιο να συνεχίσετε με πίστη και ελπίδα για το μέλλον και την σταδιοδρομία σας και σας το ξαναλέω πως αυτό που δικαιούστε και αξίζετε δεν θα σας το δώσουν οι πολιτικοί, αλλά η ζωή η ίδια.( δεν λέω ακόμη την λέξη Θεός γιατί θα παρεξηγηθώ από τους παρα-μορφωμένους γιατί έχουν μπερδέψει το ορατό – την ζωή με το αόρατο -τον Θεό, την μορφή με το άμορφο, το πρόσωπο με το απρόσωπο, την ύλη από το πνεύμα, την αγάπη από τον φόβο.
Νομίζουν ότι αυτά είναι ξεχωριστά, γιατί είναι κοντόφθαλμοι και δεν βλέπουν πέρα από αυτό που αντιλαμβάνονται με τα αισθητήρια όργανα, δηλαδή αυτό που βλέπουν τα μάτια τους και ακούνε τ αυτιά τους, γιατί έχουν νεκρώσει τα συναισθήματά τους, την καρδιά τους, διότι μόνον οι καθαροί τη καρδία τον θεό όψοντε , διαισθάνονται (αυτά θα τα πούμε στην συνέχεια..)
Τώρα θα σας απαντήσω στις ερωτήσεις σας, όχι όμως μονολεκτικά όπως έχω κάνει σε εκατοντάδες συνεντεύξεις που έχω δώσει σε όλον τον Ελληνικό και Ξένο τύπο(περιοδικά, εφημερίδες και Μ.Μ.Ε.) αλλά θα σας περιγράψω με ειλικρίνεια και ρεαλισμό, χωρίς φόβο και πάθος, γιατί απευθύνομαι σε συμπατριώτες μου, που με γνωρίζουν από τα γεννοφάσκια μου και μαζί έχουμε μοιραστεί χαρές-λύπες, παιχνίδια, τσακωμούς, θυμούς-αγάπες και όλα τα θετικά και αρνητικά συναισθήματα που περιλαμβάνει η ζωή και όπως λέγαμε και τότε ”ότι είπαμε …… νερό κι αλάτι”.
Θα προσπαθήσω να γυρίσω πίσω να θυμηθώ και να αναβιώσω γεγονότα και καταστάσεις από την παιδική μου ηλικία και να μπορέσω να κάνω το βίωμα λέξεις, που για μένα είναι πάντα πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο, γιατί δεν φημίζομαι για τις γραμματικές και λογοτεχνικές μου ιδιότητες, γιατί θα το διαβάσουν και εγγράμματοι και δεν θέλω να πιαστούν από λέξεις, αλλά από το νόημα και την ουσία, αυτών που θέλω να εκφράσω, αναγκαστικά μέσα από λέξεις .
Τον προφορικό λόγο, τον σπούδασα καλά στην Ανώτατη Πεζοδρομιακή και ξέρω και τους βάζω όλους στην θέση τους, και όποτε χρειάστηκε σε όλα τα τηλεοπτικά μέσα , αλλά και στις συνεντεύξεις περιοδικών και εφημερίδων, άλλα τους έλεγα και αλλιώς το μετέφεραν, γιατί έμπαινε μέσα και η προσωπική τους άποψη, αφού τους καθρέφτιζα τις δικές τους αδυναμίες και κόμπλεξ σωματικά και προσπαθούσαν με πλάγιο τρόπο να μου πουν ότι αυτοί που γυμνάζονται είναι ανεγκέφαλοι, ωραιοπαθείς, νάρκισσοι, χρησιμοποιούν την σωματική τους δύναμη για μπραβιλίκια, προστασίες, εκφοβισμούς κ.λ.π. (εξαιρούνται φυσικά πάντα οι παρόντες) και εγώ ήμουν παρών και εμμέσως πλην σαφώς τα πάντα πληρών! Αφού πληρούσα αυτά τα σωματικά προσόντα!..

– Πως ήταν τα παιδικά σας χρόνια στην Αμφιλοχία;

Σπύρος Μπουρνάζος: Μπορώ να σας πω ξέγνοιαστα, ανέμελα έως αυθόρμητα και άτακτα, αφού έκανα πάντα αυτό που αισθανόμουν χωρίς να υπολογίζω την γνώμη και την στάση των άλλων και ιδίως των δασκάλων μου και κατόπιν των καθηγητών, επιβάλλοντας μου τιμωρίες όχι μόνο πειθαρχικές αλλά και σωματικές. Γιατί δεν πειθαρχούσα στις απαιτήσεις, τις προσδοκίες τους και στα πρότυπα που θέλανε να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα ενός αυθόρμητου παιδιού, σύμφωνα με τις ιδέες της τότε εποχής, ή καλύτερα με τις ιδέες που επέβαλαν και σε αυτούς, το τότε πολιτικό σύστημα που εκπροσωπούσαν και οι περισσότεροι υπηρετούσαν με πάθος και αφοσίωση (τότε ήταν χούντα και θέλανε πολίτες στρατιωτάκια, υπάκουα, όπως ήταν και οι ίδιοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις και μία από αυτές τις εξαιρέσεις ήταν και ο κ. Τριαντάφυλλος , όνομα και πράμα, σκέτο τριαντάφυλλο που μύριζε ήθος, σεβασμό, καλοσύνη και πάντα χαμόγελο.
Αν και δεν ήταν δάσκαλός μου, γιατί ήταν σε άλλη τάξη, εγώ και μετά που συνταξιοδοτήθηκε και έμενε στο Κομπότι της Άρτας, πήγαινα ανελλιπώς και τον έβλεπα αυτόν και την οικογένειά του, τέτοιος ήταν ο σεβασμός μου απέναντί του. Αιώνια η μνήμη του και ο θεός να αναπαύσει την αγνή ψυχή του)

Σπύρος Μπουρνάζος - Κ. Τριαντάφυλλος

Μέσα από τον φόβο και την τιμωρία προσπαθούσαν να επιβάλουν τις δικές τους ιδέες και τρόπο ζωής, κι ύστερα θέλανε σεβασμό και αφοσίωση, όχι στον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια απέναντι στην ζωή και στις δυνατότητες του καθενός, αλλά σε αυτό που οι ίδιοι σου επέβαλαν. Ό,τι χειρότερο να σκοτώνεις και να βεβηλώνεις τον αυθορμητισμό και τις δυνατότητες ενός παιδιού, μέσα από φόβο, ενοχές και χαρακτηρισμούς, όπως έλεγαν στον πατέρα μου: απείθαρχος, θρασύς – τζόρας (ξεροκέφαλος) κ.λ.π. ( όχι ότι σήμερα είναι καλύτερη η ασυδοσία – δημοκρατία), αφού και τα δύο συστήματα δεν θέλουν πολίτες συνειδητοποιημένους, αλλά ασυνείδητους οπαδούς κομματοποιημένους όπως είναι και οι ίδιοι.
Πως όμως να κάνεις ένα παιδί αυθόρμητο και ζωντανό απέναντι στην ζωή, υπάκουο μέσα από τον φόβο και την τιμωρία, μέσα από την σύγκριση και τον αθέμιτο ανταγωνισμό, μη παίρνοντας υπόψιν τον χαρακτήρα και τις δυνατότητές του (ταλέντο); Kαι οι δικές μου δυνατότητες ήταν πιο ανεπτυγμένες στις αισθήσεις (σωματικές) και στα αγνά συναισθήματα, που εκδηλώνονταν μεσα απο τον αυθορμητισμό και το ένστικτο και λιγότερο στο κεφάλι, την ξερή μνήμη να αποστηθίζω και να παπαγαλίζω αυτά που δεν καταλάβαινα.

Στα σχολεία δεν βραβεύουν τα συναισθήματα αλλά την μνήμη – το κεφάλι και κατά το τέλος της σχολικής χρονιάς στις γυμναστικές επιδείξεις, βραβεύανε και την σωματική ρώμη, μέσα από αθλητικές επιδόσεις και διακρίσεις. Tα δε αυθόρμητα και ειλικρινή συναισθήματα, δηλαδή την φιλία, την συμπόνοια, την συμπαράσταση, την χαρά ,το γέλιο και το άνοιγμα σε όλους κι όλα χωρίς διαχωρισμούς και διακρίσεις σε ανώτερους και κατώτερους, σε φτωχούς και πλούσιους, με λίγα λόγια την ευαισθησία , όχι μόνο δεν λαμβάνεται υπόψιν αλλά θεωρείται ως αδυναμία, βλακεία έως χαζομάρα(υποψήφιο για εκμετάλλευση) από τα λεγόμενα κεφάλια. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε ότι ‘’ αυτός θα γίνει όταν μεγαλώσει μεγάλο κεφάλι ή έχει μεγάλο κεφάλι από τώρα΄΄.
Όντως μερικοί έχουν πολύ μεγάλο κεφάλι αλλά μικρή καρδιά και νεκρές αισθήσεις κι αυτό φάνηκε στην πορεία της ζωής τους. Οι πιο πολλοί από αυτούς (όχι όλοι γιατί πάντα υπάρχει εξαίρεση στον κανόνα) γίνανε πολιτικοί , δικηγόροι, δήμαρχοι, επιχειρηματίες και με μεγάλες θέσεις στον δημόσιο τομέα και όλη τους η συναισθηματική και αισθητική καταπίεση τους βγήκε όταν πήραν εξουσία στα χέρια τους. Εκεί βγαίνουν τα απωθημένα της χειραγώγησης και της καταπίεσης, για την ψευτοεικόνα που παρουσίαζαν τότε. Λένε ότι το χρήμα και η εξουσία διαφθείρει τους ανθρώπους. Εγώ τους λέω ότι οι ίδιοι είναι διεφθαρμένοι μέσα τους ή καλύτερα επέτρεψαν να τους διαφθείρουν όταν ήταν μικροί και ευαίσθητοι και τώρα μέσα από την αναισθησία, τα νεκρά συναισθήματα και την εκλογίκευση, γίνανε ίδιοι με τα πρότυπά τους, δηλαδή αντίγραφα και όχι πρωτότυπα όπως μας θέλει η φύση μας! (Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος).

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τα έπαθλα

Δεν λέω ότι δεν χρειάζονται οι μνήμονες -τα κεφάλια , είναι και αυτοί χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο, εάν το χρησιμοποιήσουν για το καλό της ανθρωπότητας μέσα από την επιστήμη , την τεχνολογία, την εφευρετικότητα κ.λ.π. και όχι για το εγώ τους- κόμπλεξ ανωτερότητας και των απωθημένων τους (πιστεύοντας ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό και όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω απ’ αυτούς) . Όπως χρήσιμη είναι και η καρδιά- τα συναισθηματικά άτομα με ευαισθησίες, που μας έχουν δώσει την ποίηση, την λογοτεχνία, την φιλοσοφία, τη μουσική, το θέατρο και τόσα άλλα αριστουργήματα, που συμβάλουν στην παιδεία και τον πολιτισμό. Όπως επίσης χρήσιμα είναι και τα εργατικά χέρια μέσα από την κατασκευή και την τεχνοτροπία, που κάνουν την ιδέα πράξη και βλέπουμε όλα αυτά τα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα και αριστουργήματα. Όλοι λοιπόν είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχουν διαχωρισμοί και διακρίσεις και όλα αυτά ξεκινούν από την παιδεία, από την τρυφερή ηλικία . Από εκεί ξεκινά το μπόλιασμα για τον μετέπειτα χαρακτήρα, γι’ αυτό χρειάζεται αξιολόγηση από τους έμπειρους εκπαιδευτικούς (αφού πρώτα αξιολογηθούν και αυτοί) και μετά θα δίνουν την σημαία στον άξιο. Και άξιο, δεν είναι μονάχα το κεφάλι και η μνήμη, η στενή λογική, ούτε η σωματική ρώμη και τα μπράτσα, ούτε τα συναισθήματα όσο αγνά κι ευαίσθητα κι αν είναι. Άξιος είναι αυτός που συνδυάζει περισσότερο και τα τρία αυτά κέντρα, που απαρτίζουν την ανθρώπινη οντότητα και προσωπικότητα.
Τώρα, όσο για τους δασκάλους μου δεν τους οφείλω κανένα ΄Ευ Ζειν΄που είχε πει ο Μ . Αλέξανδρος για τον δάσκαλό του τον Αριστοτέλη, εγώ όμως τους οφείλω, έστω και καθυστερημένα, τώρα που έφτασα σε ώριμη ηλικία, ένα μεγάλο ευχαριστώ για την δυνατότητα που μου έδωσαν άθελά τους, να ακολουθήσω το ένστικτό μου, το πεπρωμένο μου και να κερδίσω το Ευ Ζειν μέσα από πολύ κόπο, ταλαιπωρίες, πόνο σωματικό και ψυχικό και ατέλειωτο νοητικό αδιέξοδο.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος βραβεύεται από τον αξιωματικό

Κατά βάθος, ξέρετε ποιο είναι το βάθος; Ο πραγματικός μας εαυτός, το ασυνείδητό μας, το είναι μας , που είναι αλάνθαστο, αυτό που θέλουμε να είμαστε όλοι και δεν μας αφήνει η επιφάνεια του φαίνεστε, η εικόνα για τους άλλους. Οι δάσκαλοί μου με συμπαθούσαν και μπορώ να πω με θαύμαζαν για τον ατίθασο και ασυμβίβαστο χαρακτήρα μου, γιατί τα επικριτικά τους λόγια δεν συμβάδιζαν με τις πράξεις τους, όταν με αγκάλιαζαν στους σχολικούς αγώνες( που έβγαινα πάντα πρώτος σε όλα τα αγωνίσματα), λες και ήταν ο γιος τους και αισθάνονταν υπερήφανοι που ήμουν μαθητής τους. Όπως επίσης λόγω σωματικής ρώμης, μου έδιναν πάντα τον πρώτο ρόλο στο τέλος της σχολικής χρονιάς, στο θεατρικό έργο και με εμψύχωναν να μάθω σχεδόν έναν τόμο διαλόγους, που εγώ δεν θυμόμουν ούτε το΄ Πάτερ Ημών΄ (αυτό ήταν δουλειά του μνήμονα πρώτου μαθητή). Αλλά δεν μπορεί το παλικάρι ΄ο Κατσαντώνης ΄να είναι μαλθακός και αδύνατος, ούτε είχε και την συναισθηματική φόρτιση να υπερασπιστεί το ρόλο, γιατί δεν είχε την παλικαριά μέσα του !..

Ο Σπύρος Μπουρνάζος στο τέλος της σχολικής χρονιάς σε θεατρικό έργο

Επίσης ξέχασα να αναφέρω ότι εκτός από την ανεμελιά και τον αυθορμητισμό, πέρασα και στερημένα παιδικά καλοκαιρινά χρόνια. Γιατί μετά το τέλος κάθε σχολικής περιόδου, οι γονείς μου μας παίρνανε εμένα και τον μικρότερό μου αδελφό Κώστα (είχαμε 5 χρόνια διαφορά, ο Παναγιώτης γεννήθηκε μετά από 14 χρόνια) και πηγαίναμε στο Ρίβιο, κοντά στην λίμνη Αμβρακία, όπου καλλιεργούσαμε και μαζεύαμε καπνά και γυρίζαμε πάλι στην Αμφιλοχία αρχές τις σχολικής περιόδου. Έτσι καλοκαιρινά μπάνια – παιχνίδια – φλερτ – νεανικοί έρωτες και ξεγνοιασιά ……άγνωστα . Δουλειά , μόχθος και ‘ανταγωνισμός’ με 2-3 οικογένειες που τα χωράφια μας ήταν δίπλα – δίπλα, ποιος θα μαζέψει και θα τελειώσει πρώτος! Έτσι, πότε ξημέρωνε και πότε νύχτωνε και ιδίως το καλοκαίρι που η μέρα είναι ατέλειωτη , ούτε που το καταλαβαίναμε!…
Όσοι έχουν ασχοληθεί με αγροτικές δουλειές και ιδίως με καπνοκαλλιέργειες, μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει δουλειά μέσα στον ήλιο, κατακαλόκαιρο, από τις 5 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ με λάμπα πετρελαίου, γιατί το ρεύμα ήρθε πολύ αργότερα. Το μόνο ρεπό, ήταν όταν καμιά φορά έριχνε κάπου και που καμιά καλοκαιρινή μπόρα και δεν μπορούσαμε να μαζέψουμε καπνό, οπότε απολαμβάναμε την υπόλοιπη μέρα και κάπου – κάπου καμία Κυριακή και ιδίως τον Δεκαπενταύγουστο της Παναγίας. Η μόνη μας διέξοδος, μετά τις ΄8 το απόγευμα, εμένα και του Κώστα, ήταν να φτιάξω πίσω από την αποθήκη(που βάζαμε τα καπνά και το βράδυ κοιμόμασταν όλοι η οικογένεια , τώρα που το σκέφτομαι και το αναβιώνω απορώ πως ζούμε ακόμη από τόση νικοτίνη που εισπνέαμε μέχρι τα ξημερώματα) ένα υπαίθριο αυτοσχέδιο γυμναστήριο με μονόζυγα – δίζυγα και βάρη από τενεκέδες από τυριά, άδειους, που τους γεμίζαμε με τσιμέντο και για μπάρα βάζαμε μέσα το λοστό που ανοίγαμε τρύπες για να κρεμάμε τις αρμάθες από τα καπνά.
Όσο για οριζόντιο πάγκο φανταστείτε ότι είχε τέτοιο φάρδος (αντί για 25 cm τον έκανα 50cm) και εκεί ο μακαρίτης ο παππούς μου κοιμόταν τα βράδια του καλού καιρού, για τέτοια αυτοσχέδια κατασκευή μιλάμε!.. Κι όμως…. απ’ αυτά τα αυτοσχέδια βάρη και το αδιέξοδο της καλοκαιρινής ανεμελιάς, ξεκίνησε το μικρόβιο και το μπόλιασμα για την μετέπειτα πορεία και σταδιοδρομία μου στο bodybuilding.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με Αυτοσχέδια Βάρη

Η ζωή λοιπόν κάτι σου αφαιρεί και κάτι σου προσθέτει, κάτι σου στερεί και κάτι σου προσφέρει , αρκεί να έχεις όπως είπαμε και πριν πίστη – υπομονή και επιμονή και όπως λέγαν και οι Αρχαίοι Ημών Πρόγονοι “Ουδέν κακό αμιγές καλού” .

Συνεχίζεται…………..

Πηγή

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 2ο)

α) Σε τί ηλικία φύγατε από την Αμφιλοχία;
β) Πως πήραν οι γονείς σας αυτή την επιλογή;
γ) Σε ποιά ηλικία αρχίσατε να γυμνάζεστε;
δ) Το Bodybuilding πως ήρθε στη ζωή σας; Είχατε πάθος από μικρός;

Σπύρος Μπουρνάζος

Από την Αμφιλοχία στην ουσία δεν έφυγα ποτέ, η ψυχή μου ήταν και είναι πάντα εκεί, απλώς λόγω του ατίθασου χαρακτήρα μου και ότι το μέλλον σε σχέση με τα όνειρα και τις προσδοκίες των γονιών μου, δεν ήταν αυτό που περιμένανε από μένα, δηλαδή σπουδές και επαγγελματική αποκατάσταση, μία θέση στο δημόσιο τομέα (όπως οι περισσότεροι), για να γλιτώσω όπως λέγανε από την τυραννία του καπνού. Έτσι λοιπόν, αποφάσισαν να με (αποσπάσουν προσωρινά μέχρι να στρώσω) στην Αθήνα , στην μικρότερη αδελφή της μητέρας μου (την θεία Ευανθία), που ήταν εκεί παντρεμένη με έναν τύπο ( τον θείο Θέμη) που με συμπαθούσε απεριόριστα από την πρώτη στιγμή που με γνώρισε, όταν ερχόταν τα καλοκαίρια με την θεία στην Αμφιλοχία και μας επισκεπτόταν στα καπνά.
Αντί να βοηθήσει και αυτός όπως η θεία στο αρμάθιασμα, με έπαιρνε και πηγαίναμε πίσω στην αποθήκη που είχα το υπαίθριο γυμναστήριο και αρχίζαμε τον συναγωνισμό στην άρση βαρών, “κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι” που λέμε. Αυτός ήταν ο τέντζερης και εγώ το καπάκι. Με έστειλε η μοίρα, το πεπρωμένο στον κατάλληλο άνθρωπο, αυτός 35 χρονών εγώ 14 και στον χαρακτήρα ίδιοι,! (αυτός μου τράβηξε το 1972 και φωτογραφίες που διασώθηκε ευτυχώς μία την ώρα τις άρσης και έχω σε ανάμνηση το πρώτο μου αυτοσχέδιο γυμναστήριο) .

Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε πόζα στην παραλία της Αμφιλοχίας

Αποσπάστηκα λοιπόν στην ηλικία των 14 ετών στην τρίτη Γυμνασίου, που έπρεπε πάση θυσία να τελειώσω, γιατί ο θείος τους υποσχέθηκε, ότι θα με πάει στην σχολή Εργοδηγών Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων. Τότε λεγόταν Μικρό Πολυτεχνείο, που κι ο ίδιος είχε τελειώσει και ήταν πλέον εργολάβος εγκαταστάσεων μεγάλων έργων.
Έτσι με αυτό το δέλεαρ εφησύχασε τους γονείς μου, κι εμένα μου έδωσε κουράγιο για τα μαθήματα στη σχολή, να μην τα σκέφτομαι γιατί οι πιο πολλοί καθηγητές ήταν φίλοι και συμφοιτητές του.
Έτσι λοιπόν, έβαλα τα δυνατά μου κι έγινα ”άσσος” στις αντιγραφές στα διαγωνίσματα και μπόρεσα να ξεπεράσω αυτόν τον εφιάλτη των μαθημάτων και τέλειωσα το γυμνάσιο με όλα τα πλάγια και αθέμιτα μέσα. Πάντα με την βοήθεια και την συμπαράσταση του θείου, για να μην εκτεθεί κι αυτός στην υπόσχεση που έδωσε στους γονείς μου, λέγοντάς τους ότι” αυτός θα μεγαλουργήσει” γιατί είναι πολύ έξυπνος και δραστήριος, απλά εδώ στο χωριό τον παρέσυραν οι κακές συναναστροφές- όπως του είπαν- και είχαν την εντύπωση και οι γονείς μου.
Έτσι, όπως σχεδόν όλοι οι γονείς( ακόμα και αυτών που διαπράττουν ληστείες, εμπόριο ναρκωτικών κ.λ.π.) κι ένα σωρό αδικήματα, την ευθύνη την ρίχνουν στους άλλους. Πως να δεχθεί το Εγώ τους ότι η προέκταση του εαυτού τους, δεν ανταποκρίνεται στα όνειρα και τις προσδοκίες τους; Το ίδιο και οι δικοί μου γονείς πίστευαν, ότι οι άλλοι με παράσερναν κι όχι ότι εγώ παράσερνα τους άλλους.
Φανταστείτε ότι ήμουν ο πρώτος- πιστεύω στην Ελλάδα- που καθιέρωσα την αργία του Σαββάτου στο γυμνάσιο. Είχα υπολογίσει ότι στις 121 απουσίες αδικαιολόγητες μένω στην ίδια τάξη και επειδή το Σάββατο είχαμε τρίωρο και τα πιο βαριά για μένα μαθήματα: Αρχαία – Νέα – Μαθηματικά,( είναι ζήτημα αν πήγα 5-6 φορές το χρόνο) για να περάσει η ώρα, ώσπου να σχολάσουν οι συμμαθητές μου, αυτοί με ακολουθούσαν για ποδόσφαιρο.
Εγώ και ο Τάκης ο Φλόκας, εξωσχολικός και παίκτης του Αμφίλοχου, πηγαίναμε οι δυο μας στο μεγάλο γήπεδο(όχι του γυμνασίου μην με δουν οι καθηγητές) και παίζαμε μπάλα διπλό μόνοι μας. Τρέχαμε από το ένα τέρμα στο άλλο χιλιόμετρα ατέλειωτα ποιος θα βάλει τα περισσότερα γκολ.!! Μετά φτιάχναμε ο καθένας την σύνθεση της ομάδας του όταν σχόλαγαν (οι παρασυρμένοι) και δώστου άλλο ένα δίωρο σχεδόν.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε πόζα στην παραλία της Αμφιλοχίας

Ποιος λοιπόν ευθυνόταν για μένα τότε; οι άλλοι ή εγώ; Aν πω οι άλλοι , είμαι ανεύθυνος και άδικος. Αν πω Εγώ (τώρα που μου ξεδιαλύθηκε αυτός ο γρίφος) θα είμαι άδικος απέναντι στην φύση και την σωματική ενέργεια που μου δώρισε απλόχερα για την μετέπειτα εξέλιξή μου στον αθλητισμό και την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Γι’αυτό, κακό πράγμα η κρίση και το ρίξιμο των ευθυνών για τις δικές μας επιτυχίες ή αποτυχίες. Ταπεινότητα και ευγνωμοσύνη και όχι θράσος και αγνωμοσύνη, απέναντι στους συνανθρώπους μας και την θεία πρόνοια που προ – νοεί για όλους και όλα πριν από εμάς.
Δηλαδή, πριν εξελιχθεί το ένστικτο σε νοημοσύνη, υπήρχε η υπέρτατη συνειδητότητα και σοφία, αυτό που αποκαλούμε με τρία γράμματα Θεό . Αυτό που πάντα υπήρχε πριν από εμάς και θα υπάρχει και μετά από εμάς, αυτό που είναι και μέσα σ’ εμάς σαν ε – αυτός, σαν εγώ είμαι και έξω από εμάς, σαν εκείνο είναι, που πάντα ήταν – είναι – και θα είναι, αυτό που λέει η Ορθοδοξία μας ΄΄νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν΄.
Ο καθένας έχει την ελευθέρα βούληση την ενέργειά του, να την διοχετεύσει είτε για δημιουργία είτε για καταστροφή, πάντως το δώρο, την προίκα μας, την παίρνουμε όλοι μας από την ημέρα που γεννιόμαστε, άλλος σωματικά, άλλος διανοητικά και άλλος συναισθηματικά.
Αυτά είναι τα τρία κέντρα μας, τα ζύγια που πρέπει να ζυγίσουμε και να ισορροπήσουμε σαν ανθρώπινες υπάρξεις. Κανένας δεν γεννιέται και με τα τρία ισορροπημένος, ουδείς, άντε οι πιο χαρισματικοί με δύο αλλά πάντα θα λείπει κάτι για να κάνουμε κι εμείς την ατομική μας προσπάθεια για την υπέρβαση. Η ενέργεια μοιράζεται ασύμμετρα, όπως και το σώμα όταν γυμναζόμαστε, άλλος έχει φαρδιές πλάτες, άλλος φαρδείς ώμους, άλλος μεγάλα μπράτσα και άλλος μεγάλα πόδια από την φύση του. Μόνο με την γυμναστική μπορείς να φέρεις το σώμα σε συμμετρία και αρμονία, όχι γυμνάζοντας υπερβολικά το σημείο που σε έχει προικίσει η φύση (και υπερτερεί του υπόλοιπου σώματος), αλλά περισσότερο αυτό που υστερείς π.χ. αν ένας έχει μεγάλες πλάτες και φαρδείς ώμους και χέρια αδύνατα, αυτά είναι που θέλουν περισσότερο γύμνασμα και προσπάθεια και όχι η πλάτη. Το ίδιο (γυμναστική ) θέλει και ο νους, αν κάποιος έχει γερή μνήμη και οξυδερκή σκέψη, δεν θα δώσει εκεί όλη του την ενέργεια, αλλά θα πρέπει να δουλέψει τα συναισθήματά του και τις αισθήσεις του, για να είναι άνθρωπος ισορροπημένος και αρμονικός. Αλλιώς θα παραμείνει ανισόρροπος και θα πιστεύει ότι επειδή έχει λογική κατάρτιση και ξέρει να ελίσσεται μέσα από εκλογικεύσεις και λογοπαίγνια, ότι είναι και συνειδητοποιημένος, έχει δηλαδή συνειδητότητα .
Ας μην μπερδεύουμε την συνείδηση με την συνειδητότητα, γιατί την συνείδηση μπορεί και να την χάσεις μέσα από τα πάθη και όταν εκτονωθεί το οποιοδήποτε πάθος να επανέλθεις, ενώ η συνειδητότητα δεν έχει εκτόνωση, ούτε χάνεται, είναι μόνιμη κατάσταση κατανόησης απαλλαγμένη από πάθη, ή να το πω καλύτερα, ελέγχει και επιβάλεται στα πάθη. Είναι αφέντης και όχι δούλος των παθών. Ο συνειδητοποιημένος ζει με πάθος μέσα στην απάθεια. Τώρα, τι ισορροπία και αρμονία μπορεί να έχει ένας άνθρωπος αν π.χ. έχει λογική 70% και συναίσθημα 30%; Πως να έχει ευαισθησία ,δηλαδή ευ-αισθήσεις και συναίσθημα ή και το αντίθετο; Είναι σαν τα τρία ζύγια που έχει ο χαρταετός, αν π.χ. το δεξί ζύγι είναι πιο κοντό , ο χαρταετός κάνει αριστερές κωλοτούμπες, αν είναι το αριστερό κάνει δεξιές, αν είναι το μεσαίο δεν ανεβαίνει ψηλά. Έτσι είναι και ο άνθρωπος, για να ανέβει ψηλά σαν συνειδητοποιημένη ύπαρξη, θέλει η ενέργεια καλό ισομερισμό και ζύγισμα.
Αλλιώς θα είναι αυτό που λέμε απλά και λαϊκά ”κωλοτούμπας”. Θα λέει και θα ξελέει, θα υπόσχεται και δεν θα μπορεί να τηρεί τις υποσχέσεις του, γιατί τα πάθη μέσα από τις συνήθειες(δηλαδή τις κωλοτούμπες) θα τον έχουν ζαλίσει – σβουρίσει. Έτσι, είτε είσαι ζαλισμένος από χείμαρρο σκέψεων, είτε μεθυσμένος από ποτά, είναι το ένα και το αυτό.
Μόνο που τον μεθυσμένο δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά, γιατί άμα ξεμεθύσει δεν θα θυμάται τι υποσχέθηκε, ενώ οι μεθυσμένοι της εξουσίας θυμούνται και σε καθησυχάζουν!…..
Γι’ αυτό λοιπόν, πρέπει ο καθένας μας να κάνει την ατομική του προσπάθεια να ζυγίσει το ζύγι του ή τα ζύγια του, γιατί πάντα θα υπάρχει το ανικανοποίητο μέχρι να ισορροπήσουμε και μέσα μας και έξω. Γι’αυτό δεν θα μας ικανοποιούν ούτε τα πλούτη, ούτε η δόξα, όπως δεν έχουν ικανοποιήσει τόσους και τόσους πάμπλουτους σαν τον Κροίσο που ήθελε ακόμη περισσότερα, ούτε δοξασμένους σαν τον Μέγα Αλέξανδρο 33 χρονών που ήθελε να γυρίσει πίσω από την Ινδία να κατακτήσει τον υπόλοιπο γνωστό τότε κόσμο!

