Σπύρος Μπουρνάζος

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 7ο-Α)


Σπύρος Μπουρνάζος

Μετά τον γυρισμό μου το 1979 από την Αμερική και την νίκη μου στο Mr. Ελλάς τον Νοέμβριο, πριν καταλαγιάσει όλη αυτή η ευφορία και η υπεραισιοδοξία που ένιωθα, μετά από 20 ημέρες πήγα να εκπληρώσω το χρέος μου απέναντι στην πατρίδα.
Στρατιώτης νεοσύλλεκτος στο κέντρο εκπαίδευσης στην Καλαμάτα και πριν καλά καλά κλείσει το 1979 άρχισε η ευφορία να γίνεται δυσφορία και ο παράδεισος κόλαση. Τα δύο χρόνια της θητείας μου, δηλαδή το 1980 και 1981 μέχρι αρχές του 1982, ήταν επεισοδιακά από ανθρωπάκια κομπλεξικά που είχαν εξουσία, από απλούς βαθμοφόρους στρατιώτες μέχρι διοικητές μονάδων (δώσε εξουσία και χρήμα στον άνθρωπο να δεις τον πραγματικό του χαρακτήρα) και ενώ εκεί δεν υπήρχε χρήμα, υπήρχε εξουσία έστω και προσωρινή, όλα τα κόμπλεξ κατωτερότητας και τα απωθημένα τους πάνω στους κατώτερους σε βαθμό (φυσικά υπήρχαν και εξαιρέσεις αλλά ελάχιστες, τουλάχιστον από αυτούς που εγώ συνάντησα) από διοικητές, ανώτερους, μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη και συνήθως την νύφη την πληρώνει στο τέλος ο στρατιώτης, ο κατώτερος.
Εκεί σε αυτά τα 2 χρόνια είδα όλων τον παραλογισμό της εξουσίας (γι’ αυτό λένε ότι εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο στρατός).
Βέβαια όλα αυτά για πειθαρχία και υπακοή, αλλιώς δεν θα ήταν στρατός θα ήταν κολέγιο. Γιατί στο στρατό βρίσκεις κάθε καρυδιάς καρύδι που λέμε, όλους τους τύπους των ανθρώπων και μεγαλύτερος καθρέπτης από αυτόν δεν νομίζω να υπάρχει πουθενά αλλού στην ζωή ,να δεις δικές σου κρυφές πλευρές εξουσίας και απωθημένων που είναι κρυμμένες και καταχωνιασμένες στην αποθήκη του υποσυνείδητου και του συλλογικού ασυνείδητου που λένε και οι μεγάλοι ψυχολόγοι.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος νεοσύλλεκτος 115 κιλά



Η δική μου εμφάνιση λόγω σωματικής ρώμης και όγκου, ήταν κόκκινο πανί για τους μανιασμένους ταύρους που διψάνε για εκτόνωση των απωθημένων τους και η πρόσφατη δημοσιότητά μου τους εκνεύριζε ακόμη περισσότερο και ήθελαν να μου επιβληθούν ακόμη και σωματικά.
Ακούστε θράσος από λοχαγό (πιο ψηλός από εμένα και ακατέργαστος όγκος) μετά στην Θήβα που πήγα για εκπαίδευση βαθμοφόρου λοχία, είπε μπροστά σε όλους «σταρ Ελλάς υποτιμητικά» (γιατί σταρ Ελλάς είναι τίτλος των γυναικείων καλλιστείων) και όλοι γέλασαν, άμα βγάλω τα διακριτικά από πάνω μου, συνέχισε, μαλώνεις μαζί μου; Νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα για να δει την αντίδρασή μου και δεν μίλησα μέχρι που ήρθε κοντά μου, γιατί καθόμουν από σεβασμό και πειθαρχία προσοχή απέναντι στον ανώτερο και με έσπρωξε επιδεικτικά. Από προσοχή βρέθηκα στην ανάπαυση, το ένα πόδι μπροστά και το άλλο αντί για πλάγια πρόλαβα και το έβαλα πίσω, που σημαίνει έτοιμος για επίθεση και συγχρόνως για άμυνα (μάλλον το μέσα του έπιασε την πρόθεσή μου που ήμουν έτοιμος για δεξί ντιρέκτ που θα έπεφτε κάτω σαν άδειο σακί)και μου είπε: μην τολμήσεις και από αύριο δέκα ημέρες φυλακή. Βέβαια έβαλαν μετά έναν πιο παλιό από εμένα στρατιώτη, επειδή ήταν τσαμπουκάς, ογκώδης και παρορμητικός να δουν αν τα μπράτσα της «σταρ Ελλάς» είναι σκέτα φούσκες όπως λέγανε και όπως ήρθε ο μετέπειτα φίλος μου Άκης Πυλαρινός(φόβος και τρόμος μετά στην νύχτα) με πολύ παρόρμηση και φόρα, έτσι, και βρέθηκε ξαπλωμένος ανάσκελα, μόνο με απλή πτώση αφού τον σήκωσα όρθιο, 120 κιλά που ήταν τότε και με δέσιμο από την μέση τον γύρισα καφακόλ, που λέγαν και στην ελληνορωμαϊκή χωρίς και χειροδικήσω.

Αυτό έφτανε και μόνο που είδαν για να σταματήσουν οι σωματικοί τσαμπουκάδες.





Μετά το επεισόδιο κέρδισα την συμπάθεια και τον θαυμασμό των νεοσύλλεκτων συναδέλφων και την αντιπάθεια τον θυμό και την ζήλεια των κομπλεξικών

Τα άλλα πειθαρχικά συνεχιζόταν ( ο Άκης πολύ μετά τον στρατό από τον παρορμητισμό του και που δεν δεχόταν που λέμε μύγα στο σπαθί του έφτασε άθελά του και στο φόνο και καταδικάστηκε ισόβια, δεν τον ξανάδα από τότε, ελπίζω να είναι καλά).
Αυτά κάνουν οι ραδιουργίες από τους επιτήδειους και τα μπριζώματα των κομπλεξικών και δεν θέλει πολύ να βρεθείς, έστω και αμυνόμενος φυλακή και μάλιστα ισόβια χωρίς καν να έχεις πρόθεση ή να γνωρίζεις το θύμα.
Έχουν δει πολλά τέτοια τα μάτια μου και έχω αποτρέψει πάμπολλες καταστάσεις συμβιβάζοντας τα ασυμβίβαστα λόγω σεβασμού( από τις δύο αντίπαλες πλευρές) και λόγω της καλής φήμης που είχα σαν αθλητής και πρωταθλητής και πάνω απ΄όλα σαν φιλήσυχος και ειρηνικός άνθρωπος.
Αλλά όσο φιλήσυχος και ειρηνικός να είσαι, δεν σε αφήνουν ΄οι διαόλοι ν αγιάσεις΄ που λέει και η παροιμία.

Έτσι με έφτασαν στα Γιαννιτσά (στην μονάδα που με μετέθεσε ένας λοχαγός από την Θήβα, λάτρης του αθλητισμού ο κ. Νίκος Φουρνογεράκης)





Ευχαριστείες από την ομοσπονδία

Στα όρια της υπομονής και της ανοχής και επειδή η ανοχή για τους θρασείς είναι ένδειξη αδυναμίας, τους έδειξα ότι στο δίκαιο , στο καθήκον και το πρέπων, είναι δύναμη ψυχής περισσότερο και όχι σωματικής υπεροχής γιατί ήταν και άλλοι σωματικά δυνατοί αλλά αυτήν την δύναμη την χρησιμοποιούσαν και την εκδήλωναν στους κατώτερους και όχι στους ανώτερους και αυτό κάνει την διαφορά του θράσους από του θάρρους, της υποταγής από την αξιοπρέπεια, του συμβιβασμού από την υπεράσπιση της αλήθειας και του δίκιου.
Έτσι ο κύριος λοχαγός μου είπε ότι η καλύτερη μονάδα μετά την εκπαίδευσή μου σαν λοχίας είναι στα Γιαννιτσά γιατί εκεί απέναντι από το στρατόπεδό μας ήταν και η μονάδα μονίμων Αμερικανών στρατιωτών που θα μας εκπαίδευαν στα πυρηνικά όπλα και οι Αμερικανοί είχαν πλήρη εξοπλισμένο γυμναστήριο και άμα με δουν θα με συμπαθήσουν και θα έχω ελευθέρας να γυμνάζομαι μαζί τους.




Όντως, οι Αμερικανοί με συμπάθησαν από την πρώτη στιγμή που με είδαν και μου είπαν κάθε απόγευμα μετά την εκπαίδευση να πηγαίνω να γυμναζόμαστε παρέα, αλλά ο διοικητής μου δεν μου το επέτρεψε και μάλλον ο λόγος δεν πιστεύω να ήταν προσωπικός γιατί στην αρχή με καλοδέχτηκε και ήταν υπερήφανος που ήμουν στην μονάδα του σαν πρωταθλητής Ελλάδος, αλλά πιστεύω ότι τον ραδιούργησε ένας λοχαγός αδύνατος και κομπλεξικός του Β γραφείου( αυτοί που παρακολουθούν τους πάντες και τα πάντα, δηλαδή κατάσκοποι).
Όταν πάνω στην εκπαίδευση με τα πυρινικά με ρώτησε την πρώτη κιόλας ημέρα: ξέρεις λοχία γιατί εκπαιδευόμαστε σε αυτά τα όπλα; Του είπα σε περίπτωση πολέμου με τους Τούρκους (αυτό με είχαν μάθει από το δημοτικό σχολείο ότι οι Τούρκοι ήταν οι εχθροί μας από το 1453 από την άλωση της Κωνσταντινούπολης) και μου απάντησε με αυστηρό τόνο (που ήμουν και εδώ στο στρατό όπως και στο σχολείο ανεπιτήδευτος ) τον κακό σου τον καιρό και είσαι και λοχίας πανάθεμάσε, για της κομουνιστικές χώρες ρε στραβάδι, με τους Τούρκους είμαστε σύμμαχοι και φίλοι, είμαστε στο Ν.Α.Τ.Ο. και όταν του είπα: γιαυτό μας πήραν την μισή Κύπρο; Μου μίλησε πάλι αυστηρά και επιτακτικά: ακούς ρε τι σου λέω; Αυτό ήταν το επιχείρημά του!!!!!
Και γέλασαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, τώρα με εμένα που ήμουν αδιάβαστος και δεν ήξερα ότι οι Τούρκοι ξαφνικά γίνανε φίλοι μας και οι βόρειοι γείτονές μας όλοι εχθροί μας; ή με την επιχειρηματολογία του και την σαφή εξήγηση που μου έδωσε: ακούς τι σου λέω εγώ ρε στραβάδι…. μάλλον το πρώτο, να μην φανεί ο αρχηγός βλάκας και χάσουμε την εύνοιά του ( αυτοί ήταν μάλλον ενημερωμένοι και είχαν σύμμαχο τον καλό τους τον καιρό και εγώ τον κακό μου τον καιρό).


Τέλος πάντων το επεισόδιο έληξε με 10 ημέρες κράτηση και με κάλεσε ο διοικητής στο γραφείο του και με ενημέρωσε για διάφορους συναδέλφους στρατιώτες ότι είναι κομουνιστές και να μην περιφέρομαι με αυτούς κατά της εξόδους μου στην πόλη των Γιαννιτσών και όχι πολλά πολλά μαζί τους και να προσέχω!!
Τι μην με κάνουν κομουνιστή; ή μην το μάθουν οι σύμμαχοί μας Αμερικανοί και χάσουν πάσα ιδέα για μένα;



Στο αυτοσχέδιο γυμναστήριο


Παρόλο που μου απαγόρευσε να πηγαίνω στην βάση των Αμερικανών μου είπε αν θέλω να γυμνάζομαι μόνος μου θα μου παραχωρήσει μία μικρή αποθήκη που χρησιμοποιούσε ένας συνάδελφος σαν ραφείο τέσσερα επί τέσσερα και στον ελεύθερο χρόνο μου να γυμνάζομαι αφού προμηθευτώ( αυτός νόμιζε μία μπάρα για να σηκώνω τα κιλά όπως οι αρσιβαρίστες και μάλλον δύο αλτήρες, δηλαδή φουλ εξοπλισμός) ενώ οι Αμερικάνοι είχαν εξοπλισμό που εμείς δεν είχαμε ούτε στα καλύτερα γυμναστήρια της Αθήνας τότε.
Αφού παράκουσα όλες τις ΄συμβουλές΄του με την βοήθεια ενός στρατιώτη, του αείμνηστου φίλου και αδελφού Παναγιώτη Χαριτίδη που έφυγε νωρίς από την ζωή και ήταν από την πόλη των Γιαννιτσών με πατέρα σιδηρουργό και κομουνιστή, αλλά πρόσχαρο και καλοσυνάτο άνθρωπο, φτιάξαμε τα βασικά όργανα που χρειαζόμουν γιατί στην μονάδα αυτή θα καθόμουν σχεδόν 2 χρόνια και τα μεταφέραμε στο ραφείο- γυμναστήριο.
Ο ράφτης έραβε, εγώ γυμναζόμουν και οι κατάσκοποι έψαχναν για αφορμές( πως λέμε δουλειά δεν είχε ο διάολος και έδερνε τα παιδιά του) έτσι και εδώ , ώσπου μετά από ένα χρόνο υπόδειγμα πειθαρχημένου στρατιώτη στις ασκήσεις και στα καθήκοντα που μου ανέθεταν λόγω του ότι ήμουν λοχίας, έφτασε η υπομονή και ο κόμπος στο χτένι και ξέρετε τι γίνετε εκεί…..


ή σπάει το χτένι ή ξεριζώνεται το μαλλί και επειδή εμένα τότε τα μαλλιά μου( μην κοιτάτε τώρα) ήταν πολύ δυνατά και γερά , έσπασαν απ’ το χτένι αρκετά δόντια.
Και ο λόγος του επεισοδίου προσωπικά δεν με αφορούσε, θα μπορούσα να τον παραβλέψω αφού εκείνη την παραμονή της άδειάς μου ήμουν λοχίας υπηρεσίας, θα έκανα το καθήκον μου και το πρωί θα έφευγα αλλά πέφτοντας στη αντίληψή μου ατασθαλία βαριά από τον ανθυπολοχαγό, κολλητό του λοχαγού και κατά πάσα πιθανότητα και του διοικητού, γιατί μετά το επεισόδιο δεν με κάλεσε ο διοικητής στο γραφείο, και επειδή εγώ πήρα μάρτυρες όλα τα παιδιά πού ήταν παρόντα και τους αφορούσε όλους. Όταν φτάσαμε έξω από το γραφείο, ο ίδιος τους απείλησε με την λέξη(που τρόμαξαν όλοι και έφυγαν εκτός από έναν λεβέντη και ντόμπρο παλικάρι τον Γιάννη τον Μαλλά) αυτό που κάνετε- τους είπε -λέγεται ”στάση” και πάτε όλοι στρατοδικείο.
Τον Γιάννη τον έδιωξα εγώ και ανέλαβα την ευθύνη των πράξεών μου, γιατί υπεράσπιζα το δίκιο που δεν μπορούσαν οι συνάδελφοι και φίλοι στρατιώτες, γιατί ο απατεώνας ήταν ανώτερός μας και υπεύθυνος του Κ.Ψ.Μ.(αν χρειαστεί θα αναφέρω και το ονοματεπώνυμό του, αλλά επειδή τώρα μπορεί να υπάρχουν από πίσω του γυναίκα και παιδιά, δεν θα αναφέρω λεπτομέρειες για το επεισόδιο, λέω αν χρειαστεί, γιατί λέω αλήθειες και υπάρχουν ακόμη και οι μάρτυρες που όταν με βλέπουν το πρώτο που θυμούνται είναι αυτό, λέγοντάς μου: τι ήταν αυτό που έκανες τότε ρε γίγαντα; Κανείς δεν με αποκάλεσε τρελό, φαινόταν τρέλα αλλά ήταν αγανάκτηση από θρασίμια που νομίζουν ότι η μονάδα που υπηρετούσαμε ήταν το μπακάλικο του μπαμπά τους και μπορούσαν να κάνουν ότι θέλουν βουλώνοντας στόματα, μάτια και αυτιά, λόγω του ότι η πατρίδα τους εμπιστεύτηκε με ένα, δύο ή τρία αστεράκια καρφιτσωμένα στον γιακά τους!
Η κατάληξη μετά από ένα χρόνο, υπόδειγμα στρατιώτη ( πλησίαζαν Χριστούγεννα και δικαιούμουν άδεια δεκαπενταήμερη να πάω στους γονείς μου που είχα ένα χρόνο να τους δω) ήταν να με τυλίξουν που λέμε σε μία κόλλα χαρτί και να πάω στρατοδικείο.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τους φίλους συναδέλφους ένα μήνα πριν το επεισόδιο

Αλλά επειδή ήμουν πολύ ατσαλωμένος σαν χαρακτήρας, λόγω του ότι από μικρός είχα πάρει την ζωή στα χέρια μου, είχαν να κάνουν μάλλον με σκληρό καρύδι. Γιατί χρησιμοποιούσα εκτός από την σωματική δύναμη και την λογική και φοβήθηκαν με τα λεγόμενά μου και κατά την απολογία μου ότι μπορεί εγώ να πήγαινα φυλακή αλλά αυτοί ποτέ δεν θα παίρνανε προαγωγή για ανώτερο αξίωμα, γιατί θα εκτίθονταν(είχαν και μεγάλες φιλοδοξίες).
Έτσι προτίμησαν να συμβιβάσουν την κατάσταση στέλνοντάς με συνοδεία δύο τζιπ από στρατιωτική αστυνομία στο στρατιωτικό νοσοκομείο 424 στην Θεσσαλονίκη λέγοντάς μου ψέματα ότι εκεί αφού θα με εξέταζαν οι γιατροί θα μου έδιναν την άδεια που δικαιούμουν να πάω στο χωριό. Ξέρετε τι έγραφε το παραπεμπτικό που είχε ο φίλος και συνάδελφος γιατρός; (δεν ξέρω αν εκείνος το ήξερε, γιατί μαζί μου ήταν πολύ φιλικός και καθησυχαστικός) ότι είμαι επικίνδυνος (μάλλον τρελός) και χρειάζεται να νοσηλευτώ, μέχρι μάλλον να ξαναγίνω ακίνδυνος και νορμάλ. Εκεί έβρισα την ώρα και την στιγμή που γύρισα πίσω Ελλάδα, σε τέτοιες καταστάσεις θυμού και απόγνωσης από απάνθρωπες συμπεριφορές και μάλιστα σ΄έναν πρωταθλητή και υπόδειγμα στρατιώτου.
Το Β.Β. τότε δεν ήταν στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού αλλιώς θα ήμουν σωματική αγωγή στο στρατό, όπως όλοι οι Έλληνες πρωταθλητές όλων των αθλημάτων και όχι μεταθέσεις, αποσπάσεις και ένα σωρό άλλες περιπέτειες, αλλά σε καλό μου βγήκαν σε βάθος χρόνου και (στις μετέπειτα περιπέτειες στην αθλητική μου καριέρα και οδύσσεια). Γιατί το άδικο ουκ ευλογείτε και εγώ ατσαλώθηκα ακόμη πιο πολύ σαν χαρακτήρας , αφού δεν πήρα κανέναν τηλέφωνο παρόλο που είχα αρκετές γνωριμίες για βοήθεια, ούτε καν τους γονείς μου και αφού με πήγαν στο 424 νοσοκομείο, με παρέπεμψαν σε ψυχίατρο.
Εγώ φρόντισα και πήρα μαζί μου και ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από Αμερική και αποκόμματα από εφημερίδες από τους αγώνες.
Όταν με είδε ο γιατρός και του είπα την ιστορία μου, μου λέει επί λέξη: επειδή είσαι καλό παλικάρι και ειλικρινής και πάνω απ’ όλα αθλητής, θα σε κρατήσω εδώ μέσα για 15 μέρες για νοσηλεία και καλά λόγο «αγχωδών αντιδραστικών εκδηλώσεων) αυτό θα γράψω για να μην σου μαυρίσουν και το μητρώο και μετά θα σου δώσω ένα μήνα άδεια. Έτσι και έγινε. Όλα αυτά ξέρετε γιατί σας τα είπα; Γιατί εκεί μέσα συνάντησα και έναν παλιό φίλο από την Ελληνορωμαϊκή , πρωταθλητής κι αυτός Ελλάδος τότε στους εφήβους, ο μετέπειτα δεύτερος στην ιστορία μετά τον Στέλιο Μηγιάκη και αυτός στο ψυχιατρείο(έχω και φωτογραφίες μαζί του με πυτζάμες τρελών!…) ευγενέστατο παλικάρι με παιδεία, καλλιεργημένος, προσιτός, ήπιων τόνων και σεμνός όπως και στην μετέπειτα καριέρα του.






Στο 424 με τον φίλο Ολυμπιονίκη Δημήτρη θανόπουλο στα αριστερά κοιτάζοντας φωτογραφίες μου από Αμερική

Θυμάμαι όταν γύρισε από τους Ολυμπιακούς μετά αγώνες, ο μόνος χρυσός Ολυμπιονίκης, έτρεξαν όλοι να φωτογραφηθούν μαζί του και να κλέψουν λίγο από την δόξα (του τρελού) ενώ πριν στα αζήτητα. Την άλλη μέρα τον πήρα τηλέφωνο να τον συγχαρώ για την μεγάλη του επιτυχία και εξέφρασε την απορία του: που είσαι, γιατί δεν ήρθες και του είπα: άσε τρελέ έχω πολλές φωτογραφίες εγώ μαζί σου από τα πέτρινα χρόνια…και σκάσαμε στα γέλια με τους τότε γελοίους, ασυνείδητους και ηλίθιους που δεν το έχουν σε τίποτα να καταστρέψουν όχι μόνο καριέρες αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους (το τι λεβέντες και παλικάρια είδα εκεί μέσα φυτά από τα χάπια, θέλω έναν τόμο για να τα περιγράψω) τέλος πάντων, αυτά έχει η ζωή, η βλακεία και η ανευθυνότητα θα διαιωνίζεται όσο θα υπάρχει εγωισμός, σύγκριση και πάνω απ΄όλα ασυνειδησία.
Γιατί στο στρατό πάμε για να υπηρετήσουμε την πατρίδα και όχι την παλαβομάρα ,τα κόμπλεξ και τα απωθημένα του κάθε ανέραστου. Το ξαναείπα και το σέβομαι ότι ο στρατός θέλει πειθαρχία, αλλά όχι προσωπικές κόντρες για να εκτονώσει ο κάθε ανώτερος την ατομική του καταπίεση. Και εγώ λοχίας ήμουν από τον 4ο μήνα στο στρατό και σεβόμουν και τον πιο αδύναμο χαρακτήρα τον προστάτευα και με τον καλό τον λόγο και την συμπεριφορά μου σαν ίσος προς ίσο, του δημιουργούσα αίσθημα ευθύνης, πειθαρχίας μέσα από σεβασμό και φιλία και όχι από φόβο και ταλαιπωρία. Με λίγα λόγια τους χτυπούσα στο συναίσθημα, αυτό που λέμε φιλότιμο και ο Έλληνας την έχει αυτή την αρετή στο d.n.a. και το συναίσθημα είναι πιο δυνατό από το τρελό μυαλό που θέλει το εγώ να επιβληθεί και να εξουσιάζει και επειδή εγώ έτσι λειτουργούσα, το περίμενα και από τους άλλους.
Έτσι καθ΄ όλη την διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στον θάλαμο τον δικό μου και τους στρατιώτες που είχα υπευθύνη μου, δεν λέω την λέξη ούτε εξουσία ούτε υπό της διαταγές μου γιατί αυτές οι λέξεις μου φέρναν και μου φέρνουν αλλεργία και αναγούλα.
Δεν επέτρεψα ποτέ τα λεγόμενα καψόνια στους νέους ή και στους παλιούς που μειώνουν και υποβιβάζουν την αξιοπρέπεια και ατομικότητα του καθενός όποιος κι αν ήταν και ότι και αν ήταν στη ζωή του εδώ είμασταν όλοι ίδιοι, υπηρετούσαμε όλοι την πατρίδα για τον ίδιο σκοπό, για να έχουμε ασφάλεια και ειρήνη σαν χώρα και όχι τον κάθε ηλίθιο και βλάκα προσωπικά!….







Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε αστεία καψώνια με τους συναδέλφους του μόνο για αναμνηστική φωτογραφία

Θα έχετε δει και σε έργα του σινεμά από αφηγήσεις και εμπειρίες από βετεράνους πολέμων αληθινά σενάρια που ανατριχιάζει και ο πιο αδίστακτος όταν τα βλέπει από ασυνείδητους ψυχασθενείς και αιμοσταγείς που ξεκοιλιάζουν έγκυες , παιδάκια, γέρους και βιάζουν γυναίκες. Ποιοι λέτε πως είναι; οι γενναίοι και οι θαρραλέοι που κάνουν το καθήκον που τους ορίζει η πατρίδα και η συνείδησή τους ή οι θρασύδειλοι καταπιεσμένοι και φοβισμένοι; που δεν έχουν ιερό και όσιο μέσα τους και έξω. ένας λόγος που δεν πήγα στα Ο.Υ.Κ. είναι επειδή ο μεγαλύτερος τότε εκπαιδευτής των Ο.Υ.Κ , ο Κώστας Λαζανάς ήταν προσωπικός μου φίλος και θαυμαστής μου και ερχόταν στο γυμναστήριο του Κωστογλάκη και γυμναζόμασταν μαζί και μου είπε: μην έλθεις εδώ, γιατί σε αυτή την εκπαίδευση θα υποστείς με την θέλησή σου όλα τα δεινά και τις αντιξοότητες της εκπαίδευσης και εδώ δεν υπάρχουν φιλίες και εξαιρέσεις.
Ο φίλος μου ο Πέτρος Κατσικαρέλης έκανε το λάθος και πήγε και ο φίλος μας ο Λαζανάς τον πέρασε απ΄όλα τα (μαρτύρια της εκπαίδευσης). Θυμάμαι όταν είχε έλθει ο Πέτρος μαζί με το Λαζανά στο γυμναστήριό μου είπε: μην τον βλέπεις έτσι, είναι τρελός, πήγε να με πνίξει και με όλο το θάρρος του είπα: Κώστα γιατί το έκανες αυτό; είπε πως αυτό ήταν η τελευταία δοκιμασία, μάθημα πανικού και αποφυγή πνιγμού και μετά φύγαμε μαζί εγώ , ο Πέτρος, αυτός και ο Κωστογλάκης και πήγαμε σε ένα εξοχικό του και ρίξαμε μπετό στην αυλή του.
Αυτοί οι μεγάλοι εκπαιδευτές φαίνονται τρελοί εως και ψυχασθενείς, αλλά είναι όλα θέατρο από την πλευρά τους, δεν έχεις παρά να δηλώσεις εγκατάλειψη και την άλλη μέρα έφευγες (σαν γάτα βρεγμένη )που λέμε.




Δεξιά ο μεγάλος εκπαιδευτής των ΟΥΚ Κώστας Λαζανάς, ο Κωστογλάκης, ο Σπύρος και ο Πέτρος σε μάθημα κατάδυσης







Αριστερά ο Κώστας Λαζανάς σε όλους τους αγώνες παρόν

Όταν κάποτε γύριζα ένα έργο στο κέντρο εκπαίδευσης στον Σκαραμαγκά στα Ο.Υ.Κ. κάνοντας ένα κομμάντο, ο υποδιοικητής Κώστας Ματάλας με τίμησε με αναμνηστική πλακέτα



O υποδιοικητής Κώστας Ματάλας με τίμησε με αναμνηστική πλακέτα


μπροστά σε όλους τους εκπαιδευτές και στα παιδιά που πέρασαν το σχολείο αυτό της σκληρής εκπαίδευσης(τέτοιος ήταν ο θαυμασμός του απέναντί μου)δεν θα ξεχάσω τα συγκινητικά και τιμητικά λόγια που απεύθυναν ο διοικητής και ο φίλος και θαυμαστής μου, ο υποδιοικητής και μετά οι εκπαιδευτές προς τους στρατιώτες: δάκρυσα από τον σεβασμό και τα τιμητικά λόγια που απεύθυναν στα παιδιά τους, την οικογένειά τους, έτσι τους αποκάλεσαν μετά όλους και θυμάμαι την ατάκα “όλοι για έναν και ένας για όλους” αυτό θα πει γροθιά και όχι χέρι ανοικτό (μούντζα) που σπάνε τα δάκτυλα και το χέρι μαζί!.. μόνο συγνώμη δεν ζήτησαν από τους στρατιώτες για τα σκληρά και εξοντωτικά και υποχρεωτικά (βασανιστήρια) που τους υπέβαλαν όπως το σίδερο στη φωτιά για να τους ατσαλώσουν. Μετά υπήρχε σεβασμός και ευγνωμοσύνη προς τους πειθαρχημένους και ατσαλωμένους στρατιώτες και οι στρατιώτες προς τους εκπαιδευτές τους και σε περίπτωση εμπόλεμης κατάστασης θα κάναν αθόρυβα το καθήκον τους, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.