Ο αδελφός του Σπύρου Μπουρνάζου Κώστας, σε πόζα στην παραλία της Αμφιλοχίας

Θα θυμόσαστε από την ιστορία όταν κατέστρεψε την Θήβα, μόνο τον Διογένη δεν πείραξε από σεβασμό και θαυμασμό.
‘Οταν πήγε ο ίδιος να τον συναντήσει και τον είδε να κάθεται ήρεμος και γαλήνιος να απολαμβάνει τον ήλιο τον ρώτησε:” τι θέλεις να σου χαρίσω;” και ο σοφός πάμφτωχος του είπε:” αυτό που θέλω δεν μπορείς να μου το χαρίσεις εσύ, αν θέλεις κάνε λίγο πιο πέρα γιατί έχει πέσει η σκιά σου πάνω μου και μου κρύβεις τον ήλιο”!!!! Και ο Αλέξανδρος του είπε με θαυμασμό(γιατί κάτι άλλο είδε στο γαλήνιο πρόσωπό του),” αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος θα ήθελα να ήμουν ο Διογένης”, και ο Διογένης του απάντησε:” παράτησέ τα όλα και γίνε τι σε εμποδίζει; Μάλλον το εγώ του το ανικανοποίητο….. Όπως και του βασιλιά Πύρρου που ετοιμαζόταν να κυριεύσει και να καταστρέψει την Καρχηδόνα όταν τον ρώτησε ένας επικούρειος συμβουλάτοράς του : ”και μετά την Καρχηδόνα τι θα κάνουμε βασιλιά μου;” Ο Πύρρος του απάντησε πως” θα καθόμαστε και θα απολαμβάνουμε” και ο επικούρειος του ανταπάντησε” γιατί δεν το κάνουμε από τώρα αφού τα έχουμε όλα και δεν κινδυνεύουμε από πουθενά;” Ξέρετε την κατάληξη του Πύρρου του μεγάλου αυτού κατακτητή; Τον σκότωσε μια γριά μάνα με μια πέτρα στο κεφάλι όταν είδε ότι θα της σκότωνε το παιδί της!!!!
Αντί λοιπόν να κατακτήσουν και να δαμάσουν οι άνθρωποι το εγώ τους, την φιλοδοξία και την ματαιοδοξία τους, θέλουν να κατακτούν και να εξουσιάζουν τους άλλους. Ιδού η κατάληξη της απληστίας, της άμετρης δόξας και του πλούτου σε όλες τις πτυχές της ζωής. (αφού αυτοί οι μεγάλοι της ιστορίας πέθαναν ανικανοποίητοι, εμείς οι κοινοί θνητοί σε τι να ελπίζουμε και τι να ικανοποιήσουμε, ειδικά στην εποχή μας; )
H μόνη πληρότητα που εκτοπίζει το ανικανοποίητο είναι η φιλία, η ευγνωμοσύνη, η προσφορά, η αλληλεγγύη και η συμπόνοια. Μόνο αυτές οι αρετές σκοτώνουν το εγώ και συγχρόνως την ματαιοδοξία και ότι φέρει η ζωή στο εδώ και τώρα το απολαμβάνουμε χωρίς αναβολή για το μέλλον, γιατί “το παρόν βέβαιο, το μέλλον αβέβαιο” που ΄ ελεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Συνεχίζεται……

Πηγή

[Polyneikos]

Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 3ο)



Συνεχίζουμε την συνέντευξη με τον Σπύρο Μπουρνάζο και σας παρουσιάζουμε το 3ο μέρος.
α)Η Ζωή σας στην Αθήνα ήταν δύσκολη;
β) Το Β.Β. πως ήρθε στην ζωή σας και πως πήρατε την απόφαση να πάρετε μέρος σε αγώνες;
γ) Σε ποια ηλικία ξεκινήσατε να γυμνάζεστε, είχατε πάθος από μικρός;
δ) Πότε ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη;
ε) Τον Κώστα Μπουρνάζο τον αδελφό σας εσείς τον ωθήσατε να ασχοληθεί με το BodyBuilding;


Ερχόμενος τώρα στην Αθήνα τι θα άλλαζε; Ο χαρακτήρας μου επειδή άλλαξα τόπο και σχολείο; Οι άνθρωποι μου έφταιγαν στο χωριό ή αυτό που είχα μέσα μου; Και αυτό το κουβαλάς όπου κι αν πας, όχι στην Αθήνα αλλά και στην Κίνα χωρίς να ξέρεις καν την γλώσσα. Το μόνο που άλλαξε μέσα μου ήταν, ότι τώρα που δεν ήταν εδώ οι γονείς μου και είχα να κάνω με τον θείο(όχι εξ αίματος) που τον έβλεπα σαν φίλο. Να είμαι ειλικρινής μαζί του (αυτό που δεν μπορούσα να κάνω με τους γονείς μου) και του είπα:” αντί να πάω ημερήσιο γυμνάσιο και να χάνω όλη την ημέρα μου τζάμπα δεν με γράφεις στο νυχτερινό του Παγκρατίου το 7ο και την ημέρα να με έχεις στην δουλειά σου, εγώ να σε βοηθάω κι εσύ να έχεις έμπιστο άνθρωπο δίπλα σου”. Αφού του έδωσα το πράσινο φως(ιδέα) μου είπε άστο πάνω μου και τα κανόνισε όλα.
Από το πρωί στις 6 μέχρι τις 3 το απόγευμα στην δουλειά με το θείο μετά νυχτερινό 7-10 το βράδυ. Εδώ τα πράγματα στο σχολείο πολύ light, ήμουν σχεδόν ο πιο μικρός και η συμπεριφορά των καθηγητών επειδή είχαν να κάνουν και με μεγάλους ανθρώπους και σχεδόν όλους εργαζόμενους, πιο σεβάσμια και συγκαταβατική.

Τώρα ο τρόπος ζωής μου άλλαξε ρυθμούς, αισθάνθηκα για πρώτη φορά ελεύθερος!
Να φανταστείτε ότι η δουλειά στην οικοδομή μου φάνηκε, μπροστά στα καπνά, διακοπές, πανηγύρι, ξεγνοιασιά, χαρά.
Η προσφορά στο θείο από ευγνωμοσύνη, μου έδινε δύναμη σωματική και ψυχική. Την πρώτη την είχα και στην Αμφιλοχία, μου έλειπε η δεύτερη, η ψυχική λόγω ελευθερίας έκφρασης των συναισθημάτων και αυτή η καταπίεση μου εγκλώβιζε αυτή την ενέργεια που απορρέει από την ψυχή μέσω των συναισθημάτων.
Και ξέρετε τι μου την εγκλώβιζε; το μυαλό, που αναγκαζόμουν να λέω ένα σωρό ψεύτικες δικαιολογίες ή εκλογικεύσεις αφού το ένα ψέμα φέρνει το άλλο για μικροπταίσματα, δηλαδή αταξίες (κοινώς διαβολιές), όπως αδικαιολόγητες απουσίες από το σχολείο, από τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό και κατηχητικό, από την φιλαρμονική των προσκόπων κ.λ.π.
Στην αρχή σε όλα παρών και επειδή εγώ τα έβλεπα τότε βαρετά έως και ανούσια για τον χαρακτήρα μου, μια που με βλέπανε και μια που με χάνανε, το μόνο που έμενε ήταν οι γονείς μου να επιστρέψουν πίσω την στολή που έπαιρνα αφού δεν την υποστήριζα. Την μόνη στολή που δεν έβγαλα ποτέ από πάνω μου ήταν την αθλητική (ένα κοντό σορτσάκι, ένα φανελάκι κι ένα ζευγάρι παπούτσια πάνινα).

Τι κρίμα να μην μπορείς να εκφράσεις τα πραγματικά σου συναισθήματα στους γονείς σου, δηλαδή την αλήθεια αυτό που αισθάνεσαι και να αναγκάζεσαι να λες ψέματα για να μην τους γκρεμίζεις τα όνειρά τους που απορρέουν από ελπίδες για κάτι που εσύ δεν έχεις δυνατότητες να εκπληρώσεις επειδή πάντα έμπαινε στην μέση η σύγκριση με τους άλλους! (ακόμη θυμάμαι τα επικριτικά λόγια της μακαρίτισσας τις μάνας μου: ”καλά μωρέ, δυο μέτρα παλικάρι και σε πέρασε αυτός ο χαμχούγιας, ντροπή σου”) Να οι ενοχές, οι τύψεις, ο φόβος που συρρικνώνουν την ψυχή μέσα από τα αρνητικά συναισθήματα και προσπαθούσα με το μυαλό να βάλω τάξη και σειρά στην “αταξία” , δηλαδή τα αληθινά μου συναισθήματα.
Τώρα πως να ισορροπήσει το συναίσθημα με το μυαλό, με την λογική, με την εκλογίκευση ή τον παραλογισμό; Εκεί σε παίζει. Σε αυτά τα τρία ταμπλό μέχρι ψυχικής εξάντλησης. Γι’ αυτό σας είπα παραπάνω για την ψυχική μου δύναμη – ενέργεια που μου την εξαντλούσαν οι σκέψεις που ποτέ δεν θα γινόταν πραγματικότητα γιατί ήταν όνειρα και ελπίδες άλλων. Γι’ αυτό “ τα όνειρα που χτίζονται μονάχα μες στην σκέψη κανείς μην τα πιστέψει τα σβήνει η ζωή” κι εγώ ποτέ δεν τα πίστεψα και βασίστηκα στο ένστικτο που είναι αλάνθαστο. (πόσοι και πόσοι μεγάλοι και τρανοί πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες κ.λ.π. που τους πιάσανε στα πράσα να λένε ψέματα λόγω υπεξαίρεσης εις βάρος της κοινωνίας ή άλλα αδικήματα και να αυτοξεφτιλίζονται αφού εξάντλησαν με τους καλύτερους δικηγόρους όλα τα λογικά επιχειρήματα, τις εκλογικεύσεις, τα λογοπαίγνια και στο τέλος πουλήσανε και τρελλίτσα ή ζήτησαν συγνώμη όχι από καρδιάς δηλαδή μετάνοιας αλλά νοητική ψεύτικη για να γλυτώσουν το τομάρι τους) θα έχετε δει φάτσες στην τηλεόραση από πάλαι ποτέ χαμογελαστούς, υπεραισιόδοξους και δυναμικούς λογικότατους ρήτορες να είναι ψυχικά ράκος, να καταρρέουν έως να πεθαίνουν στα δικαστήρια και τις φυλακές. Εγώ δεν πέθαινα ούτε στα δικαστήρια ούτε στις φυλακές αλλά μέσα μου, στην ψυχή μου αφού δεν μπορούσα ή καλύτερα αφού δεν μπορούσαν να ακούσουν τα αληθινά μου συναισθήματα και αναγκαζόμουν να λέω ψέματα. Έτσι ο νους μου έτρωγε την καθαρή ενέργεια και με τάιζε βρωμιά, μόνο που η συνείδησή μου δεν την δεχόταν (όπως το σώμα δεν δέχεται την χαλασμένη τροφή) γι’ αυτό η δυσφορία η ψυχική λόγω έλλειψης ελευθερίας έκφρασης των αληθινών συναισθημάτων.




Τώρα, το πεδίο στην Αθήνα ελεύθερο. Tο πρωί εργασία, το βράδυ σχολείο και στο ενδιάμεσο, ελεύθερος χρόνος. Ξέρετε πως αισθανόμουν; Σαν ισοβίτης που του έδωσαν ελευθερία χάριτος, έτσι πέρασε η πρώτη σχολική περίοδος και τελείωσα επιτέλους το γυμνάσιο και αρχές τις επόμενης σχολικής χρονιάς θα πήγαινα στην σχολή πάλι νυχτερινό. Χριστούγεννα και Πάσχα στην Αμφιλοχία με την οικογένειά μου, όχι όπως πριν, αλλά με αέρα ελευθερίας και αισιοδοξίας που τον μετέφερα και στους γονείς μου και τους αναπτέρωσα τις ελπίδες και τα όνειρά τους (που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν) και φυσικά την περίοδο του καπνού τα καλοκαίρια ανελλιπώς για βοήθεια, τώρα όμως όσο για τρεις εργάτες. Τέτοια ήταν η σωματική και η ψυχική μου ενέργεια.
Ερχόμενος τώρα κάθε φορά στην Αμφιλοχία οι φίλοι και οι συγγενείς με έβλεπαν και σωματικώς αλλαγμένο και ψυχικώς. Το ίδιο και όταν ανέβαινα στην Αθήνα, οι εκεί νέοι φίλοι. Θέλετε η αλλαγή του κλίματος, του περιβάλλοντος, η ψυχική απελευθέρωση και η απελευθέρωση των ορμονών του σώματος λόγω ηλικίας, η αλλαγή μέσα και έξω ήταν εμφανής.
Την δουλειά τώρα στα χωράφια το καλοκαίρι και στην οικοδομή το χειμώνα δεν την έβλεπα αγγαρεία – κούραση αλλά σαν γυμναστική, εκτόνωση, αυτό που λέμε χαρά και εργασία και πάνω απ’ όλα προσφορά.
Δεν αισθανόμουν κηφήνας αλλά σαν μέλισσα που ρουφούσε το νέκταρ της ζωής μέχρι που ήρθαν και τα πέτρινα χρόνια.
Οι επιχειρήσεις του θείου στην οικοδομή βγήκαν εκτός προϋπολογισμού και αναγκάστηκε και ο ίδιος από μεγαλοεργολάβος να ξαναγυρίσει σαν τεχνίτης πλέον εγκαταστάσεων μεγάλων έργων που γινόταν τότε στην Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος στην οδό Σταδίου απέναντι από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη (από αφεντικό – υπάλληλος). Τον παραδέχομαι και τον είχα σαν παράδειγμα στην μετέπειτα πορεία της ζωής μου. Θυμάμαι τα λόγια του: ”ανιψόκα το καράβι μας βούλιαξε(οικοδομικώς) αλλά εμείς είμαστε ακόμη ζωντανοί. Από Δευτέρα πιάνω δουλειά σε ένα φίλο αρχιτέκτονα που έχει αναλάβει ένα μεγάλο έργο, θα του πω να σε πάρω βοηθό αν θέλεις!” Τι να πεις σε μια τέτοια ψυχάρα κι έναν τρελλοζορμπά (ο ζορμπάς του Καζαντζάκη δίπλα του θα ήταν βοηθός του!…) γιατί έτσι κι αναφέρω πως έπεσε έξω από τις εργολαβίες θα γελάει και ο κάθε πικραμένος. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι όταν είχε συγχρόνως τρεις οικοδομές και πάνω από 30 μαστόρους κι εργάτες, βασιζόταν πάνω στους υποτιθέμενους υπεύθυνους και έπαιρνε εμένα κι έναν άλλον πρωτοανιψιό του (στον χαρακτήρα σαν κι εμένα) και δώστου ντέρμπι μπιλιάρδα-ποδοσφαιράκια με στοιχήματα στην Ομόνοια(γιατί και σ’ αυτό ήμουν άσσος από την Αμφιλοχία ακόμη) με άλλα τσακάλια και πολλές φορές από την πώρωση ξεχνιόμασταν μέχρι το απόγευμα χωρίς καν να περάσει έστω για έλεγχο από τις δουλειές του.

Ερχόμενος τώρα κάθε φορά στην Αμφιλοχία οι φίλοι και οι συγγενείς με έβλεπαν και σωματικώς αλλαγμένο και ψυχικώς.

Στο τέλος, όπως είπαμε στην θεία, πολύ δουλειά και πολλές οι ζημιές, όντως, πολλές οι ζημιές , μεγάλες και ανεπανόρθωτες οικονομικά και επειδή δεν ήθελα να τον επιβαρύνω κι εγώ τον παρακάλεσα τώρα που θα δουλεύω και θα είμαι ανεξάρτητος οικονομικά, μετά το τέλος της σχολικής περιόδου κι αφού γυρίσω από τα καπνά τον Σεπτέμβριο, να πάω να μείνω στο Κουκάκι (στην πλατεία Φιλοπάππου συγκεκριμένα κάτω από το θέατρο Δώρα Στράτου )όπου εκεί ζούσαν πάνω από 30 οικογένειες από την Αμφιλοχία κι ανάμεσα σεε αυτούς και ο παππούς μου, ο πατέρας της μάνας μου με τους θείους και τις θείες μου σ ένα παραδοσιακό τετραώροφο (όχι φυσικά μαζί τους ) να αισθάνονται οι γονείς μου και οι συγγενείς εξ αίματος ότι υπάρχει έλεγχος- προστασία. Η ιδιοκτήτρια του παραδοσιακού τετραώροφου είχε μεγάλη εκτίμηση στον θείο μου, τον παππού μου και ιδιαίτερα στην μάνα μου που όταν μας επισκεπτόταν στην Αθήνα πάντα τους εφοδίαζε όλους με ένα σωρό παραδοσιακά εδέσματα. Έτσι μου παραχώρησε το υπόγειο που το χρησιμοποιούσε σαν αποθήκη έναντι ενός συμβολικού ποσού 500 δραχμών το μήνα σαν να λέμε σήμερα 50 ευρώ (εγώ τότε έπαιρνα 150 δρχ. την ημέρα) σαν βοηθός και ο θείος 350 σαν τεχνίτης και καθοδηγητής του έργου λόγω σχολής). Μην φανταστείτε καμία γκαρσονιέρα, με μπάνιο, τουαλέτα και κουζίνα,… ένα δωματιάκι όσο μια μικρή κρεβατοκάμαρα και μία υποτιθέμενη κουζινίτσα με ένα νεροχύτη και μια βρύση, τουαλέτα απ’ έξω και κάτω από την σκάλα του παραδοσιακού, αλλά το έφτιαξα με πολύ μεράκι και φαντασία… με φλοκάτες, κιλίμια και πάντες στους τοίχους (φυσικά χειροποίητα από την μάνα μου)απέναντι από δύο ντιβάνια ,που θα το ζήλευε κι ο Αλη Πασάς.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον φίλο του Πέτρο Κατσικαρέλη

Από εκεί παρέλασαν όλοι οι φίλοι και συμμαθητές μου από την Αμφιλοχία, αφού είχαν έλθει πλέον για σπουδές στην Αθήνα και όχι μόνο, συμπατριώτες που επισκέπτονταν την πρωτεύουσα για διάφορες δουλειές ή διακοπές, φαΐ, ύπνο και ατέλειωτα ξενύχτια και το πρωί εργασία και χαρά.
Η ανεξαρτησία και η ελευθερία πλέον έφτανε μέχρι την ασυδοσία, αυτό που λέμε λαιμαργία για ζωή. Τώρα πλέον η ζωή και η ευθύνη πάνω μου. Η ελευθερία αυτό το ρίσκο έχει, όταν έχεις τρως, όταν δεν έχεις(πίνεις νερό) πεινάς και τρέχεις να βρεις να φας. Έτσι είναι τα ελεύθερα πουλιά κι όχι σαν τα καναρίνια στα κλουβιά.
Στην πλατεία Φιλοπάππου, μένανε τότε παραδοσιακοί Αμφιλοχιώτες ευκατάστατοι με τις οικογένειές τους που είχαν έρθει από αρχές δεκαετίας του 1960. Μία Αμφιλοχία σε μικρογραφία με όλους τους τύπους ανθρώπων και κάθε απόγευμα μετά τις δουλειές τους, παρόν και αναφορά στο καφενείο του Μπάμπη για νέα από το χωριό και ιστορίες που αφηγούνταν για τους παλιούς συμπατριώτες μας, που η σάτυρα του Λαζόπουλου ωχριούσε μπροστά στον τρόπο αφήγησης με την παραδοσιακή Αμφιλοχιώτικη προφορά και την μίμηση των μορφασμών και κινήσεων του εκάστοτε σατυριζόμενου. Φυσικά δεν έλειπε κι ο αυτοσαρκασμός και τα πειράγματα μεταξύ μας με Αμφιλοχιώτικες σπόντες και υπονοούμενα που πίσω απ’ όλα αυτά κρυβόταν πάντα η αλήθεια, πονούσες μεν, αλλά δεν μπορούσες να αντιδράσεις δε, γιατί θα άκουγες περισσότερα, οπότε την έκανες που λέμε γαργάρα και άλλαζες θέμα. Βέβαια υπήρχαν και οι κομπλεξικοί που θέλουν μόνο να κρίνουν και να πετούν υπονοούμενα και σπόντες για τους άλλους βαφτίζοντας το κουτσομπολιό και την κακοήθεια, ψυχαγωγία και καλαμπούρι και όταν έλεγες για τους ίδιους καλαμπούρια γινόταν οι ίδιοι κακά-μπουρίνια! Με τους άλλους γελάμε με τον εαυτό μας κλαίμε. Στην ουσία θα έπρεπε να γελάνε γιατί οι ίδιοι είναι καθρέφτες μας, οι άλλοι είμαστε εμείς και αν διεισδύσεις πιο βαθιά θα δεις ότι τα ίδια πάθη σε διαφορετική μορφή βρίσκονται και μέσα σου.!….
Εκεί λοιπόν στην μικρή πλατεία (την αστεία που λέει και ο Χατζής για το Κολωνάκι) ξανασυνάντησα μετά από πολλά χρόνια τον παιδικό μου φίλο και συνομήλικο Πέτρο Κατσικαρέλη που είχε έρθει πιο πριν από εμένα στην Αθήνα με την οικογένειά του μόνιμα εγκαταστημένος, με έναν πατέρα τον μπάρμπα Γεράσιμο που πιο τίμιο, εργατικό , καλοσυνάτο και θρησκευόμενο δεν νομίζω να έχω ξανασυναντήσει από τότε στην Αθήνα και σε όλο τον κόσμο,( μόνο άλλους δύο τέτοιους είχα ξεχωρίσει στην Αμφιλοχία, τον μπάρμπα Κώστα τον Πριόβολο και τον μπάρμπα Θόδωρο τον Κομπορόζο) Άνθρωποι απλοί, αγράμματοι, τίμιοι και εργατικοί, τα λόγια τους σοφά και η συμπεριφορά τους μέσα από την ευγένεια και την καλοσύνη τους κέρδιζαν τον σεβασμό και σε αφόπλιζαν απ’ την πρώτη στιγμή μόνο με το χαμόγελό τους. Γι’ αυτό ο σεβασμός δεν επιβάλλεται ούτε από τα αξιώματα ούτε κι από τα άσπρα μαλλιά (λόγω ηλικίας) αλλά κερδίζεται από τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς μακροχρόνια κι όχι παροδικά. Αλλά πολλές φορές η πολύ οικειότητα καταπίνει τον σεβασμό από τους θρασείς και ασεβείς!…..

Με τον αδελφό μου Κώστα, Γιώργο Τρομάρα, Πέτρο Κατσικαρέλη και Γιάννη Βάββα

Τον Πέτρο λοιπόν, με το ίδιο στυλ χαρακτήρα και νοοτροπία με το δικό μου, εργατικό, αθλητικό και άτακτο, τον βρίσκω στον Εθνικό Αθηνών ως παλαιστή στην Ελληνορωμαϊκή εφήβων δίπλα στον μεγαλύτερο προπονητή όλων των εποχών κ. Ανδρέα Αρκουδέα που είχε δίπλα του όλους τους μετέπειτα Ολυμπιονίκες χρυσούς: τον Πέτρο Γαλακτόπουλο, τον Στέλιο Μηγιάκη, τον Δημήτρη Θανόπουλο και τόσους άλλους μετά Ποζίδη, αδελφούς Ποικιλίδη κ.λ.π.
Ο κύριος Ανδρέας θαύμασε την σωματική μου διάπλαση αν και έφηβος ακόμη τότε, μου πρότεινε να με κάνει “παλαισταρά”,
Aυτά ήταν τα λόγια του ευγενικού και έμπειρου προπονητή και κυνηγού ταλέντων. Αλλά η μοίρα, δεν με ήθελε παλαιστή.

MΕ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΤΑ ΒΑΡΗ ΠΟΥ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΙΔΑ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΔΙΠΛΑΝΗ ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΟΥ ΓΥΜΝΑΖΟΤΑΝ ΟΙ ΑΡΣΙΒΑΡΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ! ΕΚΕΙ ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΜΟΥ!

Θαύμασα την σωματική τους ρώμη και δύναμη και των παλαιστών και των αρσιβαριστών. Εγώ ήμουν κάτι ενδιάμεσο, (αν και στην άρση βαρών είχα πάλι πρόταση από άλλον μεγάλο προπονητή τον κ. Ανδρέα Σιζόπουλο που ήταν και κριτής αγώνων bodybuilding ) πάντως ο θαυμασμός μου και η εκτίμησή μου για τους παλαιστές και τους αρσιβαρίστες(που αυτά τα δύο δυναμικά αθλήματα είναι πρώτα ξαδέλφια με το bodybuilding )τον εκδήλωσα και τότε και μετά την προσωπική μου επιτυχία όταν έγινα πρωταθλητής Ελλάδος μετά από 5 χρόνια(τότε ήμουν 16 χρονών).

Ο Κος Ανδρέας Ζησόπουλος με τον υιό του Αλέκο και τον Μυθικό Ηρακλή του κινηματογράφου Reg Park





O Reg Park

Τον ίδιο σεβασμό και θαυμασμό εισέπραξα και εγώ απ’ όλους αυτούς τους θρύλους και υπεραθλητές της εποχής εκείνης που με δέχτηκαν στην οικογένειά τους πρώτα σαν άνθρωπο και μετά σαν πρωταθλητή, γιατί τότε το bodybuilding δεν ήταν ούτε καν σαν Ομοσπονδία στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και πολύ παρεξηγήσιμο από την συμπεριφορά των περισσότερων τότε μποντυμπιλντεράδων.
Εκεί στην μικρή πλατεία συνάντησα μετά από χρόνια και ένα άλλο συμπατριώτη μεγάλο αθλητή και παλαιστή της ελευθέρας πάλης και μετά του επαγγελματικού cats, τον Κώστα Σιαφάκα που ήρθε να ράψει ένα κοστούμι σε Αμφιλοχιώτικο παραδοσιακό ράφτη γιατί “δεν έβρισκε στα μέτρα του” , έτσι μου είπε. Όταν τον ρώτησα σε ποιόν, μου απάντησε με Αμφιλοχιώτικη αυθεντική προφορά με χιούμορ, “που αλλού στον Πατσιβο τον Λευτέρη” . Εγώ τον ήξερα Λευτέρη Μυλωνά στο επίθετο, (τότε όλοι σχεδόν οι Αμφιλοχιώτες είχαν παρατσούκλια και τους προσφωνούσαν με αυτά, φυσικά μεταξύ μας)πάντως μεταξύ των συμπατριωτών υπήρχε αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη όταν ερχόμασταν σε αντιπαράθεση με Αθηναίους ή άλλες φάρες, όταν είμασταν μεταξύ μας οι γνωστές (αρετές)
Με τον Πέτρο, τον Κώστα και μετά που ήρθε και ο Μάντζιος ο Βασίλης, συναθλητής και ανίκητος στο μπράντεφερ τότε στην Αθήνα, γίναμε τετράδα αχτύπητη.
Είχα φτιάξει τότε στην οικοδομή αυτοσχέδια βάρη, πάγκους, μπάρες, τροχαλίες και ορθοστάτες (τα οποία τα έχω κρατήσει για ενθύμιο ακόμη και σήμερα και τα έχω στον ακάλυπτο του γυμναστηρίου μου σαν μουσειακό χώρο άψογα συντηρημένα και λειτουργικά και πρόσφατα γυμνάστηκα με αυτά μετά από 40 χρόνια για την ΕΡΤ που ήρθε στο γυμναστήριο μου για το γύρισμα ενός ντοκυμαντέρ).

Το υπόγειο δωματιάκι έγινε το γυμναστήριο του RockyBalboa -αν έχετε δει την ταινία με τον Stallone-, το δικό του ήταν υπερσύγχρονο μπροστά στο δικό μας. Εκεί μέσα χύθηκαν τόνοι ιδρώτα και βογγητά από την υπερπροσπάθεια, περισσότερα από τις φυλακές βασανιστηρίων. Τέτοιο βασανισμό και τέτοια ευεξία συγχρόνως είναι δύσκολο να καταλάβει άνθρωπος αν δεν έχει ασχοληθεί με πρωταθλητισμό.
Ο λόγος που αναγκάστηκα να κάνω πάλι αυτοσχέδια βάρη όπως και στο Ρίβιο ήταν: 1) δεν υπήρχαν χρήματα για την αγορά μαντεμένιων, 2)τα ιδιωτικά γυμναστήρια ελάχιστα και οι συνδρομές απλησίαστες και 3) οι ώρες μου περιορισμένες λόγω πρωινής εργασίας 7:30-2:00 και η σχολή μου 6-10 το βράδυ, μου έμειναν περίπου 3 ώρες στην διάθεσή μου χωρίς ενδιάμεση ξεκούραση. Η μόνη γυμναστική που έκανα πριν τα αυτοσχέδια βάρη ήταν σαν αθλητής στίβου δέκαθλο και για να έχω πρόσβαση στα βάρη του στίβου για ενδυνάμωση, όπως σκουοτ, πιέσεις πάγκου, άρσεις θανάτου, κοιλιακούς, ραχιαίους, ντετ λιφτ και κάθε Κυριακή πηγαίναμε με τον Πέτρο και το Μάντζιο στον Άγιο Κοσμά που εκεί ήταν προπονητής στο υπαίθριο γυμναστήριο ο προπονητής της άρσης βαρών ο κ. Ανδρέας Σιζόπουλος όπου μαζευόντουσαν τότε για επίδειξη δυνάμεων αθλητές όλων των αθλημάτων και απλοί άνθρωποι λάτρεις του αθλητισμού.
Οι επιδόσεις μου τότε αν και 85 κιλά σωματικό βάρος και 1,87 ύψος ήταν για την εποχή εκείνη εξωπραγματικές(αν και έφηβος ακόμη). Ξεπερνούσα αθλητές και πρωταθλητές στο είδος τους που ήταν άνδρες και έμπειροι.
Εκεί ξαναείχα πρόταση από τον κ. Ανδρέα για πρωταθλητισμό στην άρση βαρών γιατί έκανα τότε 180 κιλά βαθιά καθίσματα, πιέσεις πάγκου 150 κιλά και στριψίματα 140 κιλά ότι έπρεπε για μελλοντικό πρωταθλητή άρσης βαρών και στον σύλλογο του κ. Ανδρέα στον Μίλωνα.

Άγιος Κοσμάς 1976 – Με τον Κωστογλάκη και τον μεγαλύτερο Έλληνα κάτσερ Ανδρέα Λαμπράκη

Το δέλεαρ μεγάλο” θα σε κάνω πρωταθλητή εσένα και τον γιό μου, (είμασταν συνομήλικοι με το γιό του Αλέκο που αυτός μετά κατέβηκε και στους ολυμπιακούς αγώνες), στον στρατό θα υπηρετήσεις στην σωματική αγωγή που τότε η έδρα ήταν στον Αγ. Κοσμά, δηλαδή Αθήνα και μετά θα σε βάλω σε όποιο σώμα ασφαλείας θέλεις(λιμενικό, πυροσβεστική, αστυνομία κ.λ.π.), θα εξασφαλίσεις το μέλλον σου, εσύ θα τρως, θα γυμνάζεσαι και θα ξεκουράζεσαι”.
Εκεί που του είπα εντάξει, να σου και ξεπροβάλει ένα θηρίο τεραστίων διαστάσεων με μακριά μαλλιά και μούσι αρχαίου Έλληνα . Ήταν πρωταθλητής Ελλάδος στο Β.Β. και πρόσφατα MrΜεσόγειος: Ο Γιάννης Κωστογλάκης. Από κοντά δεν είχα ξαναδεί τέτοια εξωπραγματική μυϊκή διάπλαση, μόνο στα περιοδικά από Αμερικάνους πρωταθλητές, στο μοναδικό περιοδικό τότε του Β.Β. Άδωνης. Εγώ, ο Πέτρος και ο Μάντζιος στην κυριολεξία χαζέψαμε και μείναμε άφωνοι, αισθανόμασταν δίπλα του σαν χειμερινοί κολυμβητές. Δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε κάτω από τις φόρμες. Ακούσαμε μια βαριά φωνή σαν βαρύτονου, ”γειά σου Αντρίκο μου, γειά σου Γιαννάρα μου” από τον κ Ανδρέα (ο κ. Ανδρέας ήταν κριτής αγώνων Β.Β. και μεγάλος γνώστης και θαυμαστής του αθλήματος αν και ο ίδιος πρωταθλητής άρσης βαρών) βγάζει την φόρμα από το πάνω μέρος και μένει με το φανελάκι.

Με τον αείμνηστο Ανδρέα Λαμπράκη

Στον πάγκο ήταν τότε πάνω από 150 κιλά που είχαμε αφήσει ακόμα εμείς, μπαίνει από κάτω και κάνει μία προθέρμανση 10 φορές και μετά φόρτωσε μέχρι 210 κιλά. Καταλαβαίνετε το δέος και τον θαυμασμό συγχρόνως και των τριών μας και όλου του κόσμου που μαζεύτηκαν γύρω-γύρω (όπως πάνω από τις λοταρίες στα πανηγύρια) τι χειροκροτήματα, τι φωτογραφίες και αυτόγραφα!!!!! Τι άλλο ήθελα να δω και να αλλαξοπιστήσω από την υπόσχεση που είχα δώσει πριν λίγο στον κ. Ανδρέα! Τι άλλο κάτοπτρο να μου βάλει μπροστά ο μεγαλοδύναμος και να ξεχάσω στρατό, λιμενικό, ολυμπιακούς αγώνες και μέλλον;
Και σαν να μην φτάνει αυτό το σοκ, να και ο κ. Ανδρέας, “ μικρέ, βγάλε την φόρμα από την μέση και κάτω και ξεκίνα σκουοτ με τον Γιάννη”. Mε συστήνει στον Γιάννη σαν μελλοντικό ταλέντο για την άρση βαρών με φοβερές δυνάμεις στα πόδια για την ηλικία μου και όχι μόνο! “Δέστον”, όταν έφτασα στα 180 κιλά βαθύ κάθισμα και με πόδια γραμμωμένα πιο πολύ από τον Γιάννη λόγω λιγότερου σωματικού βάρους και πιο ανεπτυγμένα από τον κορμό μου.Δεν πίστευε στα μάτια του,( όχι ότι δεν είχε ξαναδεί, αλλά λόγω ηλικίας) ο Κωστογλάκης και μου λέει:” βγάλε την φόρμα από την μέση και πάνω”. Με βλέπει ολόκληρο πάνω κάτω και λέει στον κ. Ανδρέα: ”άστον αυτός είναι δικός μου εσύ έχεις και άλλα ταλέντα, αυτός είναι γεννημένος για bodybuilding ”.
Βρισκόμαστε στο 1976, μου λέει:” μικρέ, την άλλη Κυριακή στο HILTON θα γίνουν αγώνες για την ανάδειξη του Mr.Ελλάς, θα κατεβάσω και άλλους αθλητές μου, θέλεις να σε συμπεριλάβω στην ομάδα μου”; Πριν συνειδητοποιήσω τι άκουσα από τον μεγάλο πρωταθλητή το μόνο που θυμάμαι είναι να τρέμουν τα πόδια μου, νόμιζα ότι ήταν από την υπερπροσπάθεια του σκουότ για να τον εντυπωσιάσω, αλλά μόλις μου είπε για δείξε μου τα χέρια σου σε διπλούς δικεφάλους, τότε άρχισαν να τρέμουν και τα χέρια μου σαν να με χτύπησε ρεύμα, τέτοιο ήταν το σοκ! Μου λέει χαλάρωσε μην σφίγγεσαι τόσο πολύ δεν χρειάζεται όταν δείχνουμε τους μύες, να είσαι ήρεμος και χαλαρός, ο έμπειρος κ. Ανδρέας του είπε: ”τι χαλαρός να είναι Γιάννη μου με αυτό που του είπες…άντε χαλάλι σου, Πάρτον κι εγώ κατά βάθος για εκεί τον έβλεπα ”(σαν κριτής).

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Γιάννη Κωστογλάκη

Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 1976 με βρίσκει στην μεγαλοπρεπή αίθουσα Τερψιχόρη του HILTON (1000 άτομα χωρητικότητα), κατάμεστη, με όλους τους επιφανείς Αθηναίους της εποχής εκείνης. Τότε, για να παρακολουθήσεις την επίδειξη για τον τίτλο και την ανάδειξη του MrEλλάς έπρεπε, για να εισέλθεις στην αίθουσα, πέρα από το ακριβό εισιτήριο και τον περιορισμένο αριθμό θέσεων, να φοράς κουστούμι και γραβάτα υποχρεωτικά. Αυτός ήταν ο λόγος που την προηγούμενη χρονιά εγώ και ο Πέτρος δεν μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε για πρώτη φορά στην ζωή μας αγώνες b.b.. και να δούμε και τον φίλο μας Βασίλη Μάντζο που τους κέρδιζε όλους στο μπράντεφερ και περιμέναμε απ΄έξω.
Είχαμε μαζέψει χρήματα για τα εισιτήρια, βρήκαμε γραβάτες, αλλά μας έλειπε το κοστούμι(θα το φτιάχναμε μετά από 5 χρόνια). Δεν πειράζει. Πάλι η μοίρα έκανε το θαύμα της και από απλοί θεατές την άλλη χρονιά το 1976 ,γίναμε το θέαμα και μετά από 5 ώρες το θέμα συζήτησης και κριτικής αφού στον παρθενικό μου αγώνα κατέλαβα την 2η θέση στην ψηλή κατηγορία, αν και έφηβος, συναγωνιζόμενος άνδρες καταξιωμένους αθλητές της εποχής εκείνης.

ΜR Ελλάς 1976 – Hilton

Η επόμενη μέρα με βρίσκει ξανά στα μαδέρια για τον “άρτον ημών τον επιούσιο” (μην νομίζετε ότι με περίμεναν οι χορηγοί και οι εταιρείες όπως σήμερα). Το μεγάλο κέρδος από αυτή την επιτυχία ήταν ότι έγινα γνωστός και υπολογίσιμος πλέον στο χώρο του Β.Β. μέσω της δημοσιότητας από το μοναδικό τότε περιοδικό τον” Αθλητή” που δημοσίευε ο ίδιος ο διοργανωτής των αγώνων Ανδρέας Ζαπατίνας.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την επόμενη ημέρα των αγώνων που ενώ πήγα 7:30 στην οικοδομή απέναντι από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Σταδίου- κατά τις 11:30 σταματούσαμε μισή ώρα για κολατσιό -και επειδή γινόταν πορεία από Ιδεολόγους που θέλαν να αλλάξουν τον κόσμο (όχι τον εαυτό τους) βγήκα έξω στην σκαλωσιά στον 7ο όροφο για να φάω και συγχρόνως να δω την πορεία πανοραμικά που ξεκινούσε από την Ομόνοια και οι πρώτοι με την ντουντούκα ήταν ακριβώς από κάτω μου.
Εκεί που έτρωγα και παρακολουθούσα όλο αυτό το πλήθος, ξαφνικά ο πρώτος κοίταξε προς τα πάνω και με είδε που καθόμουν στο τελευταίο μαδέρι και εγώ αυθόρμητα τον χαιρέτησα από πάνω, ξέρετε τι άκουσα από την ντουντούκα που έδινε συνθήματα σε όλο το πλήθος που ακολουθούσαν από πίσω; ¨Όχι αγώνες από τις σκαλωσιές” κι ακούστηκε μία ιαχή από όλο τον όχλο που ακολουθούσε χωρίς να βλέπει σε ποιόν απευθύνεται, που έτρεμε η σκαλωσιά, η καρδιά μου και το μαδέρι που καθόμουν ….νόμιζα πως κάποιοι την κουνούσαν για να με τρομάξουν.
Ήμουν ο μοναδικός στην σκαλωσιά οι άλλοι έτρωγαν μέσα. Δεν ήμουν απεργοσπάστης, όλα τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά, απλά τότε ήταν της μόδας οι πορείες διαμαρτυρίας από την νεολαία της προόδου και του εκσυγχρονισμού, ενώ εμείς της μη προόδου, πού χρόνος για πορείες, μόνο για ταλαιπωρίες είμασταν γεννημένοι και αυτοί προσπαθούσαν να μας απαλλάξουν για το καλό μας και όταν πήραν εξουσία στα χέρια τους, ακόμη σήμερα τρώμε με χρυσά κουτάλια στους…… σκουπιδοτενεκέδες… εκεί κατάντησαν τους τίμιους εργαζόμενους ανθρώπους να μην έχουν ούτε δουλειά να ταΐσουν την οικογένειά τους. Ξέρετε πως έμεινα εκεί πάνω; όπως είναι το άγαλμα του Κολοκοτρώνη απέναντι και δείχνει με το δάκτυλό του. Έτσι έμεινα άγαλμα από το σοκ με το σάντουιτς στο χέρι που δεν μπορούσα όχι να το φάω αλλά ούτε το έχω χωνέψει από τότε μέχρι και σήμερα, τόσο πολύ χαράχτηκε μέσα μου αυτή η φανατίλα και η ασυνειδησία που μετατρέπει τα άτομα σε όχλο.
Ήρθε ο θείος τρέχοντας και μου λέει:” μπες μέσα ρε τρελέ ,γρήγορα. που σκαρφάλωσες εκεί πάνω θα μας πάρει στο λαιμό σου!”

Μετά τους αγώνες με τον Γιάννη Κωστογλάκη

Εγώ τότε δεν ήξερα ότι οι άνθρωποι κάνουν αγώνα επιβίωσης με timberland παπουτσάκια και τζάκετ μπουφανάρες γιατί από κάτω -απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων- ήσαν και πρώην συμμαθητές μου, ευκατάστατοι, που σπούδαζαν στα πανεπιστήμια και είχαν μεγαλοιδέες εκ του ασφαλούς αφού οι πατεράδες τους τους τροφοδοτούσαν μέχρι την ημέρα που τους διόρισαν ( με αξιοκρατικά πάντα κριτήρια) οι βο- λευτές τους!…)
Ξέρετε τι έγινε ακριβώς απέναντι από εκεί που εργαζόμουν τότε μετά από 40 χρόνια; Κάψανε στην Marfin 3 ανθρώπους και μία γυναίκα έγκυο εργαζόμενη και ακόμη δεν έχουν βρει τους δράστες! Εσείς τι λέτε, αν ήταν η γυναίκα ή το παιδί κάποιου υπουργού θα τους βρίσκαν ή όχι; και από του βοδιού το κέρατο θα τους ξετρυπώνανε.
Δεν λέω να μην γίνονται πορείες και διαδηλώσεις αλλά όχι να ασχολούνται με λιανόπαιδα σε σκαλωσιές και τίμιους εργαζόμενους για την επιβίωσή τους αλλά με αυτούς που μετά μουτζώνουν έξω από την βουλή. Αλλά αν έβαζες έναν καθρέφτη τεράστιο έξω από την βουλή (όσο είναι η βουλή) ξέρετε που θ’ απευθυνόταν αυτές οι μούντζες; στον εαυτό τους!.
Ο Ιούλιος με βρίσκει ξανά στα καπνά και τέλος σεζόν γυρίζω πάλι στην Αθήνα αλλά τώρα παίρνω μαζί μου και τον αδελφό μου τον Κώστα.

Μετά από δύο χρόνια εντατικής προετοιμασίας στο υπόγειο αυτοσχέδιο γυμναστήριό μας και πολλές φορές στο γυμναστήριο του Κωστογλάκη, κατεβαίνουμε και οι δύο στους Πανελλήνιους αγώνες Β.Β. (τώρα οι αγώνες δεν λεγόταν επίδειξη για την ανάδειξη του mrΕλλάς γιατί έγινε Ομοσπονδία Σωματικής Διάπλασης ,αναγνωρισμένη από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού).
Τώρα μπορούσαν να την παρακολουθήσουν και με τζιν και οι αγώνες έγιναν στο HolidayIn, το μεγάλο τότε ξενοδοχείο.
Φέραν ως πρόεδρο κριτικής επιτροπής τον παγκόσμιο πρωταθλητή και 4 φορές Mr Υφήλιο Reg Park που μαζί με τον Steve Rives γύριζαν τότε τα έργα: Ηρακλής, Σπάρτακος, Αχιλλέας με θέματα την Ελληνική ιστορία και μυθολογία.

Με τον 4 φορές Mr Υφήλιο Reg Park

Όλοι οι συγχωριανοί Αμφιλοχιώτες από το Κουκάκι άπαντες παρόντες. Ήρθε και ο πατέρας μου από το χωριό και με αρχηγό τον Πανούλια τον Σαλμά με μουστάκια Καραϊσκάκη και φωνή όσο όλη η αίθουσα, τους ξεσήκωνε όλους, όχι ότι ο Reg Park καταλάβαινε Αμφιλοχιώτικα για να με ψηφίσει, ούτε οι Αθηναίοι δεν καταλάβαιναν.

Ο μεγάλος Πανούλιας που ξεσήκωσε τον κόσμο και ο Λεύτερης Μυλωνάς ( Πατσιβός)

Όταν ο Κώστας κερδίζει σε ηλικία 16 ετών όλα τα junior της Ελλάδος και εγώ την κατηγορία μου, μετά όλες τις κατηγορίες και μετά από 3 ώρες εξοντωτικού συναγωνισμού είχα δικαίωμα να λάβω μέρος σ΄ένα ανοικτό αγώνα που γινόταν για πρώτη φορά από όσους είχαν κερδίσει τον τίτλο του ΜrΕλλάς από το 1966 μέχρι το 1978.

Σε μια βραδιά εγώ και ο Κώστας σαρώσαμε όλους τους τίτλους!




Ο Κώστας Μπουρνάζος κερδίζοντας τα Junior



Σε μια βραδιά εγώ και ο Κώστας σαρώσαμε όλους τους τίτλους




Ο Κώστας Μπουρνάζος κερδίζοντας τα Junior

Ήμουν 21 χρονών και κερδίζω και αυτόν τον αγώνα συν αγωνιζόμενος με όλα αυτά τα ιερά τέρατα και ινδάλματά μου του Ελληνικού Β.Β. , ακόμη και Έλληνες του εξωτερικού όπως τον Κώστα Γιανακόπουλο MrΚαναδά και τον Χρήστο Χατζηγεωργίου MrΓερμανία που είχαν πάρει μετά και τον τίτλο του MrΕλλάς τις προηγούμενες χρονιές.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος νικητής όλως των κατηγοριών και των παλαιών πρωταθλημάτων

Αυτοί στο απόγειο τις καριέρας τους και εγώ τότε άρχιζα να τροχοδρομώ στο διάδρομο για την απογείωση της μετέπειτα καριέρας μου στο εξωτερικό.

Ο Σπύρος νικητής στην βαριά κατηγορία και MR Ελλάς

Σε μια βραδιά εγώ και ο Κώστας σαρώσαμε όλους τους τίτλους. Τότε για πρώτη φορά είχε καθιερωθεί ο τίτλος Junior κάτω από 20 χρονών, ο Κώστας ήταν 16. Επίσης καθιερώθηκαν και τρεις κατηγορίες για τους άνδρες από 20 χρονών και πάνω, όχι πλέον με ύψος, αλλά με βάρος όπως στο εξωτερικό.
Η βράβευση από τον Reg Park(στην ηλικία του πατέρα μου 51 χρονών τότε). Ο Πανούλιας την ώρα της βράβευσης και συγκεκριμένα την στιγμή που ο Reig Park μου έδινε το μεγάλο κύπελο του γενικού νικητή και οι δημοσιογράφοι, και η τηλεόραση απαθανάτιζαν την στιγμή της βράβευσης, παίρνει τον πατέρα μου απ’ το χέρι τραβώντας τον αυθόρμητα και αυθαίρετα αφού δεν πρόλαβε κανείς να τον σταματήσει από τον ενθουσιασμό του και τον ανεβάζει πάνω στην σκηνή λέγοντας στον Reg Park (δεν ξέρω σε ποιά γλώσσα) ”αυτός είναι ο πατέρας του” και μετά φωνάζει Αμφιλοχιώτικα “αχά πτσαρά Μάκη “ , κι όλοι μείναμε και συνεχίζει, “ ”εκεί μέσα πτσαρούλια θα πίνεις την τσιπουράρα σου”.
Απερίγραπτες και ανεπανάληπτες καταστάσεις, χειροκροτήματα, φωνές ενθουσιασμού και σφυρίγματα από τους συμπατριώτες και από όλο τον κόσμο που το ξεσήκωσε και το δημιούργησε ο Πανούλιας παρασέρνοντας και όλον τον παρευρισκόμενο κόσμο.

Ο Σπύρος νικητής στην βαριά κατηγορία και MR Ελλάς



Ο Σπύρος Μπουρνάζος νικητής στην βαριά κατηγορία και MR Ελλάς



Ο Σπύρος Μπουρνάζος νικητής στην βαριά κατηγορία και MR Ελλάς



Ο Σπύρος Μπουρνάζος νικητής στην βαριά κατηγορία και MR Ελλάς



Ο Σπύρος Μπουρνάζος νικητής στην βαριά κατηγορία και MR Ελλάς

Την άλλη ημέρα όλος ο τύπος και το μόνο μέσο ενημέρωσης η ΕΡΤ αναφερόταν στο γεγονός της χρονιάς. Οι τίτλοι των εφημερίδων τότε με φωτογραφία του πατέρα μου στην μέση κι εμένα δεξιά και τον Κώστα αριστερά “ ο σύγχρονος Διαγόρας”
“Όποιος τολμά ας πειράξει τον μπαμπά” , “ένας μπαμπάς δύο Superman”

Ο Σπύρος και ο Κώστας Μπουρνάζος με τον Πατέρα τους

Σπύρος Μπουρνάζος – Αθλητής της χρονιάς 1979

Συνεχίζεται…..


Πηγή

[TRIANTAFYLLOU]

απολαυστική η συνέντευξη αφιέρωμα και εμάς τούς παλιούς μας ξυπνάει μνήμες και νιώθουμε πως ήταν η κατάσταση τοτε και πόσο πιολ αγνα όλα , αλλα και τις δυσκολίες του τότε σε σχέση με το τωρα τις οποιες δεν τις καταλαβαίναμε γιατι δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης
και επίσης σε μια φωτο έξω που προπονείτε με αυτοσχέδια βάρη δίπλα στο χωράφι με τα καπνά εμένα προσωπικα με δημιουργει ωραίες αναμνήσεις γιατι και μείς με τα καπνά μεγαλώσαμε σε παρόμοιες συνθήκες και με αυτοσχέδια βάρη ξεκινήσαμε

αξίζει να καθήσει να διαβάσει κάποιος όλη την συνέντευξη και μόνο θετικά έχει να αποκομίσει και να αναθεωρήσει αρκετα πράματα που είχε στο μυαλό του
Έδωσε πολλα και συνεχίζει να δίνει στο χώρο με τις συμβουλές και την στάση του απεναντι σε όλα , γιατι σε ενα άθλημα δεν δίνεις μόνο παίρνοντας τίτλους , ούτε οι τίτλοι απο μόνοι τους προάγουν παιδεία και τρόπο σκέψης , αν απο αγάπη και ανιδιοτέλεια δεν υπάρχει μεταδοτικότητα σε τρόπο σκέψης

[Χρήστος Τριανταφύλλου]

Μια ιστορια διαδρομη ζωης που αξιζει να διαβαζεις κ να ξαναδιαβαζεις....
Ξυπναει μνημες ,βοηθαει..δινει εμπνευση ,οραμα, θαρρος να προσπερναμε δυσκολιες της ζωης κ να προχωραμε.