Από τα γυρίσματα της ταινίας


Αυτό θα πει θάρρος, γενναιότητα, αυτοπειθαρχία και λεβεντιά που όλοι μας αυτή την λεβεντιά την βλέπουμε ακόμη και στις παρελάσεις που εισπράττουν τα παρατεταμένα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές του κόσμου στο πέρασμά τους.
Κρίμα το μετάνιωσα που δεν πήγα και ας γινόμουν 80 κιλά, τουλάχιστον θα είχα να κάνω με άνδρες τολμηρούς και ψυχωμένους και όχι τρομαγμένα, θρασύδειλα και άψυχα τσιροπούλια που (βγάζαν τα διακριτικά τους) και μετά μην τολμήσεις, 10 μέρες φυλακή, έτσι κύριε Πρεζεράκο; στην Θήβα) τι παράξενο!





Να σε θαυμάζουν ,να σε σέβονται και να σε αναγνωρίζουν αυτοί που έχουν διακριθεί και τιμηθεί και να προσπαθούν να σε μειώσουν τυχάρπαστοι και τυχοδιώκτες και ευκαιριατζήδες.






Μετά τα γυρίσματα με τον εκπαιδευτή Στέλιο Ροΐδη


Τέλος πάντων, είπαμε “ουδέν κακό αμιγές καλού” και όλα σε βάθος χρόνου είναι για καλό και πάνω απ΄όλα καθρέπτες να βλέπουμε εμάς σε άλλες πτυχές μας, μόνο που είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να δεις εσένα όταν είσαι μέσα στο χορό και χορεύεις και εσύ! Θέλει απόσταση και παρατήρηση όπως ο θεατής στο σινεμά και μην νομίζετε ότι ο γενναίος και θαρραλέος δεν φοβάται, φοβάται και αυτός αλλά χαλιναγωγεί τον φόβο του. Δεν είναι ούτε δειλός ούτε θρασύς έχει και αυτός εγωισμό που σιγά σιγά θα μεταλλαχθεί σε αξιοπρέπεια. Αλλά μέχρι να γίνει ο γενναίος άφοβος, έχει πολύ δύσκολο προσωπικό και ατομικό αγώνα μετά όχι με τους άλλους αλλά με τον ίδιο του τον εαυτό, τα πάθη του, από εκεί ξεκινά ο φόβος και τελειώνει όταν φθάσεις στην απάθεια. Είναι πολύ εύκολο να επιβληθείς στους άλλους, αλλά δύσκολο έως ακατόρθωτο στα πάθη σου (αυτό είναι άλλο κεφάλαιο) για να μην ξεφύγω από το θέμα μου, επανέρχομαι στο μεγάλο σχολείο που λέγεται Στρατός.
Μετά την άδεια ξαναπήγα στην μονάδα μου στα Γιαννιτσά , αλλά για τελευταία φορά γιατί φρόντισε ο αείμνηστος κ. Ανδρέας Σιζόπουλος, ο προπονητής της άρσης βαρών να με αποσπάσει στην σωματική αγωγή σαν αρσιβαρίστα γιατί είπαμε, το Β.Β> δεν ήταν τότε στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού.
Έτσι αναγκάστηκα να κάνω τους αγώνες των σωμάτων ασφαλείας του Σ.Σ.Μ., που γινόταν κάθε χρόνο εκπροσωπώντας τον στρατό, πότε τον αρσιβαρίστα και πότε τον μποξέρ.






Με την Εθνική ενόπλων στην άρση βαρών. Δεξιά διακρίνεται ο αείμνηστος Κος Ανδρέας Σιζόπουλος




Όσο για τον διοικητή στα Γιαννιτσά, μετά την (αναρρωτική άδεια έτσι έγραφε), το χαρτί άδειας, όχι άδειες που ζητούσα εγώ τα καλοκαίρια για να βοηθάω τους γονείς μου στα καπνά, ούτε τιμητικές που αρίστευα στην εκπαίδευση, γιατί πάντα μου έλεγε είσαι απαραίτητος στην μονάδα λόγω ιδιότητος, με ρώτησε τι κάνουν οι γονείς σου είναι καλά; Και του είπα, γιατί τώρα μιας που νοσηλεύτηκα σαν επικίνδυνος (τρελός) έπαψα να τον σέβομαι σαν ανώτερο και τον έβλεπα σαν ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που ήθελε όχι να επανορθώσει την αδικία, αλλά να με καλοπιάσει για να μην συμβούν και χειρότερα, γιατί άλλα περίμενε και άλλα του φανερώθηκαν. Έτσι του είπα ευθαρσώς και με απαξίωση, γιατί τους είχες σκεφτεί και από πριν που σου ζητούσα άδεια αγροτική ή όταν με στέλνατε στο 424;
Κατάπιε την γλώσσα του από την αμηχανία του.
Μου είπε από αύριο στην εκπαίδευση, όπως τότε δηλαδή ( εννοούσε υπόδειγμα στρατιώτη) δεν του μίλησα, έφυγα για να δώσω τόπο στην οργή που είχα μέσα μου, γιατί ήμουν έτοιμος να εκραγώ με το θράσος και την αναίδειά του να με ρωτάει τώρα τάχα, πως ενδιαφέρετε για την υγεία των γονιών μου, ενώ πριν τον παρακαλούσα ότι είναι μόνοι τους και θέλουν χέρι βοήθειας και είπα μέσα μου, να είσαι σίγουρος όπως τότε δεν θα αλλάξει τίποτα.!….
Εκτός από υπάκουος ήμουν και σεβαστικός και πρόθυμος ακόμη και για αγγαρείες και εκτός στρατοπέδου.
Όταν πήρε ένα τεράστιο πιάνο στον μαλθακό και χοντρούλη σαν κι αυτόν γιό του ο διοικητής,(τα δικά τους τα παιδιά τα φροντίζουν και τα προσέχουν λόγω αδυναμίας, του γείτονα να ψοφήσει ο σκύλος) μου είπε: εσύ που είσαι δυνατός, θα μπορέσεις με άλλους 2-3 να το ανεβάσετε στον τρίτο όροφο(που έμενε στην πόλη των Γιαννιτσών, από τις σκάλες του κλιμακοστασίου); Και με προθυμία του απάντησα: εγώ και άλλο ένα δυνατό παλικάρι ο Γιάννης ο Μαλάς που είχα μαζί μου βοηθό στο γυμναστήριο φτάνουμε, δεν χρειάζεται άλλος. Ένα παλικάρι που όμοιό του δεν έχω ξανασυναντήσει από τότε μέχρι και σήμερα στη ζωή μου, που διατηρούμε οικογενειακές σχέσεις. Η αγνότητά του, η λεβεντιά του , το ήθος του και η πίστη στο θεό, αν και αγράμματος, τη σοφία στα λόγια του μόνο σε ένα αγνό γεροντάκι στο Άγιο όρος που συνάντησα μπορώ να την συγκρίνω. μένει μόνιμα στην Λεπτοκαρυά με την οικογένειά του και όποτε έπαιρνα άδεια δύο μέρες με φιλοξενούσε εκεί με τους δικούς του, γιατί δεν προλάβαινα να κατέβω εγώ στους δικούς μου στην Αμφιλοχία λόγω αποστάσεως. Ήταν σαν να ήμουν στην οικογένειά μου, τόσο οικεία αισθανόμουν.






Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Γιάννη στη Λεπτοκαρυά


Όταν το ανεβάσαμε πάνω σαν πούπουλο, τότε έδειξε την ευαισθησία και τον ενθουσιασμό του μπροστά στην γυναίκα και το παιδί του λέγοντάς μας, άμα έχουμε τέτοια παλικάρια δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα και μας κέρασε σαν καλός οικοδεσπότης. Χάθηκε ρε γαμώτο να είναι έτσι ο άνθρωπος πέρα από παράσημα και εξουσίες;
Ευτυχώς ήρθε πολύ γρήγορα η απόσπαση (όχι μετάθεση για πάντα) για την σωματική αγωγή και εκεί αυτός το βιολί του, είναι απαραίτητος για την μονάδα, αλλά όταν τον πήραν τηλέφωνο ανώτεροι του, έκανε ως συνήθως όπως όλοι οι κατώτεροι, την πάπια!…
Τότε στην σωματική αγωγή που αποσπάστηκα γινόταν μετά από δύο μήνες αγώνες του Σ.Σ.Μ και ο προπονητής της Εθνικής Ελλάδος τότε κ. Νίκος Βλασσόπουλος, όταν με πρωτοείδε, με συμπεριέλαβε στην ομάδα του και πήγα εκεί να γυμναστώ μαζί με όλους τους Έλληνες πρωταθλητές στο μποξ που υπηρετούσαν στα σώματα ασφαλείας.
Μετά από δύο μήνες μόνο εκπαίδευσης, με κατεβάζει στην Πάτρα που γινόταν οι αγώνες και παίρνω την δεύτερη θέση χωρίς να παίξω στον τελικό γιατί στους ημιτελικούς και ενώ κέρδισα τον αγώνα με Knock down(αποχώρηση του αντιπάλου), στραμπούλησα τον αστράγαλό μου από την απειρία και τον ενθουσιασμό μου και πάνω απ΄όλα τον φόβο μου, γιατί οι αντίπαλοι και φίλοι, ήταν πρωταθλητές και έμπειροι και οι θεατές στο στάδιο είδαν έναν γίγαντα σε σωματική διάπλαση, αλλά δεν γνώριζαν την απειρία μου.
Οι πιο πολλοί από κάτω ήταν στρατιώτες και εγώ εκπροσωπούσα τον στρατό, με παρότρυναν με φωνές και χειροκροτήματα χωρίς να ξέρουν ότι το μποξ δεν είναι μόνο σώμα και δύναμη, ούτε ξύλο του δρόμου που λέμε χωρίς κανόνες, αλλά τέχνη και πάνω από όλα αντοχή, που εγώ δεν είχα τίποτα από τα δύο μπροστά στους έμπειρους μποξέρ. Είχα όμως δύναμη και ψυχή. Μέσα στην ατυχία μου, ήμουν και τυχερός γιατί ο αντίπαλός μου και μετά κολλητός μου που λέμε ήταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής του Σ.Σ.Μ. και κατά 15 χρόνια μεγαλύτερός μου Βασίλης Μπούτας και όπως μου εκμυστηρεύτηκε μετά, μου είπε ότι και αυτός φοβήθηκε (γιατί ο έμπειρος προπονητής μου είχε πει όπως και το εφάρμοσα, πάνω στους αγώνες εσύ να έχεις τα χέρια ψηλά να φυλάς μόνο το σαγόνι και ρίξε μπουνιές, τα άλλα άστα πάνω μου. Εννοούσε όπως μου είχε πει, ότι αν έμενα από αντοχή, που θα έμενα, θα διέκοπτε τον αγώνα, όλα αυτά ελπίζοντας ότι ο αντίπαλος θα έπεφτε πριν τον πρώτο γύρο!…)
Ο κ. Νίκος, εκτός από καλός προπονητής και εμψυχωτής, είχε και μεγάλη πλάκα. Μόνο που εγώ «μούδιασα» όταν πριν από εμένα, ένας δικός μας καλός πυγμάχος, στην πιο ελαφριά κατηγορία του είπε: τον αντίπαλο τον έχεις στο τσεπάκι (και ο άλλος πρωταθλητής Ελλάδος), όταν τον έσπρωξε να τον φάει που λέμε, γυρίζει στο βοηθό του χαμογελώντας και του λέει: ορέ ξύλο που θα φάμε!!! Όπως και έγινε. Εγώ ήμουν ακριβώς πίσω τους και το άκουσα, λέω μέσα μου: τα ίδια θα πει και για μένα. Γι’ αυτό είπα πιο πάνω ήμουν τυχερός στην ατυχία μου.
Πάντως ο κ. Νίκος που με συμπαθούσε ιδιαίτερα, με έγραψε στον σύλλογό του και μέσα στον προπονητικό χώρο μου κρέμασε μία φωτογραφία από πόζα του Β.Β. δίπλα στους μεγάλους πυγμάχους του παναθηναϊκού και όχι φωτογραφία με στολή πυγμάχου και συγκεκριμένα δίπλα από τον μεγάλο πρωτοπυγμάχο και πρωταθλητή, αδελφικό φίλο Γιάννη Αϊδινιώτη, που τώρα είναι και αυτός προπονητής στον ιστορικό αυτό σύλλογο.
Κρίμα που δεν έχω μία φωτογραφία από τους αγώνες αυτούς με στολή πυγμάχου, γιατί τότε οι φωτογραφικές μηχανές για εμάς ήταν είδος πολυτελείας. Κάποιος θα έχει από τους θεατές, ας την δημοσιεύσει αν διαβάσει τα γραφόμενα, θα του ήμουν ευγνώμων.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον μεγάλο πρωταθλητη της πυγμαχίας Γιάννη Αϊδηνιώτη



Έτσι ανέβασα την φήμη μου ένα σκαλί πιο πάνω και πέντε σκαλιά το Β.Β. και με δέχτηκε και αυτή η οικογένεια των μεγάλων αθλητών του μποξ, όπως και οι αρσιβαρίστες και οι παλαιστές, δηλαδή τα δυναμικά αθλήματα και μου πρότειναν να συνεχίσω το μπόξ στο σύλλογό τους και να με βάλουν στο σώμα της αστυνομίας, ή του λιμενικού , ή της πυροσβεστικής και να συνεχίσω αν ήθελα και το Β.Β. παράλληλα.
Αλλά εγώ ΄΄αγρόν ηγόραζα΄΄που λέει και η λαϊκή παροιμία.
Έτσι τελείωσε η στρατιωτική μου Οδύσσεια και μετά άρχισε η κοινωνική και συγχρόνως η αθλητική στο Β.Β.






Αναμνηστικό δίπλωμα από τους πυγμαχικούς αγώνες στην Πάτρα



Μετά τους αγώνες του μποξ όπως σας είπα και πιο πάνω, γνωρίστηκα με τον πρωταθλητή Ελλάδος βαρέων-βαρών που υπηρετούσε κι αυτός την θητεία στην σωματική αγωγή , τον Παύλο Χρυσίδη,(τον οποίο μετά το στρατό τον έβαλαν στην αστυνομία, όπου τώρα είναι συνταξιούχος) 120 κιλά περίπου, στο ύψος μου, Κατερινιώτης με Ποντιακή καταγωγή και κεφάλα όσο ο σάκος του μποξ και χαμόγελο που φαινόταν όλα του τα δόντια πάνω-κάτω, τίμιο και καλόκαρδο παιδί, από φτωχή και αυτός οικογένεια, με γονείς όπως οι δικοί μου, μόνο που αυτοί αντί για αγρότες ήταν κτηνοτρόφοι.
Ο Παυλάρας, έτσι τον αποκαλούσαν, ουδέποτε έχασε με νοκ άουτ, για τέτοιο κεφάλι μιλάμε, ή βάραγες τον σάκο ή το κεφάλι του Παυλάρα ήταν το ίδιο, μόνο στα σημεία έχανε, αλλά κέρδιζε πάντα σχεδόν με νοκ άουτ. Τώρα καταλαβαίνετε, αν μάλωνε στο δρόμο που λέμε, χωρίς κανόνες, ισως είχε κανείς τύχη να σταθεί στα πόδια του!
Από την πρώτη στιγμή ταιριάξανε που λέμε τα χνώτα μας και γίναμε φίλοι αδελφικοί ακόμη και σήμερα. Τον πάντρεψα και του βάφτισα και την πρωτότοκη κόρη του Ευμορφία.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος, στα αριστερά διακρίνεται ο Παυλάρας και στα δεξιά ο φίλος μας ο Χρήστος, παλαιστής ελευθέρας



Θέλαμε σχεδόν 7 μήνες για να απολυθούμε και οι δύο, κάθε βράδυ σχεδόν όταν ο Παύλος δεν φύλαγε σκοπιά ή (δεν έκανε την σκοπιά άλλου που είχε οικονομική άνεση και πληρώνανε τότε μεγάλα ποσά οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές για να διανυκτερεύσουν στα σπίτια τους) τον έπαιρνα εγώ στο δικό μου στου Φιλοπάππου και κάθε πρωί ξημερώματα με ένα μηχανάκι (θα σας το δείξω σε φωτό) ανεβαίναμε σχεδόν σούζα από το βάρος του Παυλάρα πίσω, στον Διόνυσο (εκεί είχε μεταφερθεί η σωματική αγωγή τότε, από τον Άγιο Κοσμά που ήταν πριν) για αναφορά και για να φάμε πρωινό και μεσημεριανό και μετά κάτω Αθήνα (εγώ σαν λοχίας είχα μόνο μια υπηρεσία περίπου κάθε 15 ημέρες, τις άλλες ελεύθερος)


Το ανέβασμα στον Διόνυσο επεισοδιακό, όταν βιαζόμασταν και ειδικά στις ανηφόρες, όταν ξεκινούσα με πρώτη, έχανα για λίγο την ισορροπία και το μηχανάκι ήταν πιο ελαφρύ και όταν κοιτούσα πίσω έβλεπα τον Παυλάρα στον δρόμο να μουτζώνει με πόδια και χέρια ανάσκελα και να γελάει μόνος του, γιατί είχε την κακή συνήθεια να μην με κρατά από την μέση που του έλεγα, γιατί έλεγε θα μας παρεξηγήσουν, έβαζε λοιπόν τα χέρια του πίσω στην σέλα και το βάρος διπλασιαζόταν πίσω, αν υπήρχε τότε YouTube και μας ανέβαζαν, θα είχαμε σίγουρα εκατομμύρια like.

Και μυαλό ο Πόντιος δεν έβαζε από τις πτώσεις, ακόμη και από τρίκυκλο μηχανάκι έπεσε στην Πάτρα όταν ένας μακρινός μου θείος που παρακολουθούσε τους αγώνες μποξ, ήλθε να με δει και μου είπε πως ήταν ξάδελφος μακρινός με τον πατέρα μου και μας κάλεσε στο σπίτι του στην Πάτρα όπου έμενε με την γυναίκα του, για φαγητό και φιλοξενία. Όταν ο Παυλάρας είδε το τρίκυκλο έσκασε στα γέλια, όταν του είπα να μπει στην καρότσα κι εγώ μπροστά με το θείο να τα λέμε, μου λέει εσύ πίσω, γιατί ντρέπεσαι του είπα; και κάθισε μπροστά , φτάνοντας στο ρολόι στην κεντρική πλατεία (είχε την συνήθεια να μην κρατιέται) και παίρνοντας ο θείος την στροφή της πλατείας, ο Παυλάρας από την φυγόκεντρο έφυγε και τον έχασε ο θείος από δίπλα του και εγώ τώρα τον μούτζωνα από την καρότσα και γίναμε θέαμα στην Πάτρα!….




Το ηρωικό δίκυκλο με μηχανή από τρίκυκλο στο θάλαμο του στρατοπέδου

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 7ο-Β)


Τότε στην Κυψέλη υπήρχαν δύο από τα διασημότερα Discoclub, στην πλατεία Αμερικής το Problem και η ξακουστή Quinda στην Φωκίωνος Νέγρη.
Στην problem , ιδιοκτήτης της ήταν ένας πανύψηλος γεροδεμένος 35άρης με χέρια σαν κουπιά στο μήκος και σαν ρόπαλο στον πήχη και καρπό. Λάτρης του μποξ και πρώην και αυτός πυγμάχος ερασιτέχνης. Ανίκητος στο μπρά ντε φερ με όσους είχε βάλει που λέμε χέρι στον τεράστιο πάγκο της ντίσκο. Αυτός πάντα από την μέσα πλευρά είχε κερδίσει παλαιστές, αρσιβαρίστες, μπράντεφερς, μπόντιμπίλντερς και έβαζε και στοιχήματα.
Ένας φίλος (μακαρίτης τώρα, τον σκότωσαν έξω από το σπίτι του, φόβος και τρόμος στην νύχτα Ο Δημήτρης Μανιαβός, πατριωτάκι από το Αγρίνιο) είχαμε γνωριστεί στο γυμναστήριο του Κωστογλάκη πολύ πριν πάω φαντάρος και ήξερε όλα τα νυχτερινά στέκια της Αθήνας, μας πήρε ένα βράδυ εμένα και τον Παυλάρα να πάμε στην disco του Ηλία Γεωργουλέα, έτσι λεγόταν ο ιδιοκτήτης της problem και μας ρώτησε πόσα χρήματα είχαμε πάνω μας, ούτε για ποτό του είπαμε. Μου είπε πως είχε κλείσει στοίχημα με τον Ηλία για να παίξουμε μαζί μπράντεφερ, κανόνισε να χάσεις μου είπε!… του λέω τόσο σίγουρος είσαι για μένα;
Τότε έκανα μπροστά του 120 κιλά κάμψεις δικεφάλων με λίγο κλέψιμο στην μέση, μου λέει θα σου δώσω τα μισά και είμαι σιγουρότατος.

Μου είπε πως είχε κλείσει στοίχημα με τον Ηλία για να παίξουμε μαζί μπράντεφερ, κανόνισε να χάσεις μου είπε!… του λέω τόσο σίγουρος είσαι για μένα;

11 η ώρα την νύχτα στην disco μαζεύτηκαν όλοι οι θαυμαστές του Ηλία και όλο το προσωπικό, ο Τζίμης, έτσι τον αποκαλούσαν, με συστήνει εμένα και τον Παυλάρα στον Ηλία είδε την παιδική μου φάτσα και μου έσφιξε το χέρι τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα κολλούσαν τα δάχτυλά μου, τέτοια χούφτα χεριού είχε και μετά χαιρέτησε το ίδιο τον Παυλάρα, μόνο που ο Παυλάρας είχε και αυτός χέρι κουπί και φάτσα σκληροτράχηλη σαν του Ηλία .
ο Ηλίας νόμιζε ότι θα παίξει με τον Παυλάρα ίσως και αυτή η δυναμική χειραψία (μάλλον για να μας σπάσει τον τσαμπουκά που λένε, όπως κάνουν οι μεγάλοι πυγμάχοι που κοιτιούνται άγρια και ας είναι αρνάκια από μέσα τους όπως ο Παυλάρας).όταν του είπε ο τζίμης ότι θα παίξει μαζί μου με είδε για εύκολο αντίπαλο, εγώ τότε ζύγιζα λόγω στρατού 95 κιλά αλλά όλα μυϊκά.
Μου λέει, εγώ τον Κωστογλάκη τον έχω κερδίσει, του λέω και εγώ το ίδιο και ας μην είχα παίξει ποτέ μαζί του από σεβασμό και μόνο.
Τα φώτα στο μπαρ άναψαν και στην υπόλοιπη αίθουσα χαμήλωσαν και σταμάτησε η μουσική για τον αγώνα και την αγωνία τόσο των θαυμαστών του Ηλία όσο και του ίδιου που φαινόταν αισιόδοξος και είχε και τον αέρα του πρωταθλητού, αλλά βλέποντας και την δική μου άνεση και σχεδόν απάθεια όταν με ρώτησε από πια μεριά του πάγκου στο μπαρ θες να πας; Του είπα όπως σε βολεύει εσένα και πήγε από μέσα.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Ηλία στην Disco

Αφού ένας (κριτής) μας τοποθέτησε τα χέρια σε θέση, να έχουν τα χέρια την ίδια γωνία, μου έσφιξε δυνατά το χέρι μου και εγώ τον κοιτούσα στα μάτια ενώ ο Ηλίας είχε τον νου του στο χέρι μην του κλείσω την γωνία και να με αιφνιδιάσει(έτσι τους κατέβαζε όλους χωρίς καν να του προβάλουν αντίσταση λες και λύγιζε ένα ελατήριο και αυτό το επαναλάμβανε δύο τρεις φορές). Έτσι κι έγινε, μόλις ο κριτής άφησε το δικό του χέρι που κρατούσε τα δικά μας, εγώ δεν έκανα προσπάθεια να τον αιφνιδιάσω αλλά να κρατήσω αντίσταση και ο Ηλίας όρμησε με φόρα, αλλά όσο κουνιέται ένας τοίχος, άλλο τόσο και το χέρι μου που ήταν λες και έπαθε αγκύλωση.
Προσπάθησε άλλες δύο τρείς φορές μέχρι που έκλεισε κι άλλο την γωνία και έβαλε και δύναμη πέφτοντας και με τον ώμο ολόκληρος πάνω μου. Πάλι το χέρι ακούνητο. Τα έχασε κι αυτός και οι θαυμαστές του και μου λέει, πάρε με εσύ και πριν τελειώσει του το κατεβάζω όπως κατέβαζε αυτός τους μέχρι τότε αντιπάλους του.
Μου ζήτησε επανάληψη. Έγινε το ίδιο άλλες δύο φορές και μου είπε να αλλάξουμε θέσεις, να πάω εγώ μέσα από το μπαρ, αλλά το ίδιο και στο τέλος μου λέει βάζουμε και αριστερό; Αν και δεν είμαι αριστερόχειρας συμφώνησα, μου είπε ούτε και εγώ είμαι αλλά και έτσι τον ξανακέρδισα. Στο τέλος παραδέχτηκε την ήττα του, μου έσφιξε το χέρι, με αγκάλιασε και με φίλησε. μας κέρασε εμένα, τον Παύλο και τον Τζίμη και μας είπε όποτε θέλουμε να πηγαίνουμε ελευθέρας.
Του υποσχέθηκα ότι θα ξαναπαίξουμε γιατί σήμερα δεν ήταν η μέρα του και μπορεί να ήταν κουρασμένος. Με αγκάλιασε ξανά και είπε μπροστά σε όλους ”είσαι πολύ καλό και σεμνό παιδί”.
Του είπα για τον Παυλάρα ότι αυτός είναι πρωταθλητής στο στοιχείο σου, το μποξ και του είπε έχω γάντια και σάκο στην αποθήκη, θέλω να έρθεις να γυμναστούμε και να φορέσουμε γάντια. Φύγαμε αργά το βράδυ και ο Τζίμης μου είπε ότι: δεν έβαλα στοίχημα με τον Ηλία αλλά με τον μπάρμαν τον Νίκο Λυκάκο(όνομα και πράμα, σκέτος λύκος ήταν, σαν να βλέπετε τον Τσαρλς Μπρόνσον μπάρμαν) και μου έδωσε τα μισά. Θα βγάζαμε με τον Παυλάρα τον μήνα άνετα!…
Μετά από μία εβδομάδα, μάθαμε ότι ένας ναρκομανής και νταής της νύχτας που είχε βγει πρόσφατα από τις φυλακές, πήγε στην ντίσκο και δεν πλήρωσε τον λογαριασμό του με αποτέλεσμα ο Ηλίας να του πει να μην ξαναπατήσει στο μαγαζί του και τον έσπρωξε να βγει έξω. Αυτός πρόβαλε αντίσταση, ο Ηλίας του έριξε ένα χαστούκι όχι μπουνιά και έπεσε κάτω, είπε στα γκαρσόνια βγάλτε τον έξω και γύρισε να φύγει, αυτός έβγαλε ένα στιλέτο και τον μαχαίρωσε στο αριστερό πλευρό και εξαφανίστηκε τρέχοντας. Ο Ηλίας γλύτωσε που λέμε από του χάρου τα δόντια. Πρώτη φορά συνέβη μας είπε, ΄όταν τον επισκεφτήκαμε στο νοσοκομείο εγώ , ο Παύλος και ο Τζίμης. φεύγοντας με φώναξε ιδιαιτέρως και μου είπε αν μπορώ εγώ με τον Παύλο να πηγαίναμε στο μαγαζί μέχρι να αναρρώσει ( τον Τζίμη δεν τον ήθελε γιατί ήταν οξύθυμος και φοβόταν για χειρότερα) για μία εβδομάδα πηγαίναμε, μέχρι που ήρθε ο Ηλίας. Το μαγαζί το βρήκε να δουλεύει όπως πριν. Του είπε το προσωπικό, γκαρσόν, μπάρμαν και d.j. κ.λ.π. 20 άτομα ότι ο Σπύρος είναι άψογος στα καθήκοντά του υπεύθυνου σε όλους τους τομείς.
Ο Ηλίας με ευχαρίστησε και μας έδωσε ένα αρκετά μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή για να βγάλουμε την υπόλοιπη θητεία μας πέρα όπως μας είπε. Μου πρότεινε όταν απολυθώ να με έχει υπεύθυνα και δεξί του χέρι, σε αυτό το νούμερο ένα club της Αθήνας.
Φυσικά μέχρι να απολυθούμε σχεδόν κάθε βράδυ στο club που παρέλασαν τότε από εκεί όλοι οι πρωταθλητές της σωματικής αγωγής όλων των αθλημάτων(είχε και ωραιότατα κοριτσάκια και φυσικά τα ποτά από τον Ηλία και μετέπειτα αδελφικό μου φίλο μέχρι και σήμερα, όλα κερασμένα λόγο πρώτα του ότι είμασταν στρατιώτες και μετά από σεβασμό και θαυμασμό στους πρωταθλητές.