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 4ο)




Μετά τους Πανελλήνιους, αλλά και Πανευρωπαικούς τίτλους, σας ονόμασαν Schwarzenegger της Ελλάδος.
Πως αισθάνεστε σήμερα για αυτό, τότε είχαν πάρει τα μυαλά σας αέρα που λέμε;

Σπύρος Μπουρνάζος


Schwarzenegger με ονόμασαν πολύ πιο πριν πάρω το τίτλο στην Ελλάδα, από τον τότε πρόεδρο της παγκόσμιας ομοσπονδίας της Ελλάδος I.F.B.B. τον τον κ. Σταύρο Τριανταφυλλίδη, παλιός αθλητής του Β.Β. και πρωτοπόρος, που είχε λάβει καλές θέσεις στην Ελλάδα και είχε συμμετάσχει και στο Πανευρωπαϊκό το 1969 που είχ κερδίσει ο Schwarzenegger τον τίτλο.
Ο νεοεκλεγείς τότε πρόεδρος έβγαζε το περιοδικό ”Δυναμικά Σπορ”, αντιγραφή του muscle της IFBB του κ. Weider (παγκόσμιος πρόεδρος) και μέσα έβαζε και Έλληνες πρωταθλητές με τους τίτλους τους και την αυτοβιογραφία τους.




Στάυρος Τριανταφυλίδης –πρόεδρος της παγκόσμιας ομοσπονδίας της Ελλάδος I.F.B.B
Όταν με είδε για πρώτη φορά και χωρίς να έχω συμμετάσχει ακόμη σε αγώνες της ομοσπονδίας Ι.F.B.B. να γυμνάζομαι με τον Κωστογλάκη, θυμάμαι τα λόγια του και τον θαυμασμό του λέγοντας στο Γιάννη:

Ρε συ, τι είναι αυτός που έχεις δίπλα σου; Αυτός είναι ίδιος ο ‘Arnold’ στα νιάτα του.

Αφού με σύστησε ο Γιάννης, με προσκάλεσε στο γραφείο του, στην Πανεπιστημίου και μου είπε να του πάω και φωτογραφίες μου.

Στο επόμενο περιοδικό είχε βάλει τον Arnold σε ηλικία 22 ετών και εμένα που τότε ήμουν για την ακρίβεια 20 γιατί η φωτογραφία ήταν το 1977 και η λεζάντα σ ένα ολόκληρο φύλλο ‘O Arnold στα 22 και ο Σπύρος’ και τα σχόλια που είχε γράψει τότε για μένα, όλα βγήκαν αληθινά.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε σύγκριση με τον Arnold Schwarzenegger από το περιοδικό Δυναμικά Σπορ

Αυτό από τότε έμεινε μέχρι και σήμερα στο χώρο του Β.Β. αλλά πολύ πιο πριν ο γιός της αείμνηστης Ρίτας Σακελαρίου, ο Τάκης(μεγάλος επιχειρηματίας) είχε το μεγάλο κοσμικό κέντρο στην πλατεία Αμερικής το MonSinier που τότε τραγουδούσε η μητέρα του και η αείμνηστη Τζένη Βάνου και ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε ΛεΠα- Λευτέρης Πανταζής και η πρωτοεμφανιζόμενη και αυτή Κατερίνα Στανίση (αρραβωνιαστικιά του Τάκη). Καταλαβαίνετε τότε τι γινόταν κάθε μέρα σ΄ ένα κέντρο σαν κι αυτό, χωρητικότητας πάνω από 1500 άτομα.
Ο Τάκης, θαυμαστής μου γιατί του άρεσε η γυμναστική, με σύστησε στην μητέρα του και την Τζένη Βάνου που καθόντουσαν στο σαλόνι έξω από τα καμαρίνια και η Τζένη του είπε: όχι Σπύρο, (Σβατζενεκερ) έτσι το πρόφερε το όνομα του Arnold.
Από τότε μέχρι και το θάνατό της και αυτή και η Ρίτα δεν με είχαν πει ποτέ Σπύρο, ΄΄καλώς τον Σβατζενεκερ μας΄΄, έτσι με σύστηναν μετά σε άλλους καλλιτέχνες, μπαλέτα κ.λ.π.
Επίσης, ένας εφοπλιστής και πλοιοκτήτης ο Νίκος Βασιλειάδης που με είχε πάρει σε μία συναλλαγή με άλλους εφοπλιστές, στο roof garden του Hilton, για αγορά πλοίων, σαν bodyguard λόγω εμφάνισης και ευγενικού πσρουσιαστικού – όπως μου είπε-(ενώ είχε δίπλα του για σωματοφύλακες απόστρατους από σώματα ασφαλείας, που μπροστά στην εκπαίδευσή τους και την ταχεία αποτελεσματικότητά τους, ωχριούν τα μπράτσα) και μου έραψε και κουστούμι στα μέτρα μου, που ο ράφτης όταν το πρόβαρα το κοιτούσε και από τις τέσσερις πλευράς του ορίζοντος!! Τόσο τέλειο, καλοραμμένο και με έδειχνε τεράστιο, με σταυροκουμπωτό σακάκι που θύμιζε δεκαετία 1930 σε Αμερικάνικη Χολλυγουντιανή ταινία(το πρώτο μου κουστούμι) η μπίζνα έκλεισε και μου έδωσε ένα τεράστιο ποσό για την εποχή εκείνη, επειδή όπως μου είπε, του έφερα γούρι και μου είπε να μην πω σε κανέναν από την σωματοφυλακή του τίποτε γι΄ αυτό το ποσό.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε φωτογράφιση

Το βράδυ έκλεισε τραπέζι στα Αστέρια της Βουλιαγμένης (που ιδιοκτήτης του ήταν ο Αργύρης Παπαργυρόπουλος και τραγουδούσε ο μεγάλος τότε, ακόμη και σήμερα Σταμάτης Κόκοτας, για να γιορτάσει την επιτυχία της μπίζνας του και μου είπε: το βράδυ μαζί μου .. όταν πήγαμε στο καμαρίνι του Σταμάτη που ήταν κολλητοί φίλοι και με σύστησε και αυτός σαν Schwarzenegger, ο Σταμάτης, σηκώθηκε όρθιος, με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, με έφτυσε 3 φορές για να μην με ματιάσει και είπε στον κ. Νίκο επί λέξει:” ποιος Schwarzenegger και πράσινα άλογα, ο δικός μας είναι κούκλος, ο άλλος είναι αλογομούρης ”(ο Σταμάτης τότε είχε τα καλύτερα άλογα ιπποδρομίας, γι΄αυτό μάλλον και η έκφραση του).
Τέτοιο θαυμασμό και δέος εισέπραξα από αυτό το ίνδαλμα, που από τότε έμελλε ο αλληλοθαυμασμός και η αλληλοεκτίμηση να κρατάει μέχρι και σήμερα. Ο δε Παπαργυρόπουλος, και αυτός από μόνος του, με αποκάλεσε και με αποκαλεί ακόμη και σήμερα με το όνομα Schwarzenegger και με προσκαλούσε σε όλες τις εκδηλώσεις, στα εγκαίνια κάθε σεζόν αλλαγής προγράμματος και με σύστηνε σε όλους αυτούς που κάποτε κοιτούσα και θαύμαζα μόνο από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση!!…

Με τον 5 φορές Μίστερ Υφήλιο Εντουάρτο Καβακ

Όσο δε για τον Σταμάτη, εάν κάποια στιγμή αξιωθώ και γράψω γι’ αυτόν τον άνθρωπο και ίνδαλμα γεγονότα και καταστάσεις που έζησα δίπλα του όσο άλλος κανείς, για τον παιδικό και αυθόρμητο χαρακτήρα του και εκεί που με είχε συστήσει σε καλλιτέχνες, παραγωγούς δίσκων, στιχουργούς, ποιητές, εφοπλιστές και ότι υπάρχει στο καλλιτεχνικό στερέωμα και την showbiz, θα μείνετε άφωνοι με τον τρόπο που τους μιλούσε και τους αντιμετώπιζε!Πάντως σ εμένα υπήρχε και υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση στο μεγαλείο του. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι όποιος τολμούσε να του πει για μένα: το παιδί δίπλα σου (πριν με συστήσει)είναι σωματοφύλακάς σου, η πρώτη κρυάδα που εισέπραττε, όποιος κι αν ήταν, ότι κι αν ήταν ΄΄πάψε ρε, ξέρεις ποιος είναι αυτός; ο Schwarzenegger δεν θα ήταν τίποτα μπροστά του αν έμενε Αμερική΄΄ για τέτοια ιδέα και θαυμασμό είχε για μένα και έχει. Ακόμη και πριν 5 χρόνια που πήγα με τον Στράτο Τζώρτζογλου στο Hollywood για φωτογράφηση, πριν φύγω μου είπε: να η ευκαιρία σου, ποτέ δεν είναι αργά, σου το έλεγα εγώ!…μόνο που τώρα ήμουν 55 χρονών!..




Ο Σπύρος Μπουρνάζος και ο Στράτος Τζώρτζογλου στο Hollywood για φωτογράφηση

Όπως επίσης δεν θα ξεχάσω σε έναν αρχηγό της νύχτας που του είπε για να το παίξει οικειότητα δίπλα του (επειδή είδε εμένα και την σχέση που έχουμε μεταξύ μας)” Σταματάκο ρίχνεις καμιά ζαριά τώρα; ” και επειδή εμένα ποτέ του δεν μου ανέφερε για τζόγους ή άλογα (μόνο μία φορά που ένα άλογο του με την ονομασία του γιού του που του είχε αδυναμία, του Δημήτρη, και το είχε ονομάσει DimisStar και έβγαινε πρώτο στις τελικές ιπποδρομίες και έπαιρνε έπαθλο σαν το καλύτερο άλογο ιπποδρομίας , μου είπε να με φωτογραφίσει με τον αναβάτη και τον ίδιο σαν ένδειξη επιτεύγματος που είχε το πιο γρήγορο ιπποδρομικό άλογο, από την χαρά του, λέγοντάς μου, ότι και αυτό είναι σαν εσένα, δηλαδή πρωταθλητής.Η φωτογράφηση αυτή ποτέ δεν έγινε γιατί ποτέ δεν είχα πάει στον ιππόδρομο ούτε από περιέργεια) θυμάμαι την αυστηρότητά του, το βλέμμα του και την απαξίωσή του όταν του είπε χωρίς τον παραμικρό φόβο και δισταγμό ΄΄γιατί ρε μάγκα έχουμε ρίξει πολλές ζαριές μαζί;…”. η γη να τον καταπιεί τον αρχηγό της νύχτας, αφού κατάπιε ο ίδιος την γλώσσα του, από ντροπή αποκλείεται, μάλλον που δεν μπόρεσε να εκδηλώσει το θράσος του όπως ήξερε να το εκδηλώνει εκεί που τον έπαιρνε!… πάντως εμένα ο ΄΄θιγμένος΄΄ μου είπε:” αν δεν ήσουν εσύ μπροστά μου, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γινόταν” και του είπα, για να του καλμάρω το θυμό και τον θιγμένο του εγωισμό ΄΄εγώ δεν είδα και δεν άκουσα τίποτα΄΄οπότε σίγουρα θα εκτόνωσε το θράσος του σε κάποιον άτυχο και δεν θα ήμουν εγώ εκεί να αποτρέψω τα χειρότερα!…Έτσι μου έμεινε το όνομα και να ακολουθήσω τα χνάρια του Schwarzenegger και τα επιτεύγματα του, αυτού σε παγκόσμια κλίμακα και εγώ στην Ελλάδα, αφού το πεπρωμένο μου που είναι ”φυγείν αδύνατον” σε αυτό τον τομέα το εκπλήρωσα στο ακέραιο και με συνέπεια και είναι το μόνο που δεν μετάνιωσα ποτέ μου (αφού δεν τσίμπησα όλα τα δολώματα που μου πρόσφερε η Αμερική) και να είχα άλλη πορεία και ταλαιπωρία μέχρι τα γεράματα όπως π.χ. ο φίλος μου ο Schwarzenegger.Ναι μεν έχει πλούτο και δόξα αμύθητη, αλλά ηρεμία, ειρήνη και γαλήνη μέσα του θα την βρει στον τάφο του, μόνο εκεί θα την απολαύσει (και το λέω με όλο τον σεβασμό και την εκτίμηση που τρέφω στο πρόσωπό του, χωρίς καμία εμπάθεια ή ζήλια γι αυτά που πέτυχε στην ζωή του, αλλά δεν γνώρισε κάτι ανώτερο από τα εξωτερικά επιτεύγματα (τα εσωτερικά) για να έχει μέσο σύγκρισης). Αυτό το τίμημα έχει η φιλοδοξία και η ματαιοδοξία όταν δεν φρενάρει η συνείδηση το νου που έχει το γκάζι πατημένο στο τέρμα (σανίδα που λένε κ οι ραλίστες)





Ολοσέλιδο αφιέρωμα στον Σπύρο Μπουρνάζο από τον Ελεύθερο τύπο

Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας βέβαια, τόσο καλό παιδί, συνεσταλμένο, προσγειωμένο, με σύνεση και σωφροσύνη ή τόσο πολύ συνειδητοποιημένος ήσουν εσύ;Σας το λέω με πλήρη επίγνωση, όχι…Είχα όλα τα κουσούρια που έχει ο κάθε άνθρωπος και επιπλέον ένα τεράστιο εγώ με θέληση για επιτυχία και δόξα, αλλιώς πως θα πετύχαινα τους στόχους στον τομέα μου; απλά έχω περάσει μία γρήγορη βόλτα από όλα τα πάθη που μπορεί να βάλει ανθρώπινος νους, όμως δεν πρόλαβαν να μου γίνουν συνήθεια και να ταυτιστώ, να εξαρτηθώ και να εγκλωβιστώ μέσα σε αυτά για πάντα, γιατί κάτι μέσα μου την τελευταία στιγμή άφηνε στις απότομες στροφές το γκάζι που το είχα τέρμα πατημένο (από το νεανικό ενθουσιασμό και την κεκτημένη ταχύτητα να τα απολαύσω όλα)και με το άλλο πόδι στο φρένο έκοβα ταχύτητα και έτσι δεν βγήκα έξω από την πορεία του δρόμου που ακολουθούσα για να εκπληρώσω τους στόχους και τα όνειρά μου για δύο βασικούς λόγους.
Ο πρώτος ήταν ότι σκεφτόμουν πάντα τους γονείς μου στο χωριό που υπεραγαπούσα, σεβόμουν και λάτρευα μέχρι αδυναμίας να μην τους στενοχωρήσω και τους πικράνω ή τους φέρω σε δύσκολη θέση και απολογούνται για κάτι που οι ίδιοι δεν έφταιγαν και δεν είχαν δώσει οι ίδιοι ποτέ δικαιώματα στην κοινωνία (άνθρωποι απλοί του μόχθου και της προσφοράς, τίμιοι, αγαπητοί και πάνω απ΄όλα της οικογένειας, τους ζείτε και τους ξέρετε δεν ,χρειάζονται συστάσεις) για να ικανοποιήσω μόνο και μόνο εγώ τον εγωισμό μου , την φιλαυτία και την φιλοδοξία μου.Αυτό το αίσθημα πρώτα του σεβασμού και μετά ευθύνης, με έκανε να έχω το πόδι στο φρένο! (αφού μία φορά στην καφετέρια του Πριόβολου στην Αμφιλοχία, κάπνιζα ένα τσιγάρο με συμμαθητές μου ,σε ηλικία 40 χρονών περίπου, που δεν είμαι καπνιστής, τρακαδόρος ήμουν και ένας φίλος για να με πειράξει μου είπε,” να ο πατέρας σου” και θυμάμαι το τσιγάρο ενστικτωδώς το έσβησα στην χούφτα του χεριού μου για να μην με δει ο πατέρας μου να καπνίζω, που είναι πταίσμα) και ο δεύτερος λόγος που συντέλεσε να διαμορφώσω, να δυναμώσω και να ατσαλώσω τον μετέπειτα χαρακτήρα μου, ήταν ότι με τον αθλητισμό και μετά τον πρωταθλητισμό, μπόρεσα μέσα από τον αυτοέλεγχο, την θέληση, την πειθαρχία και πάνω από όλα για να εκπληρώσω τους στόχους και τα όνειρά μου που είχα βάλει σκοπό, να έχω το σώμα πάντα υπο έλεγχο.





Το φρόντιζα και το περιποιόμουν όπως ένας μερακλής το αυτοκίνητό του, γιατί και το σώμα είναι αυτο-κινούμενο, που μας εξυπηρετεί και μας υπηρετεί μια ολόκληρη ζωή και πρέπει να το σεβόμαστε και να το φροντίζουμε, γιατί δεν είναι άψυχο όπως το αυτοκίνητο, αλλά έμψυχο, αφού εκεί μέσα εδρεύει και κατοικεί η ψυχή μας και το πνεύμα που αντανακλά στον τελειότερο μηχανισμό, τον εγκέφαλο σαν νοημοσύνη!! (αλλιώς χωρίς την νόηση και την συνείδηση θα είμασταν ένα φυσερό που εισπνέει και εκπνέει και πιστέψτε με υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια φυσερά.)Έτσι λοιπόν σώμα και νους δεν είναι δύο ξεχωριστά πράγματα, είναι ένα και το αυτό (γιατί το σώμα μπορεί να το επηρεάσει ο νους μέσα από την φαντασίωση π.χ. να φανταστεί ανύπαρκτα φαντάσματα κα να αρχίσει το σώμα να τρέμει μέχρι και να σταματήσει ο χτύπος της καρδιάς ή ο εγκέφαλος να μείνει από οξυγόνο και να φτάσει και στην λιποθυμία ή να το επηρεάσει ο νους απελευθερώνωντας ορμόνη σεξουαλική χωρίς καν την παρουσία ή την επαφή γυναίκας (εξού και ο αυνανισμός) όπως επίσης και το σώμα μπορεί να επηρεάσει τον εγκέφαλο και συγχρόνως την νόηση μέσα από την τροφοδότηση με αλκοόλ ή ναρκωτικά π.χ. και να χαθεί όχι μόνο η λογική αλλά και η συνείδηση, να χάσουμε αυτό που λέμε απλά και λαϊκά το νου μας)





Και τώρα μένει το τρίτο, η ψυχή μας που τροφοδοτεί και ενεργοποιεί και τα δύο με κοσμική θεϊκή ενέργεια.
Έτσι σώμα, ψυχή και νους είναι η Αγία Τριάδα του ανθρώπου σε ατομικό επίπεδο και θέλουν και τα τρία φροντίδα, σεβασμό και πάνω απ΄όλα ισορροπία, γιατί αλλιώς θα είμαστε ανισόρροποι…Εγώ προσωπικά και ατομικά ξεκίνησα από το σώμα (αφού εκεί ήταν η δύναμη και ενέργεια πιο πολύ συσσωρευμένη) και αφού πειθάρχησα το σώμα μέσα από την δύναμη της θέλησης και του αυτοελέγχου, ακολούθησε και ο νους σιγά σιγά να αποταυτίζεται από τις κακές και βλαβερές συνήθειες, γιατί υπάρχουν και καλές και υγιεινές συνήθειες π.χ. η γυμναστική κ.λ.π.Γι αυτό οι αρχαίοι πρόγονοί μας, έστελναν τα παιδιά τους πρώτα στους παιδοτρίβες που φρόντιζαν για την σωματική τους εκγύμναση στην παλαίστρα, το πένταθλο, το παγκράτιο κ.λ.π. για να ατσαλώσουν τον χαρακτήρα τους μέσα από την πειθαρχία πρώτα του σώματος μέσα από τον αθλητισμό και μετά τον νου στους σοφιστές (δάσκαλοι επ΄ αμοιβή, της φιλοσοφίας, ρητορικής, της λογικής κ.λ.π.) για να αποκτήσουν γνώσεις που θα τους χρειαζονταν μετά στην ζωή τους, που θα αποκτούσαν εμπειρίες και βιώματα, για να έχουν τις γνώσεις σαν χάρτες (όπως τα πλοία) για να μην χάσουν τον προσανατολισμό και τον προορισμό για την πορεία της ζωής τους και όχι να χαθούν και να πνιγούν μέσα σε αυτές και η πορεία και ο προορισμός να γίνουν ταλαιπωρία, άγχος και αγωνία. Γιατί οι γνώσεις (θεωρία) είναι το όχημα που θα μας μεταφέρει στην πράξη, την συνειδητή προσπάθεια να φτάσουμε στην γνώση που είναι να απαλλαγούμε από τα πάθη!,,,Τώρα εγώ, αφού μπόρεσα και είχα τον έλεγχο του σώματος και μετά του νου, ατσαλώθηκα σαν χαρακτήρας και άρχισα το πιο επίπονο και σχεδόν ακατόρθωτο αγώνα για την κάθαρση της ψυχής μου, όσο μπόρεσα και επιμένω ακόμα.Έτσι μπορεί να πέρασα και να προσπέρασα και να έμειναν πίσω μου αλλά καραδοκούν κι αυτά όταν σε βρουν (στον ύπνο) να σου ταράξουν τον ξύπνιο. Γι’ αυτό είμαι όχι σε επανάπαυση και εφησυχασμό αλλά σε συνεχή εγρήγορση και επαγρύπνηση.Πάντως αισθανόμουν τέτοια αυτοπεποίθηση και σιγουριά που με αυτά τα λίγα και απλά που κατόρθωσα να αποκτήσω που αισθανόμουν και αισθάνομαι ακόμη και σήμερα Κροίσος, πάμπλουτος. Γιατί στην εποχή που ζούμε εμείς τώρα, έπεσε στην αντίληψή μου, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι και ιδίως οι γυναίκες πού έχουν φόβο και ανασφάλεια, όση εξωτερική ομορφιά και να έχουν, θαμπώνονται από τα εξωτερικά πλούτη, παραβλέποντας την εξωτερική φτώχεια στην εμφάνιση και το χαρακτήρα του κάθε αυτοδιαφημιζόμενου! Εγώ πρώτα έβλεπα τον χαρακτήρα του και τον τρόπο συμπεριφοράς του στους άλλους που είχε υπό τον έλεγχό του, μετά την εμφάνισή του και μετά τα επιτεύγματά του στον τομέα του.





Δεν μπορεί ένας ισορροπημένος άνθρωπος να είναι σωματικά παρατημένος, δεν λέω Άδωνης, αλλά τουλάχιστον να φροντίζει και το δικό του όχημα (που μπορεί σαν μηχανή να δουλεύει τέλεια), αλλά πως μπορεί να απολαύσει την βόλτα και την διαδρομή με τέτοιο αμάξωμα; Πως μπορεί ένας πάμπλουτος να έχει πολυτελέστατα αυτοκίνητα, σκάφη, αεροπλάνα κ.λ.π. και το δικό του σωματικό όχημα ατημέλητο και παρατημένο; Όπως υπάρχουν επίσης και εξωτερικά ψιλοσυντηρημένα σώματα – οχήματα αλλά εσωτερικά πάνε και δεν πάνε, δεν νομίζετε ότι κάτι δεν πάει καλά;….

Γι αυτό άμα δεν τιθασεύσεις τα εξωτερικά και σωματικά κόμπλεξ, πως θα επιβληθείς στα νοητικά – εσωτερικά σταματώντας την σύγκριση, τον ανταγωνισμό, την επιβολή και τον έλεγχο πάνω στους άλλους, γιατί και οι άλλοι δεν μένουν με τα χέρια σταυρωμένα και αυτός ο ακήρυχτος πόλεμος δεν έχει αρχή και τέλος (γιατί και οι άλλοι διεκδικούν τα ίδια και περισσότερα. Μόνο κατά διαστήματα υπάρχει λίγο ανάπαυση για ξεκούραση από τις συνεχείς καθημερινές μάχες και πιστεύεις ότι αυτό είναι ειρήνη, αλλά είναι η αρχή μιας νέας μάχης μέχρι να εξαντληθείς σωματικά και ψυχικά και να αναπαυθείς όχι εν ειρήνη και γαλήνη όπως κοιμούνται τα βράδια τα μικρά παιδάκια ήρεμα και χαλαρά, αλλά μέσα στην ταραχή, την ένταση , το άγχος και την αγωνία, μέσα από τους εφιάλτες, όχι μόνο στο βραδινό ύπνο αλλά και στον παντοτινό. Αν αυτή δεν είναι η ζωντανή κόλαση που έχουμε τις αισθήσεις εν λειτουργία και έχουμε την αίσθηση του χώρου- χρόνου στον μικρόκοσμο, τι θα είναι στον μακρόκοσμο , την εκτός χώρου και χρόνου διάσταση;….. εσείς τι λέτε, παράδεισος;….

Συνεχιζεται....

Πηγη

[Polyneikos]

Χθεσινή προπόνηση στου Σπύρου, με ιδρώτα και ένταση, στα αληθινά σίδερα!

[psonara]

εκπληκτικος!οσο ομορφος ειναι εξωτερικα,τοσο ταπεινος,ευγενικος,καλοσυνατος και ευχαρος ανθρωπος ειναι.τον γνωριζω ελαχιστα,αλλα απο μια χειραψια και μια κουβεντα και ενα βλεμμα μπορεις να καταλαβεις αν ο αλλος ειναι ανθρωπος και κυριος.θεωρω οτι του αξιζουν πολλα περισσοτερα.δηλωνω θαυμαστρια του.αδωνις πραγματικος.
υγ.πολυνεικε ζηλευω...μια προπονηση με τον κ.Μπουρναζο,τον κ.Ηλια(τον αδυναμια) και τον φιλο μου χρηστο φανταζει σαν ονειρο για εμενα!

[Muscleboss]

Έτσι! Hardcore ομάδα τον ιδανικότερο χώρο...

[Polyneikos]

Είσασταν ελάχιστοι εκείνη την εποχή με αυτές τις σωματικές διαστάσεις.

Τι έλεγε η κοινωνία για τους bodybuilders και τι γινόταν στο δρόμο όταν σας έβλεπαν, προκαλούσατε θαυμασμό;

Πως ανταποκρινόταν το γυναικείο φύλο τότε;

Όντως, εκείνη την εποχή της δεκαετίας 70-80 οι σωματικές διαστάσεις των αθλητών με εξαίρεση την άρση βαρών και των παλαιστών(και μόνο στις βαριές κατηγορίες) ήταν ελάχιστοι και εξωπραγματικές για τους ανθρώπους που δεν ασχολούνταν με τον αθλητισμό. Όσον αφορά τους bodybuilders, μόνον ο Κωστογλάκης, ο Φώτης ο Τόμπρας MrHellasτο 1977 και μετά εγώ, μπορώ να πω ότι μεσουρανούσαμε εκείνη την δεκαετία. Δεν ήταν μόνον ο όγκος και οι διαστάσεις αλλά και το ύψος που καθόριζε τον θαυμασμό, την περιέργεια ή ακόμη και την απορία από τους περαστικούς. Ο Φώτης και ο Γιάννης είχαν ύψος λίγο πάνω από 1,80 και άνω των 100 κιλών μυϊκής μάζας που δείχνει με τα ρούχα 120 κιλά, εγώ με ύψος 1,87 ήμουν ο πιο ψηλός για την εποχή μου και βάρος 100 κιλά, όχι ακόμη καθαρής μυϊκής μάζας λόγω του νεαρού τις ηλικίας μου, ήμουν ακόμη στην άνοδο και το σώμα μου είχε προδιαγραφές για φόρτωμα μέχρι που έφτασα τα 120 κιλά.

Τώρα τι να σας περιγράψω, τα απερίγραπτα!!!!