Ο Ηλίας Γεωργουλέας με τον αδελφό μου Κώστα Μπουρνάζο

Γιατί ο Ηλίας είχε και αθλητικό πνεύμα και οικονομικά υπερευκατάστατος αφού η disco ήταν κάθε μέρα γεμάτη μέχρι τα σκαλοπάτια της εισόδου). Φυσικά τα μπράντεφερ επί μονίμου βάσεως. Κάποια φορά μετά από πολύ καιρό μου ζήτησε να ξαναβάλουμε. Δεν πρόβαλα αντίσταση και άφησα να με πάρει, όχι άνετα αλλά με δυσκολία για να φαίνεται ότι έκανα υπερπροσπάθεια να κρατηθώ. Έτσι έμεινε ικανοποιημένος λέγοντας πάντα ότι είμαστε ισοπαλία, αλλά απολυόμενος εγώ μετά το στρατό είχα σχεδόν μόνιμη δουλειά σαν αφεντικό(υπεύθυνος σε όλους τους τομείς) και με απολαβές την ημέρα όσα θα έπαιρνα στην οικοδομή για πέντε ημέρες.


Όταν ήρθε κάποτε ένα θηρίο και έβαλε με τον Ηλία μπράντεφερ και τον κέρδισε, με αρκετή αντίσταση από την πλευρά του Ηλία, μου λέει τότε: βάλε εσύ με αυτόν γιατί ο τύπος είχε έρθει με συνοδεία και ο Ηλίας το είδε σαν προσβολή να φύγει έτσι με τον αέρα του νικητή. Μετά από εμένα δεν τον είχε κερδίσει ποτέ κανείς, άρα ήξερε τις δυνατότητές μου και επειδή με έβλεπε σαν φίλο και αδελφό και όχι σαν υπάλληλο ή αντίπαλο πλέον, με παρότρυνε και με ενθάρρυνε ότι εσύ τον έχεις για πλάκα και βγήκε αληθινός.
Έτσι αποκαταστάθηκε η φήμη μας.
Σαν υπεύθυνος είχα την ελευθέρα βούληση να κερνάω εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Φυσικά όλοι οι πατριώτες είχαν ελεύθερη πρόσβαση μόνο που ανέφεραν το όνομά μου στην είσοδο του club που ήταν πάντα ελεγχόμενη(όπως και μετά ελευθέρας είχαν και στα γυμναστήριά μου). Αν βρεθεί ένας να πει το αντίθετο και επώνυμα εδώ μέσα έστω και γραπτώς, τότε μην πιστεύετε τίποτα από όσα σας λέω!…

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Ηλία Γεωργουλέα

Μετά τον στρατό και για 2 ολόκληρα χρόνια, γυμναστική, δουλειά με πολύ άγχος και υπευθυνότητα, να κρατάω ισορροπίες από όλες τις παραξενιές της νύχτας και τις νοοτροπίες των θαμώνων, αφού δεν έπιναν πρωτεΐνες αλλά οινόπνευμα. Να μπαίνουν αρνάκια που βέλαζαν και να βγαίνουν με ουρλιαχτά λύκων (γι’ αυτό λένε ότι η μέθη δεν προκαλεί ελαττώματα αλλά αποκαλύπτει χαρακτήρες) . επειδή εγώ ήμουν διαυγέστατος, γιατί η εκτόνωσή μου ήταν στην γυμναστική και αυτών το βράδυ στα ποτά, είχα πλήρη έλεγχο της κατάστασης γιατί ενέπνεα σεβασμό και πάνω από όλα λόγο σωματικής διάπλασης και φόβο που φυλούσε τα έρημα, που λέμε και στο χωριό , αφού εκεί πλέον έγινε στέκι όλων των πρωταθλητών των δυναμικών αθλημάτων. Έτσι ποτέ δεν άνοιξε μύτη που λέμε.
Πήρα και τον αδελφό μου τον Κώστα εκεί και αρχίζαμε να μαζεύουμε χρήματα. Μέσα σε 2 χρόνια αγοράσαμε, όχι όργανα γυμναστικής, αλλά τόνους σίδερα και κυλοδοκούς. Τα μεταφέραμε στην Ηλιούπολη, τέρμα πάνω στον Υμηττό που είχε κλείσει ένα συνεργείο – σιδηρουργείο, λόγω συνταξιοδότησης του ιδιοκτήτη με τα απαραίτητα εργαλεία. Ο ιδιοκτήτης μας το παραχώρησε με την προϋπόθεση να του πληρώσουμε το ρεύμα για όσο καιρό χρησιμοποιούσαμε το χώρο και ότι θέλουμε στον ίδιο, αφού το εργαστήριο ΄ήταν δικό του, ιδιόκτητος χώρος.( Ας αναπαυτεί η ψυχή του κ. Παντελή).
Βλέποντας την θέλησή μας, την εργατικότητα και πάνω από όλα σαν μάστορας σιδηρουργός, θαύμασε την τέχνη και την εφαρμογή που είχα φροντίσει να μάθω πριν στις οικοδομές ( αν και το επάγγελμά μου ήταν ηλεκτρολόγος – μηχανολόγος) που τα εκατό τεμάχια των 6 μέτρων το καθένα και βάρος 20 κιλών μεταμορφωνόταν σε λειτουργικότατο, καλαίσθητο και ακριβείας μηχάνημα γυμναστικής για κάθε σημείο του σώματος, που το έφτιαχνα με τέτοιο μεράκι και υπομονή ( γιατί δεν υπήρχαν μέτρα ή πατέντα για να έχω οδηγό, απλά από φωτογραφίες ξένων περιοδικών και ράβε ξήλωνε τα έφτιαξα τέλεια σε λειτουργικότητα και τα θαυμάζουν ακόμη και σήμερα που υπάρχουν στο ιστορικό πλέον και μουσειακό γυμναστήριο στην οδό Τροίας 28 στην Κυψέλη) που όταν τέλειωνα το κάθε όργανο φανταζόμουν π.χ. ότι τα πόδια μου θα γίνουν σαν Κρητικές παντελόνες φουσκωτά, όπως και έγιναν μετά.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον αδελφό του Κώστα εν ώρα εργασίας

Έτσι ο κος Παντελής όχι δεν μας πήρε στο τέλος χρήματα για ενοίκιο , αλλά σχεδόν κάθε μεσημέρι μας έφερνε με την γυναίκα του την κα Τούλα από φαγητά μέχρι και επιδόρπια, για να κάνουμε όπως έλεγε και ένα διάλειμμα, γιατί μας είχε απορροφήσει τόσο πολύ η δημιουργικότητα, που με το ένα χέρι τρώγαμε και με το άλλο δουλεύαμε.

Το κοντινότερο μπακάλικο που είχε από εκεί που είμασταν στο βουνό ήταν στα δύο χιλιόμετρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του κυρ Παντελή : Κουράγιο Σπύρο μου και όλη αυτή η κούραση όταν τελειώσετε θα ξεχαστεί, έχω δουλέψει πολύ και εγώ στη ζωή μου, έτσι δεν είναι Τούλα ; έλεγε μπροστά στη γυναίκα του όταν μας έβλεπε σχεδόν εξαντλημένους και άυπνους. Μας έδινε θάρρος να μην βιαζόμαστε , το εργαστήριο είναι δικό μας, δεν φεύγει από εδώ, καθίστε όσο θέλετε….

Όπως και δεν θα ξεχάσω και την ατάκα τότε του Σπυράκου ( που έχω από τότε βοηθό μου μέχρι σήμερα στο γυμναστήριο ) παίρνανε μαζί με τον αδερφό μου τον Κώστα το όργανο και το τοποθετούσαν στην άκρη του εργαστηρίου σαν έκθεση , να το βλέπουμε από μακριά και να το θαυμάζουμε, κλείνοντας το ένα μάτι από την υπερπροσπάθεια να πει : Γρήγορα , έλα παραδόθηκε και αυτό πάμε στο επόμενο.




Μαζί με τον Σπυράκο σε διάλειμμα

Στα δεξιά ο Κώστας Μπουρνάζος σε δοκιμαστική λειτουργικότητα

Έτσι χαρά, εργασία, δημιουργία και πάνω από όλα σωματική κούραση μέχρι εξαντλήσεως, γιατί ψυχικά αποθέματα υπήρχαν τεράστια.
Ωράριο; 10 βράδυ μέχρι 3 τα ξημερώματα εγώ και ο αδερφός μου ντυμένοι στην πένα που λέμε, στην Πλατεία Αμερικής στην ντίσκο, 4 περίπου στου Φιλοπάππου
( νοικιάσαμε τότε το διπλανό υπόγειο διαμέρισμα , με δύο υπνοδωμάτια , που το ένα το κάναμε γυμναστήριο με τα παλιά όργανα, συν 200 κιλά και δύο μπάρες σιδερένιες με αλτήρες και πριν φύγουμε για την Ηλιούπολη με το μπόμπο μηχανάκι στις 10 το πρωί, κάναμε και μιάμιση περίπου ώρα γυμναστική να διατηρούμε το σώμα σε φόρμα και δωδεκάμισι περίπου το αργότερο στο εργαστήριο.
Εγώ και ο Κώστας δουλεύαμε οι δυο μας ( περιμέναμε το Σπυράκο που έφερνε τότε μαζί του ένα φίλο του που δουλεύανε στο ξενοδοχείο Αστέρα Βουλιαγμένης σαν υδραυλικοί , τον αγαπητό φίλο Δημήτρη Νικίδη που μέχρι και σήμερα διατηρούμε οικογενειακές σχέσεις).

Αυτοί ερχόντουσαν κατευθείαν από τη δουλειά μετά τις 3 το απόγευμα και φεύγαμε όλοι μαζί μετά τις 8 το βράδυ , για να προλάβουμε να πλυθούμε και να ντυθούμε για την νυχτερινή δουλειά εγώ και ο Κώστας.

Στην ιστορική Κουίντα με τον ιδιοκτήτη Κο Μπάμπη

Στην είσοδο της Κουίντας. Δεύτερος από δεξιά ο φίλος του Σπύρου Δημήτρης Νικίδης

Αυτό το εξοντωτικό πρόγραμμα κράτησε περίπου έξι μήνες , μέχρι να τα τελειώσουμε όλα και να ενοικιάσουμε ένα υπόγειο χώρο 100 τ.μ. κοντά στου Φιλοπάππου όπου τα μεταφέραμε όλα εκεί και τα τοποθετήσαμε εκθεσιακά.
Ο πρώτος που τα είδε συναρμολογημένα και τοποθετημένα σαν να ήταν εκθεσιακός χώρος ήταν ο χρυσός Ολυμπιονίκης Στέλιος Μηγιάκης . Είχαν έρθει μαζί με τον παιδικό μου φίλο Πέτρο Κατσικαρέλη , που ο Πέτρος τα έβλεπε εν ώρα κατασκευής, αλλά δεν τα είχε δει βαμμένα και ταπετσαρισμένα. Εκτός από το θαυμασμό και την απορία , ο Στέλιος δεν πίστευε αυτό που έβλεπε μπροστά του λέγοντας μου ότι τέτοια όργανα δεν είχε ούτε και ο Εθνικός Σύλλογος που γυμναζόντουσαν τότε οι αρσιβαρίστες και οι παλαιστές και μου λέει δίνοντας την ευχή του ( γιατί ο Στέλιος είναι πολύ θρησκευόμενος) άντε και παγκόσμιος και η ευχή του έπιασε.
Βρισκόμαστε στα μέσα του 1983 , τα όργανα στην αποθήκη – έκθεση, περιμένοντας να βρω χώρο στην Κυψέλη και να μαζέψω χρήματα για να φτιάξω το χώρο του γυμναστηρίου που χρειάστηκα πάλι μετά άλλους 3 μήνες προσωπικής δουλειάς με τον ίδιο ρυθμό για να στηθεί όπως το βλέπετε σήμερα . Δεν μπήκε μέσα ούτε ένα συνεργείο, όλα μόνοι μας , μέχρι και στρώσιμο μοκέτας.


Το απίστευτο κι όμως αληθινό είναι ότι πριν βρω χώρο για το γυμναστήριο, έκανε τότε για δεύτερη συνεχή χρονιά στην Θεσσαλονίκη η εφημερίδα « Τα σπορ του Βορρά » με προτροπή του ραδιοφωνικού-τηλεοπτικού παρουσιαστή και παραγωγού της ΕΡΤ 3 Λευτέρη Κογκαλίδη, λάτρη του Β.Β. , το MISTER ΒΟΡΕΙΟΣ ΕΛΛΑΣ , στο πολυτελέστατο ξενοδοχείο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ με προσκάλεσαν σαν πρόεδρο κριτικής επιτροπής και GUESTSTAR της βραδιάς με ένα τέτοιο ποσό αμοιβής που θα έπρεπε για να το μαζέψω να δουλεύαμε μαζί με τον Κώστα άλλους 6μήνες.




Η βράβευση από τον Κο Λευτέρη Κογκαλίδη





Και από την σταρ Βόρειος Ελλάς Μεταξία Δέλιου μετά το γκεστ


Τα χρήματα τα άφησα στον αδερφικό φίλο και συναθλητή από την Θεσσαλονίκη , που βγήκε πρώτος στην υψηλή κατηγορία εκείνη την βραδιά και τρίτος στην γενική κατάταξη , Ηλία Παγιανίδη , να μου αγοράσει μοκέτα για 230 τ.μ. .( τόσο έφταναν τα χρήματα από ένα εργοστάσιο χοντρικής πώλησης) για το γυμναστήριο που δεν είχα ακόμα βρει το χώρο.




Ο αδελφικός φίλος του Σπύρου, Ηλίας την στιγμή της απονομής


Μου είπε ο Ηλίας « αυτό δεν το έχω δει και ακούσει ποτέ μου στα χρονικά », του λέω πάρτα τώρα που είναι τα χρήματα μαζεμένα γιατί άμα αρχίσω προετοιμασία για κανένα Πανευρωπαικο Αγώνα δεν βλέπω να ανοίγω γυμναστήριο και θα μείνω μου φαίνεται μόνιμος στην νύχτα.
Τότε πήρα μεταγραφή από την problem της πλατείας Αμερικής στην Quinda της Φωκίωνος Νέγρη, που η απόσταση από το ένα club στο άλλο ήταν μία ευθεία 300 περίπου μέτρα και ενδιάμεσα το αστυνομικό τμήμα Κυψέλης.
Ο Μπάμπης, ο ιδιοκτήτης της Quinda ήταν κολλητός φίλος με τον Ηλία της Problem και αποφάσισαν μεταξύ τους για την απόσπασή μου από κοινού, λόγο του ότι η Quinda ήταν το πιό glamour στέκι των Αθηνών όλων των επωνύμων και ο Μπάμπης ήθελε υπεύθυνο με εμφάνιση και ευγένεια, που την εκτίμησε στο πρόσωπό μου, με δέλεαρ το διπλάσιο ποσό που έπαιρνα στον Ηλία.
Ο Ηλίας μου έδωσε την ευχή του και την συμβουλή του ότι εκεί, ξέχασε μπράντεφερ και στέκι πρωταθλητών. Θα μαζέψω χρήματα του είπα και θα ανοίξω γυμναστήριο και θα αποχωρήσω από την νύχτα, θα ασχοληθώ με τον πρωταθλητισμό και το γυμναστήριό μου που ήταν όνειρο ζωής για μένα.
Τον Δεκέμβριο του 1983 και συγκεκριμένα 12 του μηνός, στην γιορτή μου, έκανα τα εγκαίνια στην οδό Τροίας 28 που διατηρώ ακόμη και σήμερα, αφού αγόρασα μετά από πάρα πολλά χρόνια και το χώρο για να μείνει για πάντα όπως ήταν και είναι και τώρα, με τα ίδια χειροποίητα και ιστορικά όργανα.





Οικογενειακή φωτογραφία στο εγκαίνια του γυμναστηρίου του Σπύρου












Ο Κώστας Μπουρνάζος με θαυμάστριες






Ο Κώστας και ο Σπυράκος οικοδεσπότες







Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον φίλο Ίνδαλμα και συναθλητή Βασίλη Μπουζιάνα









Παρόν ήταν και οι 2 μεγάλοι αντίπαλοι του Σπύρου Μπουρνάζου Τάσος Μώρος και Δημήτρης Γκιουλέας




Από εκεί παρέλασαν όλοι οι μεγάλοι μετέπειτα Έλληνες πρωταθλητές του Β.Β., παλαιστές, μποξέρ, αθλητές στίβου και όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος της showbiz.
Χρειάζομαι έναν τόμο για να σας πω όλους αυτούς που βλέπετε στην t.v., έναν ακόμη με φωτογραφίες και άλλον ένα, αυτά που είδαν τα μάτια μου και άκουσαν τα αυτιά μου.
Τέτοιο ενεργειακό πεδίο, σε έναν υπόγειο χώρο 220 τ.μ. που είναι όσο τα αποδυτήρια των σύγχρονων σήμερα γυμναστηρίων.
Δεν νομίζω να υπάρχει μέχρι σήμερα χώρος, μετά από τόσα χρόνια , λειτουργίας ανελλιπώς από 10π.μ.-10μ.μ.
Από αυτόν τον μικρό υπόγειο χώρο, εκτοξεύτηκα στα πέρατα του κόσμου μετά σαν αθλητής και έβγαλα την ζωή πέρα αξιοπρεπώς, παρόλα όσα ακούγονταν κατά καιρούς για μένα από κακόβουλους, φαρμακόγλωσσους, ζηλόφθονους, κακεντρεχείς και φαντασιόπληκτους, για προστασίες και ένα σωρό άλλες αρετές της παρανομίας, που ουδεμία σχέση είχα και έχω με την νύχτα πέρα από αυτά που σας εξομολογήθηκα και αποκάλυψα για πρώτη φορά δημόσια στη ζωή μου, αφού ΄καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται΄ και ο χρόνος φανερώνει τους πάντες και τα πάντα, γι’ αυτό ποτέ δεν έδινα σημασία στα κουτσομπολιά και στους φαντασμένους τόσα χρόνια αφού ουδέποτε έχω πατήσει την πόρτα δικαστηρίου ή αστυνομικού τμήματος, εκτός από το 7οΚυψέλης μόνο για αλλαγή ταυτότητας λόγω Ευρωπαϊκής ένωσης και το γνήσιο της υπογραφής μου και μόνο μία φορά για διευκρίνηση ενός γεγονότος.
Θα σας αναφέρω και ένα αστείο για μένα περιστατικό που ειπώθηκε από μητέρα φίλου μου ευκατάστατου που συνέβη στην Αμφιλοχία πριν από μερικά χρόνια.
Καθόμουν και απολάμβανα ολομόναχος το καφεδάκι μου στην καφετέρια του Πριόβολου , περνούσε αυτός και με χαιρέτησε με την μητέρα του από απέναντι, η μητέρα του μόνο με λοξοκοίταξε, μάλλον από απαξίωση και είπε στον γιο της που ήλθε μετά και μου το είπε με έκπληξη!
Ξέρεις τι είπε η μάνα μου που σε είδε σε αυτή την άνετη και ανέμελη στάση που ήσουν και σε βλέπαμε από μακριά;
Ντρέπομαι αλλά θα στο πω, γιατί ξέρω πως δεν τα παίρνεις στα σοβαρά.΄΄κοίτα το κοπρόσκυλο πως κάθεται !…΄΄ του είπα: φαντάσου τι έχει ακούσει η γυναικούλα για μένα και του είπα για την κρίση που βγάζουμε όλοι μας και ας μην έχουμε ιδίαν γνώση για τον καθένα, απλά μορφοποιούμε και υιοθετούμε γνώμες άλλων. Ότι και να πεις στην μάνα σου, δεν αλλάζει γνώμη, παρόλο που με γνώρισε όταν είχε πεθάνει ο πατέρας σου και άλλαξε για λίγο, πάνω στον πόνο έφτασε για λίγο στην συμπόνοια και την κατανόηση, αλλά μετά φαίνεται την κυρίευσε ο φόβος της μοναξιάς και ξέσπασε πάνω μου, γιατί καθρεφτίστηκε η μοναξιά της στην δική μου μοναχικότητα και όπως είπαμε έχει μεγάλη διαφορά. Γιατί η μοναχικότητα κρύβει ανεμελιά και ξεγνοιασιά , είναι πέρα από σκέψεις, ανύπαρκτα προβλήματα και φόβους, είναι στο εδώ και τώρα και απολαμβάνει την στιγμή.
Πάντως η δική μου η μαμά, δεν ήξερε και ποτέ της δεν έμαθε μπάνιο και τι θα πει η λέξη καλοκαιρινές διακοπές μέχρι τα 55 χρόνια της, όπως και ο πατέρας μου (που ήξερε η δικιά του που δεν χρειάστηκε να εργαστεί γιατί ήταν αρκετά πλούσιοι τότε, αλλά ο καιρός έχει γυρίσματα και μάλιστα άσχημα), γιατί μετά τους απάλλαξα από τον αγροτικό μόχθο και όχι μόνο αλλά και από τις υποχρεώσεις απέναντι στα αδέλφια μου.
Από την στιγμή που τελείωναν το δημοτικό τα έπαιρνα εγώ μαζί μου στην Αθήνα, πρώτα τον Κώστα και μετά το 1984 τον Παναγιώτη, αφού είχαμε ανοίξει πλέον τρία γυμναστήρια και μπορούσαμε να ζούμε όλοι με άνεση και αξιοπρεπώς σαν οικογένεια.
Τα αδέλφια μου ποτέ δεν τα είδα σαν αδέλφια, αλλά σαν παιδιά μου και είμαι υπερήφανος που μπόρεσαν και δεν μπήκαν στο τρυπάκι του ανταγωνισμού και της σύγκρισης, αλλά ακολούθησαν τον αθλητισμό μέχρι εκεί που τους το επέτρεπε η φύση τους και οι δυνατότητές τους. Τώρα ζουν με τις οικογένειές τους αξιοπρεπώς, με τις δικές τους δυνατότητες που απέκτησαν μέσα από τον αθλητισμό και την αθλητική παιδεία.
Γιατί τα παιδιά παραδειγματίζονται από αυτά που βλέπουν και όχι από αυτά που ακούνε και τους λέμε.
Δεν πρέπει να βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα για κανέναν βλέποντας μόνο το παρών και παραβλέποντας το παρελθόν του καθενός. Γι αυτό μεγάλη μπουκιά να τρως, μεγάλη λέξη να μην ξεστομίζεις βλέποντας μόνο την απόλαυση των μόχθων μετά από τόσα χρόνια κόπων και στερήσεων και σου φαίνετε για κοπροσκύλιασμα. Γιατί όντως υπάρχουν κοπρόσκυλα και μάλιστα πολλά, αλλά ξέρουν να κρύβονται καλά πίσω από μαλαγανιές και φτηνές δικαιολογίες, μέσα σε φανταστικές ιστορίες και θεωρίες που εντυπωσιάζουν το νου του αφελή, που ενώ βλέπουν ότι η πράξη άλλα δείχνει αλλά αυτός άλλα πιστεύει, όχι αυτό που βλέπει αλλά αυτό που του χαϊδεύουν τα αυτιά. Γι αυτό λένε: από αυτά που βλέπεις, να πιστεύεις τα μισά και από αυτά που ακούς τίποτα.






Ο Σπύρος με τον μεγάλο αντίπαλό του στο μπρα ντε φερ Ηλία Γεωργουλέα




Όλοι αυτοί που έχω αναφέρει είναι όλοι εν ζωή και διατηρώ σχέσεις φιλίας και κουμπαριάς μέχρι και τώρα,που κοντεύω την συνταξιοδότηση και με αναφέρουν όλοι σαν παράδειγμα ήθους και αξιοπρέπειας με αυτά που ακούν και βλέπουν στις δραματικές και σοκαρίστηκες ειδήσεις της t.v. και του τύπου.(που για μένα όλα αυτά είναι αναμενόμενα, λόγω ημερομηνίας λήξης, απλά δεν ξέρω τον τόπο και το χρόνο που θα συμβεί το μοιραίο.)
Επίσης πριν αρκετά χρόνια και ενώ παραθέριζα στην Αμφιλοχία καλοκαίρι ,κάνοντας μπάνιο στην πλαζ, με πλησιάζει ένας ηλικιωμένος κύριος και μου λέει: εσύ δεν είσαι ο Σπύρος ο Μπουρνάζος που έχεις το γυμναστήριο στην οδό Τροίας; Ναι του απαντώ και μου συστήθηκε, λέγομαι Παππάς και είμαι από τα Σαρδίνινα συνταξιούχος και χρόνια διοικητής ασφαλείας στο 7οαστυνομικό τμήμα Κυψέλης στην Θύρας. Μου είπε, επειδή ακουγόντουσαν πολλά για σένα τότε, είχα στείλει στο γυμναστήριό σου και γράφτηκαν δικοί μου άνθρωποι και παρακολουθούσαν τα πάντα και τους πάντες. Είσαι πολύ καλό παιδί και όλοι μου είχαν πει τα καλύτερα για σένα. Τον ευχαρίστησα για τα καλά του λόγια και πάνω απ΄όλα που είχα και προστασία εν άγνοιά μου και αυτόπτες μάρτυρες. Επίσης του είπα, είχα ακούσει το όνομά σας γιατί το αναφέρανε όλοι στην νύχτα και ήσασταν ο φόβος και ο τρόμος για τους παράνομους και ειδικά για τις λέσχες. Πέραν χρηματισμού ή γνωριμιών, ακόμη και πατριωτών, όπως μου είχε πει κάποτε ο Κώστας Σιαφάκας ότι στο 7ο είναι ένας πατριώτης διοικητής ασφαλείας, πως και δεν σε φώναξε και του είπα τι να με κάνει αφού δεν έχω λέσχες ούτε μαγαζιά στην νύχτα, ούτε που τον ξέρω τον άνθρωπο, δεν τον έχω δει ποτέ μου ούτε και τον διοικητή τμήματος. Εύχομαι να είναι καλά ο κος Παππάς, έχω να τον δω από τότε.
Όσο για την νύχτα της παρανομίας και για αυτούς που βγάζαν το (μεροκάματο) του φόβου και του τρόμου, έτσι το έχω ονομάσει με αυτά που έβλεπα, ο μέσος όρος ζωής τους, όπως υπολόγισα, ήταν περίπου για όλους τα 35 νεανικά τους χρόνια.
Πάντα τους συμβούλευα όλους μηδενός εξαιρουμένου από τους εκλιπόντες, ότι σε αυτόν τον κλάδο υπάρχει ημερομηνία λήξεως και ότι ΄΄αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει΄΄η απόφαση και η ελευθέρα βούληση δική σας, όπως και η ζωή σας.
Η μόνη λέξη που μπορώ να εκφράσω, είναι απλά κρίμα, γιατί όλοι αυτοί ξεκίνησαν με άλλα όνειρα και στόχους (γιατί δεν ήταν γεννημένοι που λέμε κακοποιοί) , τους ήξερα όλους από τα πρώτα βήματά τους, με σεβόντουσαν και με άκουγαν αλλά η συνήθεια , το εύκολο χρήμα και η κολακεία από τους ραδιούργους και πονηρούς που τους φούσκωναν τα μυαλά, ήταν πιο δυνατή γιατί φουσκώνει το εγώ και χάνεται η διαύγεια της λογικής και της συνείδησης.

Συνεχίζεται…..

Πηγή

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 8ο -Α)


Σπύρος Μπουρνάζος

Όπως σας είπα και πιο πάνω, στις 12 Δεκεμβρίου 1983, και συγκεκριμένα στην γιορτή μου του Αγίου Σπυρίδωνος, έκανα τα εγκαίνια του πρώτου γυμναστηρίου μου στην οδό Τροίας 28 στην Κυψέλη. Ο κόσμος, η προσέλευση στα εγκαίνια, πέραν των προσδοκιών μου και οι εγγραφές ακόμη και από αυτούς που δεν είχαν καμία σχέση από γυμναστική, πέραν κάθε περιγραφής.