Παρόλο που φορούσα ρούχα και (μάλιστα φαρδιά για να μην προκαλώ) αισθανόμουν σαν να περπατούσα γυμνός στο δρόμο, αφού τα βλέμματα των περαστικών ανθρώπων που δεν με γνώριζαν ή δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο (μόνο σε έργα σε αμερικάνικες ταινίες), με γδύνανε με τα μάτια τους, όχι μόνο όταν περνούσα από μπροστά τους, αλλά και όταν απομακρυνόμουν τουλάχιστον 20 μέτρα, αισθανόμουν ακόμη το βλέμμα τους καρφωμένο πάνω μου που στέκονταν και κοιτούσαν σαν να μην πίστευαν στα μάτια τους ότι αυτό που έβλεπαν ήταν αληθινό ή ψεύτικο! Μόνο όταν περπατούσα με τον Κωστογλάκη, γύριζα πίσω και κοιτούσα που οι άνθρωποι μένανε σαν την γυναίκα του Λωτ, δηλαδή στήλη άλατος που λέει και η Παλαιά Διαθήκη.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος το 1970, στο Μπαλκόνι του Γυμναστηρίου του Κωστογλάκη

Γιάννης Κωστογλάκης

Ο Κωστογλάκης εκτός από τεράστιο όγκο είχε και φάτσα σκληροτράχηλη και άγρια που μου θύμιζε τον Λεωνίδα στους 300 αλλά ψυχή μικρού παιδιού, προσιτός, ευδιάθετος, ομιλητικός μέχρι κουραστικός, που να απαντά στον οποιοδήποτε περαστικό και περίεργο στο δρόμο που έκανε ένα σωρό βλακοερωτήσεις, μέχρι που κουραζόμουν να περιμένω και του έλεγα: έλα πέρασε η ώρα, μας περιμένουν στο γυμναστήριο…..δημοσιογράφοι, θα τα πούμε εκεί τα υπόλοιπα, γιατί πάντα με επέπληττε λέγοντάς μου ότι πρέπει ο κόσμος να μάθει για εμάς και του έλεγα, εγώ δεν σε έμαθα έτσι αλλά μέσω της δημοσιότητας, έτσι θα διαδώσουμε το Β.Β. και όχι έναν έναν στο δρόμο που μας σταματά για να του φύγει η περιέργεια ή αυτό που έχει μέσα στην κλάβα του να του το βγάλουμε εμείς.
Έχεις δίκιο μου έλεγε και 100 μέτρα πιο κάτω, ξανά τα ίδια!
Δεν κόβονται εύκολα οι συνήθειες. Άλλο ο θαυμασμός και η εκδήλωση από εγκάρδιους και ευγενείς ανθρώπους, με ερωτήσεις που ήθελαν να μάθουν και άλλο από περίεργους και είρωνες με κρύα αστειάκια(μεγάλε παλεύουμε, με νικάς εμένα που είμαι αδύνατος στο μπράντεφερ, τον νικάς τον τάδε, τον δείνα και δώστου βλακοερωτήσεις!!)

Ο Γιάννης Κωστογλάκη 73 Ετών – 2017, με τον Lee Haney

Αφού και εμένα προσωπικά ένας πατριώτης που ήταν μεγαλοεπιχειρηματίας τότε (και με τον αδελφό του είμασταν συμμαθητές) μου είπε μπροστά σε άλλους πατριώτες εδώ στην Αθήνα: δεν μου λες καμάρι μου, δηλαδή με καμάρωνε και το είχε καμάρι κι αυτός, σηκώνεις πολλά κιλά;(γιατί στην επιχείρησή του είχε φορτοεκφορτωτές) και έπιασα το υπονοούμενο, τον κοίταξα ψιλοάγρια και του είπα:
Πάρα πολλά , γιατί έχεις κανένα τσουβάλι (και εννοούσα τον ίδιο) για φόρτωμα και ξεφόρτωμα;

Και δεν ήξερε τι να πει, αφού τον επέπληξαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, καλά ρε συ δεν ξέρεις τον Σπύρο; ΄΄όχι καμάριμ εγώ έφυγα μικρός απ ν Αμφιλοχία΄΄ κατά τα άλλα το περιοδικό με εξώφυλλο την φάτσα μου το είχε στο γραφείο του και το έδειχνε μάλλον σε όσους του χρωστούσαν χρήματα!!! Αυτά κάνει ο νεοπλουτισμός και η αλαζονεία…..! μέχρι που ήλθαν τα δύσκολα και ήρθε η μεγαλύτερη δοκιμασία του και προσγειώθηκε ανώμαλα.
Τέλος πάντων ξεπεράστηκε η δοκιμασία του έχοντας με στο πλευρό του καθ’ όλη την διάρκεια και σήμερα ακόμη (πίνει που λέμε νερό στο όνομά μου) γιατί οι φίλοι και οι καλοί πατριώτες στα δύσκολα φαίνονται και επειδή σε πολλούς τους φάνηκε παράξενο πως τον βοήθησα σε ένα τόσο μεγάλο παράπτωμα, τους είπα ότι επειδή γνώριζα γεγονότα και καταστάσεις ότι είναι θύμα, λόγω του ότι για να εντυπωσιάσει έλεγε ένα σωρό φαντασιώσεις που δεν είχε καν ιδέα ή οποιαδήποτε έστω επαφή με το αντικείμενο που του φορτώσανε και του το δέσανε στην πλάτη οι ειδήμονες του είδους….! και το ξεφόρτωσε μετά από 10 χρόνια. Οικονομικά μπορεί να καταστράφηκε, αλλά απ΄ ότι λέει τώρα και ο ίδιος αφού έχει πλέον το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό, το μόνο καλό που μου έκανε όλη αυτή η περιπέτεια είναι ότι μου φύγαν τα ΄’νευροφυτικά΄΄.
Τότε το Β.Β. ήταν παρεξηγημένο άθλημα, δεν ήταν γνωστό και προσιτό στον κόσμο όπως το γνωρίζετε εσείς οι νέοι σήμερα και άντε να υπήρχαν 2-3 γυμναστήρια σε όλη την Αθήνα, όχι που τώρα η κάθε γειτονιά έχει από 2-3 και σχεδόν όλοι λίγο πολύ έστω και από περιέργεια τα έχουν επισκεφτεί και απογοητεύτηκαν, γιατί μάλλον η γοητεία τους προερχόταν από την σύγκριση με τους άλλους και νόμιζαν ότι θα φτιάξουν σώμα μέσα σε 3 μήνες και μάλιστα όταν πλησιάζει το καλοκαίρι(γιατί το χειμώνα φοράνε χοντρά ρούχα και το κρύβουν) λες και το κόμπλεξ μπορεί να κρυφτεί πίσω και μέσα στα ρούχα. Αλλά πήραν το μάθημά τους ότι το άθλημα είναι κουραστικό και επίπονο και πάνω από όλα πειθαρχικό όχι μόνο στην γυμναστική αλλά και την διατροφή και τον τρόπο ζωής. Σημασία δεν έχει αν μπορούν ή έχουν την θέληση να βελτιώσουν το σώμα τους, σημασία έχει ότι να γνωρίζουν την δυσκολία, μπορεί να ζηλεύουν αλλά τώρα συγχρόνως και θαυμάζουν όχι τόσο το σώμα αλλά την θέληση, την υπομονή και την επιμονή ειδικά στους αγωνιστικούς Β.Β. που κάποτε προσπαθούσαν να υποβαθμίσουν τόσο το άθλημα, όσο και τους αθλητές σαν προσωπικότητες, χωρίς καν να τους γνωρίζουν σαν ατομικότητες.
Τώρα θα περιμένατε να σας πω ότι και το γυναικείο φύλλο με κοιτούσε στα μάτια υπνωτισμένο, μου χαμογελούσαν, μου σφύριζαν και κάναν ουρές για αυτόγραφα και αυτές που είχαν θαμπωθεί από την γοητεία μου δεν παίρναν το βλέμμα τους από πάνω μου μέχρι που χτυπούσαν στις κολώνες του δρόμου και στις γωνίες από τα ντουβάρια των κτιρίων ή κοντεύω τις 1000 παρά μία κατακτήσεις που αναφέρουν τόσοι ψωνισμένοι και μετά λένε εμάς νάρκισσους, ωραιοπαθείς, κομπλεξικούς, απαίδευτους και ένα σωρό άλλες αποκρουστικές εκφράσεις γιατί έχουν μπερδέψει τον αθλητισμό ή καλύτερα τον πρωταθλητισμό με το χρήμα, την γκλαμουριά, την ίντριγκα και την κουτσομπολίστικη δημοσιότητα που ότι δηλώσεις ή σε δηλώσουν είσαι!…. π.χ. ο ωραιότερος άνδρας της χρονιάς, ο ποιο sexy και γοητευτικός ηθοποιός, τραγουδιστής κ.λ.π. και όχι τι ταλέντο είσαι, μέχρι εθνικούς star, εθνικές γυμνάστριες και mr μπούτια έχουν εφεύρει τίτλους!…. αφού αυτά θέλετε φάτε τα και πουλήστε σώμα, ψυχή και πνεύμα στο όνομα της δημοσιότητας! Και μετά σας φταίνε τα σώματα και όχι το μυαλό σας το τρύπιο που μπάζει από παντού φανφάρα και φαντιασμάρα που έλεγε και ο μακαρίτης ο Κωτσάρας στην Αμφιλοχία για άνδρες και γυναίκες!…

Και εγώ γοητεύτηκα όταν μου έφερε ο πατέρας μου το μοναδικό περιοδικό Άδωνις για το Β.Β. την εποχή εκείνη που είχε εξώφυλλο τον Steve Reeves MrAmerika και Mr Υφήλιο να παρακολουθεί μία νέα προβολή ταινίας του στο Hollywood και δεξιά να κάθονται 5 καλλονές και αριστερά του άλλες τόσες κι αυτός στην μέση σαν τον Δία με τις Θεές δίπλα του και εγώ τότε πίστεψα και βάλθηκα να του μοιάσω( γιατί αυτός υπήρξε το πρώτο ίνδαλμά μου και μετά ο Άγγλος αντίπαλός του Reg Park και αυτός Mr. Αγγλία και Mr. Υφήλιος που συναγωνιζόταν τότε όχι μόνο στους αγώνες αλλά και στον κινηματογράφο γυρίζοντας ταινίες με θέμα την Αρχαία Ελληνική μυθολογία)τότε, μου διέφευγε μία λεπτομέρεια, που δεν νομίζω να την έχει δει ακόμη άλλος από αυτή την κρυφή πλευρά που την ξετρύπωσα όταν έγινα και εγώ πλέον διάσημος, γιατί σχεδόν όλοι θέλουν να ξεχάσουν τις κακές αναμνήσεις του παρελθόντος όταν ήταν άσημοι και άφραγκοι (γιατί οι φραγκάτοι, τόσο οι ίδιοι όσο και τα παιδιά τους δεν κυνηγούν ούτε την δημοσιότητα ούτε τα χρήματα, αυτά τα είχαν ή και τα έχουν , μάλλον τους κυνηγά η δημοσιότητα και αυτοί κρύβονται.. γιατί ότι θέλουν το αγοράζουν, είτε έμψυχο είτε άψυχο, οπότε γιατί να γίνουν ηθοποιοί, τραγουδιστές, παρουσιαστές, μοντέλα, αθλητές κ.λ.π. , εσείς τι λέτε, σε ολόκληρο τον κόσμο της μεγαλομπίζνας δεν βρέθηκε ούτε ένα ταλέντο; )

Ο Steve Reeves

Αλλά εγώ το είδα και το παραδέχτηκα, γιατί απλά δεν την ψώνισα ή δεν πήραν τα μυαλά μου αέρα όπως με ρωτήσατε και πιο πάνω( στην ερώτησή σας για την δημοσιότητα )και ποτέ δεν ξέχασα πως με αντιμετώπιζαν πριν και πως την άλλη ακριβώς ημέρα λες και κάτι άλλαξε πάνω μου εξωτερικά , γιατί εκτός από την αναγνώριση και την δημοσιότητα, που και αυτά ακόμη δεν φτάνουν αν δεν έχεις και οικονομική επιφάνεια ή να είσαι καλός στα παραμύθια, γιατί η πλειοψηφία των γυναικών δεν βλέπουν με τα μάτια αλλά με τα αυτιά τους. Το αντίθετο από τους άνδρες που ακούνε από τα μάτια τους και συνεννοούνται με τα γεννητικά τους όργανα!

Ο-Σπύρος-Μπουρνάζος-το-1980-μμε-θαυμάστριες-στο-Τολό-Ν

Ο Σπύρος Μπουρνάζος το 1980, με θαυμάστριες στο Τολό του Ναυπλίου

Όλα στο βωμό πρώτα της σεξουαλικής επιλογής, που αν συνοδεύεται από χρήμα και δημοσιότητα, νομίζεις ότι θα βρίσκεσαι στον παράδεισο, σαν αυτούς τους καμικάζι που ανατινάζονται και τους υπόσχονται γυναίκες και ποτά να ρέουν σαν ποτάμια στον άλλο κόσμο, σ’ αυτόν εδώ τα δοκιμάζουν αυτοί και τα παιδιά τους, δεν είδα να στέλνουν τα παιδιά τους εκεί.

Ο-Σπύρος-Μπουρνάζος-το-1980-μμε-θαυμάστριες-στο-Τολό-Ν


Ο Σπύρος Μπουρνάζος το 1980, με θαυμάστριες στο Τολό του Ναυπλίου

Εδώ ο Mr Hefner ο εκδότης του playboy σε όλο τον κόσμο, με όλες τις καλλονές του κόσμου να έχουν παρελάσει από τα περιοδικά του και οι μισές λέω να παρέλασαν από το κρεβάτι του και ακόμη στο 90 χρόνια του, αχόρταγος να φωτογραφίζεται στην πολυτελέστατη βίλα του στο Hollywood και μέσα στην πισίνα του (σχεδόν ολυμπιακών διαστάσεων) γεμάτη γυμνές καλλονές και αυτό το γεροκούσαλο να καμαρώνει σαν κόκορας στο κοτέτσι (πάντως εγώ επειδή θυμάμαι καλά τις λαϊκές παροιμίες στο χωριό μου λένε ΄΄όταν γεράσει ο κόκορας τον τσιμπάνε οι κότες΄΄ αλλά αυτές οι κότες δεν τσιμπούσαν τον κόκορα, αλλά το χρήμα και την δημοσιότητα και μετά θα βρεθούν να μου πουν (οι ανέραστοι) ότι έχω απωθημένα και τα λέω αυτά !

Ο Σπύρος Μπουρνάζος

Απωθημένα έχεις όταν τα έχεις ξεχάσει στην αποθήκη του ασυνειδήτου σου, αλλά εγώ δεν πρόλαβα να μαζέψω πολλά γιατί έγινα διάσημος στα 21 χρόνια μου και στα 24 και επιτυχημένος επιχειρηματίας, τώρα από τα 16 μου μέχρι τα 18 μου δεν μου φταίγανε οι γυναίκες αλλά το αίσθημα τις ντροπής που είχα από μικρός να μην λέω παραμύθια στα κοριτσάκια που δεν άρμοζαν στον χαρακτήρα μου για να εκτονωθώ μόνο σαρκικά και η πρώτη μου επαφή με το γυναικείο φύλλο ήταν σε οίκο ανοχής (καλά που υπήρχε και υπάρχει και αυτό το λειτούργημα γιατί με την ψευτοηθικολογία, πνεύμα και ηθική που έλεγε και ο Αυλωνίτης, δεν λέω τα εγκλήματα, θα γινόμασταν ΄Σόδομα και Γόμορρα΄ (που έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά) γιατί εκεί δεν χρειαζόταν ούτε παραμύθια, ούτε παζάρια που λέει και ο Πουλόπουλος στο τραγούδι του ”σου είπα πόσα, μου είπες τόσα τα συμφωνήσαμε, ούτε βραχιόλια ούτε ρολόγια τα συμφωνήσαμε και μόλις τελειώσαμε μου είπες γεια σου, σου είπα γεια σου!”…)
Τότε, εκείνη την εποχή, όταν άκουγα να λένε επώνυμοι στα κανάλια ή σε συνεντεύξεις περιοδικών ότι κανείς τους δεν έχει πάει σε οίκο ανοχής, τους έβριζα και τους κακολογούσα, τώρα που το διαπίστωσα και εγώ από ειλικρινής εξομολογήσεις φίλων μου και μου έλυσαν αυτή την απορία (γιατί όλοι κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια), σε μερικούς που μου έλεγαν την μισή αλήθεια γιατί την άλλη μισή την έκρυβαν, έστω και εκ παραδρομής, τους ζητάω συγνώμη γι’ αυτή μου την αμφιβολία, γιατί μου εξήγησαν ότι οι πιο πολλοί κομπλάριζαν σεξουαλικά , γιατί πέρα από την ντροπή, θα χάναν και την ταρίφα, γιατί εκεί προκαταβάλεις και μετά την απομάκρυνση του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!!!! Άλλοι δε, αν και οι ίδιοι αρχιβρωμιάρηδες εξωτερικά και εσωτερικά, λέγαν ότι είχαν το αίσθημα τις σιχαμάρας και τις μικροβιοφοβίας, λες και με αυτές που πήγαιναν ήταν Αρσακειάδες ή του Παρθεναγωγείου και υπήρχαν φυσικά και οι τυχεροί που τους επισκέφτηκε ο αγνός , νεανικός έρωτας, που δεν χρειάστηκαν όλα αυτά που ανέφερα πιο πάνω. Απ΄ όλα έχει ο μπαξές τις ζωής.

Απ όλα αυτά και άλλα πολλά , ξέρετε τι διαπίστωσα; Ότι οι άνθρωποι, εκτός από τα παραμύθια που λένε και θέλουν να ακούσουν, δεν λειτούργησαν με την φύση, τις αισθήσεις, αλλά με το μυαλό ακόμη και στο sex , όπως στον αυνανισμό. Όταν ρώτησα κάποτε έναν μεγάλο πατριώτη εραστή: καλά μωρέ εσένα τι σου βρίσκουν οι γυναίκες, το κοκαλάκι της νυχτερίδας έχεις και υπνωτίζονται!! Ξέρετε τι μου απάντησε; Έχω αύρα εγώ και ξέρετε τι είναι η αύρα; Αυτή η φωτεινότητα που εκπέμπει η καθαρότητα του πνεύματος και του σώματος και αυτός ήταν πνεύμα και σώμα κατάμαυρος!…

Ο Σπύρος Μπουρνάζος στη Μύκονο μαζί με τις καλές του φίλες Ζέτα Μακρυπούλια και Κυβέλη

Βέβαια για να μην αδικούμε και τους αυθόρμητους νεανικούς έρωτες, τους πρώτους και αγνούς, πάντα ζήλευα και συγχρόνως θαύμαζα ωραία ταιριαστά ζευγαράκια, την τύχη τους και την τρυφερότητά τους που δεν χρειαζόταν τότε να πουν τίποτα. Λειτουργούσε το πεπρωμένο τους και ανταποκρίνονταν, μετά άρχιζαν να γράφουν οι ίδιοι, όσοι το πρόδωσαν αυτό το θείο δώρο που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πραγματική συντροφικότητα και αγάπη.
Εμείς εδώ μιλάμε για γκλαμουριές και δημοσιότητες και όχι για αγνότητες και αυθορμητισμούς, ούτε εγώ είμαι κανένας ψευτοηθικολόγος, εγώ οικολόγος έγινα και μάλιστα στα 35 μου χρόνια. Αν είχα απωθημένα σαν αυτούς που πουλήθηκαν στο βωμό της αναγνωρισιμότητας ή και σαν αυτούς που καταξιώθηκαν με το ταλέντο τους και την προσωπική εργασία και αφοσίωση στο είδος τους (δεν τους εξαιρώ και αυτούς) γιατί τουλάχιστον απ΄ όσους εγώ έχω γνωρίσει προσωπικά, μέχρι οικειότητας, δεν τόλμησε να μου αναφέρει κανείς ότι αν δεν ήταν αναγνωρίσιμος θα είχε αυτή την επιτυχία στο γυναικείο φίλο, αν ήταν π.χ. κηπουρός στο δήμο και ας ήταν ο ωραιότερος των ωραιότερων εξωτερικά!….

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με όμορφα μοντέλα στη Χαλκίδα





Ο Σπύρος Μπουρνάζος ποζάρει με ένα όμορφο μοντέλο

Αυτά τα απωθημένα, τις μη αναμνήσεως είναι που κρατάνε την συνείδηση εγκλωβισμένη που όταν ξεχύνονται πάλι από το ασυνείδητο, γιατί όπως μπήκαν ασυνείδητα από αφορμές παλιές έτσι και βγαίνουν πάλι ασυνείδητα και αρχίζει η ασυνείδητη πάλι εκδίκηση όταν εκτονώνονται ή όταν τους περάσει η γοητεία. Γιατί έχω ακούσει και διαβάσει από δηλώσεις επωνύμων και μάλιστα του Julio Iglesias ότι εγώ ερωτεύομαι κάθε 2 ημέρες, λες και ο έρωτας πετάει πάνω από αυτόν κάθε 2 ημέρες και μετά ψάχνει άλλους ομορφάντρες εδώ στην Ελλάδα κάθε ημέρα…. κρίμα γιατί μπέρδεψαν το sex με τον έρωτα και την αγάπη. Τα έβαλαν στο ίδιο τσουβάλι, μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό τους, μέχρι τα γεννητικά τους όργανα.
Βέβαια δεν φταίνε μόνο οι άνδρες αλλά και οι γυναίκες, που ξέχασαν την φύση τους, το συναίσθημα και τα βάλανε με το κεφάλι , ή καλύτερα την κεφάλα του άνδρα που δουλεύει και επεξεργάζεται την λογική και την εκλογίκευση στο πιτς φιτίλι, αλλά και οι άνδρες δεν χάνουν και αυτοί την λογική τους από την γυναικεία εξωτερική γοητεία και σεξουαλικότητα ή από ψευτοσυναισθήματα που σερβίρουν και οι γυναίκες με την σειρά τους και μάλιστα κρύα; Γιατί και αυτές σερβιρίστηκαν ψευτόλογα, υποσχέσεις και ψευτοπράξεις για να τις ξελογιάσουν και τα έφαγαν ζεστά ζεστά ( μέχρι και φορτηγό με ανατρεπόμενη καρότσα γεμάτα λουλούδια έχουν αδειάσει έξω από σπίτια γυναικών) και αυτό η γυναικεία λογική το θεωρεί ένδειξη αγάπης!
Δηλαδή με ένα τριαντάφυλλο από τον κήπο δεν συμβιβάζεται; Άσε τα δώρα και τα αντίδωρα μετά όταν τους περάσει η κάψα…. με μεγάλους τίτλους στις εφημερίδες, άνθρωποι της showbiz και επιχειρηματίες μεγάλου εκτοπίσματος ΄΄φέρε πίσω τα κοσμήματα΄΄.
Τι νομίζετε ότι την γυναίκα την γοητεύει η εξωτερική εμφάνιση του άντρα, όπως γοητεύονται οι άνδρες στην αρχή από το γυναικείο κάλος και μετά απογοητεύονται όταν βλέπουν κάτι άλλο πιο κάλλιστο και καλλίγραμμο;
Αν πιστεύετε κάτι τέτοιο είστε γελασμένοι, άνδρες και γυναίκες.
Τουλάχιστον εγώ δεν το έφαγα αυτό το μήλο από την Εύα, ούτε έψαχνα για δικαιολογίες μετά ότι με παρέσυρε η Εύα κύριε! άσε δε κάτι δηλώσεις αιώνιας πίστης και αφοσίωσης και από την άλλη οι ψυχολόγοι λένε (πάντα για τους άλλους, αυτοί εξαιρούνται) ότι οι άνδρες σκέπτονται το sex 10 φορές την ημέρα και οι γυναίκες 7 !

Δεν νομίζω με τις γυναίκες τους… δεν λέω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι πιστοί (τουλάχιστον ως προς την πράξη, γιατί ως προς την σκέψη, ούτε στο Άγιο Όρος. Δουλεύει το υποσυνείδητο και το ασυνείδητο και στον ύπνο τους, από εξομολογήσεις αφοσιωμένων πραγματικά στο θεό, μόνο που το λένε πειρασμός) . Eγώ πάντως επειδή ο δικός μου πειρασμός ήταν στον ξύπνιο μου, ολοζώντανος, είχα το θάρρος και την παρρησία να πω ότι δεν θα είμαι πιστός και γι’ αυτό και δεν έκανα και για μοναχός που λέγανε ότι για εκεί με βλέπανε!….. ( έχω πάρα πολλούς φίλους μοναχούς και ηγούμενους. τους σέβομαι και τους εκτιμώ αλλά είναι βαριά η καλογερική). Πάντως έχω δει και πολύ πιστούς όταν τους δόθηκε η ευκαιρία ( η σκέψη που είχε σφηνωθεί στο μυαλό, που λέγαμε πιο πριν) ενέδωσαν στον γλυκό αυτό πειρασμό μη υπολογίζοντας οικογένειες, παιδιά , εγγόνια, τίτλους – δημοσιότητες , ακόμη και ηγέτες τον λαό τους… και μετά να βγαίνουν στις τηλεοράσεις και να ζητάνε συγνώμη ακόμη και να κλαίνε ή να τα βαφτίζουν στιγμιαία λάθη. Αυτό κι αν είναι υποκρισία και εικόνα!!….
Ας πρόσεχαν που είχε πει και ο πρώην πρωθυπουργός τις Ελλάδος όταν οι περισσότεροι Έλληνες έχασαν στο χρηματιστήριο τις οικονομίες τους, ενώ πριν τους έλεγε πάμε καλά, θα ανέβει κι άλλο, πάρε κόσμε…
Το ίδιο και τώρα ( που η θάλασσα έγινε γιαούρτι) τα πάντα μιλούν ή και υπονοούν sex και πάλι sex σε εικόνα και ήχο. Εδώ οι μοναχοί, που δεν έχει πατήσει γυναικείο πόδι στο Άγιο Όρος και βλέπουν στον ύπνο τους ακόμη και μαύρη, που μου εκμυστηρεύτηκε φίλος παιδικός μοναχός και την δικαιολόγησε ΄ότι ήταν ο διάολος που τον παρομοιάζουν μαύρο, πόσο μάλλον εμείς οι κοσμικοί που βλέπουμε κάθε δευτερόλεπτο όλα τα χρώματα τις ίριδος από γυναικείο κάλλος!…

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με πανέμορφα μοντέλα και την καλή του φίλη και γυμνάστρια Έλλη Αγγελιδάκη

Πάντως εγώ ανακάλυψα πρώτα μέσα από εμένα από εμπειρίες και βιώματα και με την βοήθεια τις έρευνας μέσα από την φιλοσοφία, την ψυχολογία, την επιστήμη και τέλος την θρησκεία και οφείλω να το μοιραστώ και ειδικά με εσάς τους νέους, γιατί με τους πατεράδες σας είμαι συνομήλικος και σας βλέπω και εγώ σαν παιδιά μου, γιατί πολλοί πατεράδες λόγω οικειότητας και παιδικής φιλίας μπορεί να με βλέπουν και σαν λούτο και επειδή εμένα πλέον δεν με ανεβάζει ούτε ο έπαινος, ούτε η συκοφαντία , θα σας τα πω, γιατί εισπράττω αυτόν τον θαυμασμό από την πλευρά σας και είμαι σίγουρος ότι και οι πατεράδες σας σας έχουν πει τα καλύτερα για μένα, αλλιώς δεν θα σας έστελναν τους πιο πολλούς από εσάς σε μένα για να σας γυμνάσω στο σώμα, γιατί στο μυαλό σας το γύμνασαν άλλοι και νόμιζαν ότι είμαι σε αίρεση και θέλω να σας το αλλάξω!!! (ευτυχώς ήταν ελάχιστοι αυτοί που με παρεξήγησαν τότε, γιατί αυτά που μου μετέφεραν άλλοι και αυτά που έλαβα σε μηνύματα στο κινητό μου δεν λέγονται και δεν γράφονται ΄΄που να΄ταν η θάλασσα χαρτί κι ο ουρανός μελάνι΄!)
Μέχρι και υπνωτιστή με βάφτισαν! Αν ήξερα να υπνωτίζω θα υπνώτιζα φραγκάτους και όχι απένταρους, να βγάλω την ζωή πέρα, όπως έλαβα σε μήνυμα στο κινητό μου, ή θα υπνώτιζα καλλονές, αλλά ούτε το ένα ούτε το άλλο μου έλειπε, μάλλον εμένα υπνώτισαν και για να το πω και πιο κόσμια, αυτουπνωτίστηκα, παίρνω την ευθύνη πάνω μου και επειδή ειπώθηκε ότι ο χρόνος θα δείξει, ο χρόνος είναι αμείλικτος και έδειξε, αλλά όχι εμένα, αυτούς , ας τους καμαρώνουν οι πατεράδες και οι μανάδες τους τώρα, μικρός ο τόπος για να κρυφτείς!….

Ο-Σπύρος-Μπουρνάζος-με-την-αξιολάτρευτη-και-αείμνησ




Ο Σπύρος Μπουρνάζος με την αξιολάτρευτη και αείμνηστη φίλη του Λίζα Μαλινδρέτου να διακρίνεται στα αριστερά και την Ελίνα Κέφη





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με την αξιολάτρευτη και αείμνηστη φίλη του Λίζα Μαλινδρέτου να διακρίνεται στα δεξιά και την Ελίνα Κέφη

Πάντως ένας που μου είχε στείλει ένα μήνυμα ΄΄όπως σάπιο είναι το κορμί σου από τα αναβολικά έτσι σάπια είναι και η ψυχή σου μέσα από τα πάθη και τα λίγα κουτάβια που έχεις δίπλα σου σύντομα θα σε καταλάβουν και θα φύγουν!…”, ήρθε μετά από 3 χρόνια βουτηγμένος στα ναρκωτικά, με αγκάλιασε, μου ζήτησε συγνώμη, πήρε την ευθύνη πάνω του, αν και παρασύρθηκε από λασπολογίες και μετανόησε μέσα από την ψυχή του. Όχι μόνο απαλλάχτηκε από τον χειρότερό του εφιάλτη τα ναρκωτικά, χαίρει άκρας υγείας σωματικής και ψυχικής και είναι παράδειγμα προς μίμηση, απλά του θύμισα ότι και από το μεγαλύτερο κακό κάτι καλό θα βγει στο τέλος, όπως και στην παραβολή του Ασώτου, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο και όποιος σκοντάψει και δεν πέσει…κερδίζει βήματα.
Όσο για το μακάρι να με λυπηθεί ο θεός (εμένα τον άθεο) η ευχή τους έπιασε για τα καλά. Εμένα με λυπήθηκε, αυτούς δεν τους λυπάται ούτε ο διάολος γιατί παραμένουν αμετανόητοι.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος το 2011 – Ετών 55






Ο Σπύρος Μπουρνάζος το 2011 – Ετών 55

Πάντως θέλω να το δηλώσω μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής μου, ότι εγώ τώρα δεν πιστεύω απλά και νοητικά στο θεό (ούτε για εικόνα, ούτε για να εντυπωσιάσω), τώρα έφτασα να τον εμπιστεύομαι σε ότι κι αν μου φέρει στο δρόμο μου, μπορεί καμιά φορά να μην εμπιστεύομαι την πονηριά και την συμπεριφορά των ανθρώπων, αλλά εμπιστεύομαι αυτόν που μου τους έστειλε στο δρόμο μου και οφείλω να βοηθήσω κι ας πιστεύουν ή ας θεωρούν ότι είμαι κορόιδο…!!! Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και αφοσίωση στην θεία πρόνοια και βούληση και αυτά δεν είναι λόγια του νου μου, αλλά της καρδιάς μου. Έτσι για να τους φύγει η απορία και από εγγράμματους και από θρησκόληπτους, δεν λέω από θρησκευόμενους γιατί αυτοί δεν ασχολούνται με το τι κάνει ο ένας κι ο άλλος ή το τι πιστεύεις και τι δεν πιστεύεις.
Λες και άμα είσαι άθεος σαν τον Ερνέστο Τσε και Βάρα τους μεγάλε όλους, τι είναι η αλήθεια μπροστά στο εγώ που διψάει για εξουσία!…
Ο κόσμος δεν θα σε ψηφίσει για πρωθυπουργό!…. Είδα και μία συνέντευξη του πρωθυπουργού πριν γίνει, να περπατάνε και να μιλάνε με έναν δημοσιογράφο της κρατικής τηλεόρασης και να του κάνει διάφορες ερωτήσεις και περπατώντας και περπατώντας, έφτασαν έξω από ένα μικρό κάτασπρο εκκλησάκι και εκεί ο δημοσιογράφος τον αιφνιδίασε, γιατί μάλλον δεν το περίμενε αυτό εμπράκτως και τον ρώτησε αν πιστεύει στο θεό και του απάντησε διπλωματικά και όταν του είπε δηλαδή μπορούμε να μπούμε μέσα και να ανάψουμε ένα κεράκι, εκεί τα έχασε τελείως και αμήχανα είπε: Εγώ έχω διαβάσει άλλα!… φέτος έκανε υπέρβαση των γνώσεων και τήρησε τα ήθη και τα έθιμα και κράταγε την λαμπαδίτσα του στην Ανάσταση! πάντως η πλειοψηφία των (Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών) τον ψήφισε και μάλιστα 3 φορές,για τις αλήθειες που είπε και έπραξε, λες και άμα πεις πιστεύω στο θεό, δηλαδή την αλήθεια (γιατί ο θεός αλήθεια εστί) το εννοείς. Και ας μην μπερδεύουμε τα νοητικά ψέματα με τις νοητικές αλήθειες που προέρχονται από γεγονότα και καταστάσεις της ζωής με την αλήθεια και το αληθινό. Γιατί η αλήθεια είναι και εντός χώρου – χρόνου και εκτός, άχρονη και αναλλοίωτη, γιατί μπορεί ένα δένδρο π.χ. να είναι αληθινό όσο βρίσκεται στο χώρο, αλλά είναι θέμα χρόνου να χαθεί και ότι χάνεται δεν είναι αλήθεια.
Αυτή είναι η διαφορά του ορατού στο χωρόχρονο από του αόρατου στην εκτός χωρόχρονου διάσταση. Εκεί είναι η αλήθεια, εκεί σε αυτόν τον τόπο τον” χλοερό΄΄εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός….
Τώρα αυτοί που λένε ότι πιστεύουν στο θεό και αυτοί που λένε δεν πιστεύουν, στο ίδιο κανάλι βράζουνε, γιατί η πίστη είναι φτωχό υποκατάστατο της εμπιστοσύνης στο θεό. Πάντως αυτοί που λένε ότι πιστεύουν, βάζουν το εγώ τους πιο κάτω και υπάρχει περίπτωση να φθάσουν και στην εμπιστοσύνη κάποια στιγμή.
Οι άθεοι (γιατί και η αθεΐα είναι και αυτή μορφή πίστης) αυτοί βάζουν πρώτα το εγώ τους και μετά καταπλακώνονται μόνοι τους και πάνω στο φόβο τους λένε (βοήθα Παναγία μου), τι είναι αυτό που με βρήκε και όχι τι είναι αυτό που βρήκα στα βιβλία, στις δανεικές γνώσεις! Άλλοι δε (πιο άτυχοι) πέθαναν στα τρελάδικα ή αυτοκτόνησαν! Μην μου πείτε εσείς ότι είστε πιο γερά και δυνατά μυαλά από του Νίτσε; Χαρείτε και εσείς όπως χάρηκε και αυτός στο τρελάδικο την ελευθερία του από το Θεό! (ο Θεός του την στέρησε) γιατί ο Θεός πέθανε, έτσι δήλωσε ευθαρσώς. Όντως πέθανε, γιατί άμα πεθάνει η αγάπη από μέσα από τον άνθρωπο είναι ήδη ζωντανός – νεκρός. Ο Θεός δεν είναι μπαμπούλας, Αγάπη εστί! Ούτε η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, το όπιο είναι οι ψεύτες, οι απατεώνες στα λόγια και στις πράξεις, αυτοί κι αν είναι εξαρτημένοι οπιοεξουσιαστές.
Πάντως στην ιστορία δεν έχω διαβάσει κανένα θρησκευτικό ηγέτη (όσο οπιοεξουσιαστής κι αν ήταν και αυτός με την θρησκευτική εξουσία) να πρότεινε στους πολιτικούς να πεταχτούν δίπλα στους γείτονές τους και να τους αλλάξουν την πίστη που λέμε, μάλλον οι πρώτοι τους παρασέρνουν (αφού τους φέρουν σε αδιέξοδο), μέχρι να ευλογήσουν και τις ξιφολόγχες να ξεκοιλιάσουν καλύτερα ακόμα και ομόθρησκούς τους!…
Έτσι λοιπόν μετά από αρκετά χρόνια έρευνας, όχι μέσα από μορφοποίηση γεγονότων και καταστάσεων, αλλά μέσα από αξιολόγηση όπως σας είπα και πιο πριν, πρώτα της φιλοσοφίας, μετά της ψυχολογίας και τέλος τις θρησκείας, κατέληξα μέσα από δικές μου εμπειρίες και βιώματα, ότι τα αγνά και τα αληθινά συναισθήματα ανδρών και γυναικών είναι πέρα από μορφές, διασημότητες, συμφέροντα, ιδιοτέλειες ή ακόμη και τον φόβο της μοναξιάς (που παραλύει ακόμη και τα πιο δυνατά μυαλά στον κόσμο με υψηλό δείκτη νοημοσύνης) και καταλήγουν να φθάνουν στον συμβιβασμό!..
Αλλά για να βιώσεις τα πραγματικά αληθινά συναισθήματα που είναι πέρα από εξαρτήσεις και συμβιβασμούς (γιατί όπου υπάρχει εξάρτηση δεν υπάρχει ελευθερία και αγάπη και μην μου πείτε ότι υπάρχει άνθρωπος που τον κρατά αιχμάλωτο οποιαδήποτε μορφή εξάρτησης, ότι είναι ελεύθερος και αγαπά την εξάρτησή του όσο γλυκιά κι αν είναι) θέλει πολύ ατομική προσπάθεια, αγώνα και αγωνία, πόνο συναισθηματικό, σωματικό (απεξάρτησης) και διανοητικό αδιέξοδο. Θέλει δουλειά να καθαρίσεις και το τελευταίο κύτταρο του σώματός σου, ξέπλυμα από 7-γενιές κληρονομικότητας (για όσους πιστεύουν και ασχολούνται με την ψυχολογία και την επιστήμη) και για τους θρησκευόμενους να απαλλαγούν από το προπατορικό αμάρτημα (μέσα από την εξομολόγηση, την μετάνοια και την πίστη). Τώρα είτε το δεις σαν αμαρτία, είτε σαν κληρονομικότητα, πάντως δικό σου δεν είναι, απλά το κουβαλάς και αφού γεννήθηκες με ελευθέρα βούληση έχεις τουλάχιστον (όσο είσαι εν ζωή σε αυτή την επίσκεψη στον πλανήτη και παλαίστρα γη), να το ξεφορτωθείς και να απαλλαγείς από ένα βάρος που είτε το επέλεξες, είτε σε επέλεξε και θα σε βαραίνει μέχρι και τον τάφο! Πάντως η θεία πρόνοια προ-νόησε και γι΄αυτούς που γνωρίζουν γράμματα και έχουν γνώσεις και για τους αγράμματους.
Οι μεν πρώτοι μέσα από την έρευνα και αν ψάξουν καλά θα οδηγηθούν στο τέλος στις γραφές (ερευνάτε κατά τας γραφάς) αφού εγκαταλείψουν τις δανεικές γνώσεις, μετά θα καταλάβουν και θα κατανοήσουν ΄΄τώρα ξέρω ότι πριν δεν ήξερα τίποτα΄… και θυμηθούν τον Σωκράτη. Οι μεν δεύτεροι, μέσα από την πίστη που δεν χρειάζεται έρευνα (πίστευε και μη ερεύνα) στο τέλος θα φτάσουν στην εμπιστοσύνη και την αφοσίωση και θα έλθει η γνώση η πηγαία, δηλαδή κατευθείαν από την πηγή, την επίγνωση και σοφία, και σοφός είπαμε δεν είναι αυτός που γνωρίζει τα πάντα και έχει γνώσεις επί παντός επιστητού, ούτε είναι μάντης και προφήτης, αλλά αυτός που απαλλάχθηκε από τα πάθη και τις εξαρτήσεις του, στην ουσία αυτός είναι πλέον ελεύθερος και η ελευθερία είναι ένα σκαλί πιο πάνω από την αγάπη, γιατί ο ελεύθερος άνθρωπος δεν αγαπά κατ’ επιλογήν αλλά είναι ο ίδιος αγάπη!…
Μόνο τότε θα είσαι αναγεννημένος, η μία γέννα είναι η σαρκική από την μητέρα μας και η δεύτερη αναγεννάς εσύ τον εαυτό σου, αυτό που είπε ο Χριστός ΄΄αυτός που θ απωλέσει εαυτόν, αυτός και θα τον βρει ”, αλλά για να χάσεις κάτι πρέπει πρώτα να το έχεις αλλιώς τι να χάσεις, π.χ. ένας φτωχός τι να χάσει, τα πλούτη που δεν έχει; ενώ ένας πλούσιος μπορεί να αποποιηθεί τα πλούτη του, γι’αυτό πάλι είχε πει ο Χριστός ότι ΄΄πιο εύκολα περνά καμήλα από τρύπα βελόνας παρά πλούσιος στον παράδεισο΄΄πάντα παραβολικά και αλληγορικά γιατί όλοι έχουν πλούσιο εγώ και μάλιστα πάμπλουτο, και φτωχοί και πλούσιοι, γι’αυτό το εγώ μιλούσε ο Χριστός και οι γραφές ΄΄γιατί ο φονιάς του εγώ είναι η αγάπη και τις αγάπης η ελευθερία΄΄.
Πάντως όποιο δρόμο και αν ακολουθήσεις ψυχή τε και σώματι και με νου στραμμένο μέσα και με υπομονή και επιμονή, πίστη και καρτερία, είτε μέσα από τις γνώσεις όπως ο Σωκράτης και τόσοι άλλοι σοφοί, είτε τις μοναχικότητας (μοναχοί άγιοι) θα καταλήξουν στο ίδιο αποτέλεσμα τις υπέρβασης των παθών και την μετάδοση αυτής τις γνώσεις είτε σε γραπτό λόγο είτε σε προφορικό είτε ακόμη και με την σιωπή τους, και μόνο που πας δίπλα τους ηρεμείς και γαληνεύεις. Πάντως να την κρατήσουν αυτή την γνώση δεν μπορούν, γιατί είναι σαν σύννεφα φορτωμένα και θέλουν να αδειάσουν, να δροσίσουν και να ξεδιψάσουν πραγματικά ηλιοκαμένους και διψασμένους. Οι άλλοι δροσίζονται και ανακουφίζονται μέσα από τα πάθη, αφού για αυτά διψά το εγώ, ας κρατήσουν ομπρέλες!…. και ας κάνουν τεστ γνώσεων όπως με ρώτησε ένας ψευτοδιδάσκαλος μπροστά στους μαθητές του΄΄αν γνωρίζω ποιος είμαι΄΄και του είπα, ναι γνωρίζω και μου απάντησε ΄΄όποιος λέει ότι γνωρίζει δεν γνωρίζει΄΄τον κοίταξα στα μάτια γιατί είδα την ικανοποίηση και την άγνοια και αυτού και τωνμαθητών του να με βγάλει άκυρο και του είπα ότι αυτό το έχω διαβάσει και εγώ μόνο που δεν έβγαλα αυτό το συμπέρασμα και δεν έδωσα αυτή την ερμηνεία για να ακυρώνω και να κάνω τεστ γνώσεων στους άλλους.
Το νόημά του είναι πιο βαθύ και μιλάει όχι περί άγνοιας εαυτού (γιατί όποιος έχει το θάρρος και την παρρησία μπορεί να δει και να παραδεχθεί ή τα πάθη του ή τις αρετές του και ότι από τα δύο νομίζει ΄ότι είναι τότε γνωρίζει ποιος είναι πραγματικά και μπορεί να τον περιγράψει γραπτώς ή να τον εκφράσει προφορικώς είτε θετικά τι είναι ο εαυτός ο αληθινός και ας μην είναι ο ίδιος π.χ. φιλία, συμπόνοια , ευγνωμοσύνη, προσφορά, ανιδιοτέλεια, αγάπη, ελευθερία κ.λ.π. είτε αρνητικά (πάλι και αυτός είναι εαυτός αλλά ψεύτικος) άμα είσαι ταυτισμένος με τον εγωισμό , την φιλοδοξία, την ματαιοδοξία, την λαγνεία, την ζήλεια, το φθόνο, την προδοσία οποιαδήποτε μορφής, την εξάρτηση από ουσίες σωματικές ή από την απληστία και… όνειρα θερινής νυκτός κ.λ.π. που ένα να έχεις από όλα αυτά , είναι το εγώ και όχι ο εαυτός η αλήθεια και δεν φτάνει μόνο να γνωρίζεις τα αρνητικά(δηλαδή τα πάθη) αλλά θα πρέπει να κάνεις αγώνα ατομικό για να μπορέσεις κάποια στιγμή να απαλλαγείς και τότε θα μπορείς να λες είμαι ο εαυτός μου, αλλιώς καλύτερα να μην μιλάς για κάτι που δεν είσαι.-
Αυτή είναι η σωστή ερώτηση αγαπητέ μου, γιατί δεν με ρώτησες τι από τα δύο είμαι γιατί προφανώς εσύ δεν γνωρίζεις ούτε ποιος είσαι, ούτε τι είναι ο εαυτός, έχεις πλήρη άγνοια γιατί δεν είσαι αγνός (γιατί μπορεί και η άγνοια να κρύβει μέσα της και λίγη αφέλεια, όπως τα μικρά παιδάκια) και εσύ και όλοι οι ψευτοδάσκαλοι είσαστε μεγάλα παιδιά και πονηρούληδες, ημιμαθείς από δανεικές γνώσεις κι όχι αφελείς!…… και αυτά που λέτε, δηλαδή να ξεχάσετε ότι ξέρετε μέχρι τώρα (άλλη καραμέλα κι αυτή) γιατί; για να τους τα γεμίσετε εσείς με σοφία και γνώσεις που δεν έχετε; πρώτα ξεχάστε τα εσείς και μετά δείξτε τους την μέθοδο!….
Έτσι λοιπόν οι σοφοί και οι φτασμένοι μιλούν για την άγνοια της απύθμενης αλήθειας γνώση και σοφίας του σύμπαντος της ωκεάνιας αυτής αλήθειας του λόγου και θεού που δεν έχει αρχή και τέλος.
Είναι σαν να λέει η σταγόνα και εννοεί τον άνθρωπο ότι χωράει μέσα της ολόκληρο τον ωκεανό! Γι’αυτό ο Χριστός δεν απάντησε στην ερώτηση του Πιλάτου ΄΄Τι εστί αλήθεια΄΄ δεν είναι ότι δεν ήξερε αλλά τι να πει και τι να εξηγήσει; Τα ανεξήγητα!
Αλλά ο Πιλάτος τον ρώτησε ποιος είσαι και του είπε είμαι η αλήθεια (αυτό που βλέπεις έστω εξωτερικά, ούτε βασιλιάς των ιουδαίων, ούτε πολιτικός, ούτε επιστήμονας κ.λ.π.) γιατί όποιος βιώνει την αλήθεια, δεν μπορεί να την κάνει λέξεις. Εδώ δεν μπορούν οι λογοτέχνες και οι ποιητές να περιγράψουν τον σωματικό οργασμό, που λίγο πολύ όλοι κάποια στιγμή τον βιώνουν μέσα από την γενετήσια επαφή, θα περιγράψουν την ωκεάνια οργασμικότητα και αγάπη που γεννά τα πάντα; Γι’αυτό όποιος ‘πει ότι γνωρίζει, δεν γνωρίζει΄ και δεν είναι ότι δεν γνωρίζει, γιατί πως μπορεί κανείς να κάνει λέξεις το άχωρο και άχρονο για να χωρέσει στον εγκέφαλο του ανθρώπου που δεν μπορεί να συλλάβει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο πέρα από την διάσταση του χώρου και του χρόνου!….
Εσείς τι λέτε, άμα ο Πιλάτος του έφερνε τους επιστήμονες τις εποχής του και του κάναν ερωτήσεις για το άτομο (που είχε μιλήσει πριν 360 περίπου χρόνια ο Δημόκριτος) και για την διάσπασή του, θα τους έδινε ο Χριστός τον τύπο του Αϊνστάιν; ή θα άνοιγε επιστημονικές συζητήσεις και αναλύσεις; ο Χριστός μιλούσε για την διάσπαση του εγώ από τον άνθρωπο για να είναι οι ίδιοι άτομα και όχι πλήθος, ατομικότητες μοναδικές και ανεπανάληπτες και όχι προσωπικότητες που ο ένας προσπαθεί να μοιάσει στον άλλο, δηλαδή αντίγραφα και μάλιστα κάκιστα.
Εσείς ξέρετε κανέναν σοφό από την αρχαιότητα ή ακόμη και πιο μετά να συμπεριφέρεται, να μιλάει, να ντύνεται, να εκφράζεται και να ενεργεί καρμπόν όπως οι άλλοι σοφοί; Πάντως στην δική μου αντίληψη δεν έπεσε κανένας, αλλά έπεσαν ψεύτες που ντύνονται σαν τον Χριστό και αφήνουν μαλλιά και μούσι ή κάθονται σταυροπόδι σαν τον Βούδα, μιλάνε αργά και περπατάνε ήρεμα και χαλαρά, αλλά όταν κάθονται, τα πόδια τους κάτω από τα τραπέζια χορεύουν τσιφτετέλι από την ένταση και από την μέση και πάνω οι ηθοποιοί φέρονται λες και δεν συμβαίνει τίποτα, για τέτοια εκπαίδευση και πειθαρχία μιλάμε από την μέση και πάνω, γιατί από την μέση και κάτω ταρακουνιούνται και τα υπόλοιπα όργανά τους;!!!
Πάντως αξιώθηκα μέσα από την διασημότητα και της γνωριμίες που απέκτησα με επώνυμους καταξιωμένους σχεδόν σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις και εκφάνσεις της ζωής που κατά περίεργο τρόπο μου εκμυστηρευόνταν, όταν βρίσκονταν σε αδιέξοδο συναισθηματικό ή ψυχικό, υπαρξιακό (γιατί λίγο πολύ είτε επώνυμος, είτε ανώνυμος θα τρακάρει με την αλήθεια, την πραγματικότητα, σε κάποια φάση της ζωής του και εκεί πάνω στον φόβο και τον πανικό καταφεύγουν σε ένα σωρό αγύρτες και εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου και φόβου από φλυτζανούδες , χαρτορίχτρες, μέντιουμ, αστρολόγους, ψυχολόγους, σεξολόγους, ψυχαναλυτές, γκουρού, αρχηγούς φιλοσοφικών και πνευματικών αποχρώσεων, αυτοδιοριζόμενους ή φρανσάιζ από το εξωτερικό κ.λ.π. και επειδή τους και άλλη σ΄εμένα που έδειχνα απο εξωτερικής εμφάνησηςαι συμπεριφοράςτουςέλεγα ότι και εγώ βρέθηκα και βρίσκομαι σε αυτή την φάση της ζωής μου προθυμοποιούντο σαν να με πάνε και να με συστήσουν στην πηγή κατευθείαν.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με την καλή του φίλη Νένα Χρονοπούλου

Έτσι μπόρεσα αφού είχα αυτή την άμεση επαφή με τους ψευτοπνευματικούς (που εκμεταλλευόταν την επωνυμία για ιδιοτέλεια, δηλαδή χρήμα, διαφήμιση της πραμάτειας τους, εξουσία, αναγνωρισιμότητα, σεξ, κι ένα σωρό ελπίδες και φαντασιώσεις, μπόρεσα επειδή ήμουν απ’έξω από το πρόβλημα και το αδιέξοδο του εκάστοτε γνωστού που προσπαθούσε να πείσει πρώτα τον εαυτό του και μετά εμένα, ότι βρήκε τον κατάλληλο άνθρωπο να του λύσει τα προβλήματά του) να αξιολογήσω μέσα από τα λεγόμενά τους και τον τρόπο ζωής τους και συμπεριφοράς τους (γιατί άλλη έδειχναν στους πονεμένους και φοβισμένους και άλλη σ΄εμένα που έδειχνα από εξωτερικής εμφάνισης ρωμαλέος με αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τα εξωτερικά μου επιτεύγματα, αφού από αυτά μάσαγαν και οι ίδιοι και με έβλεπαν σαν κινητή διαφήμιση, όταν τους έδειχνα φωτογραφίες με καραεπώνυμους παγκοσμίου βεληνεκούς, Σβαρτζενεικερ κ.λ.π.) ξέρετε τι αποκόμισα από όλη αυτή την έρευνα;

Στο Γυμναστήριο του Σπύρου Μπουρνάζου με την παγκόσμια Ολλανδέζα πρωταθλήτρια Maria Wattel – Ιούλιος 2017






Maria Wattel

Ότι πρώτα οι ίδιοι οι αγύρτες και εκμεταλλευτές του πόνου, του φόβου και του υπαρξιακού αδιεξόδου είχαν βρεθεί και οι ίδιοι κάποτε σε αυτό τ΄ αδιέξοδο και μαθήτευσαν γύρω από άλλους ψεύτες (γι΄αυτό διαιωνίζεται η αγυρτεία) και τώρα μέσα στη τύφλα τους και οι ίδιοι βουτηγμένοι εκεί μέσα προσπαθούν να πείσουν πρώτα τους άλλους για να πάρουν θάρρος και να πείσουν μετά τον εαυτό τους τον ψεύτικο που δεν τον γνωρίζουν καν, ελπίζοντας ότι θα απεγκλωβιστούν έχοντας δίπλα τους συμπαραστάτες και αφοσιωμένους μέχρι να τους πάρουν χαμπάρι, αλλά επειδή η βλακεία η ανθρώπινη φυτρώνει σαν τα στάχια και αυτοί που κρατούν το δρεπάνι της πλάνης και του αποπροσανατολισμού αφού έχουν κυριευθεί και οι ίδιοι από τον φόβο και το αδιέξοδο προκειμένου να ξεφύγουν, θερίζουν ανθρώπινο πόνο και φόβο αλλά συγχρόνως γράφουν και τέτοιο πεπρωμένο που είναι΄΄φυγείν αδύνατον΄΄ κρίμα γιατί δεν υπάρχει για αυτούς ανταλλακτικό επειδή η μηχανή τους έχει κολλήσει και δύσκολα έως ακατόρθωτα ξεκολλάει ακόμα και αν βρεθεί και ο καλύτερος μηχανικός!…..
Βέβαια όλα αυτά που σας ανέφερα είναι το ένα χιλιοστό από τις εμπειρίες και τα βιώματα που αποκόμισα από το 1995 στις 24 Δεκεμβρίου και μετά ,μέχρι και σήμερα, αλλά πιστεύω κάποια στιγμή είτε να τα αναφέρω πιό αναλυτικά, προφορικώς είτε γραπτώς.