Σπύρος Μπουρνάζος: η προσέλευση στα εγκαίνια, πέραν των προσδοκιών


Ωστόσο εγώ έπρεπε τα βράδια να εκπληρώνω και τις υποχρεώσεις μου στο νυχτερινό club την Quinta και ο αδελφός μου ο Κώστας, που τον άφησα αντικαταστάτη μου στην Problem. Γιατί αφενός μεν δεν μπορούσαμε να τους αφήσουμε τους φίλους και εργοδότες μας εκτεθειμένους και ξεκρέμαστους που λέμε, αφού υπολόγιζαν σε εμάς και εμείς εκτιμήσαμε την συμπεριφορά τους και την οικονομική βοήθεια που μας προσέφεραν, μέχρι να ολοκληρωθεί το όνειρό μας να ανοίξουμε το γυμναστήριο. Αφετέρου δεν περιμέναμε τέτοια προσέλευση πελατών, που από την άλλη μέρα 10 το πρωί με 10 το βράδυ, δεν προλαβαίναμε να δείχνουμε και να καθοδηγούμε τους αθλούμενους και συγχρόνως να γυμναζόμαστε και εμείς.
Η σωματική κούραση και εξάντληση έφτασε στα όρια της υπερκόπωσης, αλλά τα ψυχικά αποθέματα αστείρευτα, συν το ότι σε 2 μήνες ξεχρεώσαμε τους πάντες και τα πάντα.



O Σπύρος Μπουρνάζος σε προπόνηση

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με μικρούς θαυμαστές που τον είχαν σαν πρότυπο

Αυτό μας έδωσε την οικονομική άνεση να μεταφερθούμε από το υπόγειο του Φιλοπάππου σε τριάρι διαμέρισμα απέναντι από το γυμναστήριο, στον τέταρτο όροφο, που μας φάνηκε βίλα υπερπολυτελείας.
Το ευτύχημα ήταν ότι το σπίτι ήταν δίπλα στο γυμναστήριο και στις νυχτερινές δουλειές μας .
Ο χρόνος τώρα ήταν με το μέρος μας και με μια υπερπροσπάθεια τα καταφέρναμε όλα. Έτσι μας πήγε για άλλους 7 μήνες μέχρι που έκλεισαν τα clubs για καλοκαίρι και μέχρι τον Σεπτέμβριο, βρήκαμε φίλους καλούς που μας αντικατέστησαν και είμασταν όλοι ευτυχισμένοι και ευγνώμονες και πάνω απ΄όλα φίλοι και αδέλφια για πάντα και με τον Ηλία στην Problem και με τον Μπάμπη στην Quinda. Ήρθαν και αυτοί στο γυμναστήριο για να σφίξουν τις κορμάρες τους και να κάνουν αποτοξίνωση από τα “ξύδια”, όπως έλεγαν τα ποτά που έπιναν το βράδυ, με την εκλογίκευση ότι σαν αφεντικά έπρεπε να πίνουν τα κερασμένα και όχι ότι η συνήθεια τους έγινε δεύτερη φύση.
Και εμένα με κερνούσαν αλλά έπινα χυμούς και cocktail φρούτων και όλοι με κορόιδευαν, λέγοντάς μου ότι οι άνδρες πίνουν ποτά, συμπληρώνοντάς τους όμως, εγώ : τσιγάρα, χασίσια, κόκες κ.λ.π. (για να ξεχνούν τον πόνο που έλεγε και ο Χατζηχρήστος στον Ζήκο).
Μπράβο, αυτός είναι ο ανδρισμός και πάνω απ΄όλα διαύγεια και νηφαλιότητα, να μην ξέρεις που πατάς , που βρίσκεσαι και τι τσαμπουνάς όλη την νύχτα.
Αυτό το θεωρούσαν High, ενώ εμείς που πίναμε κάπου και που κανένα ποτάκι, χωρίς να μας πίνει αυτό, ξενέρωτοι.
Τέλος πάντων, εμένα και τον αδελφό μου η νύχτα μας έχασε για πάντα. Μόνο σε γιορτές, γενέθλια και εγκαίνια μας έβλεπαν. Μας κέρδισε η μέρα με τα γυμναστήριά μας και την άθλησή μας.





Με τις καλές μου φίλες γυμνάστριες και συνεργάτιδες στην τηλεόραση Ελεένη Πετρουλάκη και Έλλη Αγγελιδάκη στα εγκαίνια τις MLO


Έτσι η περίοδος της «κόλασης» πέρασε και άνοιξαν ξανά οι πύλες του επίγειου «παράδεισου».


Ανάλογα πως βλέπει κανείς την ζωή και πως εκτιμάει τα αγαθά που προσφέρονται, μετά από κόπο, πόνο, ιδρώτα και άπειρα εμπόδια μέχρι να φτάσεις και να εκπληρώσεις αυτό που κάποτε ήταν όνειρο ζωής. Πολλοί έχουν περάσει και χειρότερες καταστάσεις, αλλά μετά ξέχασαν. Τους έφαγε η απληστία, η λαιμαργία, η ματαιοδοξία και αυτό λέγεται αγνωμοσύνη και αχαριστία, απέναντι πρώτα στον εαυτό τους και μετά στη ζωή και τον θεό.
Γι΄αυτό η αχαριστία λένε ότι είναι ο χειρότερος και ασφαλέστερος εχθρός, και είναι, αλλά όχι μόνο από τους ευεργετηθέντες αχάριστους ανθρώπους, αλλά και εμείς που είμαστε οι ευεργετηθέντες από τον θεό.
Αυτό κι αν είναι η μεγαλύτερη αμαρτία και αχαριστία και γι΄αυτό οι άνθρωποι δεν χαίρονται με αυτά που κάποτε επιθυμούσαν και ήταν όνειρο ζωής, αλλά λυπούνται γι αυτά που έχουν οι άλλοι και αρχίζουν τα πάθη να αναδύονται ένα – ένα: σύγκριση, ζήλια, εγωισμός, φιλοδοξία, ματαιοδοξία και αρχηγός το εγώ.
Άντε μετά βγες από εκεί και απόλαυσε αυτά που θα αποκτήσεις στο μέλλον και χάσε το σήμερα και την ζωή για πάντα και πάνω απ΄όλα τον εαυτό σου.






Με την σταρ Ελλάς 1983, Σία Φαράκη σε επίδειξη μόδας






Βράβευση του Σπύρου Μπουρνάζου από την Ελένη Φιλίνη για τις επιτυχίες του στο B.B στο εξωτερικό



Όλοι λένε, αν είχα τα πλούτη του τάδε, θα καθόμουν και θα γλεντούσα την ζωή χειμώνα – καλοκαίρι. Το να κάθεσαι όμως, είναι τέχνη και ελάχιστη την γνωρίζουν αυτή την τέχνη του να κάθεσαι και να απολαμβάνεις ( θα μου πείτε την γνωρίζουν οι τεμπέληδες, αλλά υποφέρουν από ανία, βαρεμάρα, ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει ως δια μαγείας και βροχή τρελών σκέψεων και φαντασίωση εικονικής πραγματικότητας) δεν λέω να μην είσαι μετά εργατικός και δημιουργικός, αλλά απόλαυσε και τους κόπους σου. Γιατί ο χρόνος δεν είναι μόνο χρήμα, είναι και εναντίον της ζωής.

Από την ώρα που γεννιέσαι, το ρολόι μετράει αντίστροφα και γρήγορα χωρίς να ξέρεις πόσο υπόλοιπο χρόνο έχεις στην διάθεσή σου.


Είμαστε θνητοί και όχι αθάνατοι.!

Γνώρισα πάρα πολλούς στην νυχτερινή Αθήνα που είχαν τόσα χρήματα από κληρονομιές ή από τους γονείς τους, που από την μη δημιουργία ή έστω απασχόληση, έφτασαν να τους καταπιεί η ανία μέσα από την ασυδοσία και μετά η παράνοια από τις καταχρήσεις αφού δεν τους γέμιζε η ζωή με τίποτα και από τίποτα. Αυτή και αν είναι κόλαση και όχι απόλαυση , αν δεν είσαι εργατικός ή δημιουργικός.






Ο Σπύρος Μπουρνάζος με την Σία Φαράκη, την Κάτια Κουκίδου σταρ Ελλάς 1979, τον εκδότη περιοδικών και καλλιστείων Τάκη Κουβελιώτη σε κριτική επιτροπή



Τώρα εγώ και ο αδελφός μου ο Κώστας που οι χειρωνακτικές εργασίες τέλειωσαν, είχαμε οικονομική άνεση και χρόνο ατελείωτο, στο γυμναστήριό μας,
αρχίσαμε μία προετοιμασία αγωνιστική, χωρίς κάποιο στόχο για το 1984, άνευ προηγουμένου.

Πρωί – απόγευμα προπόνηση για να συμπληρώσουμε τον χαμένο αλλά δημιουργικό χρόνο.

Αλλάζοντας η διάθεσή μου από πληρότητα και ικανοποίηση, άλλαξε και το σώμα μου, όχι μόνο από την γυμναστική αλλά και από ψυχική ευφορία.

Όλα τα εμπόδια που μου έκλειναν τον δρόμο, έφυγαν δια μαγείας και όχι μόνο έφυγαν , άνοιξαν διάπλατα και όλοι οι δρόμοι προς την επιτυχία πέρα από τα Ελληνικά σύνορα.




Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε προετοιμασία για αγώνες σε αναμνηστική φωτό με μελλοντικούς πρωταθλητές





Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε προετοιμασία για αγώνες σε αναμνηστική φωτό με μελλοντικούς πρωταθλητές

Την εποχή εκείνη στην Ελλάδα και πριν αναγνωριστεί το Β.Β. σαν άθλημα από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, υπήρχαν 2 Ομοσπονδίες που η κάθε μία εκπροσωπούσε τις αντίστοιχες Παγκόσμιες. Η μία ήταν η I.F.B.B. που πρόεδρός της μέχρι το 1983 ήταν ο κ. Σταύρος Τριανταφυλλίδης ( αυτός που με πήρε στην Αμερική) και η άλλη η W.A.B.B.A που πρόεδρός της ήταν ο κ. Ανδρέας Ζαπατίνας (ο προηγούμενος πρόεδρος από τον Σταύρο στην I.F.B.B και μετά πρόεδρος της W.A.B.B.A στην Ελλάδα και αντιπρόεδρος στον κόσμο).
Ο κ. Ανδρέας είχε το ιστορικό και μοναδικό κατάστημα στην στοά της Πανεπιστημίου, το επονομαζόμενο Αθλητής και το πρώτο περιοδικό που εκδόθηκε πάνω στο Β.Β., το Άδωνις, που μετά την μεταγραφή του στην W.A.B.B.A το ονόμασε Αθλητής.





Η μετακίνησή του από την προεδρία της I.F.B.B. στην W.A.B.B.A, έγινε για καθαρά οικονομικούς και φιλόδοξους στόχους. Ήταν εργατικός, μορφωμένος (μιλούσε 5 γλώσσες) αγαπούσε το Β.Β. , είχε που λέμε τρέλα




Ο κ. Ανδρέας μαζί με Steve Reeves και Kennedy


Η φιλοδοξία του όμως και η ματαιοδοξία του, δεν του επέτρεψαν να κρατά στην μασχάλη δύο καρπούζια και το ένα έπεσε, η αγάπη του για την άθληση και του έμεινε η φιλοδοξία, μέχρι που έγινε και παγκόσμιος πρόεδρος και στο τέλος έπεσε και το άλλο, της ματαιοδοξίας. Έφυγε νωρίς από την ζωή από την επάρατο νόσο, σε ηλικία μόλις 56 χρονών, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Λένε ότι ο νεκρός δεδικαίωται. Όντως, από τον Θεό , αλλά οι πράξεις και οι αναμνήσεις μένουν για την ιστορία προς γνώση και συμμόρφωση για τις μετέπειτα συμπεριφορές των ανθρώπων για να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη. Πάντως ήταν ο πρώτος που έβγαλε το Β.Β. από την αφάνεια και το διέδωσε σε όλη την Ελλάδα, μέσα από τα περιοδικά του και τους πετυχημένους, σοβαρούς και επιμελημένους αγώνες που διοργάνωνε.
Δικαίως ονομάστηκε ο “πατέρας του σιδερένιου αθλήματος στην Ελλάδα”.





Μετά όμως οι σοβαροί αγώνες, θέλανε και σοβαρούς αθλούμενους και πάνω απ’ όλα από έναν πατέρα αγάπη και φροντίδα για τα παιδιά του. Αλλά όταν ο πατέρας έχει μεγάλες φιλοδοξίες και ματαιοδοξίες μόνο για την δουλειά του, ξεχνάει τα παιδιά του μπροστά στο πάθος του!….
Έτσι, τον ξέχασαν και αυτόν τα παιδιά του και μάλιστα τα πρωτότοκα, από την πρώτη διοργάνωση από 1966 το πρώτο Mr.Αθήνα.





Η πρώτη επίσημη διοργάνωση και διεθνή αναγνώριση


Ακόμα και ο κ. Σταύρος Τριανταφυλλίδης ήταν πρωτότοκός του και μάλιστα για αρκετά χρόνια δεξί του χέρι, μέχρι που ανέλαβε ο ίδιος την προεδρία της I.F.B.B. to 1976, που είχε εγκαταλείψει ο πατέρας και όλοι μεταφερθήκαμε εκεί.
Εγώ, από το 1976 και το 1978 που κατέβηκε και ο αδελφός μου ο Κώστας στην διοργάνωσή του, δεν μας ξαναείδε και ούτε τον ξαναείδαμε μέχρι το 1984, αφού ο άλλος πατέρας ο κ. Σταύρος μας υιοθέτησε σαν πραγματικά του παιδιά και μάλιστα πρωτότοκα, μέχρι που ο ίδιος εγκατέλειψε την προεδρία της Ι.F.B.B. γιατί έπεσε έξω οικονομικά από τις διοργανώσεις και τα τεράστια έξοδα, να στέλνει κάθε χρόνο αθλητές στο εξωτερικό και μάλιστα μέχρι της Φιλιππίνες με όποιο οικονομικό κόστος εις βάρος του.

Έτσι την προεδρία της I.F.B.B την ανέλαβε, για οικονομικό όφελος, ένας πρώην Τζουντόκα και Καρατέκα, ο κ. Ευθύμιος Περσίδης, τελειόφοιτος μάλιστα και του Πολυτεχνείου. Εξέδιδε και ένα περιοδικό « το Δυναμικό» με Τζούντο και Καράτε και μέσα έβαζε κάπου – κάπου και αθλητές του Β.Β. σαν ενημέρωση από τους αγώνες.







Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε εξώφυλλο περιοδικού


Μάλιστα έκανε και κριτική σε ένα άθλημα που δεν είχε ιδέα και πάνω απ΄όλα αγάπη. (σαν να έβγαζα εγώ περιοδικό για καράτε και τζούντο και να τους κρίνω χωρίς να έχω ιδέα πως κρίνουν οι κριτές τους αθλούμενους και πάνω απ΄όλα καμία σχέση με αυτό το ευγενές άθλημα). Ο κ. Θύμιος είχε για όλα ιδέα, επί παντός επιστητού που λέμε και κρίση εξ ιδίων τα αλλότρια.
Εμένα μέχρι τότε δεν με είχε συμπεριλάβει στην κριτική του γιατί νόμιζε ότι θα είμαι ο άσσος στο μανίκι του. Αφού μου έκανε και δελεαστική πρόταση να με φωτογραφίσει ο ίδιος σε ασκήσεις γυμναστικής και να με βάλει και εξώφυλλο σ΄ένα βιβλίο τόμο που θα εξέδιδε με ένα καλό συνεργάτη του τον κ.Νίκο Ραπτάκη, τελειόφοιτος και αυτός του πολυτεχνείου. Ένα πολύ καλό, ευγενέστατο, ψηλό και όμορφο παιδί, γυμνασμένο και πάνω απ΄όλα καλό στο Shotokan karate 2 dan, όπως και η συνεργασία μας ήταν άψογη και υποδειγματική.






Από αριστερά ο Νίκος Κωνσταντινίδης συναθλητής και ιδιοκτήτης του γυμναστηρίου, ο Σπύρος Μπουρνάζος, ο Θύμιος, ο αδελφός του Κώστας και ο Νίκος Ραπτάκης










Στιγμιότυπο από την φωτογράφιση







Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε εξώφυλλο περιοδικού

Έτσι ο κ. Περσίδης διοργάνωσε το 1984 αγώνες της I.F.B.B αλλά η προσέλευση των αθλητών ήταν πολύ μικρή και οι αθλητές, εκτός από δύο τρείς, κάτω του μετρίου ενώ του κ. Ζαπατίνα, πληθώρα αθλητών και οι καλύτεροι στην Ελλάδα.
Εγώ δεν έλαβα σε καμία από τις δύο διοργανώσεις μέρος, ούτε εκδήλωσα σε κανέναν από τους δύο την πρόθεσή μου, μέχρι να δω ποιά από τις δύο είχε κύρος και πάνω απ΄όλα επίπεδο αθλητών.
Προσηλώθηκα λοιπόν στο γυμναστήριό μου και έκανα σοβαρή προετοιμασία για το εξωτερικό αλλά δεν μπορούσα να λάβω μέρος ούτε στην μια ομοσπονδία στο εξωτερικό ούτε στην άλλη χωρίς την έγκριση των εδώ αντιπροσώπων τους. Έπρεπε λένε να κατέβω σε ένα Πανελλήνιο και αν κέρδιζα θα με στέλναν έξω.( ενώ ο κ. Τριανταφυλλίδης με είχε πάρει στο εξωτερικό χωρίς να έχω κατέβει στην Ελλάδα).







Ο Σπύρος Μπουρνάζος 115 κιλά σε περίοδο όγκου


Έτσι κράτησα αποστάσεις και από τους δύο, αλλά παρακολουθούσα σαν θεατής τους αγώνες και των δυο ομοσπονδιών.
Οφείλω να πω ότι στην Ελλάδα υπερτερούσε πολύ η W.A.B.B.A. από την I.F.B.B. αλλά στο εξωτερικό η I.F.B.B. είχε πιο πολύ κύρος και αξιοπιστία.
Το 1984 και ενώ ήμουν σε εκπληκτική φόρμα, παρακολουθούσα τους αγώνες τις W.A.B.B.A. με την τότε καλή μου και αξιαγάπητη φίλη Star Ελλάς της ίδιας χρονιάς, την πανέμορφη, ευγενέστατη με μόρφωση, παιδεία και αξιόλογους γονείς, Πέγκυ Δογάνη που εκείνη την χρονιά στέρησε το στέμμα από την Βάνα Μπάρμπα, που είχε βγει δεύτερη και αποχώρησε από τα καλλιστεία (μάλλον της είχαν φουσκώσει τα νεανικά μυαλά οι αυλοκόλακες παρατρεχάμενοι και οι πολλά υποσχόμενοι) ενώ η Πέγκυ ήταν άγνωστη μεταξύ αγνώστων.
Ήλθε, είδε, νίκησε και απήλθε αθόρυβα.
Τέτοια ομορφιά και συμμετρία σώματος με τέλειες αναλογίες και πάνω απ’ όλα συνδυασμό ευγένειας, ήθους και σεμνότητας, δεν έχει περάσει ποτέ από τα Ελληνικά καλλιστεία (αυτά τα έλεγαν όλοι οι δημοσιογράφοι και ο κ. Πρεβελάκης, ο μόνιμος διοργανωτής των καλλιστείων). Ας είναι πανάλαφρο το χώμα που την σκεπάζει. Θα ζει για πάντα στην μνήμη όλων μας, γιατί έφυγε πολύ νωρίς από την ζωή από την επάρατο νόσο, γεμίζοντας θλίψη όχι μόνο τους καλοκάγαθους γονείς της και την μικρότερη αδελφή της, Τζένη αλλά και όλους εμάς που την λατρέψαμε και ειδικά εμένα που με τους γονείς της είχα σχέσεις οικογενειακές και με λάτρευαν σαν παιδί τους.






Ο Σπύρος Μπουρνάζος με την Πέγκυ Δογάνη, σε εκδήλωση προς τιμή της Σταρ Ελλάς και την πρόσφατη επιτυχία του Σπύρου στη Ρώμη στο μίστερ κόσμος και βράβευση από την Ζωζώ Σαμπουτζάκη


Και ενώ παρακολουθούσαμε τους αγώνες για την ανάδειξη του Mr. Ελλάς 1984 και εκφωνητής της βραδιάς ο Αλέξης Κωστάλας της Ε.Ρ.Τ. με την χαρακτηριστική φωνή του και την ευγένεια που τον χαρακτηρίζει, με είδε μαζί με την Πέγκυ, μίλησε στον κ. Ζαπατίνα και μας φώναξε από το μικρόφωνο να κάνουμε απονομή στον Έλληνα πρωταθλητή της βραδιάς (απερίγραπτες και ανεπανάληπτες επευφημίες απ΄το κοινό, που είχε να με δει από το 1979, τόσο για μένα όσο και στην αναφορά της πρώτης Star Ελλάς να κάνει απονομή στον Έλληνα Star της βραδιάς. Δεν είχε γίνει ούτε στο παρελθόν, ούτε έγινε και ποτέ από τότε μέχρι σήμερα).









Εκδήλωση προς τιμή του Σπύρου Μπουρνάζου και της Πέγκυς Δογάνη. Η βράβευση του Σπύρου έγινε από την Ελένη Φιλίνη και της Πέγκυς από την Νέλη Γκίνη


Μετά από ένα μήνα με πήρε τηλέφωνο ο κ. Ζαπατίνας, μου είπε ότι έμαθε ότι είμαι σε πολύ καλή φόρμα και ότι σε δύο μήνες θα γίνει το Παγκόσμιο της W.A.B.B.A. στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην Ρώμη και αν θα ήθελα να με συμπεριλάβει στην Ελληνική αποστολή, αφού πρώτα με συγκρίνει και με αξιολογήσει με τον Έλληνα Πρωταθλητή.
Μου επισήμανε ότι στην W.A.B.B.A. είχαν έλθει όλοι οι μεγάλοι τότε Παγκόσμιοι Πρωταθλητές που είχαν φύγει από την I.F.B.B. o Serge Nubret, Sergio Oliva που είχε κερδίσει τον Schwarzenegger ,το νεο ανερχόμενο αστέρι που τους είχε κερδίσει τότε όλους στην I.F.B.B., Kalman Szkalak, ο Bertil Fox και πάνω απ όλα ο νέος Mr. Αμέρικα και μετά αντίπαλός μου στην Ρώμη, Jeff King και άλλοι υπεραθλητές.
Του είπα εντάξει.
Την άλλη ημέρα, με παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος και θαυμαστής μου ο Νίκος Καρανικόλαςπου έμενε μόνιμα στο Μόναχο της Γερμανίας, είχε εκεί δικό του γυμναστήριο και κατέβαινε και ο ίδιος σε αγώνες στην Ελλάδα. Είχε βγει πρώτος στην πρωτοεμφανιζόμενη κατηγορία Masters δηλαδή άνω των 40 ετών(για να δίνουν την δυνατότητα και στους παλιούς πρωταθλητές και κίνητρο συναγωνισμού, να συνεχίζουν τον πρωταθλητισμό).





Αριστερά ο νίκος Καρανικόλας 45 ετών ανάμεσα στα Juniors, δεξιά ο Κώστας Μπουρνάζος 15 ετών, νικητής στη Junior. 1976



Μου είπε, έμαθα από τον Ανδρέα ( γιατί είχαν άριστες σχέσεις με τον κ. Ζαπατίνα, είχαν περίπου την ίδια ηλικία και πάνω απ’ όλα, ευκατάστατος οικονομικά, με κύρος, είχε πανάκριβα αγωνιστικά αυτοκίνητα και έτρεχε σε ράλλυ για την πλάκα του χωρίς να υπολογίζει το κόστος) ότι θα σε κατεβάσει στο Παγκόσμιο στην Ρώμη.
θέλεις να έλθεις εδώ στο σπίτι μου να σε φιλοξενήσω τον τελευταίο μήνα και να γυμναζόμαστε μαζί στο γυμναστήριό μου με τους Γερμανούς Πρωταθλητές; Επειδή η γυναίκα μου σε συμπαθεί και σε θαυμάζει, θα καλύπτει όλες τις διατροφικές ανάγκες μας και τα έξοδα όλα δικά μου, θα σε σπονσοράρω εγώ.
Του είπα, πες στον Ανδρέα να με δει σύντομα για να έχω τον χρόνο να τακτοποιήσω τις εδώ εκκρεμότητες με το γυμναστήριό μου και σου έρχομαι.
Έτσι και έγινε…
Δεν θα μπω στον πειρασμό να σας περιγράψω για την εκεί προετοιμασία μου και για τους αγώνες στην Ρώμη γιατί μετά από 15 ημέρες ήρθε στην Γερμανία για βοήθεια ο αδελφικός μου φίλος και συναθλητής Ηλίας Παγιανίδης (τον πήρα τηλέφωνο να έλθει επειγόντως γιατί είχα εξαντληθεί από την υπερκόπωση, τις υπερπροπονήσεις και την αυστηρή πρωτόγνωρη διατροφή για μένα που έφτανε σε σημείο λιποθυμίας).





Ο Νίκος σε καθήκοντα μάγειρα,περιχαρής και ο Σπύρος εξαντλημένος από την δίαιτα





Ο Σπύρος Μπουρνάζος εξαντλημένος μετά από προπόνηση






Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε προετοιμασία στη Γερμανία

Το ερευνητικό βλέμμα του αντιπάλου και συναθλητή του Σπύρου Μπουρνάζου για το Μρ κόσμος, ενώ ο Νίκος κρατά σημειώσεις

Αυτό το περιέγραψε ο Ηλίας με λογοτεχνικό και αριστουργηματικό τρόπο σε ένα άρθρο του με τίτλο "Το χρονικό ενός Άθλου" και το δημοσίευσε ο κ. Ανδρέας στο ευρείας κυκλοφορίας περιοδικό του Αθλητής, που δεν με είχε αναφέρει ποτέ του από το 1976 που πρωτοκατέβηκα στους αγώνες του.
Με είχε αναφέρει τότε μόνο σαν είδηση και μία ξεχωριστή φωτογραφία μόνος μου 18 χρονών τότε, που έγραφε από κάτω "εντυπωσίασε ο νεαρός Σπύρος Μπουρνάζος, με πολύ μέλλον αν συνεχίσει" (τώρα, αυτό το "Αν" τότε μου κακοφάνηκε) γιατί, 18 χρονών με προσόντα που εντυπωσίασαν, αυτό το Αν που κόλλαγε;
Μάλλον επειδή ήμουν με τον πρωτότοκο γιο του τον Κωστογλάκη, που ήταν στα μαχαίρια που λέμε και την πλήρωσα εγώ την επόμενη χρονιά όταν με κατατάξανε τρίτο και καταϊδρωμένο, βλέποντας την απορία των δύο πρώτων φίλων και συναθλητών μου, Δημήτρη Γκιουλέα και Ηλία Σικινιώτη, όταν τους έσφιξα το χέρι και τους αγκάλιασα, παρόλα τα γιουχαΐσματα της αίθουσας και ο Ηλίας μου είπε ενοχικά ( γιατί πολλές φορές γυμναζόμασταν μαζί στον Κωστογλάκη και είχε επίγνωση της ανωτερότητάς μου)

” δεν φταίω εγώ!!!…”.
Του είπα ούτε κι εγώ πληρώνω αμαρτίες γονέων και εννοούσα τον Κωστογλάκη.












Μίστερ Ελλάς 1978.
Η διαφορά μεγάλη ακόμα και για αυτούς που δεν γνωρίζουν από Bodybuilding. Αριστερά ο 2ος Συνικιώτης και δεξιά ο 1ος Δημ. Γκιουλέας.

Τέλος πάντων κι ο ίδιος ο κ. Ανδρέας είχε ενοχές και στο επόμενο τεύχος μου έβαλε άλλη μία φωτογραφία που του σφίγγω τα χέρι, με λεζάντα ¨αυτό είναι το σιδερένιο άθλημα¨ , δηλαδή πάνω απ’ όλα ήθος αθλητικό, να δέχεσαι και την νίκη και την ήττα.
Πάντως η θυελλώδης σχέση μας ήταν αυτό που λέμε καρμική.
Δεν εξηγείται λογικά η συμπεριφορά του απέναντί μου , χωρίς εμείς οι δυο να είχαμε καμία προσωπική διένεξη, γιατί από πλευράς μου υπήρχε σεβασμός και συγχρόνως θαυμασμός, γιατί μεγάλωσα με τα περιοδικά του από τα καπνά στο Ρίβιο και τώρα βρισκόμουν στο Hilton!!!!…..
Όταν πήγα στην Ρώμη με τον Καρανικόλα, τον Παγιανίδη και τον παιδικό μου φίλο Πέτρο Κατσικαρέλη που ήρθε να με δει στους αγώνες, όταν με είδαν, ο Ανδρέας , ο Πέτρος και ο άλλος φίλος και αντίπαλός μου μέχρι τα γεράματα Τάσος Μώρος (που έβγαινε πάντα δεύτερος μετά από εμένα, μου έλεγε μέχρι το 1990 "Ψηλέ του χρόνου θα σε κερδίσω" παρόλο παλιός αθλητής και κατά 7 χρόνια μεγαλύτερός μου μυαλό δεν έβαλε ούτε μέχρι σήμερα που είναι 67 χρονών, μετά από εμένα στην Ελλάδα κυριάρχησε αυτός για ένα διάστημα) τα έχασαν όλοι.
Ήμουν αγνώριστος σωματικά, ακόμη και στο πρόσωπο από την τεράστια αλλαγή.






O Σπύρος Μπουρνάζος, ο Νίκος Καρανικόλας και ο Ηλίας Παγιανίδης




Στη Ρώμη ο Κος Αντρέας με τον Τάσο Μώρο και την γραμματέα του

Ο κ. Ανδρέας μου είπε ότι είδε τον Αμερικάνο Πρωταθλητή Jeff King, όπως και ο Τάσος με διαβεβαίωσε ( γιατί αυτοί είχαν πάει μιά μέρα πιο πριν στο ξενοδοχείο, ότι είναι deforme και δίπλα μου με αυτή την γράμμωση που είχα πετύχει θα φαίνεται σαν παλαιστής και όχι Bodybuilder.
Όταν τον είδα και εγώ, με σύστησε ο κ. Ανδρέας, λέω στον Καρανικόλα και τον Ηλία : πλάκα θα έχει να κερδίσω τον Mr.Υφήλιο και μου λένε, τι πλάκα, αν είναι έτσι και οι άλλοι, είμαστε σίγουρα πρώτοι.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε εξωπραγματική γράμμωση εκείνη την εποχή, 8 ώρες πριν τον αγώνα




Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε εξωπραγματική γράμμωση εκείνη την εποχή, 8 ώρες πριν τον αγώνα

Ο κ. Ανδρέας είπε στον Καρανικόλα: Πάρτον και πήγαινέ τον να ξεκουραστεί και είδα στο πρόσωπό του τον ενθουσιασμό, γιατί ήταν και αντιπρόεδρος και κριτής στον αγώνα ( δεν έχω καμία αμφιβολία ότι με ψήφισε πρώτο, γιατί όσο βρισκόμουν στην σκηνή μου φώναζε στα ελληνικά (που απαγορεύεται απο κριτή) ψηλά το κεφάλι, τι έπαθες και τι δεν έπαθα!!
Το ότι είμαι ζωντανός, είναι μόνο θέλημα Θεού.
Εκεί που φαινόμουν στην αρχή γίγαντας με τις 2 πρώτες συγκρίσεις με τους καλύτερους 6, άρχισα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου, να ζαλίζομαι, να έχω το βλέμμα απλανές και να προσπαθώ να κρατηθώ από τις κουρτίνες που είχαν πάνω διαφημιστικά σποτ οι χορηγοί και οι εταιρείες.
Το πως δεν τα κατέβασα όλα κάτω είναι θαύμα.
Μόνο από εκεί κρατιόμουν, έχοντας και καλά τα χέρια από πίσω να μην φαίνονται όταν σύγκριναν τους υπόλοιπους για κατάταξη.
Αυτά έχουν τα πειράματα την τελευταία στιγμή.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος, ο Τάσος Μώρος και δίπλα ο Αμερικανός Πρωταθλητής Jeff King περιμένοντας στα αποδυτήρια για την έναρξη των αγώνων

Δεν λέω ότι έγινε τίποτα εσκεμμένο από κανενός την πλευρά ( να το πω βλακεία, αφέλεια, θα ρίξω την ευθύνη στους άλλους, έτσι την παίρνω πάνω μου ).
Ενώ έκανα προθέρμανση με τον Τάσο, τον Ηλία και τον Καρανικόλα για βοηθούς, κάποιος ξένος(μάλλον Γερμανός αθλητής) είχε μαζί του Ρούμι. Έτσι είπε στον Καρανικόλα στα Γερμανικά και μας τα ξεφούρνισε ο Νίκος, ότι ο Γερμανός πίνει ρούμι για να πεταχτούν οι φλέβες έξω από τους μύες!!..





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Γερμανό αντίπαλό του στη Γερμανία κατά την διάρκεια προπόνησης. Μάλλον αυτές τις φλέβες θα είδε ο Γερμανός και είπε να της αποκτήσει με ρούμι!

Τι το θέλε… ο Τάσος (ο μπεκρής, που ήταν ανθεκτικός στο ποτό γιατί ήταν και φαγωμένος) ήπιε, αλλά 2-3 γουλιές.
Εγώ που ήμουν σχεδόν νηστικός και 2 μέρες με ένα λίτρο νερό την ημέρα ( έτσι έλεγε το Γερμανικό πρόγραμμα) κατέβασα κάτω όλο το υπόλοιπο, σαν νερό, από την δίψα μου. Όχι για φλεβικότητα, γιατί είχα και στο πρόσωπο από την αφυδάτωση και την δίαιτα, αλλά από άγνοια.
Τι κάνει το μονορούφι νεροπότηρο σφηνάκι!!!!

Και τα συμπτώματα άρχισαν όταν ανέβαινα στην σκηνή, σαν τον Ορέστη Μακρή στα Ελληνικά έργα.




Ο Σπύρος Μπουρνάζος ξεκινά με ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση τον αγώνα και τις συγκρίσεις







Ο Σπύρος Μπουρνάζος ξεκινά με ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση τον αγώνα και τις συγκρίσειςΌση δύναμη και control έχει ένας αλκοολικός, άλλο τόσο κι εγώ πάνω στις συγκρίσεις (απλά δεν μπορούσα να δείξω αυτό που είχα κοπιάσει τόσον καιρό) . Απλά σε relax φαινόμουν μακράν των άλλων. Αλλά το Β.Β. βασίζεται στο comparison, δηλαδή στους γύρους συγκρίσεων.




Ο Τάσος Μώρος, οι 2 Γάλλοι και ο Σπύρος Μπουρνάζος με βλέμμα απλανές



Παρόλα αυτά κέρδισα την 5η θέση για πρώτη φορά σε Παγκόσμιους αγώνες από Έλληνα αθλητή.
Πάρα πολύ μεγάλη θέση, σε τέτοιο επίπεδο και το βράδυ κέρδισα τις εντυπώσεις γιατί ήμουν ξεμέθυστος και έτρωγα ότι έβλεπα μπροστά μου, παρόλο που ο Καρανικόλας ούρλιαζε, θα θολώσουν οι μύες.
Ο Πέτρος και ο Ηλίας του έλεγαν άσε τον, ξέρει καλύτερα αυτός το σώμα του και τον μεταβολισμό του και μου έφερναν φαγητά από το μπουφέ ( βέβαια τα αποτελέσματα είχαν βγει από το πρωί στους προκριματικούς, γιατί ήταν τέτοια πληθώρα αθλητών τότε, που δεν προλάβαιναν το βράδυ να κάνουν συγκρίσεις.
Έβγαζαν μόνο την εξάδα και οι υπόλοιποι έπαιρναν αναμνηστικό μετάλλιο συμμετοχής).
Έτσι το βράδυ ήμουν άλλος άνθρωπος στην σκηνή.
Γέμισε το σώμα μου και αναστήθηκα όπως τα καπνά που είναι από τον ήλιο και την ξηρασία σταφιδιασμένα και μετά το πότισμα , ανοίγουν τα φύλλα τόσο πολύ που δεν μπορείς να περάσεις μέσα στο χωράφι. Έτσι αισθανόμουν το βράδυ, με χαμόγελο, διάθεση, αυτοπεποίθηση, εκτελώντας το ατομικό μου ποζάρισμα τόσο δυναμικά , που όλοι οι θεατές ζητωκραύγαζαν με ενθουσιασμό γιατί είχα βάλει και μουσική απ’ το Rocky 1 και όλοι περίμεναν να βγω πρώτος!!!….
Άδικα μετά τα γιουχαΐσματα, γιατί είδαν άλλο άνθρωπο από αυτόν που είδαν οι κριτές το πρωί.




Ο Σπύρος Μπουρνάζος το βράδυ στους τελικούς, χαμογελαστός και ευδιάθετος κλέβει την παράσταση





1ος ο Ιταλός Roberto Zartinone, o Αμερικανός 2ος και 3ος ο Σουηδός. Τεράστιοι αλλά αγράμμωτοι για παγκόσμιους αγώνες.





Γι’ αυτό πολλοί αθλητές εδώ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, παρασύρονται και πετάνε μετάλλια ή αποχωρούν από την σκηνή.
Πάντως έγινα πλέον γνωστός στην Ευρώπη και στον κόσμο και υπολογίσιμος πλέον αντίπαλος.
Οι Γερμανοί μετά, με προτροπή του Καρανικόλα, με είχαν επίσημο προσκεκλημένο για GuesStar της βραδιάς στο M.R. ΜΟΝΑΧΟ, με γενναία χρηματική αμοιβή και ας μην βγήκα πρώτος!





Ο διοργανωτής από το Μόναχο φιλλέληνας και θαυμαστής του Σπύρου Μπουρνάζου
Με περίμενε η πρωτιά την άλλη χρονιά στην Γερμανία στο MR. EUROPE!!

Έτσι έκλεισε το 1984 με την πρώτη μου μεγάλη διεθνή διάκριση και μπήκε το 1985, με αρκετές αναταράξεις από κενά αερολογιών και αμφισβητήσεων από συναθλητές που είχα νικήσει στο παρελθόν και νεοσύστατους αστέρες του Β.Β. που στους τυφλούς, φαινόντουσαν ανοιχτομάτηδες.





Ο Τάσος, ο Νίκος και ο Ηλίας, σε κομπαριζον μετα τους αγώνες με κριτή τον Σπύρο

Βέβαια είχαν και την υποστήριξη του νέου προέδρου της Ι.F.B.B. κ. Περσίδη, που στο περιοδικό του, καμία αναφορά για μένα και την διεθνή διάκρισή μου, ούτε καν σχόλια, παρά υμνούσε και φούσκωνε τα μυαλά των μετρίων (δικών του) αθλητών, που προτίμησαν να λάβουν μέρος στην δική του διοργάνωση, με την εκλογίκευση ότι η Ι.F.B.B. ήταν η πιο παλιά Ομοσπονδία.
Όντως ήταν στην Ελλάδα, αλλά μην ξεχνάνε ότι στο εξωτερικό ήταν η Ν.Α.Β.Β.Α. στο Λονδίνο από το 1950 που γινόταν μόνο τότε μια φορά το χρόνο το M.R. Υφήλιος από όλο τον κόσμο και από εκεί παρέλασαν όλοι οι υπεραθλητές, από τον Steve Reeves, τον Reg Park μέχρι το 1972 , τον Zein, τον Oliva, τον Schwarzenegger και όλους εμάς μετά, μέχρι σήμερα υπάρχει αυτός ο θεσμός, άσχετα με τον θάνατο του ιδρυτή και προέδρου τους Oscar Haindestain





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον 1ο παγκόσμιο πρόεδρο του ΒΒ Κο Όσκαρ Χαιντεστάν τον Ρου Ντιβαλ Μρ Υφήλιος και την αθλήτρια Αντριάννα Καπώνη.

Διασπάστηκε και έγινε παρακλάδι της η W.A.B.B.A. με πρόεδρο τον παγκόσμιο και Οlympia αθλητή Serge Nubret, που παρέσυρε και άλλους αθλητές απ΄όλο τον κόσμο, επειδή ήρθε σε ρήξη με τον Weider και τους «αφόρισε».
Έτσι όπως και ο χριστιανισμός, άρχισαν οι διαχωρισμοί και οι αποστασίες και όλοι λένε, εμείς κατέχουμε την αλήθεια (εσείς δεν κατέχετε και δεν γνωρίζετε καμία αλήθεια, απλά αναγνωρίζετε την αλήθεια στο όνομα του Ιησού Χριστού και ερμηνεύετε το λόγο του, δηλαδή την αλήθεια, μέσα από την άγνοιά σας και όπως βολεύει τον κάθε αποστάτη). Έτσι και οι αφορισμένοι εδώ στην Ελλάδα από τους (ορθόδοξους Β.Β.)μόνο που το Β.Β. έχει να κάνει με συγκρίσεις αθλητών και όχι ερμηνείες των Ευαγγελίων.
Οι συγκρίσεις όμως, γίνονται με τους καλύτερους των καλυτέρων και όχι στους τρεις να βγαίνεις τρίτος, λόγω έλλειψης τέταρτου και να λες είμαι τρίτος και πολλές φορές σε κατηγορίες κιλών και δύο αθλητές, μέχρι και πρώτος έχει βγει αθλητής μόνος του!….
Τώρα αν αυτό είναι ορθόδοξο και όχι ευκαιριακό, συλλέκτες τίτλων και μεταλλίων εδώ στην Ελλάδα, τότε εγώ είμαι ο μεγαλύτερος ανορθόδοξος και αποστάτης που έχει περάσει ποτέ από το Ελληνικό Β.Β. και ας τους έχω κερδίσει όλους.
Αυτά για την ιστορία του Παγκόσμιου Β.Β. και της εδώ Ελληνικής φαγωμάρας.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον θρυλικο αγαλματένιο παγκόσμιο και Olympia Serge Nubret

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 8ο -B)

Πάνω λοιπόν σε αυτές τις διαφωνίες, αμφισβητήσεις και αερολογίες των αεριτζήδων, έρχονται να ταράξουν ακόμη περισσότερο τα νερά οι Θεσσαλονικείς διοργανωτές του M.r. Βόρειος Ελλάς και Μακεδονίας, που δεν είχαν καμία σχέση ούτε με την I.F.B.B. ούτε με την W.A.B.B.A. ..Όλα άρχισαν από την πρώτη ιδέα του εκφωνητή της t.v. και του ραδιοφώνου της Ε.Ρ.Τ.3, Λευτέρη Κογκαλίδη σε συνεργασία με τον Χρήστο Τσολάκη, παλιό αθλητή του Β.Β. που τότε έβγαζε το τρίτο κατά σειρά Ελληνικό περιοδικό στην Ελλάδα στο Β.Β. ,το Superman.





Έτσι το ονόμασε από την ονομασία του γυμναστηρίου του που είχε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που από εκεί παρέλασε όλη η Βόρεια Ελλάδα και εγώ το 1980 που ήμουν φαντάρος στα Γιαννιτσά με όλα τα θηρία τότε. Στο περιοδικό του έβαζε μέσα και εξώφυλλο, μόνο Έλληνες πρωταθλητές, αρθρογραφούσε ο Ηλίας Παγιαννίδης και σε μια ιδέα του Χρήστου Τσολάκη να διοργανώσει έναν Πανελλήνιο αγώνα στο πανοραμικό, μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο Φιλίππειον της Θεσσαλονίκης, ανεξάρτητο από ομοσπονδίες και να το ονομάσουν: MrΟδύσεια, κάτι αντίστοιχο με το παγκόσμιο Mr.Olympia, δηλαδή μόνο για πρωταθλητές και κατόχους τίτλων, για ένα ξεκαθάρισμα για το ποιος είναι ο καλύτερος στην Ελλάδα (όπως είχε κάνει ο Τριανταφυλλίδης το 1979) .
Το δέλεαρ;
Μεγάλο χρηματικό έπαθλο για τον νικητή όλων των κατηγοριών 100.000 δραχμών και για τον Junior 30.000 δραχμές.
Με πήρε τηλέφωνο ο Ηλία Παγιαννίδης και μου μετέφερε την ιδέα των διοργανωτών και ότι θα ήταν τιμή τους (και δέλεαρ για όλους τους αμφισβητητές) να κατέβαινα κι εγώ στους αγώνες. Στην αρχή ήμουν λίγο διστακτικός και λέω στον Ηλία: μετά από παγκόσμια διάκριση, να κατέβω τώρα πάλι σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα;
Και μου είπε, αφού θα κάνεις που θα κάνεις προετοιμασία για το Mr.Europe τι έχεις να χάσεις; Φοβάσαι;
Με μπρίζωσε περισσότερο και του είπα ανακοίνωσέ το, αλλά να κάνετε τους αγώνες ένα μήνα πριν το ΕΥΡΩΠΗ για να μην μπω σε διαδικασία προετοιμασίας δύο φορές και αν υπάρξει κάποιος καλύτερος, ας πάει αυτός μετά στο Πανευρωπαϊκό.
Αυτό ήθελε να ακούσει και στο επόμενο περιοδικό, το Superman, γέμισε με λεζάντες ανακοινώσεων.






Τώρα όλοι είχαν το χρόνο για προετοιμασία και από τις δύο Ομοσπονδίες.
Δεν θα σας περιγράψω τους αγώνες. Αυτό το κάναν άλλοι παρόντες, αλλά την άψογη και υποδειγματική διοργάνωση των παιδιών από την Θεσσαλονίκη και οφείλω να πω ότι ήταν πρώτη φορά που οι καλεσμένοι Έλληνες, παλιοί πρωταθλητές και αξιόπιστοι σε όλους, ανεξαρτήτων ομοσπονδιών και κριτές των αγώνων (εκτός από έναν Σαλονικιό που είχε το μεγαλύτερο γυμναστήριο, όχι στην Θεσσαλονίκη αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα τον Jimmy Σαμαρά, που ήταν χρόνια στο Hollywood της Αμερικής και έναν ξένο που είχαν καλέσει για guest της βραδιάς) όλα τα έξοδα, αεροπορικά εισιτήρια και φιλοξενία, πληρωμένα για πρώτη φορά στα χρονικά.
Παρών στους αγώνες και ο πρόεδρος της I.F.B.B. Θύμιος Περσίδης , με τους αθλητές του. Ο κ. Ζαπατίνας, μάλλον λόγω κύρους, το ότι ήταν και παγκόσμιος αντιπρόεδρος, τους σνομπάρισε και δεν καταδέχτηκε να παραβρεθεί, αν και επίσημα καλεσμένος, απ΄ ότι μου είπαν οι διοργανωτές. Πάντως κατά την άποψή μου, με όσα εξελίχθηκαν μετά στα παρασκήνια, ήταν καθαρά επαγγελματικός, αδικαιολόγητος φόβος του. Και όταν ο άνθρωπος φοβάται, κάνει πράξεις που ούτε καν είχε σκεφτεί ποτέ του. Εκεί οδηγεί ο φόβος όταν χάνεται η λογική και η κατανόηση, ακόμη και στον παραλογισμό αφού εγώ ήμουν ο άσσος στο μανίκι του.
Μετά την σαρωτική και εδώ νίκη μου, δεν έλειψαν και πάλι οι αμφισβητήσεις από τον κ. Περσίδη που εκτελούσε και χρέη φωτογράφου και δημοσιογράφου συγχρόνως για το περιοδικό του, με έντονη κριτική για την ίδια την κριτική επιτροπή, που στους αγώνες, ο δεύτερος μετά από εμένα, Τάσος Μώρος και τρίτος στην γενική κατάταξη, πήρε το μικρόφωνο πάνω στην απονομή και είπε δυνατά και καθαρά σε όλους στην κριτική επιτροπή ήταν, προσωπικοί του φίλοι, παλιοί συναθλητές του και μάλιστα οικογενειακοί φίλοι και με έβγαλαν δεύτερο στην κατηγορία μου και τρίτο στο γενικό και είπε επί λέξη), «αυτό τα λέει όλα »

Δεξιά ο Διονύσης Βολικός, δίπλα του ο Τάσος Μώρος, ο Σπύρος Μπουρνάζος και ο Παπαδογιωργάκης

(υπάρχουν και ντοκουμέντα στο βίντεο). Αυτό δεν έλεγε τίποτα για το κ. Θύμιο αν δεν δημοσίευαν λέει και τα αποτελέσματα του κάθε κριτή ξεχωριστά και την βαθμολογία σε όλες τις κατηγορίες…..

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον αιώνιο αντίπαλό του και καλό του φίλο Τάσο Μώρο

Ο Σπύρος Μπουρνάζος στο ελεύθερο ποζάρισμα σε καταπληκτική φόρμα συνδιάζοντας μυικό όγκο, συμμετρία και γράμμωση

Πρώτη φορά στα χρονικά συνέβαινε αυτό, μέχρι που αναγκάστηκαν τα παιδιά από την Θεσσαλονίκη, στο επόμενο περιοδικό να το βάλουν παραλίγο και εξώφυλλο για να τα δουν καλά (γιατί αισθάνθηκαν προσβολή αφού δεν είχαν κανένα συμφέρον και καμία σχέση με ομοσπονδίες και φαγωμάρες). Έτσι είδαν όλοι ότι ήμουν παμψηφεί σε όλους τους γύρους συγκρίσεων και στην γενική κατάταξη (αλλά εκτίθονταν για πρώτη φορά οι κριτές σε κρίση).

Τα αποτελέσματα όλων των κατηγοριών. Οι αθλητές που έλαβαν μέρος ήταν περίπου 120 από όλη την Ελλάδα

Όχι ότι ο κ. Περσίδης αναγνώρισε το λάθος του και την αμφισβήτησή του προς τους αξιόπιστους και πάνω απ΄όλα παλιούς, σοβαρούς πρωταθλητές που είχαν πέρα από γνώση του αντικειμένου, αλλά που ξεχώρισαν και για το ήθος τους και την πολύχρονη προσφορά τους στο άθλημα.
Αν μη τι άλλο, αυτοί δεν είχαν κανένα λόγο και όφελος ούτε οικονομικό, ούτε ανταγωνιστικό , ούτε επαγγελματικό.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος παραλαμβάνει το κύπελλο για την 1η υψηλή κατηγορία από τον Βασίλη Μπουζιάνα

Ο Σπύρος Μπουρνάζος παραλαμβάνει το βραβείο για το γενικό τίτλο και την επιταγή των 100.000 δραχμών από τον εκδότη του περιοδικού σουπερμαν και διοργανωτή των αγώνων Χρήστο Τσολάκη

Ούτε μία συγνώμη έστω και καθυστερημένα δεν ανακοίνωσε ποτέ του και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, έγραψε μέσα στο περιοδικό του και κάτι που είχαμε πει οι δύο μας σε προσωπική ανθρώπινη συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων.
Καμία σχέση με αθλητισμό αλλά επαγγελματικά, που αυτά δημιουργούσαν, όπως τα έγραψε, έχθρα εναντίον μου και ο ίδιος έβγαινε αθώα περιστερά. Μπορεί να λέει ότι και όπως θέλει, επειδή έχει δικό του περιοδικό. Αλλά δεν ήξερε (με ποιόν τρελό στο δίκιο του είχε να κάνει).Γιατί αν ήξερε τι είχα κάνει στο στρατό μόνο, θα με έβαζε και εξώφυλλο.
Έκατσα και έγραψα ένα άρθρο με ότι συζητήσαμε και του το πήγα στο γραφείο του υπογεγραμμένο και του είπα αυστηρά: διάβασέ το και στο επόμενο περιοδικό θα το βάλεις εκεί που έβαλες και το προηγούμενο, γιατί η μισή αλήθεια, είναι χειρότερη από ένα ολοκληρωμένο ψέμα, και του είπα επίσης ότι θα μπορούσα να το δώσω στα παιδιά στην Θεσσαλονίκη να μπει στο Superman που είχε τριπλάσια απήχηση από όλα τα άλλα αθλητικά περιοδικά και από το δικό του φυσικά. Έπιασα την ενοχή του και τον φόβο του όταν μου είπε: δώστα στο superman , εγώ πάντως δεν το βάζω. Του είπα εγώ δεν ξέρω καράτε ούτε ζίου ζίτσου, και έριξα, θυμάμαι, μια καρατιά (αλά Μεγαρίτη που έσπαγε τσιμεντόλιθους) πάνω στο γραφείο του (δεν ξέρω αν το πήγε για επισκευή μετά, γιατί αν του την έριχνα στο κεφάλι, θα ήμουν ακόμη στον Κορυδαλλό) και έφυγα σαν κύριος που λέει και ο Θανασάρας (ένας που παίρνει ψυχοφάρμακα λόγω ψυχασθένειας και τον έχω από μικρό υπό την προστασία μου στο γυμναστήριο, γιατί σ΄ αυτά τα άτομα βρίσκω, πέρα από την αρρώστια τους, την αθωότητα και την ειλικρίνεια, επειδή έχουν ανεπτυγμένο τα ένστικτο και σε αυτούς που τους μεταδίδουν το αίσθημα της συμπόνοιας και της αγάπης τα λένε όλα, ενώ στους ψυχιάτρους λένε ψέματα).

Ο θανασάκης μικρός με τον φίλο του Δημητράκη

Έτσι ο Θανασάρας μου είπε ότι όποτε σταματάω τα φάρμακα, πάω στο Πεδίον του Άρεως και σπάω δύο τρία παγκάκια και μετά φεύγω σαν κύριος. Μόνο που η δική μου (τρέλα) στο δίκιο και την αδιαλλαξία, είναι ελεγχόμενη αλλά καθηλωτική, όπου και όταν χρειάστηκε, σε αυτούς που ξεχνάνε να πάρουν (τα χάπια τους τα ηρεμιστικά) και θέλουν εκτόνωση εκεί που τους παίρνει!!!

Ο φίλος του Σπύρου Μπουρνάζου, ο Θανασάρας στο γυμναστήριο, μετά από εκτώνωση με τα βάρη

Έτσι ο κ. Θύμιος, μάλλον το βρήκε πικρό το δικό μου χάπι, δεν ήταν ζαχαρωτό επικαλειμένο και την άλλη μέρα, πρώτη φορά στην ζωή μου, με καλέσανε στο αστυνομικό τμήμα να παρουσιαστώ στον διοικητή υπηρεσίας, χωρίς να ξέρω γιατί!
Ξέρετε ποιόν είδα να τα λέει όπως θέλει στον αστυνομικό ανακριτή; Τον κ. Θύμιο. Ο διοικητής με καλοδέχτηκε και μου είπε να καθίσω. Εγώ χαιρέτησα τον κ. Θύμιο και μου λέει ο κ. Ανακριτής: τι έχεις να πεις για όλα αυτά που μου είπε ο κύριος από εδώ; Του λέω, διαβάσατε τι έγραψε στο περιοδικό του για μένα; Μου λέει όχι, διάβασα αυτά που λέτε εσείς γι΄αυτόν και του είπα ότι λέω και την υπόλοιπη αλήθεια, γιατί πάλι σας έδωσε την άλλη μισή την δική μου, διαβάστε και την δική του και βγάλτε συμπέρασμα και όταν την διάβασε, γύρισε στον κ. Θύμιο και του λέει: δεν μου τα είπες καλά, αλλά τέλος πάντων, αφού αισθάνεστε απειλή, κάντε του μήνυση και γυρίζοντας σε μένα μου λέει, κάντου και εσύ και βρείτε τα στα δικαστήρια.
Είπα στον κ. Ανακριτή πως είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι αστυνομικό τμήμα και ούτε έχω κάνει ποτέ μήνυση σε συνάνθρωπό μου. Αν δεν το βάλει όπως του τα έγραψα και τα υπέγραψα, καλύτερα κρατήστε με από τώρα εδώ, γιατί άμα βγούμε έξω από το τμήμα, θα με πάρετε μετά με χειροπέδες!
Τα έχασε ο ανακριτής και ο Θύμιος και έπεσε εκκωφαντική σιωπή. Σπάει την σιωπή ο ανακριτής και μου λέει: πως τολμάς και το λες αυτό μπροστά μου; Του είπα δεν τολμώ, το εννοώ και τους το πέρασα και στους δύο, τόσο απόλυτος και αποφασισμένος ήμουν.
Του είπε ο ανακριτής, κάνε του μήνυση, είμαι εγώ αυτόπτης μάρτυρας.
Μάλλον τότε ο κ. Θύμιος συνειδητοποίησε ότι μαζί μου δεν έχει αστεία και δημοσιογραφικά παιχνιδάκια, όπως κάνουν στα κουτσομπολίστικα περιοδικά και λένε με καμάρι όπως ο Νίκος Μαστοράκης, ότι και η αρνητική διαφήμιση είναι και αυτή διαφήμιση!!! Να την χαίρονται, αλλά εδώ δεν είναι θέμα διαφήμισης και ψευτογκλαμουριές για να γίνεις διάσημος. Εδώ είναι πρωταθλητισμός και πάνω απ΄όλα ήθος και αξιοπρέπεια.
Έτσι, υποσχέθηκε ότι θα το βάλει, όπως και το έβαλε στο επόμενο τεύχος. Από τότε αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις μας για πάντα και μετά από λίγο καιρό που καταλάγιασε όλη αυτή η κόντρα από την πλευρά του(γιατί εγώ, ουδέποτε ενόχλησα πέρα αυτής της απαράδεχτης δημοσίευσης) με έβαλε και εξώφυλλο στο περιοδικό του και σήμερα που τον πήρα τηλέφωνο να μου διευκρινίσει ημερομηνίες και ανάληψη της προεδρίας του, του είπα ότι γράφω για ότι συνέβησαν στο παρελθόν στο Β.Β. και μου είπε μπράβο σου, συνέχισε και θα περάσω από το γυμναστήριό σου να σου φέρω και φωτογραφικό υλικό που έχω στο αρχείο μου και πριν τρεις μήνες, όταν τον πήρα τηλέφωνο να κάνουμε δωρεές από ότι όργανα γυμναστικής έχει στην αποθήκη του, με πολύ προθυμία και καλοσύνη μου είπε έλα να διαλέξεις ότι θέλεις.