*Και πάλι σας ζητάω συγνώμη για την μακρυγορία μου, μπορεί να είμαι εκτός συνεντεύξεως και ερωτήσεων αλλά αφού μου ήρθαν μέσα από την ανάμνηση και την αναβίωση γεγονότων και καταστάσεων, τα ξεφούρνισα που λένε και οι φουρνάρηδες.
Αν θέλει ο αρχισυντάκτης και τα θεωρεί απαραίτητα ας τα βάλει, αν δεν θέλει ας τα κόψει, πάντως εγώ τα έχω αποθηκεύσει στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου!!!…

Συνεχίζεται..

Πηγή

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 6ο)

Στην Αμερική πως βρεθήκατε και γιατί αποφασίσατε να γυρίσετε πίσω;




Σπύρος Μπουρνάζος


Τώρα που συνειδητοποίησα, ότι στην ζωή τίποτα δεν είναι απλά τυχαίο, αλλά συμβαίνουν διάφορα δυσάρεστα ή ευχάριστα γεγονότα και καταστάσεις, που ενώ εξωτερικά φαίνονται εντελώς τυχαία, αν τα δούμε σε βάθος χρόνου (γιατί την συγκεκριμένη εποχή και περίοδο που συμβαίνουν και είσαι μέσα στο ρόλο, πρωταγωνιστής, τον παίζεις αυτόν τον ρόλο χωρίς ο ίδιος να έχεις εκ των προτέρων το σενάριο, όπως οι ηθοποιοί που υποδύονται το ρόλο τους στο σινεμά και ξέρουν τι θα πουν και πως θα αντιδράσουν, εσύ θα δεις το έργο ολοκληρωμένο μετά, που θα μονταριστούν οι σκηνές και σαν θεατής θα καταλάβεις, αν καταλάβεις, τι είχε κατά-νου ο σκηνοθέτης!…) και στην ζωή, το ΄σενάριο του καθενός ΄ή το γραμμένο που λέμε ή το πεπρωμένο που λέει και το τραγούδι, το ξέρει μόνον ο θεός΄΄μόνο που το σενάριο το έχεις γράψει εσύ πολύ πιο πριν και τώρα στο έργο της ζωής, θα πρέπει να το σκηνοθετήσεις και να υποδυθείς εσύ ο ίδιος το ρόλο του ηθοποιού, σε αυτό το κωμικοτραγικό έργο που καλείσαι να πρωταγωνιστήσεις, κι αν κάποτε αξιωθείς να κάνεις και το μοντάζ χωρίς να κόψεις καμία σκηνή, είτε ευχάριστη, είτε δυσάρεστη, τότε θα δεις όλο το έργο πλέον ολοκληρωμένο, μόνο που εδώ σε αυτό το ζωντανό έργο, το τέλος δεν ξέρουμε αν θα είναι ευχάριστο (όπως συμβαίνει σε όλα τα έργα στο cinema) γιατί μπορεί να είναι όπως συνηθίζουμε να βλέπουμε σαν θεατές στα έργα των αλλονών και δυσάρεστο !…

Άμα πάρεις το ρόλο στα σοβαρά και ταυτιστείς με τα γεγονότα που θα εξελιχθούν και εκτυλιχθούν (όπως παλιά στην ζωοπανήγυρη στην Αμφιλοχία, που είχε μαζευτεί κόσμος πολύς, σαν να γυριζόταν σκηνικό από κινηματογράφο και ένας περίεργος ρώτησε, τι γίνετε εδώ ρε παιδιά; Ξέρετε τι απάντηση πήρε; Δεν το έμαθες; Τυλίχτηκε η γίδα με το γουρούνι και όλοι προσπαθούσαν να τα ξεμπλέξουν λέγοντας ο ένας το κοντό του κι ο άλλος το μακρύ του και γυρνοβολούσαν τα ζώα από εδώ και από εκεί, αντί να κόψουν τα σκοινιά να ξεμπερδευτούν και τα ζώα και αυτοί μαζί…) έτσι και κατά την διάρκεια των σκηνικών γεγονότων, άμα ξεχάσεις για πιο σκοπό είσαι εκεί παρών και ποιος ο στόχος που έχεις βάλει πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, θα τυλιχθείς και εσύ και μπορεί να γελάς με την γίδα και το γουρούνι, με σένα όμως, θα γελάει ο διάολος που λέμε με τα τσαρούχια του. Όπως συμβαίνει και στα έργα στο σινεμά ο πρωταγωνιστής θα έχει πολλά δολώματα και εμπόδια να ξεπεράσει, μέσα από απρόβλεπτες καταστάσεις, μόνο που στο έργο ο πρωταγωνιστής έχει μελετήσει το σενάριο, τον ρόλο που θα υποδυθεί και ξέρει εκ των προτέρων ότι αυτός είναι: πρώτον ηθοποιός και ουδεμία σχέση έχει ο ίδιος με τον ρόλο που υποδύεται, είτε τον ήρωα, είτε τον δειλό και δεύτερον και κυριότερο, ξέρει εκ των προτέρων τι θα συμβεί στο τέλος του έργου, ενώ εδώ , στο ζωντανό έργο της ζωής “ το παρόν βέβαιο, το μέλλον αβέβαιο“ και αν ξεχάσεις και ξεφύγεις από τον πρωταρχικό στόχο και σκοπό ( και το εκλογικεύσεις σαν ευκαιρία που σου δίνεται μία φορά στην ζωή, λες και η ευκαιρία περίμενε ειδικά εσένα) τότε, θα γράψεις καινούργιο σενάριο(πεπρωμένο) και θα αρχίσουν να εξελίσσονται καινούργια επεισόδια, χωρίς καν να ολοκληρωθεί το προηγούμενο και έτσι μένει πάντα το έργο ανολοκλήρωτο και μισοτελειωμένο, χωρίς τέλος και εσύ τυλιγμένος στους ρόλους, θα παίζεις μετά ότι να΄ναι και θα γελάει κι ο κάθε πικραμένος που είναι απ΄έξω θεατής στο δικό σου έργο, που πλέον δεν το βλέπεις, και κάνεις και αυτοσχεδιασμούς όπως κάτι γελοίοι που ενώ δεν ξέρουν να χορεύουν κάνουν και κολπάκι!…. και μην ξεχνάτε, όλοι οι απέξω βλέπουν, μόνο τα δικά του δεν βλέπει κανείς .

Γι’αυτό όταν μεγαλώσουμε και περάσουν τα χρόνια λέμε, σαν έργο μου φαίνονται και σαν ψέματα όλα, λες και γίνανε (τα γυρίσματα) χθες και αντίο έργο ανολοκλήρωτο και ζωή μαζί.

Τώρα, αν πιστεύετε στην Δευτέρα Παρουσία να τα ολοκληρώσετε, αυτό είναι άλλο κεφάλαιο!…. Πάντως στην εδώ παρουσία ,φεύγεις ανικανοποίητος και ανολοκλήρωτος όπως τόσοι και τόσοι μεγάλοι πρωταγωνιστές που έπαιξαν σπουδαίους και υποδύθηκαν μεγάλους ρόλους στο σκηνικό της ζωής, με πλούσιο βιογραφικό και σενάριο και μπόλικες τις ελπίδες να φτιάξουν τον κόσμο, χωρίς να προσπαθήσουν να φτιάξουν τον εαυτό τους και επειδή ένα τραγούδι που το ερμήνευσε ο Κώστας Χατζής με στίχους Σώτιας Τσώτου και δεν το ξέχασα, παρά ελάχιστες στιγμές (που ταυτίστηκα με το ρόλο του πρωταγωνιστή) σας το παραθέτω έτσι απλά επειδή εμένα αυτά τα λόγια με σημάδευσαν και με σημαδεύουν ακόμη και τώρα να μην ξεχαστώ στα όνειρα και στις φρούδες ελπίδες (γιατί πολλές φορές πάνω την σύγχυση και την απελπισία, έβριζα την τύχη μου που γύρισα στην βάση μου, την Ελλάδα) γιατί δόξα να’χει ο θεός τώρα που και εμένα με σκάβουν οι ρυτίδες, εμπέδωσα το έργο της ζωής και έπαψα να΄χω ψεύτικες ελπίδες.


Μου λέει ο ήλιος καλημέρα, Τρίτη να είναι ή Δευτέρα
Κι αν είναι Τρίτη τι πειράζει, το σήμερα με τ’ αύριο μοιάζει.
Θα κάνω όνειρα ξανά, όπως εχθές όπως και πέρσι.
Τι κι αν δεν βγουν αληθινά, να ονειροπολώ μ΄ αρέσει.
Τι σήμερα, τι αύριο, τι χθες, γέλα αν θες, κλάψε αν θες,
Πέθανε αν θες, ζήσε αν θες, δεν έχει και μεγάλη διαφορά.
Όποια απόφαση κι αν πάρω, θα την πετάξω σαν τσιγάρο,
θα΄ρθει η μέρα, θα ξανάρθει, κι εγώ θα κάνω τα ίδια λάθη
περνά η ζωή, περνά ο καιρός, κι όλο με σκάβουν οι ρυτίδες
μα δόξα να΄χει ο θεός, μπόλικες έχω τις ελπίδες
Άνοιξη μπαίνει, ωχ Θεέ μου, χτυπάει αλλιώτικα η καρδιά μου.
ίσως αυτό το καλοκαίρι, κάτι ωραίο θα μου φέρει.
Κι αν δεν μου φέρει, τι μ΄αυτό, καινούργια όνειρα θα κάνω
ελπίδες έχω ένα σωρό, μου φτάνουν μέχρι να πεθάνω.

Τώρα, επειδή με ρωτήσατε πως βρέθηκα στην Αμερική, θα σας διηγηθώ όλο το σενάριο και τον ρόλο που έπαιξα, χωρίς να κόψω καμία σκηνή. Θα κάνω μία βουτιά στο χρόνο, χωρίς φόβο και πάθος, για να θυμηθώ και να αναβιώσω όλο το χρονικό του πρώτου μου αυτού ταξιδιού, που συνέβη πριν 38 ολόκληρα χρόνια και συγκεκριμένα το 1979 και έχω μάρτυρα, τον τότε πρόεδρο- και τώρα που γεράσαμε φίλο και αδελφό – τον Σταύρο Τριανταφυλίδη , που έπαιξε τότε συν πρωταγωνιστικό ρόλο και τώρα που βρισκόμαστε στην Φωκίωνος Νέγρη για καφέ, μου θυμίζει, σαν τον Πανούλια τον Σαλμά “θυμάσαι τότε στην Αμερική;”. Του λέω, μπορούμε και να το κάνουμε σενάριο για ταινία στο σινεμά, νούμερο 2 σαν τίτλο θα βάλουμε: “κάποτε στην Αμερική” , γιατί το πρώτο έργο το γύρισε ο Rombert Deniro με τον AlPatsino (μαφιόζικο), μόνο που το δικό μας θα είναι κοινωνικό!…



Με τον Κο Σταύρο το 1980



Με τον Κο Σταύρο το 2017 – Διαβάζοντας την συνέντευξη και εγκρίνοντάς την

Όπως σας ανέφερα και στην πιο πάνω ερώτησή σας, για το πως ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Β.Β. και μέλος της παγκόσμιας I.F.B.B. κ. Σταύρος Τριανταφυλίδης με αποκάλεσε στο άρθρο του ο νέος Schwarzenegger, πολύ πιο πριν κερδίσω τον τίτλο του Mr. Ελλάς εν έτη 1977 σε ηλικία 20 χρονών , μετά από 2 χρόνια, αρχές του 1979, με κάλεσε στα γραφεία της Ομοσπονδίας και με ρώτησε αν έχω διαβατήριο και αν έχω ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό.
Του είπα ότι τα μεγαλύτερό μου ταξίδι ήταν Αμφιλοχία – Αθήνα κι αυτό στις αρχές με τριαξονικά φορτηγά μεταφορών, που βοηθούσα τότε στο φόρτωμα Αμφιλοχία και ξεφόρτωμα Αθήνα για να γλυτώσω τα ναύλα του λεωφορείου, (για τέτοια οικονομική άνεση μιλάμε τότε).

Χαμογέλασε και μου είπε: δουλεύεις ακόμη στην οικοδομή στην Σταδίου; Ναι του είπα, από τον άλλο μήνα, μου είπε, θα δουλεύεις στα γραφεία τις ομοσπονδίας και θα αρχίσεις προετοιμασία πρωί – απόγευμα και θα σε συμπεριλάβω στην ομάδα που θα εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα στους Παγκόσμιους αγώνες που θα γίνουν στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Οχάιο (επειδή κάθε χώρα ήταν υποχρεωμένη από την παγκόσμια ομοσπονδία, κάθε χρόνο να κατεβάζει 4 αθλητές, τους καλύτερους στην κάθε κατηγορία, αφού είχε κερδίσει ο αθλητής στην χώρα του τον τίτλο).

Επειδή όμως οι αγώνες στην Ελλάδα είχαν προγραμματιστεί για αρχές Δεκεμβρίου και οι παγκόσμιοι …….. ο κ. Σταύρος έπρεπε με την εμπειρία του να συνθέσει Εθνική ομάδα που θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στο παγκόσμιο. Το θεώρησε σκόπιμο να συμπεριλάβει κι εμένα, αφού του έδωσα την υπόσχεσή μου, ότι γυρίζοντας από την Αμερική θα κατέβω και στους Ελληνικούς μετά αγώνες ( μεγάλο ρίσκο για τον ίδιο και τρομακτική εμπιστοσύνη για τις δικές μου δυνατότητες, γιατί αν δεν έβγαινα μετά πρώτος, καταλαβαίνετε τι θα άκουγε οι άλλοι δύο ήταν ήδη πρωταθλητές Ελλάδος και καταξιωμένοι αθλητές, με εμπειρίες στο εξωτερικό.




Η 1η μέρα του Σπύρου στα γραφεία τις ομοσπονδίας




Ο Σπύρος στην βεράντα του γραφείου


Ο Βασίλης Μπουζιάνας ο πρώτος Έλληνας Mr. Ελλάς το 1968 και 5ος στο Mr. Ευρώπη και ο δεύτερος Κώστας Γιαννακόπουλος, (Gas) όπως τον αποκαλούσαν, νεοαφιχθείς στην Ελλάδα από το Τορόντο του Καναδά, Mr. Καναδάς και Υδρόγειος, ο οποίος μετοίκησε μόνιμα στην Ελλάδα και τότε είχε το πιο σύγχρονο γυμναστήριο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη (αφού μετέφερε ολόκληρο το γυμναστήριό του από τον Καναδά στην Ελλάδα, επαγγελματίας αθλητής και businessman, με διασυνδέσεις με όλους τους Καναδούς και Αμερικάνους πρωταθλητές που τον καθοδηγούσαν).
Ο Βασίλης, είχε στο Περιστέρι τότε ένα γυμναστήριο σιδεράδικο, υποτυπώδες, μόνο με τα απαραίτητα κλασικά όργανα και το άνοιγε τα απογεύματα, γιατί τα πρωινά δούλευε σαν καθηγητής σωματικής αγωγής στο γυμνάσιο Περιστερίου. Με τον Βασίλη είχαμε διαφορά ηλικίας 12 χρόνια μεγαλύτερός μου και τον είχα ίνδαλμα ακόμη από το χωριό που τον είχα δει στο πρώτο μου περιοδικό “Άδωνης” που είχε εξώφυλλο τον Steve Reeves και μέσα τον Βασίλη που είχε βγει Mr. Ελλάς. Φαντάζεστε το δέος από ένα παιδί 11 χρονών τότε και μετά από 8 χρόνια να γυμναζόμαστε μαζί με αυτόν και τον Κωστογλάκη (που τον είχε κερδίσει τότε ο Βασίλης).




Ο Βασίλης Μπουζιάνας ΜΡ ΕΛΛΑΣ 1968




Σπύρος Μπουρνάζος με Βασίλη Μπουζιάνα – Προετοιμασία για Αμερική





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Βασίλη Μπουζιάνα τον γιο του Γιώργο – Πρωταθλητής – και τον εγγονό του Βασίλη εν έτη 2017. Σεβασμός και παράδειγμα προς μίμηση.

Με τον Γιαννακόπουλο τότε δεν είχαμε και άριστες σχέσεις, παρόλο που η διαφορά ηλικίας (μεγαλύτερός μου κατά 16 χρόνια) και στο επίπεδο του αθλητικού και επαγγελματικού τομέα δεν υπήρχε σύγκριση μαζί του, κρατούσε μία στάση, απόμακρη έως και απαξιωτική, γιατί άκουγε για μένα απ’ όλους λόγια θαυμασμού και επειδή ο ίδιος ετοίμαζε αθλητές του που θα με αντιμετώπιζαν μετά την Αμερική στους αγώνες στην Ελλάδα και κάποια στιγμή θα έπρεπε να με αντιμετωπίσει και ο ίδιος (όπως και έγινε και οι φόβοι του επαληθεύτηκαν, ένα μήνα μετά την Αμερική που κέρδισα τους μαθητές του και τον ίδιο την ίδια μέρα σε ανοιχτούς αγώνες που γινόταν πρώτη φορά στην Ελλάδα, για όσους είχαν Πανελλήνιους τίτλους ή είχαν συμμετοχές και διακρίσεις στο εξωτερικό) χωρίς να μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την νίκη μου, γιατί πρόεδρος της επιτροπής ήταν ο 4 φορές Mr. Υφήλιος Reg Park δεξί χέρι του Weider και σταρ του σινεμά (αμερόληπτος και χωρίς να γνωρίζει κανέναν από εμάς), φανταστείτε ότι τον Γιαννακόπουλο που θεωρούνταν φαβορί και φίλος του προέδρου Κ. Σταύρου, τον ψήφισε τρίτο!…




Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Κώστα Γιαννακόπουλο στο γραφείο του προέδρου – 1977

Μετά από χρόνια οι σχέσεις μας αποκαταστάθηκαν αφού αναγνώρισε την υπεροχή μου στον τομέα του αθλήματος, εκτίμησε το ήθος και τον χαρακτήρα μου και πάνω απ’ όλα τον σεβασμό μου στους πρωτοπόρους του Β.Β. και μετά συναθλητές μου.




Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Κώστα Γιαννακόπουλο το 1977 – Ένα χρόνο πριν την Αμερική

Τώρα η μία έκπληξη διαδέχονταν την άλλη, το 1979 ήταν ο σταθμός της ζωής μου.

Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ μετά την πρόταση που μου έκανε ο πρόεδρος, άρχισε η μεγάλη προετοιμασία μου, τόσο για τους παγκόσμιους αγώνες (που δεν έτρεφα καμία ψευδαίσθηση ή ελπίδα έστω για την δεκάδα, μόνο και μόνο που θα ήμουν πάνω στην σκηνή με τα παγκόσμια ινδάλματά μου, αυτό και μόνο με γέμιζε απέραντη χαρά, δέος, ικανοποίηση και δύναμη).
Όσο δε για μετά στο Πανελλήνιο, με γέμιζε με αίσθημα ευθύνης, πρώτα απέναντι στον πρόεδρο, που εμπιστεύτηκε τις δυνατότητές μου και το ταλέντο μου και μετά στον εαυτό μου που έπρεπε να τα δώσω όλα που λέμε, αφού με είχαν όλοι για φαβορί ( έτσι η προετοιμασία δεν σήκωνε παρασπονδίες, παρά τόνους βάρη και αυτοπειθαρχία τόσο στην αθλητική δράση, όσο και στην κοινωνική μου ζωή, δύο σε ένα που λέμε, σώμα και νου σε απόλυτο έλεγχο και τρίτο και κυριότερο δύναμη ψυχής)




Ο Σπύρος Μπουρνάζος προετοιμαζόμενος για Αμερική

Η άλλη έκπληξη και το σοκ του προέδρου ήταν όταν πήγα στην Αμερικάνικη πρεσβεία με τα απαραίτητα δικαιολογητικά για να μου δώσουν βίζα για την Αμερική(τότε τα πράγματα ήταν πάρα πολύ αυστηρά και το πολύ πολύ να σου έδιναν βίζα τουριστική για ένα μήνα για μπίζνες και συνάλλαγμα σε δολλάρια ελάχιστα).
Με ρώτησαν αν ξέρω αγγλικά και τους είπα ελάχιστα, με παρέπεμψαν σε Αμερικανό μάλλον ψυχολόγο που ήξερε πάρα πολύ καλά Ελληνικά. Με καλοδέχτηκε, μιας που με ρώτησε ποιος ο σκοπός μου στην Αμερική και του είπα να λάβω μέρος σε Παγκόσμιους αγώνες.
Θυμάμαι μου είπε, δεν είσαι πολύ μικρός ακόμη για τέτοιο επίπεδο;
Eπειδή φοβήθηκα μην δεν μου δώσει visa, του είπα ευθαρσώς: θα τους κερδίσω όλους!
Χαμογέλασε με την αυτοπεποίθησή μου και τον τρόπο που του το εξέφρασα και αφού μου έκανε και άλλες (πονηρές ερωτήσεις)π.χ. αν θα ήθελα να μείνω για πάντα στην Αμερική, αν εκεί έχω φίλους, συγγενείς και τι δουλειά έκανα εδώ και επειδή οι απαντήσεις μου ήταν όλες για όλες ειλικρινέστατες, αφού από ένα σημείο και μετά, ξέχασα με ποιόν μιλάω(παρόλο που πριν πάω για την visa, με δασκάλεψαν τι έπρεπε να πω και τι όχι) εγώ του είπα όλα τα εσώψυχά μου, μέχρι και για την οικοδομή που δούλευα και για τα καλοκαίρια που βοηθούσα ακόμη τους γονείς μου στα καπνά και ότι μετά τους αγώνες θα πήγαινα φαντάρος στην Καλαμάτα!…. (όλα αυτά εναντίον μου, για να μην μου δώσουν visa περισσότερο από 10 μέρες μόνο και μόνο για τους αγώνες και για να μην την κοπανίσω όπως ο φίλος μου ο Μάντζος και τόσοι άλλοι που η Αμερική ήταν τότε όνειρο ζωής και ευκαιρία για οικονομική και επαγγελματική αποκατάσταση, σκληρά χρόνια τότε)
Αφού σηκώθηκε όρθιος, με χαιρέτησε εγκάρδια και μου ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία και νίκη, σφραγίζοντάς μου το διαβατήριο.




Η επ΄ αορίστου πολλαπλών εισόδων Βίζα που δόθηκε στον Σπύρο Μπουρνάζο για τις Ηνωμένες Πολιτείες


Αυτή ήταν η δεύτερη έκπληξη που τώρα είδα στα μάτια του προέδρου όταν του πήγα το διαβατήριο και το έλεγξε λέγοντάς μου: Ξέρεις τι visa πήρες; Μόνο οι μεγάλοι επιχειρηματίες παίρνουν τέτοια, δηλαδή ανοιχτή για πάντα (όπως τώρα που είμαστε στην Ευρωπαϊκή ένωση) μάλλον οι ερωτήσεις (οι πονηρές) του Πρέσβη, έκρυβαν άλλο σκοπό και όχι πονηριά, είδε τις δυνατότητές μου, το ταλέντο και την θέλησή μου και μου έδωσε την ευκαιρία(δόλωμα) να παραμείνω για πάντα στην Αμερική.
Τα ανοιχτά μυαλά έτσι λειτουργούν, αξιοκρατικά, χωρίς ζήλιες, συγκρίσεις, κόμπλεξ και εμπάθειες.
Εμείς διώχνουμε τα ταλέντα σε όλους τους τομείς και οι Αμερικάνοι τα μαζεύουν και γι αυτό η χώρα αυτή μεγαλούργησε και μεγαλουργεί, γιατί δίνει την δυνατότητα και την ευκαιρία σε όσους αξίζουν πραγματικά να αναδειχθούν και να μεγαλουργήσουν χωρίς κομματικά κριτήρια που εδώ γίνεται ακόμη και στον αθλητισμό!….
Έτσι, το παρθενικό μου ταξίδι με αεροπλάνο boing747 υπερπολυτελείας για να συναντήσω την υπερατλαντική γκόμενα και ξελογιάστρα Αμερική κράτησε μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας στο Οχάιο σχεδόν 20 ώρες και περίπου 12 ημέρες.





Το παρθενικό μου ταξίδι με αεροπλάνο boing747

Η εκεί παραμονή μου που έφτανε και περίσσευε για να προσγειωθώ και μετά να απογειωθώ ανώμαλα και να χάσω και το λίγο μυαλό που είχα πριν πάω , γιατί το δέλεαρ και τα δολώματα ξεκίνησαν από την δεύτερη κιόλας ημέρα, αφού ο πρόεδρος μας πήρε και τους τρείς και μας πήγε για να δηλώσει την συμμετοχή μας και μετά να ζυγιστούμε ανά κατηγορίες, βάρος, ύψος, ηλικία και χώρα προέλευσης.




ο πρόεδρος μας πήρε και τους τρείς και μας πήγε για να δηλώσει την συμμετοχή μας



Ο Σπύρος Μπουρνάζος στην ζύγιση


Στην γραμματεία και στο team του Schwarzeneigger και του Weider Αμερικανίδα γραμματέας που αφού (ζύγισε) το βάρος, το ύψος και την ηλικία μου(μάλλον θα ήμουν το εσωτερικό της αρσενικό πρότυπο, που λένε οι ψυχολόγοι) είπε μετά στον πρόεδρο αφού τέλειωσαν όλες οι διαδικασίες, θα σας δω το βράδυ στο ξενοδοχείο στην συγκέντρωση. Έτσι και έγινε, ήρθε με μία φίλη της και με ένα μπουκάλι κρασί για το καλωσόρισμα και ρώτησε τον πρόεδρο αν μπορεί το βράδυ να με φιλοξενήσει στο σπίτι της, αντί για το ξενοδοχείο που έμεναν όλοι οι αθλητές απ’ όλες τις χώρες και με την εγγύηση ότι αύριο θα με φέρει η ίδια στους αγώνες… πανέτοιμο!….
Ο πρόεδρος, όχι μόνο δεν έφερε αντίρρηση, αλλά μου έδωσε και την ευχή του(αυτό θα πει ανωτερότητα και όχι κόμπλεξ, φθόνος, εμπάθεια και πάνω απ΄όλα ζήλια και σύγκριση).




O Σπύρος Μπουρνάζος με την 1η γυναίκα Μς Υφήλιος Β.Β, στα δεξιά του και παρτενέρ του Άρνολντ στην TV, Lisa Lyon





Lisa Lyon



Η Lisa Lyon με τον Schwarzenegger σε τηλεοπτικό σόου

Η γραμματεύς 3-4 χρόνια μεγαλύτερή μου, με πήγε με το υπερπολυτελές αυτοκίνητό της σ΄ένα σπίτι, που έβλεπα απ’ το δικό μου υπόγειο μόνο σε ασπρόμαυρη τηλεόραση.





Την άλλη μέρα το πρωί με πήγε όπως είχε υποσχεθεί στον πρόεδρο, στους προκριματικούς και σε ποιόν λέτε με σύστησε;
Σε αυτόν που δεν το φανταζόμουν ούτε στα όνειρά μου, πρώτα στον Weider και μετά στον Schwarzenegger που ήταν μαζί με τον κολλητό του και κουμπάρο του, τον 2 φορές Mr.Ολύμπια Franko Kolobo, με ρώτησε αν μιλάω Ιταλικά και ο Arnold Γερμανικά, γιατί Αγγλικά δεν υπήρχε περίπτωση χωρίς τον πρόεδρο να συνεννοηθούμε..
( με την Αμερικάνα συνεννοούμασταν τέλεια, όπως οι κωφάλαλοι, εκεί δεν χρειάζονται και μεγάλες προσπάθειες για λέξεις, αυτή η γλώσσα είναι διεθνείς και την μιλάνε όλοι…) έτσι με απάλλαξε ο πρόεδρος, που ήρθε και με έβγαλε από αυτή την αμηχανία και την δύσκολη θέση απέναντι στα ινδάλματά μου έστω για το καλωσόρισμα.