Αυτή είναι η ευγενική και ανθρώπινη πλευρά όλων των ανθρώπων, όταν δεν μπαίνει στην μέση το συμφέρον αλλά η συμπόνοια, η ευγνωμοσύνη και πάνω απ’όλα η φιλία.
Να΄σαι πάντα καλά Θύμιε και σου ζητάω συγνώμη για ότι έγινε από καρδιάς.
Όσο για τους αυθεντικούς τρελούς, τους ψυχικά άρρωστους, πάντα τα έβρισκα χωρίς παρέμβαση τρίτων ή του νόμου. Ενώ με τους νοητικούς (τρελούς) ποτέ, γιατί οι πρώτοι είναι αληθινοί και με την καλοσύνη και την συμπόνοια τους καθησυχάζεις και τους ηρεμείς γιατί δουλεύει αλάνθαστα το ένστικτο. Και το ένστικτο, είναι πιο δυνατό από την λογική, όπως και τα ζώα που αν τους δείξεις φροντίδα και πάνω απ΄όλα ότι δεν φοβάσαι αλλά τα αγαπάς, το εισπράττουν αυτό το αίσθημα και σου το ανταποδίδουν, όσο άγρια κι αν είναι.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον φίλο του στο σαλόνι του γυμναστηρίου

Ο Θανασάρας σε στοίχημα με τον Σπύρο στην πλάτη(100 κιλά) αντί για βάρη σε 30 βαθιά καθίσματα, το οποίο και κέρδισε

Θα έχετε δει ντοκιμαντέρ στη ζούγκλα με πραγματικούς φιλόζωους. Με τους ανθρώπους γίνεται ακριβώς το αντίθετο, γιατί η πλειοψηφία έχει χάσει το ένστικτο και δουλεύει η εκλογίκευση που φαίνεται λογική αλλά δεν είναι. Είναι πιο κοντά στον εγωισμό, τον έλεγχο και την κυριαρχία και αν δεν γίνει αυτό που θέλει το εγώ τους, φτάνουν στον παραλογισμό.
Γι΄αυτό λέω ΄ότι το χάπι στους ψυχικά άρρωστους, ηρεμεί το νου τους από τις τρελές σκέψεις και αν δεν το παίρνουν όπως ο Θανασάρας, σπάνε παγκάκια και πολλές φορές και κεφάλια σε αυτούς που τους ερεθίζουν , χωρίς να υπολογίζουν νόμους και συνέπειες. Οι νορμάλ όμως (δεν λέω οι λογικοί και οι συνειδητοποιημένοι που δεν θέλουν να τους κάνουν αυτά που δεν κάνουν και οι ίδιοι στους άλλους) που αποθρασύνονται και θέλουν να σπάσουν, αν μπορούσαν κεφάλια για να εκτονώσουν την εσωτερική τους τρέλα. Βέβαια εκεί που τους παίρνει, κι αν δεν τους παίρνει γιατί υπάρχουν και περισσότεροι (τρελλοί) από αυτούς ή έχουν ας το πω πιο κόσμια εγωισμό ή αξιοπρέπεια, ή φοβούνται τους νόμους και την μετέπειτα τιμωρία και θέλουν να κάνουν ζημιά, αλλά να μην χρεωθούν και το θύμα(είναι σαν τους επαγγελματίες εκτελεστές που σκοτώνουν και δεν αφήνουν πίσω τους ίχνη)ενώ αυτοί θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον εγωισμό τους χορτάτο.
Αλλά πολλές φορές λένε θα πάει η στάμνα για νερό, κάποτε θα πέσει και θα σπάσει.
Έτσι είναι και ο εγωισμός, μια στάμνα γεμάτη πάθη και θράσος και όλοι οι θρασύς, έχουνε βρει κατά καιρούς το μάστορά τους που λένε. Έχω δει τέτοιους θρασείς και στην νύχτα, να τρώνε κάτι ξεφτίλες από εκεί που δεν το περίμεναν, που ντρεπόμουν κι εγώ ο ίδιος για λογαριασμό τους που ήμουν αυτόπτης μάρτυρας!….
Όλα αυτά βέβαια δεν τα λέω για τον κ. Θύμιο, γιατί η δική του (τρελίτσα) ήταν ακίνδυνη και διαθέτει και λογική και πάνω απ΄όλα χιούμορ και χαμόγελο. Την γνώρισα και την εισέπραξα μετά και αυτή του την ευαισθησία.
Πιστεύω όταν θα τα διαβάσει, να είναι ΄όπως και τώρα όλο χαμόγελο γιατί είναι ΄όλα περασμένα ξεχασμένα και λέω αλήθειες που συνέβησαν στα παρασκήνια πριν πολλά χρόνια.Έτσι για την ιστορία και όπως τα βλέπω σήμερα με άλλη οπτική από αυτή που φαίνονταν τότε.
Όσο για τον ανακριτή, όταν πήγαμε να φύγουμε μου λέει: εσύ μείνε εδώ (νόμιζα ότι φοβήθηκε μην κάνω καμία απερισκεψία) και μου λέει αφού έφυγε ο Θύμιος με θαυμασμό και απορία.” Ρε παλικάρι μου, τέτοιο πράγμα πρώτη φορά συναντάω στα τόσα χρόνια υπηρεσίας μου και κοντεύω στην σύνταξη” και μου είπε για ένα δικό του προσωπικό πρόβλημα που είχε με έναν γείτονά του στο σπίτι που έμενε και ότι του δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα και πως μερικοί άνθρωποι είναι δικομανείς και δεν καταλαβαίνουν από νόμους, μόνο από ράβδο και μου είπε (τώρα δεν ξέρω αν ήθελε να με δοκιμάσει), ότι μόνο εσύ μπορείς να τον τρομοκρατήσεις.
Του είπα: Κύριε διοικητά αν δεν έχω δίκιο, είμαι τόσο αρνί που θα με κυνηγήσουν για σφάξιμο, επίσης του είπα και αυτά που μου συνέβησαν στο στρατό και τώρα που θυμήθηκα σας διηγούμαι και εσάς και ένα πιο σοβαρό περιστατικό που μου συνέβη μετά από χρόνια: όταν ένας δημοσιογράφος της” Απογευματινής” (αν θυμάμαι καλά την εφημερίδα) το όνομα του δημοσιογράφου Τσαλδάρης, έγραψε για μένα, χωρίς να έχω ουδεμία σχέση ή ανάμιξη με απόπειρα δολοφονίας ενός αρχινονού της νύχτας τότε, έξω από το νυχτερινό κέντρο Lido στην οδό Ακαδημίας (όπου τον πυροβόλησαν σχεδόν εξ επαφής στο κεφάλι και επέζησε και όταν ανάρρωσε, επειδή ήταν πολύ επικίνδυνος, τον αποτελείωσαν σχεδόν μετά από 6 μήνες) έγραψε λοιπόν ότι συμμετείχα κι εγώ στο περιστατικό αυτό και ας κοιμόμουν εκείνο το βράδυ με μάρτυρες και χωρίς καν η αστυνομία να με ανακρίνει.
Όταν το διάβασα την άλλη μέρα, χωρίς καν να πάρω δικηγόρο μαζί μου, ούτε κανέναν άλλο έστω για μάρτυρα, πήρα την εφημερίδα και πήγα κατευθείαν στα γραφεία της και ζήτησα από τον αστυνομικό που φύλαγε στην είσοδο να μου φωνάξει τον συντάκτη του άρθρου τον κ. Τσαλδάρη.
Τον πήρε τηλέφωνο και του είπε: είναι εδώ κάποιος κύριος που σε ζητά και μου τον έδωσε στο τηλέφωνο.
Μου λέει ποιος είσαι;
Του απαντώ: αυτός που ήταν χθες έξω από το Lido, ο Σπύρος ο Μπουρνάζος και επειδή με ψάχνει η ασφάλεια ήρθα να κρυφτώ εδώ!!!
Κατάλαβε την πρόθεσή μου και με την συνοδεία του αστυνομικού με κάλεσε το γραφείο του, αλλά όταν έφτασα πάνω, με περίμενε στο διάδρομο της εφημερίδας, γιατί μέσα ήταν και άλλοι συνάδελφοί του δημοσιογράφοι.
Όταν τον είδα, το μόνο που του είπα αυστηρά και επιτακτικά ήταν: με γνωρίζεις εμένα; Και τα έχασε, μου λέει δεν είσαι ο Μπουρνάζος;
Του λέω ναι, αλλά υπάρχουν στον τηλεφωνικό κατάλογο και άλλοι επώνυμοι και μάλιστα επιτυχημένοι επιχειρηματίες και του ανέφερα τον Μπουρνάζο με τα παπούτσια. Γιατί δεν ανέφερες αυτόν και ανέφερες εμένα;
Μου είπε το δημοσιογραφικό δαιμόνιο που παίζει την εκλογίκευση στα δάκτυλα, εσύ τι σχέση έχεις με αυτόν τον Μπουρνάζο που έγραψα εγώ;
Όση σχέση έχεις εσύ με τον πρόεδρο της βουλής (τότε) τον κ. Τσαλδάρη του απάντησα.
Εκεί τα απόχασε και άρχισε να μου πουλάει και τρελίτσα λέγοντάς μου ότι εγώ δεν γράφω Σπύρος αλλά Κώστας.
Του είπα Κώστα λένε τον αδελφό μου, υπάρχουν πολλοί Κωστάδες μου απαντά, του είπα, όχι όμως με γυμναστήρια που γράφεις εσύ φαρδιά πλατιά στην λεζάντα σου. Γιατί δεν ερεύνησες και δεν διασταύρωσες ως όφειλες σαν καλός δημοσιογράφος την πληροφορία σου και την έδωσες και στις άλλες εφημερίδες και την ανακύκλωσαν σχεδόν όλες την ίδια βραδιά; Τι φοβόσουν μην σου κλέψουν την αποκλειστικότητα και την πρωτοτυπία της ανακρίβειάς σου; Ξέρεις σε τι μπελά με βάζεις από αύριο εμένα και τον αδελφό μου; Τι ανευθυνότητα είναι αυτή ρε φίλε; Φαίνεται θίχτηκε και τι μου είπε ο θρασύς; Όχι και φίλε; Εκεί μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και τον απείλησα με φωνές μπροστά στον αστυνομικό που ήταν δίπλα μας και άκουγε τα λογικά μου επιχειρήματα και τα έχασε και ο ίδιος.
Δεν ήξερε τι να κάνει μέχρι που βγήκε από το γραφείο κάποιος ανώτερος του και μου είπε: τι φωνάζεις εσύ ρε, ξέρεις που βρίσκεσαι; Και του είπα: αν αύριο δεν επανορθώσετε, δεν θα ξέρετε εσείς που θα βρίσκεστε και αποθρασύνεται και αυτός και λέει στον αστυνομικό: πέταξέ τον έξω, κοίταξα τον αστυνομικό με πολύ συμπόνοια, γιατί δεν έφταιγε σε τίποτα και έκανε το καθήκον του και του είπα: εσύ δεν φταις σε τίποτα(γιατί ο άνθρωπος δεν ήξερε τι να κάνει) και γυρίζω και λέω στον θρασύ (τον πέταξέτον έξω) : εάν ο τύπος είναι η 3η ή 4η μορφή εξουσίας που λένε, θα δεις αύριο και την πρώτη από εμένα και είπα στον αστυνομικό πάμε, και με συνόδευσε μέχρι την είσοδο και μου είπε: παιδί μου δεν θα βρεις το δίκιο σου, επί λέξει, με δαύτους. Του είπα σε ευχαριστώ για την συμπεριφορά σου απέναντί μου και μου είπε γιατί δεν πας στον Πάνο Σόμπολο που είναι στο αστυνομικό ρεπορτάζ και να του εξηγήσεις όλα αυτά που τους είπες εδώ και μου είπε που θα τον βρω. Τον ευχαρίστησα άλλη μία φορά και μου έδωσε και την ευχή του ότι όλα θα πάνε καλά. Να είναι καλά ο άνθρωπος που με καθοδήγησε, γιατί ήμουν αποφασισμένος να το κλείσω το θέμα, έστω και με πρωτοσέλιδο την άλλη μέρα.
Ευτυχώς ο κ. Σόμπολος με καλοδέχτηκε, γιατί εκτός του ότι είναι και πατριώτης, από ότι μου είπε, γιατί με ρώτησε από που είμαι και του είπα από Αμφιλοχία (αυτός γεννήθηκε στον Αστακό και τέλειωσε το γυμνάσιο στο Αγρίνιο), του διηγήθηκα την ιστορία μου και ότι τώρα κάνω προετοιμασία για παγκόσμιους αγώνες και ότι δεν θα ρίσκαρα την καριέρα μου και την επωνυμία μου για τέτοια περιστατικά και του έδειξα και φωτογραφίες μου που έμεινε έκπληκτος, γιατί μου είπε: δεν φαίνεστε έτσι μέσα από τα ρούχα, που τους κρύβεις όλους αυτούς τους μύες και την τρέλα ρε παιδί μου; Και πιάσαμε και φιλοσοφική συζήτηση.

Αυτές είδε ο κος Σόμπολας και έμεινε έκπληκτος

Όταν του είπα ότι μοιάζω τρελός στο δίκιο μου και ότι έχει διαφορά η τρέλα από την ψυχή που ακούω συχνά από ανθρώπους της μέρας και της νύχτας να λένε συνέχεια την μασημένη και χιλιοειπωμένη ατάκα: αυτός έχει ψυχή και το βγάζει το μαχαίρι του ή το πιστόλι του, ή δεν μασάει με τίποτα, αλλά εγώ άλλα καταλάβαινα με αυτά που έβλεπα και άλλη ερμηνεία έδωσα μετά που κατανόησα την διαφορά. Αυτή την διαφορά την λέω τώρα επειδή αυτός που έχει πραγματική ψυχή, έχει αξιοπρέπεια, δεν δίνει σε κανέναν δικαιώματα, προστατεύει τον αδύναμο και πολλές φορές με κίνδυνο την δική του σωματική ακεραιότητα για να υπερασπίσει το δίκιο και πάνω απ΄όλα δεν είναι μπελαλής (δηλαδή δεν δημιουργεί φασαρίες) ούτε βαρύς και ντερτιλής που λέει και ο Γιάννης Καλαντζής στο τραγούδι του.
Είναι αυτό που λένε στην ορολογία της νύχτας μάγκας και όχι ψευτόμαγκας, όσο για το αντίθετο της ψυχής είναι η τρέλα, που προέρχεται από τον φόβο που είναι το αντίθετο της αγάπης, που κάνει ακριβώς τα ανάποδα από αυτά που κάνει ο ψυχωμένος, δηλαδή δημιουργεί μπελάδες για ψύλλου πήδημα που λέμε, χωρίς να υπολογίζει ούτε την ίδια του την ζωή, γιατί δεν την αγαπά, πόσο μάλλον τους άλλους και ρισκάρει χωρίς λόγο, αλλά κατά βάθος θέλει να πεθάνει, δηλαδή να απαλλαγεί από αυτό το βάρος της εσωτερικής του δυσφορίας και ψάχνει να εκτονώσει την τρέλλα που την παρερμηνεύουν σαν ψυχή.
Όχι. Είναι άψυχοι, γιατί δεν έχουν συμπόνοια και αγάπη και είναι άκρως επικίνδυνοι και έχουν τόση δύναμη μέσα τους για κακό που δεκαπλασιάζεται πάνω στο υποψήφιο θύμα ή ακόμη θύματα. Σας το λέω με πλήρη επίγνωση, γιατί έχω δει τέτοια περιστατικά και τρόμαξα από την τρέλα τους, γιατί αν χρειαστεί να υπερασπίσεις τον εαυτό σου, ή θα βρεθείς στο χώμα ή στην φυλακή και όπως μου είπε και ο αδελφικός μου φίλος Κώστας Σιαφάκας, που βρέθηκε σε τέτοια δεινή θέση άμυνας από τέτοιους τύπους μπελαλήδες στο μαγαζί του: Σπύρο, καλύτερα να σε πάνε χωροφύλακες παρά παπάδες και του είπα: ο θεός να βάλει το χέρι του, όπως και το έχει βάλει μέχρι τώρα να μην φθάσω ή βρεθώ σε τέτοια ακραία θέση και ας με πάρουν οι παπάδες όταν και όποτε αποφασίσει ο Δίκαιος Κριτής. Όπως θα μας πάρουν όλους κάποια στιγμή με όσο μπορούμε καθαρή την συνείδησή μας.
Αυτά περί τρέλας και ψυχής, δηλαδή περί τρελού νου και συνείδησης, με επίγνωση και κατανόηση της τρέλας μας!!!!!

Από αριστερά ο αδελφικός φίλος και Αμφιλοχιώτης παλαιστής του Σπύρου Μπουρνάζου, Κώστας Σιαφάκας και δεξιά από τον Σπύρο ο 4 φορές ΜΡ Υφήλιος Edward Kawak

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με φίλους και θαυμαστές. Κάτω από τον Σπύρο διακρίνεται ξανα ο Αμφιλοχιώτης φίλος του Κώστας Σιαφάκας

Γιατί η ψυχή δεν θέλει μπράτσα, ύψος και άγριες φάτσες, θέλει αυτό που είπε ο Αλή Πασάςόταν έπιασε τον Κατσαντώνη που δεν φοβήθηκε, ούτε τον θάνατο και τον απείλησε τον πασά αν και αιχμάλωτος, ότι καλύτερα να με χαλάσεις, γιατί αν με αφήσεις θα σε χαλάσω εγώ!!!!
Και ο Αλής με δέος και θαυμασμό του είπε: Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε ένα τέτοιο μικρό σώμα βρίσκεται τέτοια ανδρειωμένη ψυχή και παλικαριά!!!!
Όσο για τον κ. Σόμπολο, με δική του προτροπή, την άλλη μέρα αποκατέστησαν το πρωτοσέλιδο με μία μικρή πρόταση και οι άλλες εφημερίδες, περίπου εκεί που βάζουν τις αγγελίες γάμων και θανάτων!!…. το κακό πρωτοσέλιδο, η αποκατάσταση της αλήθειας εκεί που δεν το διαβάζει κανένας…
Πάντως ο κύριος διοικητής υπηρεσίας και ανακριτής, μου έσφιξε το χέρι και μου ευχήθηκε καλή επιτυχία για το M.r. Europe και μου είπε: αχρείαστος να είμαι, όταν θελήσεις κάτι είμαι στην διάθεσή σου.
Που να ήξερε και αυτός και εγώ μετά τι περιπέτεια με περίμενε και νέα Οδύσσεια για το Ευρώπη, μετά το Mr. Οδύσσεια που κέρδισα!!!…. που θα γινόταν μετά από τρεις εβδομάδες.
Ο κύριος Ανδρέας Ζαπατίνας, μετά από μία εβδομάδα από το MR Οδύσσεια, διοργάνωσε τους δικούς του αγώνες για την ανάδειξη του MR. Ελλάς 1985 και μου έκανε εντύπωση που δεν ανέφερε για το MR. Oδύσσεια στο περιοδικό του, ούτε καν σαν είδηση και δεν επικοινώνησε μαζί μου για το Ευρώπης και πήρα τηλέφωνο τον συνεργάτη του κ. Βουτσινό Νίκο και τον ρώτησα τι έγινε; Μου απάντησε πάρε τον ίδιο τηλέφωνο, που ποτέ δεν βγήκε στο τηλέφωνο, μου κρυβόταν και πήρα τον φίλο και συναθλητή Τάσο Μώρο που είχε καλές σχέσεις μαζί του, λόγω ηλικίας και οικειότητας και μου είπε: Ψηλέ, θέλει να κατέβουμε στους αγώνες την Κυριακή, ούτε εγώ θα κατέβω και θα πάρει μόνο τον πρώτο που θα βγει στους δικούς του αγώνες και εξέφρασα την απορία μου:
Ποιόν να κερδίσω αφού όλοι αυτοί που θα κατέβουν θα είναι οι τρίτοι και κάτω από αυτούς που κέρδισα πριν 2 βδομάδες και ότι τώρα είμαι σε προετοιμασία για το Mr. Europe όπως πέρυσι στο Παγκόσμιο, να χαλάσω όλον τον διατροφικό προγραμματισμό, αφού είχα φορτώσει με υδατάνθρακες το σώμα , μετά την στέρηση από το Οδύσσεια;
Δεν είναι κρίμα να τα γκρεμίσω όλα αφού ο κ. Ανδρέας γνωρίζει από προετοιμασίες, τα γράφει και στα άρθρα του στα περιοδικά και μου είπε: πάρε το φίλο σου τον Καρανικόλα στην Γερμανία, αυτός θα του μιλήσει, πάντως εγώ δεν κατεβαίνω.
Πήρα τον Νίκο τηλέφωνο και μου είπε επί λέξη: κάνε εσύ την προετοιμασία σου και άστα πάνω μου, ελάτε εδώ με τον Παγιαννίδη και θα τα τακτοποιήσω εγώ όλα. Οι αγώνες γίνανε και βγήκε πρώτος ο Διονύσης Βολικός, αυτός που είχε βγει τρίτος στην κατηγορία μου στο Οδύσσεια, έλλείψει του Τάσου που είχε βγει δεύτερος κι εμένα.
Στους αγώνες ο Ανδρέας, όχι μόνο απέφευγε να μου μιλήσει αλλά δεν μου έδωσε την ευκαιρία και τον χρόνο να του μιλήσω λόγω του ότι είχε και καλά να ασχοληθεί με την διαδικασία των αγώνων, δηλαδή με πιο σοβαρά πράγματα.
Εγώ συνεχάρηκα τον Διονύση μετά τους αγώνες και του είπα θα τα πούμε στην Γερμανία στο Ευρώπης.

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 8ο -Γ)

Πήραμε το αεροπλάνο με τον Ηλία και πήγαμε Μόναχο στον Καρανικόλα, 2 μέρες πριν τους αγώνες, που μας είχε υποσχεθεί ότι θα τα κανονίσει αυτός όλα. Όταν ήλθε και μας πήρε από το αεροδρόμιο, το πρώτο πράγμα που μου είπε, έλα εδώ και με πήγε σε ένα χώρο στο αεροδρόμιο που δεν είχε κόσμο και μου είπε: βγάλε την φόρμα σου να σε δω.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος λίγο πριν πάει Γερμανία κάνοντας ηλιoθεραπεία στην ταράτσα του σπιτιού του Παγιανίδη

Όταν με είδε, πιο βαρύ κατά πέντε κιλά από πέρσι και σχεδόν την ίδια γράμμωση, μου είπε: θα τους κερδίσεις όλους αλλά μην φας τίποτα από υδατάνθρακες.
Ο Ηλίας του είπε, Άστον να κάνει ότι θέλει, αυτός ξέρει καλύτερα το σώμα του και το μεταβολισμό του από τον καθένα, μην πάθουμε ότι και πέρυσι στο Παγκόσμιο που αφυδατώθηκε τελείως.
Ο Σπύρος είναι περίπτωση, όταν τρώει γίνεται καλύτερος και μου έκλεισε το μάτι ο Ηλίας, γιατί είδε τον Νίκο που του έφερνε αντίρρηση για το θέμα των υδατανθράκων και μου λέει: κάνε ότι λέει ο Νικόλας, ξέρει αυτός, όπως ήξερε και εμένα ότι δεν θα ξανακάνω το ίδιο πλέον λάθος όσο αναφορά την διατροφή και τα πειράματα της τελευταίας στιγμής.
Εμείς πήγαμε στο Μόναχο την Παρασκευή το απόγευμα.Την Κυριακή το πρωί θα γινόταν οι προκριματικοί και το βράδυ οι τελικοί.
Ο κ. Ανδρέας φρόντισε να μην ανακοινώσει ότι οι αγώνες δεν θα γινόταν στο Μόναχο αλλά σε μία άλλη μεγάλη πόλη το Σαρμπρούγκερ δυτικά της Γερμανίας, κοντά στη Γαλλία σαν να λέμε την Θεσσαλονίκη εδώ στην Ελλάδα και διπλάσια απόσταση. Όταν μας είπε ο Νίκος που γινόταν οι αγώνες, τα χάσαμε και οι δύο μας λέγοντάς του ότι εμείς νομίζαμε ότι θα γινόταν στο Μόναχο και μας είπε, δεν σας το είπε ο Ανδρέας;
Πήρε αμέσως τηλέφωνο σε όλες τις αεροπορικές εταιρίες για εισιτήρια και όλα κλειστά λόγο πληθώρας προέλευσης για τους αγώνες.
Τώρα τα έχασε και ο Νίκος και μας είπε, αύριο πρωί θα ξυπνήσετε νωρίς και θα σας δώσω εγώ ένα δικό μου αμάξι και χάρτη και θυμήθηκε ότι είχε και έναν δικό του αθλητή junior 20 χρονών που θα κατέβαινε και αυτός στους αγώνες και θα έφευγε το βράδυ με λεωφορείο και μας είπε: πάρτε τον και αυτόν που ξέρει Γερμανικά και θα μπορεί να συνεννοηθεί αν χρειαστείτε οτιδήποτε στο δρόμο.
Έτσι και έγινε, χωρίς δίπλωμα ούτε εγώ ούτε ο Ηλίας στις 6 το πρωί έτοιμοι, με τον Γερμανό junior μαζί, πήραμε το δρόμο για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Πάνω στην σύγχυσή μας με τον Ηλία και μη προβλέποντας 10-12 ώρες ταξίδι και έχοντας αρκετά μάρκα μαζί μας αλλά όχι προμήθειες για τέτοιο ταξίδι και μάλιστα ρύζι χωρίς λάδια και αλάτι βραστό σκέτο και πατάτες ή μακαρόνια για υδατανθράκωση, να γεμίσει που λέμε το σώμα.
Από την στέρηση και την ταλαιπωρία δεν προβλέψαμε και στο δρόμο ή στα εστιατόρια, είναι όλα πεντανόστιμα με αλάτι, λάδι, βούτυρο και καρυκεύματα, κάτι που δεν προβλέπει το αθλητικό μενού μέχρι τους προκριματικούς!
Δεν θα το ξεχάσουμε αυτό το περιστατικό με τον Ηλία, ακόμη και σήμερα που τον πήρα τηλέφωνο να μου υπενθυμίζει γεγονότα και περιστατικά, το μόνο που μου είπε σκάζοντας στα γέλια και εγώ μαζί του ήταν: όταν είπαμε στον Καρανικόλα, πές του να μας δώσει από τα δικά του, γιατί αυτός είχε ένα σάκο με προμήθειες και ο Γερμανός έκανε τον Κινέζο, μέχρι που διαπληκτίστηκε στα Γερμανικά με τον Νίκο και μας καθησύχασε ο Νίκος ότι θα μας δώσει καθοδόν και μου λέει μετά ο Ηλίας, δεν φημίζονται οι Γερμανοί για τέτοια ευαισθησία, δεν ξέρεις το γερμανικό σύστημα ο καθένας τα δικά του; Του λέω πάμε και θα τον ψήσουμε στο δρόμο γελώντας και μετά λέω στον Ηλία που οδηγούσε και ψάχναμε για βενζινάδικο συγχρόνως: εσύ τι λες, θα φτάσει αυτός έτσι όπως είναι λιμοκτονημένος στο Σάρμπρουγκερ, και με την καθοδήγηση του Νίκου να μην τρώει πολύ και να μην πίνει νερό όπως εμείς πέρυσι; Μου λέει ο Ηλίας: δεν βλέπεις πόσες προμήθειες έχει μαζί του; Του λέω, τα πήρε από την στέρηση και την λαιμαργία που έχει ένας πεινασμένος και νομίζει ότι μετά θα φάει ένα αρνί, όπως εμείς το Πάσχα και μετά δεν τρώμε τίποτα, έχει κλείσει του λέω το στομάχι του, θα δεις!
Τι ήταν να του πω αυτά. Όταν φτάσαμε στο βενζινάδικο και βάζαμε βενζίνη, ακούμε από πίσω στο κάθισμα μια κραυγή πόνου και το παλικάρι διπλωμένο στα δύο. Έπαθε κράμπα στην κοιλιακή χώρα, από έλλειψη ηλεκτρολυτών και αφυδάτωσης και όταν του είπαμε να πιει λίγο νερό με αλάτι ή να φάει λίγα τσιπς αλατισμένα που είχε στο βενζινάδικο, αρνήθηκε, γιατί για λίγο χαλάρωσε και όταν πήγαμε να ξεκινήσουμε, έμεινε σχεδόν λιπόθυμος από τον πόνο και το σοκ και δεν μπορούσαμε ούτε να τον ξεδιπλώσουμε, τότε οι Γερμανοί από το βενζινάδικο πήραν τηλέφωνο ασθενοφόρο και μέσα σε δέκα λεπτά τον εξέτασαν και τον πήραν διπλωμένο παρά την αρνητική του στάση ότι θα χάσει τους αγώνες και είπαν στον Παγιαννίδη στα αγγλικά ότι εδώ θα χάσει την ζωή του αν πάθει κράμπα στο μυοκάρδιο και τότε δεν υπήρχαν και κινητά να ειδοποιήσουμε τον Καρανικόλα για το σοβαρό αυτό και επικίνδυνο συμβάν. Μας είπαν οι γιατροί, εσείς φύγετε και θα ειδοποιήσουμε εμείς τους οικείους του μετά.
Έτσι φύγαμε με την ψυχή στο στόμα που λένε και με προμήθειες για το σώμα.
Φτάνοντας αργά το απόγευμα μας περίμενε ο Νίκος στο ξενοδοχείο όπου φιλοξενούνταν όλοι οι αθλητές, μαζί με τον πρόεδρο της Γερμανίας και μας είπε ότι ο Ανδρέας ο Ζαπατίνας και αντιπρόεδρος της W.A.B.B.A. δεν θα έρθει (δεν ξέραμε ακόμη τον λόγο και τι δικαιολογία βρήκε) και έστειλε ως αντιπρόσωπο της Ελλάδος μόνο τον φίλο και συναθλητή Διονύση Βολικό και ότι εμένα δεν με είχε δηλώσει.
Άρα δεν μπορούσα να συμμετέχω στους αγώνες!
Τώρα, τι συναισθήματα να σας περιγράψω, τα απερίγραπτα;

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον πρόεδρο της Γερμανίας

Έχετε δει κάτι σκιτσογραφήματα με κάτι φάτσες κατακόκκινες από θυμό και αγανάκτηση και πάνω από το κεφάλι τους ενα σύννεφο που μέσα έχει σκέψεις ζωγραφισμένες από αστραπές, μαχαίρια, κατακλυσμούς με μαύρο ουρανό και θύελλες ανέμων; έτσι και χειρότερα ακόμη, ο Ηλίας μιλούσε με τον Γερμανό πρόεδρο και τον Καρανικόλα και τους διέκοψα και τους είπα: να σας πω εγώ το λόγο που δεν παρευρίσκεστε εδώ: γιατί ήξερε ότι θα έφευγε οριζοντιωμένος πριν την ώρα του, και όπως κρατούσα τον σάκο με τα φαγητά, τον έφερα δύο τρεις γύρες σαν τους σφυροβόλους και τον πέταξα τόσο μακριά που αν ήταν σφύρα θα έβγαινα Ολυμπιονίκης.
Ο Γερμανός, ο Νίκος και ο Ηλίας, έσκασαν στα γέλια με τον τρόπο που τα σβούριζα και μου είπαν:
Τώρα τι θα φας;
Και τους είπα σκατά!!!
Έριξα κάτι ξεγυρισμένα ελληνικά βρισίδια και λέω του Ηλία: πάμε ρε συ να φάμε σαν άνθρωποι που λιμοκτονούμε για τους πούστηδες, τους ξεφτιλισμένους που δεν έχουν ιερό και όσιο μέσα τους, γαμώ τη φυλή μας και άλλα πολλά μέχρι να εκτονώσω τον θυμό μου, την απόγνωση και την απογοήτευσή μου, μέχρι που με καθησύχασε ο Ηλίας λέγοντάς μου ότι θα σε συμπεριλάβει ο Ρόμπυ, στην Γερμανική ομάδα, τα κανόνισε με τον Νίκο (μάλλον ο Νίκος τα είχε προβλέψει όλα αυτά και γι’ αυτό δεν ανησυχούσε, αλλά δεν μας είχε πει από πριν, γιατί περίμενε μέχρι την τελευταία στιγμή την στάση του κ. Ζαπατίνα, που μόνο κύριος δεν φάνηκε).
Ο κ. Ρόμπυ, έτσι έλεγαν τον Γερμανό πρόεδρο, μου ζήτησε το διαβατήριό μου και μαζί με τον Ηλία και τον Νίκο με πήγαν στο δωμάτιο μαζί με έναν άλλο Γερμανό συναθλητή και επειδή δεν είχαν άλλα δωμάτια, ο Ηλίας θα κοιμόταν σε πτυσσόμενη καρέκλα.
Μου είπε ο Νίκος: βγάλε την φόρμα σου να σε δει ο κ. Ρόμπυ, αν και σε πέρασε ακτινογραφία και μέσα από τις φόρμες και έμεινε έκπληκτος από την μυϊκή πυκνότητα και μάζα των μυών, με τέλεια γράμμωση και συμμετρία.
Είπε στον Νίκο: δεν το περίμενα από πέρυσι να έχει τέτοια μεγάλη διαφορά.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος δείχνοντας τα πόδια του στο Γερμανό πρόεδρο της ομοσπονδίας στο δωμάτιο του ξενοδοχείου

Δύσκολο να χάσει, τον προβλέπω πρώτο.
Είπε μετά στον Νίκο: αν βγει πρώτος, θέλω να συνεργαστούμε, για διαφήμιση των αθλητικών του προϊόντων που προωθούσε σε όλη την Ευρώπη και ότι θα μου δώσει εμένα την αποκλειστικότητα στην Ελλάδα.
Η κόλαση αμέσως χάθηκε από μπροστά μου και άνοιξαν και πάλι οι πύλες του παραδείσου.
Ωστόσο είχα πολύ θυμό ακόμη μέσα μου και ήθελα να δω τον συναθλητή μου Διονύση Βολικόνα του ζητήσω διευκρινίσεις, αλλά δεν με άφησε ούτε ο Ηλίας , ούτε ο κ. Ρόμπυ , ούτε ο Νίκος. Μου είπαν εσύ το πρόγραμμά σου και μου έφεραν σε μία ώρα, ότι τους ζήτησα από φαγητά.
Το μόνο που τους είπα ήταν: τώρα θα δει ο Ανδρέας την αξία μου, αν εγώ βγω έστω και τρίτος, ο (δικός του) αθλητής, εννοούσα τον Διονύση, δεν θα μπει ούτε στην τριάδα.
Και όπως έγινε, ούτε εξάδα, για να του φύγει και αυτουνού η αμφισβήτηση , γιατί ΄όταν πήρε την Τρίτη θέση στο Οδύσσεια, έμεινε με το κύπελλο στο χέρι σαν άγαλμα, μόνο που αυτός δεν έφυγε όπως έφυγε ο τέταρτος!… νόμιζε ότι θα έβγαινε όχι δεύτερος, αλλά πρώτος, τέτοια ιδέα είχε και αυτός για τον εαυτό του.

Ο Διονύσης Βολικός στη μέση 3ος στο Οδύσσεια, με την απογοήτευση και την δυσαρέσκεια ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του

2ος από δεξιά ο Σπύρος Μπουρνάζος και 4ος ο Διονύσης Bολικός με τους αντιπάλους της κατηγορίας σε στάση relax

Έτσι έμεινε πίσω να κοιτάζει εμένα που με φώναζαν οι κριτές σε όλες τις συγκρίσεις με τους καλύτερους της κάθε χώρας. Το αποτέλεσμα; Μόνο μία δεύτερη θέση από όλους τους κριτές, που και αυτή σβήστηκε ,γιατί πάντα σβήνουν την μεγαλύτερη και την μικρότερη βαθμολογία, για να μην υπάρχει από τον κάθε κριτή της χώρας, όπως και γίνεται, μεροληψία για τον δικό τους αθλητή.
Τα του αγώνα τα περιγράφει ο Ηλίας με ακρίβεια και λογοτεχνικό τρόπο όπως συνέβησαν. Γιατί αυτός ήταν θεατής και φωτογράφος και εμψυχωτής, μαζί με τον Καρανικόλα.

O Σπύρος Μπουρνάζος στην μάχη των συγκρίσεων

Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε συγκρίσεις και από πίσω διακρίνεται ο Διονύσης Βολικός να τον παρακολουθεί

Ο Σπύρος Μπουρνάζος στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο ΜΡ Ευρώπη όπου και συνέτριψε παμψηφεί όλους τους αντίπαλούς του

Αυτά τα παρασκήνια δεν τα ξέρει κανείς και ούτε ποτέ μου τα είπα σε συνεντεύξεις στην τηλεόραση, ούτε στον τύπο, ούτε σε ανάλογα αθλητικά περιοδικά. Αισθανόμουν ντροπή να πω ότι ενδιαφέρθηκαν οι Γερμανοί και αναγνώρισαν την αξία μου και (οι πατριώτες) μου έσκαβαν τον λάκκο!…..

Ο Σπύρος Μπουρνάζος παρακάλεσε τους Γερμανούς να στηθεί πίσω από την Ελληνική αποστολή για θέμα αξιοπρέπειας και τιμής, όπως και σεβάστηκαν την επιθυμία μου.

Προτίμησα την σιωπή κοντά στα 40 χρόνια(τα εν οίκω μη εν δήμω) που λέει και η λαϊκή παροιμία.
Είμαστε που είμαστε ξεφτιλισμένοι, ας μην το δείχνουμε και στους άλλους. Μπορεί κάποια στιγμή να επανέλθουμε στο Ελληνικό ιδεώδες και αθλητικό πνεύμα που μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας, ποτέ δεν είναι αργά.
Και είναι η πρώτη φορά που τα εξομολογούμαι και τα υπογράφω στο χαρτί, έτσι για την ιστορία, προς γνώση και συμμόρφωση.
Τώρα όσο για τον κ. Ανδρέα που απεβίωσε, ειλικρινά λυπήθηκα, και επειδή ο νεκρός δεδικαίωται και σέβομαι την μνήμη του, αλλά όσο ζούσε έχασε τον σεβασμό μου και το κύρος του, όπως ο διοικητής στα Γιαννιτσά, δεν λέω τίποτα περισσότερο γιατί είναι εκλιπών.
Ο Θεός να τον συγχωρέσει, πάντως εγώ τότε αυτό δεν του το συγχώρεσα ποτέ όσο ζούσε. Tώρα αν ζούσε, θα είχαμε άλλη σχέση, γιατί άλλαξα εγώ στάση και τρόπο ζωής και μέσα από την πνευματική μου αναζήτηση, όπως είχα μετά με τον μόνιμό του συνεργάτη τον κ. Νίκο Βουτσινό και τον αδελφό του Νίκο Ζαπατίνα που μετά τον θάνατό του ανέλαβε αυτός τα ηνία της ομοσπονδίας και της αθλητικής επιχείρησης και του περιοδικού.
Ο Νίκος είναι μεγάλος σκηνοθέτης, πολύ καλό παιδί, ηπίων τόνων και πάνω απ’ όλα ευγενής και αθόρυβος. Ουδέποτε είχα μαζί του κόντρες ή προστριβές, σε όποια διοργάνωση βρισκόμασταν πάντα με καλοδεχόταν με το χαμόγελο. Να ζήσει και να θυμάται την μνήμη του αδελφού του, γιατί πέρα από τις αδικαιολόγητες κόντρες, ο Ανδρέας ήταν και παραμένει ο πρώτος που έβγαλε το Ελληνικό Β.Β, από την αφάνεια.
Αιωνία του η μνήμη και ο θεός να αναπαύσει την ψυχή του.
Ουδείς αναμάρτητος, γι΄αυτό είπα πιο πάνω ότι ο νεκρός δικαίωται και όπως λέει και η νεκρώσιμος ακολουθία: ούκ έστι άνθρωπος ως ζήσεται και ουχ αμαρτήσει, συ γαρ μόνος εκτός αμαρτίας υπάρχεις, η δικαιοσύνη σου δικαιοσύνη εις τον αιώνα και ο νόμος σου αλήθεια. Από την στιγμή που ο άνθρωπος αναχωρεί από τον μάταιο τούτο κόσμο, άλλος κρατάει λογαριασμό και αλλουνού η κρίση δίκαια εστί. Εμείς μέσα στην άγνοια της αστείρευτης ωκεάνειας αλήθειας, θα πρέπει μόνο όσο ζούμε στην παλαίστρα γη, να μπορούμε να παραδειγματιζόμαστε με τα καθόλου τυχαία γεγονότα που μας συμβαίνουν. Γιατί όλα είναι σκαλοπάτια για το μεγάλωμα της κατανόησης και καθρέφτες να βλέπουμε τον εαυτό μας, και να μην βιαζόμαστε να κρίνουμε και να βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα, γιατί άλλοι χρεώνονται και άλλοι ξεχρεώνονται. Αν έχουμε υπομονή, επιμονή , πίστη και καρτερία και δεν αντιδράσουμε όσο δίκιο και λογικό και αν μας φαίνεται ότι έχουμε, γιατί αυτό που διαδραματίζεται είναι μόνο η αφορμή, η αιτία είναι μέσα μας και αν προσπεράσουμε την αιτία και μείνουμε στις αφορμές και στην εκτόνωση, γράφουμε πεπρωμένο και χρεωνόμαστε ακόμη περισσότερο και εδώ ήρθαμε να ξεχρεώσουμε αμαρτίες όσο το δυνατόν περισσότερες και όχι να φύγουμε με περισσότερο βάρος στην ψυχή μας.
Δεν λέω να μην υπερασπίσουμε τον εαυτό μας σε έκτακτες στιγμές και καταστάσεις κινδύνου της σωματικής μας ακεραιότητας, ούτε να μην υπερασπιζόμαστε την αλήθεια, αυτά είναι στο εδώ και τώρα και πρέπει να δράσουμε και όχι να δούμε τι μας συμφέρει και τι μας ωφελεί μετά και να αντιδράσουμε κατόπιν εορτής που λέμε.
Γιατί μετά μπαίνει στη μέση η εκλογίκευση ή ο παραλογισμός μέσα από το νου που ποτέ δεν είναι στο εδώ και τώρα αλλά, πότε σκαλίζει το παρελθόν, που είναι περασμένο αλλά όχι ξεχασμένο από τον εγωισμό του νου και πότε σε πετάει στο μέλλον πάλι ο ίδιος και μπαίνει πάλι το εγώ της εκδίκησης , που μέσα του κρύβει καταπιεσμένο θυμό, μίσος και η κατάληξη είναι η καταστροφή και όχι η επανόρθωση.
Πάντως εγώ το έργο το συνειδητοποίησα και το κατανόησα και όπως μικρός έλεγα στον πατέρα μου, δεν θα το ξανακάνω ποτέ μου για να μην με τιμωρήσει, το ίδιο λέω και τώρα στον αόρατο πατέρα μας, ποτέ μου, ποτέ μου, ποτέ μου, γιατί από τον σαρκικό μου πατέρα μπορεί να γλίτωνα και να μην έπεφταν στην αντίληψή του σκανταλιές και παραπτώματα, στον αόρατο πατέρα δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς, γιατί είναι τόσο τελειοποιημένος ο μηχανισμός και το ραντάρ της ανταποδοτικής δικαιοσύνης που πιάνει όχι μόνο πράξεις αλλά και σκέψεις.
Και πιστέψτε με αργεί αλλά δεν λησμονεί, όχι για τιμωρία αλλά για σύνεση και αποκατάσταση της τάξης και τις δικαιοσύνης, γιατί δεν μας διόρισε κανένας ούτε εκπρόσωπό του ούτε αντικαταστάτη του.
Αυθαιρετούμε από το εγώ μας είτε μας φέρονται δίκαια είτε άδικα.
Είπαμε, άλλος κρατάει λογαριασμό και εδώ δεν χωράνε δικαιολογίες ή εκλιπαρίσματα και εκλογικεύσεις.
Ο θεός συγχωρεί όταν υπάρχει μετάνοια από καρδιάς και όχι από τον πονηρό νου. Αλλά η μετάνοια θα συνοδεύεται από πράξη και όχι λόγια, και όπως το έσπειρες θα πρέπει να το θερίσεις και θα πεις και ευχαριστώ για την άπειρη συμπόνια του Θεού. Γιατί δύο πράγματα είναι άπειρα, η βλακεία του ανθρώπου και η συμπόνοια του Θεού.!!!!
Αν εγώ π.χ. είχα υπομονή και δεν σβούριζα τον σάκκο με τα φαγητά, δεν θα μάζευα οργή, θυμό και εκδίκηση για μετά και ας επετεύχθη ο στόχος και ο σκοπός μου, από άλλες δυνάμεις.
Ποιός είμαι εγώ που ήθελα να συνετίσω τον κ. Ανδρέα, τον κ. Θύμιο, τον κ. Τσαλδάρη; Όλα αυτά θα μπορούσα να τα τακτοποιήσω χωρίς θυμό και αγανάκτηση, που αυτή μου την ενέργεια την εισέπραξαν οι θύτες από εμένα το (θύμα) και από θύμα έγινα εγώ θύτης και αυτοί τα θύματα.
Έτσι διαιωνίζεται η βλακεία και η άγνοια. Δεν βγάζω την ουρά μου απ έξω, απλά άργησα αλλά είδα και δεν θα ξαναεπιστρέψω στην συνήθεια, να παρασυρθώ δηλαδή από τα γεγονότα και την αντίδραση. Αρκετά ξεπλήρωσα και πλήρωσα και μάλιστα της μετρητοίς την επόμενη χρονιά που πήγα στο Las Vegas πλήρως προετοιμασμένος, με περισσότερα κιλά, γράμμωση και άνεση, χωρίς να με ενοχλήσει απολύτως κανείς, απεναντίας όλα φαινόταν υπέρ μου και στο τέλος έφυγα απογοητευμένος.
Γιατί είχα πριν γοητευθεί με τα σερί των επιτυχιών μου!
Όλα αυτά και πάλι προς γνώση και συμμόρφωση για όλους μας.

Ο Σπύρος Μπουρνάζος την άλλη μέρα μετά την μεγάλη επιτυχία

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τις 2 Ιταλίδες πρωταθλήτριες. Στη μεσαία κατηγορία η 1η, στην ψιλή η 2η. Φωτογράφιση για τα περιοδικά και τον τύπο

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με την Γερμανίδα πρωταθλήτρια στην χαμηλή κατηγορία


Συνεχίζεται...

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 9ο-A)


ΚΑΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΤΙ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΑΤΕ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΑΣ ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. ΠΟΤΕ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΤΕ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ;


ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΝΩΡΙΣ, ΒΕΒΑΙΑ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΙΟ ΤΑΠΕΙΝΟ ΠΡΟΦΙΛ, ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΜΠΟΥΡΝΑΖΟ, ΟΛΟΙ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΣΤΟ FACEBOOK ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΜΠΟΥΡΝΑΖΟΥ, ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΟΛΛΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ, ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΓΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΑΘΛΗΤΕΣ, ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΤΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ;


Σπύρος Μπουρνάζος


Από μικρό παιδί μου άρεσαν οι Λαϊκές παροιμίες, που έλεγαν οι απλοί και αγράμματοι άνθρωποι και μετά στο σχολείο τα σοφά, ρητά ή γνωμικά των αρχαίων ημών προγόνων μας και όπως όλοι τα λέμε, αλλά δεν τα εννοούμε ή καλύτερα δεν τα κατανοούμε ή δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτά δεν είναι μόνο για τους άλλους, αλλά αν εμβαθύνουμε, είναι συγχρόνως και για μας τους ίδιους που τα λέμε ασυνείδητα όταν βλέπουμε στους άλλους κάτι στραβό πάνω τους, π.χ. λαϊκά “τι κάνεις Γιάννο μου, κουκιά σπέρνω,” ενώ εμείς δεν σπέρνουμε βλακείες, μόνο σοφίες ξεστομίζουμε και θερίζουμε!… κάτι περίπου στα Αρχαία “Γνώθι σαυτόν” δηλαδή αυτός δεν έχει το γνώθι, δεν ξέρει τι λέει και τι του γίνεται “ ενώ όλοι εμείς γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας.


Τώρα ποιος τον έψαξε και ποιος τον βρήκε και που τον βρήκε ένας θεός ξέρει, για να μην πω ο διάολος. Αφού τον έψαχνε κάπου θα τον ξετρύπωσε, ας μας το πει και σε μας σε ποιά σελίδα ή σε ποιά παράγραφο τον ανακάλυψε να μην ψάχνουμε ξεφυλλίζοντας τόσα βιβλία και χάνουμε άδικα τον χρόνο μας ή ρωτώντας ένα σωρό ειδήμονες από εδώ και από εκεί και μας εκμεταλλεύονται πουλώντας αυτό που δεν γνωρίζουν κι οι ίδιοι, γιατί αυτό άμα το βρεις (στην ουσία σε βρίσκει, όταν καθαρίσεις και ξεβρωμίσεις την ψυχή σου από τα πάθη) δεν το πουλάς, το μοιράζεσαι ανιδιοτελώς γιατί ακόμη κι αν το βρεις και το πουλήσεις για υλικά αγαθά αμέσως αυτό εξαφανίζεται, έχει αλλεργία με την εκμετάλλευση και το εμπόριο. Δεν αντέχει το καθαρό την βρωμιά, η αλήθεια το ψέμα, γιατί ο εαυτός είναι αλήθεια και αυτοί που τον κάνουν εμπόρευμα, πραμάτεια, είναι ψεύτικοι και απατεώνες και ποιους νομίζετε ότι προσελκύουν ; Αυτούς που ψάχνουν με την καρδιά τους ή με το μυαλό τους το πονηρό; Μάλλον τους δεύτερους “ όμοιος όμοιω αεί πελάζει”


Στην ουσία ψάχνουν για να μην βρουν γιατί λένε ότι η αλήθεια πονάει. Εγώ τους λέω ότι το ψέμα πονάει να ξεκολλήσει από μέσα τους και γι’αυτό απεχθάνονται την αλήθεια και τους αληθινούς γιατί τους καθρεφτίζουν την βρωμιά τους. Ξέρετε που φέρνουν γύρω οι μύγες και τι τρώνε; στα ψοφίμια και στις ακαθαρσίες και οι μέλισσες στα λουλούδια το νέκταρ. Έτσι λοιπόν δείξε μου με ποιόν κάνεις παρέα να σου πω ποιος είσαι.!


Αυτά λοιπόν τα αρχαία ρητά και τις ρήσεις επειδή βαριόμουνα να τα γράφω, τα έκοβα με ένα ψαλίδι και σε ένα μπλοκ ζωγραφικής τα κολλούσα και τα είχα σαν οδηγό ( στη στραβομάρα μου) που νόμιζα ότι τα εννοούσα και ότι εγώ τα εκπροσωπώ και τα αντιπροσωπεύω στο ακέραιο.







Ώσπου το 1986 που πήγα στην Αμερική εκπροσωπώντας τα Ελληνικά χρώματα στο Las Vegas για το Mr.Υφήλιος, συνειδητοποίησα την άγνοια (τόσο την δική μου όσο και των αλλων) πάνω σε αυτά που λέμε αλλά συγχρόνως οι ίδιοι δεν τα εφαρμόζουμε!!!


Είναι ωραία ικανοποίηση για το εγώ μας, να λέμε σαν παπαγάλοι, αρχαίες ρήσεις και σοφίες απευθυνόμενοι στους άλλους μέσα από την κρίση μας συμβουλεύοντάς τους, αλλά ωραιότερο θα ήταν να τα συνειδητοποιούσαμε και να τα κατανοούσαμε οι ίδιοι κάνοντάς τα πρώτα πράξη εμείς και όχι να περιμένουμε από τους άλλους να εφαρμόσουν αυτά που εμείς δεν μπορούμε και έχουμε απαίτηση από τους άλλους.


Έτσι λοιπόν μετά από την επιτυχία του 1985 στο Mr. Ευρώπη, έκανα σχεδόν, ένα ολόκληρο χρόνο, σοβαρή προετοιμασία για το Mr. Υφήλιος και ξεκίνησα για το τρίτο υπερατλαντικό ταξίδι μου στην Αμερική, αφού η Visa ήταν επ αορίστων πολλαπλών εισόδων.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος κατά την διάρκεια της προετοιμασίας 1 μήνα πριν τους αγώνες



Αυτή την φορά αφού είχα κερδίσει το Mr. Ευρώπη, δεν χρειαζόμουν την έγκριση από τον κ. Ζαπατίνα, έτσι πήρα μαζί μου τον φίλο μου και καταξιωμένο δημοσιογράφο της ΕΡΤ1 Αθανασόπουλο Χρήστο (που εκφωνούσε τότε τους παγκόσμιους αγώνες στίβου και λάτρης του Β.Β.) που γυμναζόμασταν μαζί στο γυμναστήριο μου, σαν συνοδό και βοηθό μου.








Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον φίλο του Χρήστο Αθανασόπουλο


Βλέποντας την προσπάθειά μου και ξέροντας όλα αυτά που σας είχα αποκαλύψει στην προηγούμενη εξομολόγησή μου, προσφέρθηκε αφού δεν ήξερα καλά αγγλικά, να με συνοδέψει και να δει και αυτός από κοντά, για πρώτη φορά, παγκόσμιους αγώνες τέτοιου επιπέδου και μάλιστα στο Las Vegas εκεί που γίνονται όλες οι μεγάλες εκδηλώσεις του κόσμου.


Πρώτη στάση Νέα Υόρκη. Εκεί μας περίμενε ο παιδικός μου φίλος Βασίλης Μάντζος (που ήταν παντρεμένος , με μία κορούλα την Stacy – Σταθούλα στο όνομα τις μάνας του – και με Αμερικάνικη πλέον υπηκοότητα) μαζί με τον άλλο παιδικό μου φίλο τον Τάσο Ντέτσικα που πρωτογνώρισα όταν είχα μετακομίσει στο Κουκάκι στο υπόγειο του Φιλοπάππου.


Ο πατέρας του Τάσου ήταν κοντοπατριώτης από τα Γιάννενα και είχαν αρτοποιείο κοντά στην πλατεία όπου ο Τάσος δούλευε από μικρός και μας προμήθευε τον ΄΄άρτον υμών των επιούσιων΄΄και μετά γυμναστική παρέα, ώσπου έφυγε για Γαλλία να σπουδάσει δημοσιογραφία και από εκεί και αυτός την κοπάνισε για Αμερική όπως και ο Βασίλης.


Δύο λοιπόν παιδικοί φίλοι (αυτοεξόριστοι) και εγώ ο τρίτος σαν επισκέπτης ξανασυναντιόμασταν και οι τρεις μαζί μετά από 13 χρόνια.


Ο Χρήστος τα έχασε από την φιλοξενία των παιδικών μου φίλων και τις γνωριμίες που είχαν στην Ελληνική παροικία, που αριθμούσε τότε στην Νέα Υόρκη 150.000 και οι περισσότεροι στην Astoria ευκατάστατοι με Ελληνικά μαγαζιά όλων των ειδών (μία Αθήνα σε μικρογραφία).




Ο Βασίλης με τον Χρήστο και την Έλενα, Ελληνοαμερικανίδα, φίλη του Σπύρου Μπουρνάζου και θαυμάστρια





Η Έλενα, ο Σπύρος και ο Βασίλης με την φίλη τους Nicole





Ο Σπύρος με τον Βασίλη, διασκεδάζουν την παρέα τους αλά Ελληνικά


Ο Τάσος που είχε γνωριμίες δημοσιογραφικές, με πήγε εμένα και τον Χρήστο, σαν δημοσιογράφο της ΕΡΤ1, στα γραφεία της μεγαλύτερης εφημερίδας στην Αμερική για τους Έλληνες, τον ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ και μου έκαναν μία ολοσέλιδη αφιέρωση.


Ο δε Βασίλης το απόγευμα με πήγε στο μεγαλύτερο γυμναστήριο της Astoria μαζί με τον Τάσο να θυμηθούμε τα παλιά από το Κουκάκι, που κάναμε γυμναστική με τα τσιμεντένια βάρη όταν ήμασταν έφηβοι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, άφραγκοι αλλά γεμάτοι όνειρα και ελπίδες.




Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τους παιδικούς του φίλους Βασίλη και Τάσο. Προπόνηση μαζί μετά από13 χρόνια


Και με ποιους δεν με γνώρισε εκεί μέσα τις δύο ημέρες που κάναμε προπόνηση! Από τα αφεντικά του γυμναστηρίου που ήταν Έλληνες πατριώτες και συνιδιοκτήτες με Ιταλούς ( που η χαρά και η περηφάνια τους ήταν πέρα από κάθε περιγραφή που θα εκπροσωπούσα την Ελλάδα στο Mr. Υφήλιος) μέχρι Ελληνόπουλα θηρία Powerlifting, που ήταν Bodyguard στα νυχτερινά μαγαζιά των Ελλήνων, προστατεύοντάς τα από άλλες φάρες εκβιαστών.