Ο Σπύρος μπουρνάζος με Joe Weider






Ο Σπύρος μπουρνάζος μαζί με Franko Columbu, Arnold Schwarzenegger , τον πρόεδρο και τον συνδιοργανωτή των αγώνων Τζον Λόριμαν


Μετά από το Mr. Υφήλιος γινόταν συγχρόνως και το Mr. Ολύμπια, που συν έπεσαν μαζί για πρώτη φορά οι καλύτεροι των καλυτέρων στο Β.Β. .
Όλοι εκεί, τους είδα όλους από απόσταση αναπνοής, αφού στο ζέσταμα που κάνανε στα αποδυτήρια και μετά στο ζύγισμα ήμουν παρών, με κάρτα στο λαιμό ελευθέρας λόγω της γραμματέως, μαζί με τον πρόεδρο και θέση V.I.P. στους τελικούς του Ολύμπια.
Νικητής για Τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο Frank Zane και guestpozer τον μυθικό Ηρακλή και σταρ του σινεμά Reg Park στα 51 χρόνια του ( που τύφλα είχαν δίπλα του οι νεότεροι κατά 25 χρόνια), διαχρονική αξία και μετά ο υπεραθλητής, και αυτός Αμερικάνος, ίνδαλμα και αριστερό χέρι του Weider για πάρα πολλά χρόνια, πριν ακόμη ο Arnold πάει Αμερική, ο Dave Draper και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το βράδυ, καλεσμένοι στο πάρτι – δεξίωση που έδωσε ο Arnold σε όλους τους νικητές του Mr. Υφήλιος και του Ολύμπια.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Reg Park καλεσμένοι στο πάρτι – δεξίωση που έδωσε ο Arnold



Ο Reg Park στο ρόλο του Ηρακλή


Ο πρόεδρος είχε ελευθέρας και εγώ με την πρόσκληση που είχε η Αμερικάνα σαν συνοδός της (σαν να λέμε, πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια).
Χόρευαν οι καλεσμένοι και μαζί ο Αrnold με live ορχήστρα, μου είπε ο πρόεδρος: Πάρε την Αμερικάνα και χόρευε και εσύ μαζί με τον Arnold να σας βγάλω φωτογραφία( με μία μηχανή αυτόματη μικρή που είχε τότε μαζί του), του λέω ντρέπομαι, αν ήταν μπουζούκια θα χόρευα μια ζειμπεκιά λεβέντικη μέσα από την ψυχή μου και για να με δελεάσει, μου έδωσε ένα ποτήρι σαμπάνια να το προσφέρω στο ίνδαλμά μου και μου τράβηξε μία αναμνηστική και μετά, όπως λέμε κι εμείς στην πατρίδα ,(αέρα θέλει η πουτανιά), όχι μόνο χόρεψα, αλλά έκανα και φιγούρες και να φωτογραφίες ο προεδράρας.






Ο Σπύρος Μπουρνάζος προσφέρει ένα ποτήρι σαμπάνια στο ίνδαλμά του Arnold Schwarzenegger




Με την φωτογραφική μηχανάρα του, που όταν ήρθαμε στην Αθήνα και της εμφανίσαμε από τις 5 που τράβαγε, οι 2 μόνο είχαν το θέμα( τόσο γρήγορο ήταν το διάφραγμα και όπλιζε η cannon με τον τηλεφακό της !) παρόλα αυτά έχουμε τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες που τις πιο πολλές μου τις έδωσε τώρα που του έδωσα να διαβάσει την συνέντευξη μήπως έχω ξεχάσει κάποιο γεγονός και μου υπενθύμισε πάρα πολλά. Ο Σταύρος έχει μνήμη ελέφαντα και καταπληκτικό αρχείο.
Έτσι βλέποντάς τες τώρα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ζήσαμε τότε τέτοια ανεπανάληπτα γεγονότα και καταστάσεις. Βέβαια τότε τα ζούσαμε και δεν το καταλαβαίναμε και αυτή είναι η ουσία και το νόημα της ζωής, δηλαδή να ζεις, γιατί άλλο να είσαι και να ζεις σαν Ζορμπάς και άλλο να το φαντάζεσε, να γράφεις και να περιγράφεις το Ζορμπά. Η φαντασία είναι του νου και το βίωμα της ψυχής μέσα από τις αισθήσεις και τα συναισθήματα. Όλα αυτά, μένουν μέσα σου ανεξίτηλα χαραγμένα σαν ωραίες και γλυκιές αναμνήσεις και όχι σαν αποθυμένα που είναι στην μνήμη του εγκεφάλου όταν χάνεις την στιγμή, το εδώ και τώρα και αναβάλεις για το μέλλον. Το παρελθόν και το μέλλον είναι χρόνος. Το παρελθόν είναι ανάμνηση και το μέλλον φαντασία, ανάμεσα σ αυτά τα δύο είναι η αιωνιότητα, το εδώ και τώρα, η στιγμή. Συνήθως ψευτοζούμε και φυτοζωούμε ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, δηλαδή στο χρόνο και μας φεύγει το παρόν, η στιγμή, η αιωνιότητα, δηλαδή αυτό που ζουν τα μικρά παιδάκια ξέγνοιαστα, χωρίς σκέψεις, έγνοιες, αυτές μας τρώνε την ζωή.
Γι΄αυτό όταν κάποιος ρώτησε έναν σοφό πιό το νόημα της ζωής, η απάνταση ήταν: "απόκτησε πρώτα ζωή και μετά θα καταλάβεις το νόημά της"!!!!









Σπύρος: Εγώ σου είμαι ευγνώμων για την εμπιστοσύνη σου και για τον δρόμο που μου άνοιξες. Αμοιβαία τα αισθήματα και τα συναισθήματα

Την άλλη μέρα ο πρόεδρος μου είπε: τι λες, το σκέφτηκες καλά να γυρίσεις πίσω; (εδώ ο κολλητός μου και παιδικός μου φίλος από την Αμφιλοχία που γυμναζόμασταν μαζί στην Αθήνα με τον Πέτρο και τον Σιαφάκα, μπαρκάρισε σε καράβι γκαζάδικο και κατέβηκε λαθραίος και άγνωστος μεταξύ αγνώστων για να την κοπανίσει και παντρεύτηκε 18 χρονών ο ίδιος Αμερικάνα για να παραμείνει για πάντα Αμερική και για 12 ολόκληρα χρόνια δεν είχε δώσει σημεία ζωής ούτε στην μάνα του και τον πατέρα του που είχε πεθάνει και δεν το ήξερε, από τον φόβο του μην τον εντοπίσουν.
Μόνο εγώ τον ξετρύπωσα τον αγνοούμενο και τον ξαναέφερα μετά από χρόνια πίσω, τουλάχιστον να προλάβει να δει την μάνα του την κ. Σταθούλα που όταν με έβλεπε στην Αμφιλοχία(γιατί την επισκεπτόμουν ανελλιπώς) με έπαιρνε αγκαλιά και έκλαιγε, γιατί της θύμιζα τον Βασίλη.
Θυμάμαι τότε όταν τον πρωτοσυνάντησα, μου μίλαγε σπαστά ελληνικά με αμερικάνικη προφορά και είχε πάθει και επιλεκτική αμνησία.
Ενώ του θύμιζα γεγονότα και καταστάσεις με Αμφιλοχιώτικη προφορά, που ήταν χαραγμένα με ανεξίτηλη μελάνι όχι στο δέρμα μας όπως τα τατουάζ, αλλά στην ψυχή μας, μου έλεγε ότι δεν θυμόταν!
Εγώ του είπα ότι και στον Άρη να με αφήναν και να γυρίζαν να με πάρουν γέρο,δεν θα τα ξέχναγα, εσείς εδώ στην Αμερική τι νερό πίνετε, της λησμονιάς;


Τα ίδια και χειρότερα συνάντησα από έναν άλλος παιδικό φίλο στην Αθήνα από την Αμφιλοχία.


Αυτά κάνει το κόμπλεξ κατωτερότητάς που αισθάνεται ο άνθρωπος για την οικογενειακή του και μικροαστική καταγωγή, τα στερημένα παιδικά χρόνια φτώχειας και πάνω απ΄όλα την αποτυχία του σε όλα αυτά που πίστεψε, ονειρευόταν και ήλπιζε να πραγματοποιηθούν για να γυρίσει πίσω επιτυχημένος ( και να βγάλει που λέμε λαϊκά το μάτι της κοινωνίας) το κόμπλεξ δεν έχει σύνορα και πατρίδες, όπως ο βλάκας.)


Όλα αυτά σας τα είπα γιατί η Κίρκη πήγε να με ξελογιάσει σαν τον Οδυσσέα, να χάσω χρόνια και πάνω απ’ όλα την Πηνελόπη την οικογένειά μου και την Ιθάκη μου, την Αμφιλοχία, μαζί με τον εαυτό μου. Έτσι είπα στον κ. Σταύρο: θα γυρίσω Ελλάδα, θα κατέβω στους αγώνες τον άλλο μήνα και τον επόμενο θα πάω να εκπληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις απέναντι στην πατρίδα, να είμαι εντάξει, με την συνείδησή μου καθαρή και αφού έχω ανοιχτή βίζα για Αμερική για πάντα, όποτε “θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος) οι πόρτες ήταν και είναι ανοιχτές, και σαν να μην έφταναν στην Αμερική τα δολώματα που δεν τσίμπησα, μου φέρνει τώρα και το τυράκι ψημένο στην φάκα (μάλλον κεφαλογραβιέρα που στο μέλλον θα γινόταν παντοτινό κεφαλοκλείδωμα) όταν ήρθε μετά από ένα μήνα στην Ελλάδα, προσκεκλημένος του προέδρου για να είναι ο gueststar της βραδιάς και να προεδρεύσει της επιτροπής, ο μυθικός Ηρακλής του Hollywood Reg Park με την γοητευτικότατη, ευγενέστατη και καλοσυνάτη γυναίκα του την Marion (πρότυπο ζευγαριού και οικογένειας στο Hollywood μέχρι τα βαθιά γεράματα)







Ο Reg Park με την γυναίκα του Marion και τα παιδιά του







Ο Park σε ηλικία 60 ετών. Κοιτάξτε τον θαυμασμό και την υπερηφάνια της Μάριον






Αυτή και αν είναι ευγνωμοσύνη συμπόνοια και φιλία – Δηλαδή το τρίπτυχο της αγάπης

Mε ένα γιό στην ηλικία μου και μία μικρότερη κόρη ( ο Park και ο πατέρας μου είχαν ίδια ηλικία, το 1928 γεννηθέντες και οι δύο, μόνο που ο Park ποζάριζε για τους θαυμαστές του που τέτοιο θέαμα μόνο στις ταινίες βλέπαμε μέχρι τότε και ο πατέρας μου για τους φωτογράφους μαζί μ΄εμένα και τον αδελφό μου Κώστα καμαρωτός- καμαρωτός. Πιστεύω και ο γυμνασμένος επώνυμος σταρ και ο ασήμαντος, ανώνυμος αντιστάρ την ίδια χαρά και ικανοποίηση να ένιωθαν, μην σας πω ότι για τον πατέρα μου που του ήταν πρωτόγνωρη μπροστά σε τόσο πλήθος να τον επευφημούν ήταν τριπλή χαρά, ενώ για τον Park συνηθισμένο το φαινόμενο, μάλλον περισσότερο γι’αυτόν θα ήταν η λέξη ικανοποίηση.
Την άλλη μέρα μετά τους αγώνες, ο Park ζήτησε να γυμναστεί και ο πρόεδρος τον πήγε στο γυμναστήριο του κουνιάδου του και αείμνηστου καθηγητή σωματικής αγωγής Πέτρου Μπογέα(που έφυγε από την ζωή πολύ μικρός από την επάρατο νόσο) και με προσκάλεσε και εμένα και γυμνάστηκα με το ίνδαλμά μου. Ο Park αφού μου έδωσε πολύτιμες συμβουλές γυμναστικής και διατροφής, είπε στον κ. Σταύρο αν ήθελα να πάω στο Γιοχάμεσμπουργκ που τότε ήταν Αγγλική αποικία και ο Park μαζί με την οικογένειά του, είχε μετοικήσει εκεί και είχε ανοίξει 4 γυμναστήρια και ετοίμαζε πρωταθλητές παγκόσμιους, όπου πριν είχε φιλοξενήσει και γυμνάσει τον Schwarzenegger που και αυτός τον είχε τον Park ίνδαλμα.





Στο γυμναστήριο του αήμνειστου και γαμπρό του Σταύρου, Πέτρου Μπογέα

Ο κ. Σταύρος, μου το είπε με χαρά, ικανοποίηση και πονηρό χαμόγελο, μεγάλε η Marion σε έκοψε όπως και τον άνδρα της στα νιάτα του, για καλό παιδί και οικογενειάρχη, μάλλον σε βλέπει για μέλλοντα γαμπρό (αυτά δικά του συμπεράσματα και μάλλον πειράγματα), εσύ του λέω που με ξέρεις και από την όψη και από την κόψη, κάνει να εγκλωβιστώ για πάντα όπως εσύ που παντρεύτηκες στα 20 χρόνια σου κ να εκτεθώ και μάλιστα στο ίνδαλμά μας;





Ο Σπύρος με το ίνδαλμά του στο τέλος της προπόνησης

Μου είπε σε παραδέχομαι που είσαι ειλικρινής και ακόμη και σήμερα παραδέχεται την επιλογή της μοναχικότητάς μου και του εξήγησα την διαφορά της μοναξιάς από την μοναχικότητα και μου είπε τώρα στα γεράματα: είσαι σπάνιος, μοναχικός λύκος, γιατί υπάρχουν και άλλοι λύκοι αλλά συνηθισμένοι!!!!!
Όσο για το Γιοχάνεσμπουργκ του είπα: πες στην (πεθερά μου και στον πεθερό μου !) μόλις γυρίσω από φαντάρος, θα τους επισκεφτούμε παρέα, προς το παρόν ας απολαύσουμε τα αξιοθέατα της Αθήνας που ποτέ δεν είχα πάει πάνω στην Ακρόπολη και ας έμενα στους πρόποδες του Φιλοπάππου στην υπογειάρα μου.
Ευκαιρία ήταν!!να πάω Ακρόπολη και έτσι, έχασα την ευκαιρία για Γιοχάνεσμπουργκ.





Ο Άρνολντ σε μικρή ηλικία φιλοξενούμενος στο Γιοχάνεςμπουργκ

Όλα αυτά τα (τυχαία γεγονότα) που μου συνέβησαν και σας ανέφερα και στον πρόλογο της απάντησής μου, αν τότε τα έβλεπα σαν μοναδικές ευκαιρίες που έχασα, τώρα που τα βλέπω με άλλη οπτική και ξεκάθαρη ματιά, μάλλον δεν θα έβρισκα ποτέ τον χαμένο και ξεχασμένο εαυτό μου.
Έτσι έβγαλα το συμπέρασμα ότι άλλος προστάζει, διατάζει, άλλος δοκιμάζει, άλλος κρατάει λογαριασμό σας το ορκίζομαι δεν είμαι εγώ, είναι η Θεία Οικονομία, Πρόνοια και Σοφία.




Σύγκριση από το περιοδικό Δυναμικά Σπορ




Η Συμμετοχή του Σπύρου Μπουρνάζου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υπογεγραμμένη από Schwarzenegger και Weider


Έτσι λοιπόν, αφού ήταν πλέον όλες οι πόρτες ορθάνοιχτες, είχα όλες τις επιλογές και την ελευθέρα βούληση όταν τακτοποίησα τα του οίκου μου, να ξεπορτίζω τα βράδια στις διασκεδάσεις και στις απολαύσεις της ζωής και μπορεί να επισκέφτηκα και τα 4 σημεία του ορίζοντα σε χώρες, αλλά την Ελλάδα δεν την αλλάζω ούτε τώρα σε περίοδο φτώχειας οικονομικής, ούτε την φοβάμαι, γιατί εγώ την φτώχεια την οικονομική την γεύτηκα πολύ πιο πριν και τώρα μου φαίνομαι πάμπλουτος μέσα και έξω.





Με την αείμνηστη Νατάσσα Γερασιμίδου και την κόρη της Χριστίνα


Και μην μου πείτε, μεγάλε εσύ την έκανες την καβάντζα σου και μιλάς εκ του ασφαλούς, γιατί σας πληροφορώ ότι εμένα η κρίση με έπιασε από το 2007, όταν έκλεισα το μεγάλο μου γυμναστήριο στου Ζωγράφου, που το ξέρατε σχεδόν όλοι, γιατί περάσατε, γυμναστήκατε και αρκετοί δουλέψατε εκεί μέσα, αλλά εμένα δεν με έπιασε κρίση πανικού, ούτε μην χάσω το κύρος μου σαν όνομα, στον τομέα αυτό που έκλεινα την επιχείρησή μου (γιατί θα μπορούσα να το φορτώσω σε κάποιον άλλο, πουλώντας του κοπανιστό αέρα που λέμε στην γλώσσα του εμπορίου ή θα εισέπραττα συνδρομές και δεν θα πλήρωνα ενοίκια, ΤΕΒΕ, ΙΚΑ και άλλες υποχρεώσεις και ένα ωραίο πρωινό θα το έβρισκαν κλειστό λόγω πτώχευσης, όπως κάνουν τόσοι και τόσοι απατεώνες, ή θα άλλαζα την επωνυμία και σε ένα βράδυ θα το μετέφερα σε άλλη γειτονιά.
Αυτά κάνουν οι αεριτζήδες και οι τυχοδιώκτες. Αντί αυτού πούλησα όσα όργανα μπορούσα και τα υπόλοιπα τα μετέφερα στην αποθήκη καπνού στο Ρίβιο.




Το γυμναστήριο στου Ζωγράφου

Αφού ξεπλήρωσα και το τελευταίο ενοίκιο στον ιδιοκτήτη τον κ. Γρυμάνη, τον ευχαρίστησα για τα 17 ολόκληρα χρόνια άψογης συνεργασίας, από την πλευρά μου, γιατί από την πλευρά του δεν μου άφησε ούτε ένα μήνα να το κρατήσω ΄έστω σαν αποθήκη μέχρι να δω τι θα κάνω με τα όργανα, ούτε μου μείωσε τότε το ενοίκιο που του παρουσίασα έξοδα – έσοδα χρονιάς, γιατί όπως είπαμε, η κρίση ήλθε πολύ αργότερα και μου είπε: Μπουρνάζο, εγώ από τα ενοίκια ζω!!! Και θα το ενοικιάσω πιο ακριβά. Όντως βρήκε θύμα, που του πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, σε ένα πολύ καλό παιδί που ήλθε και με ρώτησε και του είπα την αλήθεια και μου είπε εγώ θα το κάνω γυμναστήριο και KickBoxing, αλλά ακόμη πληρώνει δάνεια στην τράπεζα και ακόμη και σήμερα μου λέει: δεν σε άκουσα, παρασύρθηκα, κρίμα… πάντως εγώ έχω την συνείδησή μου καθαρή)
Ούτε σκέφτηκα τι θα πει ο κόσμος, όπως ειπώθηκε από συναθλητές, φίλους, ακόμη και από συγγενείς, γιατί ο κόσμος πάντα έλεγε και θα λέει τα δικά του, αλλά, “όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος” που λέει και η λαϊκή παροιμία, αλλά τα συνετά και νοικοκυρεμένα άτομα, κοιτάζουν τι έσοδα και τι έξοδα έχουν από την εργασία τους, όποια κι αν είναι αυτή, μετά του σπιτιού τους και τέλος των ατομικών τους εξόδων και βάση αυτών των απλών υπολογισμών πορεύονται.
Δεν χρειάζεται να έχεις τελειώσει το οικονομικό πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ για να καταλάβεις τα απλά πράγματα, να μαζέψεις τα περιττά και ανώφελα τώρα πλέον έξοδα που ήρθε ο καιρός των ισχνών αγελάδων, γιατί όταν ήταν παχιές, είχαμε την πολυτέλεια και το χύναμε το περίσσευμα, αλλά τώρα πρέπει να το κάνουμε τυρί, βούτυρο, ανθότυρο , μυζήθρα και αν χρειαστεί, ακόμη και το τυρόγαλο που το δίναμε στα γουρούνια κάποτε, μπορούμε να το κάνουμε ανθότυρο και μάλιστα είναι και χωρίς πολλά λιπαρά, θρεπτικό και υγιεινό.
Και όχι, μεγάλε αυτό το αμάξι έχεις ακόμη από το 1990 ή την ίδια μηχανή από το 1985, γιατί το άκουσα και αυτό, αφού έχεις την οικονομική άνεση γιατί δεν παίρνεις καινούργιο μοντέλο;
Ναι αυτά είχα και έχω, αλλά πως τα έχω; Τα προσέχω, τα συντηρώ, τα εκτιμώ και τα χαίρομαι σαν να τα πήρα σήμερα, γιατί ακόμη με πάνε και με φέρνουν και ας είναι άψυχα, θέλουν κι αυτά φροντίδα και σεβασμό και μέσα από μένα δίνω και σε αυτά ψυχή και είναι ακόμη κινούμενα και κούκλες.






Λες και ήταν χθες..Αλλά πέρασαν 33 Χρόνια!!! – 1984-2017

Δεν φημίζομαι για σφιχτοχέρης, ούτε για τσιγκούνης, γιατί η τσιγκουνιά και η αξιοπρέπεια είναι μέσα μας και εκδηλώνετε και αυτή προς τα έξω όχι μόνο με την οικονομική, επιφανειακή πλευρά της, που όλοι την βλέπουμε στους άλλους αλλά όχι στον εαυτό μας, αλλά υπάρχει και η συναισθηματική τσιγκουνιά που δεν αφήνουμε τα συναισθήματά μας να εκδηλωθούν ελεύθερα και αυθόρμητα προς τον συνάνθρωπό μας, όπως υπάρχει και η αισθητική τσιγκουνιά, που φοβόμαστε να χαιρετήσουμε εγκάρδια, πόσο μάλλον να αγκαλιάσουμε έναν φίλο. Αλλά τουλάχιστον την εξωτερική την βλέπουμε και μάλιστα όχι μόνο στους φτωχούς, που δικαιολογούνται ας πούμε γιατί λένε ότι δεν έχουν(που όλοι έχουν έστω για έναν καφέ που λέμε) αλλά οι πλούσιοι, τι δικαιολογίες να βρουν ή ποια λογική να βάλουν στο πάθος της τσιγκουνιάς, όπως μερικοί- μερικοί που είναι ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στο αλεύρι. Η σύνεση λέει να ξοδεύεις εκεί που πρέπει και όσα πρέπει, για να είσαι αξιοπρεπής και όχι όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής να σε πιάνει τρεμούλα, πανικός, αμηχανία και να γίνεσαι γελοίος και να κάνεις, μία ώρα ότι ψάχνεις τις τσέπες σου ή να λες ξέχασα τα χρήματα στο άλλο παντελόνι που άλλαξα ή στην χειρότερη να πηγαίνεις τουαλέτα από το φούσκωμα και το άγχος, όχι για να ουρήσεις, αλλά για να σου φύγει ο αέρας που σε τουμπάνιασε ο φόβος μέχρι να πληρωθεί ο λογαριασμός και να επανέλθει η αναπνοή σου στον κανονικό της ρυθμό που ακόμη και αυτή ελέγχεται από το νου, γιατί με το άγχος που σου δημιουργεί το ίδιο σου το μυαλό, φουσκώνει και ξεφουσκώνει το στήθος και δεν οξυγονώνεται ο εγκέφαλος και λειτουργείς εν συγχήσει και απερίσκεπτα, ενώ όταν είσαι ήρεμος, η εισπνοή και η εκπνοή ρυθμίζονται από το ίδιο το σώμα και συγκεκριμένα από την κοιλιά όπως στα μικρά παιδάκια αν τα έχετε παρατηρήσει και στον ύπνο και στον ξύπνιο.
Η φτώχεια και η κρίση είναι μέσα μας και όχι έξω , γι’ αυτό δεν έψαξα ποτέ για εθνοσωτήρες για να με σώσουν (γιατί αυτοί είναι πάμπλουτοι έξω και πάρα πολύ φτωχοί μέσα τους) ούτε ποτέ έριξα την ευθύνη στους άλλους.
Αυτοί οι μεγάλοι οικονομολόγοι και πολιτικοί που μας διοικούν, δεν καταλαβαίνουν ότι ένα κράτος είναι και αυτό μία επιχείρηση ή ένα σπίτι που θέλει νοικοκύρεμα εσόδων – εξόδων; Αφού το πρώτο μάθημα οικονομίας που μαθαίναμε ακόμη και στο γυμνάσιο, είναι η βάση των εσόδων και εξόδων, δηλαδή βάση των εσόδων μας θα πρέπει να υπολογίζουμε και τα έξοδά μας. Είναι όπως και στο χορό, πρώτα μαθαίνουμε τα βασικά βήματα, τον ρυθμό και μετά τις φιγούρες. Εμείς γιατί αρχίζουμε με φιγούρες και ξεχνάμε τα βασικά βήματα και κάνουμε φιγούρες στο Schäuble και γελά ανάπηρος άνθρωπος απο πόδια;
Όπως γελάω εγώ με αυτούς που μου λένε ότι τώρα βγήκαν καινούργια όργανα γυμναστικής και δεν χρειάζετε να κουραζόμαστε τόσο πολύ όπως εσείς οι παλιοί αθλητές και εγώ τους λέω: δηλαδή εσείς δεν χρειάζετε να κουράζεστε; θα κουράζονται τα μηχανήματα; αυτά θα αναπτυχθούν , όχι εσείς; εσείς ανακαλύψατε καινούργιες ιδέες με πλάγιο τρόπο παρακάπτωντας τα βασικά βήματα της γυμναστικής, κάντε λοιπόν φιγούρες με την φαρμακοδιέγερση και καλά σαράντα που λένε και στην Αμφιλοχία.
Τι στέλνουν λυγερούς και κορδωμένους σαν ξεπουπουλιασμένες γαλοπούλες στον Σόιμπλε; Αν είναι να νοικοκυρέψεις το σπίτι σου, τρέχεις στον γείτονα να σε σώσει ή να σε ξεχρεώσει από τις δικές σου άσκοπες και περιττές σπατάλες, ή μαζεύεις την οικογένειά σου και λες τι κάνουμε τώρα για να επιβιώσουμε και να είμαστε αξιοπρεπείς;
Τι νόμισαν, ότι επειδή ο Σόιμπλε είναι ανάπηρος από πόδια στο καροτσάκι, είναι και στο μυαλό που είναι οι δικοί μας εθνοσωτήρες και μεγαλοιδεάτες, που θέλουν να αλλάξουν την Ευρώπη και να την κάνουν να χορεύει στο ταψί που διαλαλούσαν και διατυμπάνιζαν ευθαρσώς και όχι να αλλάξουμε εμείς νοοτροπία και τρόπο διαχείρισης των οικονομικών μας σαν χώρα; Ως που φτάνει η βλακεία; Θα μου πείτε, δεν έχει όρια όπως και η σάτυρα, γι΄αυτό γελάνε όλοι με τα καμώματά μας και τα τερτίπια μας, ως πότε;….
Πάντως η Ελλαδάρα μας ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά. Είμαι σίγουρος ότι σε καλό θα μας βγουν όλα αυτά! …Υπομονή αδέλφια.

Συνεχίζεται…..


Πηγή