.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τους παιδικούς του φίλους Βασίλη και Τάσο. Προπόνηση μαζί μετά από13 χρόνια



Τέτοιο δέσιμο και τέτοια αλληλοϋποστήριξη των πατριωτών μεταξύ τους μόνο σε κατάσταση πολέμου μπορείς να δεις και εκεί η κατάσταση επιβίωσης με άλλες εθνικότητες είναι σχεδόν εμπόλεμη και οι πατριώτες πάντα ετοιμοπόλεμοι και μονοιασμένοι . Εμείς εδώ στην πατρίδα έχουμε την πολυτέλεια να φαγωνόμαστε μόνοι μας αφού δεν απειλούμαστε εσωτερικά από κανέναν . Τι, έτσι θα περάσει η μέρα όμορφα και ειρηνικά? Τι θα μείνει ο διάολος χωρίς δουλειά? Αλίμονο! Πως θα περάσει η ώρα, η μέρα, η βδομάδα, οι μήνες, ο χρόνος ? Ζωντανοί άνθρωποι είμαστε. Τι Αμερικανάκια είμαστε εμείς?


Μετά από 2 ημέρες που μου φάνηκαν 2 μήνες από την φιλοξενία, τον ενθουσιασμό και την υπερηφάνεια όλων των πατριωτών πετάξαμε για Los Angeles και την άλλη μέρα θα πηγαίναμε σ ένα παραθαλάσσιο προάστιο το Newport Beach όπου με περίμενε ο Μr. America, φίλος και συναθλητής Al Disiena(Ιταλικής καταγωγής) που είχαμε γνωριστεί το 1984 στη Ρώμη στο MrΥφήλιος όπου θα με φιλοξενούσε για 2 εβδομάδες, θα κάναμε μαζί προπόνηση στο υπερπολυτελέστατο γυμναστήριό του και μετά οδικώς θα με συνόδευε στο Las Vegas σαν Manager μου.





Ο φίλος του Σπύρου Μπουρνάζου Μr Αμέρικα Al Disiena


Στο Los Angeles, ένας άλλος φίλος και θαυμαστής μου από την Ελλάδα, που σπούδαζε εκεί σ ένα μεγάλο πανεπιστήμιο στο (California Institute of Technology) με Ελληνική υποτροφία ο Λάμπρος Καταφυγιώτης (που τώρα είναι καθηγητής πανεπιστημίου στο HongKong) μας περίμενε στο αεροδρόμιο και μας πρότεινε να πάμε στο πανεπιστήμιό του να ξεκουραστούμε , μας σύστησε στους συμφοιτητές του και γυμναστήκαμε στο γυμναστήριο του πανεπιστημίου που τέτοιο δεν είχαμε ούτε στα ιδιωτικά στην Ελλάδα τότε.


Υποτίθεται ότι το απόγευμα θα μας πήγαινε οδικώς στο Newport beach. Ο ενθουσιασμός τόσο ο δικός μας και πολύ περισσότερο των συμφοιτητών του δεν μας επέτρεψαν να φύγουμε , έτσι έμελλε να φιλοξενηθώ εκεί άλλη 1 ημέρα.


Το απόγευμα μετά την προπόνηση και το σεμινάριο που έκανα στους συμφοιτητές του Λάμπρου, πάνω στην διατροφή και την γυμναστική, του είπα πως θέλω να ξεκουραστώ γιατί ήμουν και ταλαιπωρημένος από την αυστηρή δίαιτα και την διατροφή, που έκανα για την προετοιμασία μου για τους αγώνες, που αισθανόμουν σχεδόν εξάντληση, του ζήτησα αν έχει κάποιο βιβλίο στα ελληνικά για να διαβάσω και να χαλαρώσω, το μόνο που είχε, ήταν του Πλάτωνα και ένα του Χρήστου Ζαλοκώστα, το «Σωκράτης ο προφήτης της αρχαιότητας»





“ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ”
Βέβαια τώρα που κατανόησα την διαφορά της σοφίας από τις προφητείες, ο τίτλος είναι εντελώς λάθος, η αλήθεια δεν είναι προφητεία, είναι αιώνια και αυτά που τους έλεγε ο Σωκράτης, ήταν αλήθειες και γι’αυτό τον Σωκράτη μπορεί να τον δηλητηρίασαν πριν 2380 χρόνια, αλλά παραμένει ζωντανός στην συνείδησή μας ακόμη και σήμερα και στους αιώνες των αιώνων.


Εγώ που είχα απέχθεια στο διάβασμα και το γράψιμο (τα μόνα που με απορροφούσαν από μικρό ήταν τα εικονογραφημένα κλασικά περιοδικά ο Ταρζάν, ο Μπλέκ, ο Ζαγκόρ, ο Μικρός Καουμπόυ και ο Μικρός Ηρωας , ότι είχε εικόνες και δράση) βιβλίο με σκέτα γράμματα ούτε που το άνοιγα, πόσο μάλλον από περιέργεια να διαβάσω τι έλεγε. Έτσι, αναγκάστηκα μη έχοντας κάτι άλλο, κι άρχισα το διάβασμα για να περάσει η ώρα να χαλαρώσω και να ξεχάσω την πείνα μου από την δίαιτα .




Ο Σπύρος Μπουρνάζος μελετώντας το 1ο του φιλοσοφικό βιβλίο στο δωμάτιο του Λάμπρου


Δεν θυμάμαι να χαλάρωσα, θυμάμαι ότι έλειπα, κάπου χάθηκα μέσα σε αυτό το βύθισμα, γιατί απ΄ αυτά που διάβαζα, κάτι μέσα μου πολύ βαθιά ταρακουνήθηκε και χτυπήθηκε, ξυπνώντας με από έναν λήθαργο που μέχρι τότε με κρατούσε μόνο το έξω, η εικόνα, το φαίνεστε, η δόξα, η επιτυχία και η οικονομική αποκατάσταση (όχι ότι μετά το διάβασμα μου έφυγαν όλα αυτά) απλά για λίγο ήμουν σε μία έκσταση και αγαλλίαση που η λέξη χαλάρωση είναι πολύ φτωχή μπροστά σε αυτό που βίωσα. Θυμάμαι που κοιτούσα το ταβάνι του ξενώνα που με φιλοξενούσε ο Λάμπρος και όταν μπήκε μέσα μετά από πολλές ώρες γιατί ανησύχησε και αυτός και ο Χρήστος (που δεν σηκώθηκα ούτε για φαγητό στην λέσχη του πανεπιστημίου) που δεν ξεσταύρωσα ούτε τα χέρια μου έτσι οριζοντιωμένος που ήμουν στο κρεβάτι , απλά έκλεισα τα μάτια μου κι απολάμβανα αυτή την πρωτόγνωρη γαλήνη και ηρεμία που δεν κράτησε για πολύ, γιατί την άλλη μέρα με περίμενε η εξωτερική οδύσσεια κ ο στόχος της επιτυχίας.!


Πάντως ο σπόρος της εσωτερικής Οδύσσειας μετέπειτα, φύτρωσε για τα καλά μέσα μου. Ο Λάμπρος μου χάρισε το βιβλίο που το έχω ακόμη για ανάμνηση.


Την άλλη ημέρα μας πήγε οδικώς στο Newport beach όπου μας περίμενε ο φίλος και συναθλητής μου Al Disiena μαζί με όλο το team του γυμναστηρίου όπου μας καλοδέχτηκαν και υποδέχτηκαν σαν να είχαμε κερδίσει το Mr. Υφήλιος .


Τέτοιος ο ενθουσιασμός και η φιλοξενία τους!





Σπύρος Μπουρνάζος με το team του Al Desiena











Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον φίλο του Al Desiena






Ο Σπύρος Μπουρνάζος έξω από το Gym με τον φίλο του Al Desiena και την φίλη του Alina


Εκεί για δύο εβδομάδες το πρόγραμμα περιλάμβανε γυμναστική μαζί με τον Al, πρωί βαριά εξοντωτική προπόνηση σε μεγάλες μυικές ομάδες και το απόγευμα δευτερεύοντες ασκήσεις και στο τέλος ποδήλατο ή τρέξιμο στην παραλία.





O Σπύρος Μπουρνάζος σε αππογευματινή αερόβια προπόνηση


Εδώ η πειθαρχεία ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο από αυτά που ήξερα και εφάρμοζα τόσα χρόνια στην Ελλάδα π.χ. εγώ ποτέ δεν έκανα στατικό ποδήλατο ή τρέξιμο, τα θεωρούσα περιττά για κάψιμο λίπους αφού έκανα αυστηρή δίαιτα




Ο Σπύρος Μπουρνάζος προπονείται με στατικό ποδήλατο





Τέλος πάντων, ακολουθούσα το Αμερικάνικο πρόγραμμα και ήμουν σε μία τρομερή φόρμα σωματικά, με περισσότερα μυικά κιλά, με άριστη ψυχολογία και υπεραισιοδοξία.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Al Desiena, σε ένταση κατά την διάρκεια της προπόνησης






Προσέξτε την αθλητική φανέλα του Al Desiena που γράφει BOURNAZOS



Ξεκινήσαμε οδικώς εγώ, ο Al και ο Χρήστος, διασχίζοντας την έρημο της Νεβάδα και φτάσαμε στο Las Vegas όπου μας υποδέχτηκαν οι εκεί διοργανωτές με όλες τις τιμές.





Εγώ πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο για ξεκούραση και ο Al με τον Χρήστο έμειναν μαζί με τους αρμόδιους τις διοργάνωσης για διευκρινήσεις περί του αγώνος.


Δεν θα ξεχάσω την χαρά και τον ενθουσιασμό του Χρήστου όταν ήρθε στο δωμάτιο να μου ανακοινώσει ότι οι Αμερικάνοι τον τσεκάρισαν και του πρότειναν να είναι επιτροπή σε μία τέτοια μεγάλη παγκόσμια εκδήλωση!.


Μου είπε: μεγάλε αύριο θα είσαι πρώτος και ο Al έσκασε στα γέλια (μάλλον κάτι παραπάνω ήξερε από εμάς). Εγώ χάρηκα γιατί θα είχα κάποιον στην επιτροπή έστω να με προτείνει για συγκρίσεις. Τα υπόλοιπα νόμιζα ότι ήταν όλα υπό τον έλεγχό μου, αλλά ΄΄άλλα μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δε θεός κελεύει΄΄και όπως σας είπα και στην προηγούμενη ερώτηση στο τέλος, ότι την επόμενη χρονιά που πήγα στο Las Vegas πλήρης προετοιμασμένος με περισσότερα μυικά κιλά, γράμμωση και άνεση χωρίς να με ενοχλήσει απολύτως κανείς, απεναντίας όλα φαινόταν υπέρ μου και στο τέλος έφυγα απογοητευμένος!









Ο Σπύρος Μπουρνάζος μια ημέρα πριν τον αγώνα
Αλλά συγχρόνως και κάπως ξαλαφρωμένος γιατί κάτι μέσα μου χαλάρωσε από την ένταση, το άγχος και την αγωνία των αγώνων, αλλά δεν ήξερα να το εξηγήσω τότε, τώρα όμως ξέρω, ήταν από αυτή την ηρεμία, την γαλήνη και πρωτόγνωρη έκσταση και αγαλλίαση που αισθάνθηκα όταν χάθηκε ο νους μου μέσα σε αυτό το βύθισμα από αυτά που μελετούσα εκείνο το βράδυ στην φοιτητική λέσχη του φίλου μου του Λάμπρου.


Εκεί που όλοι υπολόγιζαν πως είμαι μέσα στην τριάδα και μετά από το 1979 που οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη ήρθε, και η μεγάλη δοκιμασία εκτός τριάδας, θυμάμαι τα λόγια του Χρήστου (που ήταν στην κριτική επιτροπή)


” Μεγάλε ….παίξαμε με σημαδεμένη τράπουλα”,


τα συμφέροντα μεγάλα, από πίσω κρύβονται εταιρείες που προωθούν δικούς τους αθλητές που τους διαφημίζουν τα προϊόντα τους, πρέπει να βρούμε χορηγούς αλλιώς θα πρέπει η διαφορά να είναι μεγάλη για να μην μπορούν να μας αδικήσουν ”(γιατί σε παγκόσμιο επίπεδο η διαφορά του πρώτου μέχρι και του έκτου είναι στις λεπτομέρειες και το Β.Β. δεν είναι άθλημα όπως π.χ. η άρση βαρών σήκωσες μισό κιλό παραπάνω και δεν μπορεί κανείς να σε αδικήσει, ας είναι κριτής και ο πατέρας σου) Εδώ το άθλημα αυτό όπως και πολλά άλλα, βασίζεται και στην υποκειμενική κρίση της επιτροπής και πρέπει να είσαι Κομανέτσι για να μην μπορούν να βρουν πάτημα.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος στο ελεύθερο ποζάρισμα





Το επίπεδο των αγώνων, πολύ υψηλό. Οι πρώτες θέσεις παίζονταν στις λεπτομέρειες.
Μου είπαν αν του χρόνου πάρεις άλλα 10 κιλά μυϊκά είσαι πρώτος.


Φυσικά, οι προτάσεις να μείνω Αμερική αμέτρητες, αφού πληρούσα όλο το πακέτο, ύψος, συμμετρία και αρμονία γι’ αυτό το άθλημα και στην πιο ώριμη ηλικία 28 χρονών, και όπως ήταν αναμενόμενο, πάνω στον ενθουσιασμό μου δεν απέρριψα καμία πρόταση, απλά τους είπα πως έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα, γιατί ήδη είχα ανοίξει τρία γυμναστήρια (και από οικονομικής άποψης ήμουν ήδη ανεξάρτητος) και θα ξαναγυρίσω.


Έμελλε να μην ξαναπάω σαν αθλητής αγωνιστικός αλλά σαν επισκέπτης, σαν τουρίστας που βλέπει και απολαμβάνει χωρίς άγχος, αγωνίες και στόχους.


Και μια που ήμουν σε αυτή την καλή ψυχολογική κατάσταση, παρόλη την αποτυχία των αγώνων δεν πετάξαμε για Νέα Υόρκη, αλλά για Σικάγο, να πάω να δω όπως έκανα κάθε φορά που πήγαινα Αμερική, τους οικογενειακούς μου πλέον ανθρώπους και φίλους που είχα γνωρίσει από το 1982 στο Τολό του Ναυπλίου, την οικογένεια Γεωργίου και Ντίνας Κουδούνη, δεύτερης γενιάς Ελληνοαμερικάνοι και τα παιδιά τους τρίτης γενιάς, Στέλλα και Γιάννης ,που ήταν πιο Έλληνες από τους Έλληνες, ευκατάστατοι μένοντας σε ένα από τα ακριβά προάστια του Σικάγο, στο Illinois και μιλούσαν τα Ελληνικά τέλεια.






Ο Σπύρος Μπουρνάζος το 1982, στο Τολό του Ναυπλίου, με τους Ελληνοαμερικάνους φίλους του


Κάθε περιγραφή περί οικογένειας με ήθη και έθιμα, πατριωτισμό, νοσταλγία και αγάπη για την πατρίδα Ελλάδα, δεν έχω συναντήσει τόσα χρόνια, που έχω γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο, με τους πανταχού Έλληνες .





Από την 1η επίσκεψη του Σπύρου στο Σικάγο(1983). Από αριστερά ο αείμνηστος Κος Γιώργος, ο Γιάννης και η Στέλλα, παίζοντας Ελληνικά τραγούδια. Βλέπουμε τον Σπύρο Μπουρνάζο να παρακολουθεί ενθουσιασμένος.
Στο Σικάγο έγινε η μεγάλη συνάντηση με τους φίλους Ολυμπιονίκες της Ελληνορωμαϊκής, τον Γιώργο Ποζίδη και τον αείμνηστο Παναγιώτη Ποικιλίδη ( που έφυγε πρόσφατα από καρδιακό επεισόδιο, γεμίζοντας πόνο και θλίψη την οικογένειά του, τον αδελφό του και συναθλητή Γιώργο και όλη την οικογένεια των παλαιστών και του αθλητισμού. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει).


Εκεί ο Γιάννης Κουδούνης που είχε μεγάλες διασυνδέσεις, μας πήγε στο μεγαλύτερο Ελληνικό κανάλι που είχε εμβέλεια σε όλη την Ελληνική επικράτεια της Αμερικής, όπου δώσαμε και οι τρεις συνέντευξη.





Ο Γιάννης Κουδούνης, ο Σπύρος Μπουρνάζος και η Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφο, Κέλλυ Γαρίδη, σε βιογραφική προετοιμασία γαι να προλογίσουν τον Σπύρο




Ο Σπύρος Μπουρνάζος κατά την διάρκεια της συνέντευξης
Η μεγαλύτερη έκπληξη των εκπλήξεων ήταν όταν είπα στον Γιάννη, ότι εδώ στο Σικάγο, μένει και ο μεγαλύτερος bodybuilder όλων των εποχών, ο μυθικός Sergio Oliva, τρεις φορές Mr.Ολύμπια, είχε νικήσει και τον Arnold Schwarzenegger, ξέρετε τι μου είπε;


Ότι ο Sergio, δούλευε στην εταιρεία του πατέρα μου, στον ελεύθερο χρόνο του (γιατί το κύριο επάγγελμά του ήταν αστυνομικός) και μου είπε, θέλεις να πάμε στο σπίτι του να τον γνωρίσεις;


Εγώ και ο Χρήστος ο Αθανασόπουλος μείναμε αγάλματα, δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας αυτό που ακούσαμε, ώσπου την άλλη μέρα και αφού προηγήθηκε τηλεφώνημα στο Sergio πήγαμε στο σπίτι του σαν επισκέπτες και οικογενειακοί φίλοι.









Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Γιάννη Κουδούνη, έξω από το σπίτι του Sergio, φωτογραφίζονται με το αυτοκίνητό του.



Απίστευτο και όμως αληθινό!


Στην αγκαλιά μου κρατάω το μικρούλη τότε γιο του και σήμερα Παγκόσμιο Πρωταθλητή στα χνάρια του πατέρα του(αυτές τις ωραίες αναμνήσεις και στιγμές έχουν οι φωτογραφίες που παγώνουν τον χρόνο και ζεσταίνουν την καρδιά και τα συναισθήματα όταν τις ξαναβλέπεις μετά από χρόνια).




Από αριστερά, ο Σπύρος κρατά στην αγκαλιά του τον Sergio Junior, στη μέση ο Sergio Oliva 3 φορές Μρ ολύμπια, στα δεξιά του ο Sergio Junior, παγκόσμιος για το 2017. Στα δεξιά διακρίνεται ο Σπύρος Μπουρνάζος στο αυτοκίνητο του Sergio


Στο Σικάγο, μείναμε στο υπερπολυτελές σπίτι της οικογένειας Κουδούνη, μία εβδομάδα και σχεδόν κάθε βράδυ με τους φίλους Ολυμπιονίκες και άλλους Έλληνες φίλους και θαυμαστές φιλοξενία όπως αρμόζει στην Ελληνική παράδοση. Μέχρι και σε μπουζούκια και ποντιακό κέντρο πήγαμε με φίλους Πόντιους των δύο φίλων παλαιστών Γιώργου Ποζίδη και Παναγιώτη Ποικιλίδη, Πόντιοι γαρ και αυτοί.


Αξέχαστες Ελληνικές στιγμές στο Σικάγο, θύμιζαν πιο Ελλάδα από Ελλάδα.





Η Ελληνική παρέα μετά από νυχτερινή έξοδο. 2ος από αριστερά ο ολυμπιονίκης Παναγιώτης Ποικιλίδης, ο Γιάννης Κουδούνης, ο Γιώργος Ποζίδης, ο Σπύρος Μπουρνάζος και τέλος δεξιά, ο Χρήστος Αθανασόπουλος


Ο Γιάννης Κουδούνης, παιδικός μου φίλος και θαυμαστής μου, σήμερα είναι από το 2010, ο νεότερος CEO στην Wall Street και επικεφαλής της Calamos Investments που διαχειρίζεται κεφάλαια 20 δις δολάρια, επίσης είναι επικεφαλής στο σχήμα ΕΧΙΝ για την διαπραγμάτευση και αγορά της Εθνικής ασφαλιστικής, όπου και ο στόχος επετεύχθη πριν ένα μήνα, με αντιπάλους τους μεγαλοεπενδυτές Κινέζους, που παραλίγο να την αγοράσουν αυτοί.





Αυτά μου τα εκμυστηρεύτηκε ο Γιάννης, την ώρα της διαπραγμάτευσης όταν με κάλεσε στο roof garden της Μεγάλης Βρετάνιας, παρουσία και άλλων μεγαλοεπενδυτών, Ελλήνων εφοπλιστών και συνεργατών Ελληνοαμερικάνων, γεμάτοι με άγχος και αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα τις διαπραγμάτευσης και μου είπε επί λέξη ΄΄Σπύρο αυτή την στιγμή γίνετε πόλεμος δισεκατομμυρίων με τους Κινέζους, θέλουν πάση θυσία την Εθνική ασφαλιστική και μου τους έδειξε που καθόταν στο διπλανό τραπέζι και παρακολουθούσαν ακόμη και τις κινήσεις που τρώγαμε.


Του είπα χαριτολογώντας, για να ελαφρύνω το άγχος και την αγωνία ΄΄κάνε τον Κινέζο και μην τους κοιτάς΄΄ και γέλασαν όλοι.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον παιδικό του φίλο Γιάννη Κουδούνη, στην Μεγάλη Βρεταννία, με φόντο την Aκρόπολη


Πάντως, μου είπε ότι η οικονομία σύντομα θα ανακάμψει, αλλά για τον λαό τα αποτελέσματα θα φανούν μετά από 5 χρόνια. Ως τότε αδέλφια υπομονή, σας το είπα ότι η Ελλαδάρα μας ποτέ δεν πεθαίνει, απλά δοκιμαζόμαστε και σε ατομικό επίπεδο και σε συνολικό μέχρι να ισορροπήσουμε το απέραντο συναίσθημα, που είναι άστατο και έχουμε σαν λαός, με την λογική που χάνουμε μέσα στο πάθος του ΄όσα πάνε κι όσα έρθουν, μέσα από την καλοπέραση και απόλαυση των αισθήσεων που και αυτό είναι προνόμιο της φυλής μας από αρχαιοτάτων χρόνων΄.




Άπο αριστερά, ο συνεργάτης του Γιάννη Κουδούνη, Γιάννης Σιαννης, ο Σπύρος Μπουρνάζος και ο Γιάννης Κουδούνης



Ξέφυγα από το θέμα, αλλά λόγω του ότι βρισκόμαστε σε δεινή οικονομική κατάσταση εδώ και αρκετά χρόνια και υποφέρουμε όλοι μας, είπα να μοιραστώ μαζί σας την χαρά μου, από αυτά που είδα με τα μάτια μου και άκουσα με τα αυτιά μου, πριν 2 μήνες, εγώ που δεν έχω καμία σχέση με οικονομία και επενδύσεις, όπως ο Γιάννης και η οικογένειά του, είναι υπερήφανοι για μένα, τόσο για τις αθλητικές μου επιδόσεις, όσο και για το χαρακτήρα μου, έτσι και εγώ είμαι υπερήφανος που είμαι φίλος τους και με θεωρούν άνθρωπο της οικογένειάς τους, εδώ και 35 χρόνια.





Η παρέα του Σπύρου Μπουρνάζου, προσκεκλημένοι σε δείπνο από τον Γιάννη Κουδούνη, για την μεγάλη του επιτυχία στην διαπραγμάτευση

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 9ο-B)

Επανέρχομαι στο θέμα μας, αφήνοντας το 2017, το σήμερα και ξανακάνω μακροβούτι στο 1986, που ήμουν στο Σικάγο, αποχαιρετώντας τους καλούς μου οικογενειακούς φίλους και όλους τους καινούργιους που γνωρίσαμε εκεί, με γεμάτες τις βαλίτσες από ευχάριστες στιγμές, παρ όλη την αποτυχία μου στους αγώνες, πήραμε με τον Χρήστο τον δρόμο του γυρισμού στην πατρίδα.


Γυρίζοντας στην Αθήνα, τώρα, οι προτάσεις για διαφημίσεις και συμμετοχές σε Ελληνικά έργα , με οικονομικές απολαβές περισσότερο από ικανοποιητικές, χωρίς να χρειάζεται να γυμνάζομαι εντατικά, μεθοδικά και πειθαρχημένα για πρωταθλητισμό. Χρόνος και οικονομική ανεξαρτησία πλέον απεριόριστα, άφησα τον Ζορμπά τώρα μέσα μου ελεύθερο να αλωνίσει, που λέμε και λαϊκά σχεδόν για τέσσερα χρόνια, αφού οι πόρτες άνοιξαν από παντού, χωρίς ωστόσο να σταματήσω να γυμνάζομαι ανελλιπώς, για να διατηρώ την αθλητική μου εμφάνιση, τόσο για τα γυμναστήριά μου, όσο και για τους χιλιάδες θαυμαστές μου και πάνω απ’ όλα για τον εαυτό μου τον ίδιο.






Ο Σπύρος Μπουρνάζος με την αθλήτρια και γυμνάστρια Αντριάννα, μετά την επιστροφή του από το Las Vegas, σε φωτογράφιση για το play boy, στο γυμναστήριο του.
Συγχρόνως άρχισα και την μελέτη αφού προμηθεύτηκα από το βιβλιοπωλείο «Δωδώνη» βιβλία για την Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία βάσει των πηγών που ανέφερε στην τελευταία σελίδα του βιβλίου που μου είχε δώσει ο Λάμπρος στο Los Angeles. Από τον Σωκράτη πήγα στον Αριστοτέλη, μετά γύρισα στους Προσωκρατικούς, τον Ηράκλειτο και τον Πυθαγόρα και οι δύο αυτοί ήταν περίπου τον 6ο π.χ. αιώνα, μεγάλοι μύστες, όχι απλά φιλόσοφοι και η διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και μυστικισμού είναι μεγάλη. Ο φιλόσοφος ψηλαφίζει την επιφάνεια ενώ ο μύστης βουτάει στα κατάβαθα της ψυχής του.


Κανένας φιλόσοφος δεν συμφωνεί με άλλον φιλόσοφο γιατί όλοι βρίσκουν στους άλλους κουσούρια και ατέλειες και επειδή τα πάθη είναι λίγο – πολύ τα ίδια για όλους, άμα τα υπερβείς, τότε συμφωνείς μόνο με αυτόν που τα ξεπέρασε και δεν ξεστομίζει αμπελοσοφίες, αλλά τα αντιπροσωπεύει στο ακέραιο με την στάση ζωής του. Γι’ αυτό λένε ότι μόνο ο σοφός καταλαβαίνει τον σοφό και επειδή ο Σωκράτης ήταν σοφός, όταν του έδωσαν κάποτε να διαβάσει κάποια κείμενα του Ηράκλειτου του Σκοτεινού, έτσι τον αποκαλούσαν επειδή οι σοφιστές ‘ αμπελοφιλόσοφοι΄ δεν τον καταλάβαιναν,


ο Σωκράτης αφού τα μελέτησε με παρρησία, τους είπε ότι αυτά που κατάλαβα, ήταν όλα σοφά και τέλεια, πιστεύω και αυτά που δεν κατάλαβα να είναι το ίδιο.





Αυτό θα πει διάκριση και όχι κρίση και διάκριση είναι η αρετή των αρετών και ο Σωκράτης ήταν ενάρετος και σοφός. Τώρα το ότι θα βρεθούν αμπελοφιλόσοφοι, σατυρικοί συγγραφείς αλλά τελείως αδαείς και ηλίθιοι που θα τους βρουν χίλια κουσούρια και θα τους κρίνουν και η κρίση τους προέρχεται από εξ ιδίων τα αλλότρια’ όχι μόνο δεν τους απασχολούν αλλά τους συγχωρούν, δηλαδή έχουν πολύ χώρο μέσα τους από συμπόνοια και τους χωνεύουν όλους , μαζί με την άγνοιά τους που δεν τολμούν όχι μόνο να δουν τα πάθη τους(κουσούρια) πόσο μάλλον να τα παραδεχτούν και να τα αποδεχτούν και να κάνουν κάτι να τα αποχαιρετήσουν και να πάνε αυτό που λέμε λαϊκά στο διάολο δηλαδή από εκεί που ήρθαν στην αρχή σαν φίλοι και μετά κόλλησαν πάνω τους σαν εφιάλτες. Αλλά επειδή αυτό το ξεκόλλημα – που η κόλλα τους λέγεται συνήθεια και κολλάει όχι μόνο στην σάρκα τους αλλά και στην ψυχή τους και πονάει αυτή η αποκόλληση (όταν κατά καιρούς όλοι κάνουν κάποια προσπάθεια όχι συνειδητή αλλά από κούραση και ταλαιπωρία) την αφήνουν την προσπάθεια για αύριο , δηλαδή στο μέλλον και επειδή ‘ το αύριο και το χτες είναι αδέλφια του ποτές’ τα κουβαλάς μέχρι τον τάφο σου.


Γι’ αυτό λέμε λαϊκά πως πρώτα πεθαίνει ο άνθρωπος και μετά το χούι του όπως και το αρχαίο ρητό ‘ ο σοφός πεθαίνει μία φορά, οι υπόλοιποι καθημερινά μέσα στα πάθη τους’.


Επειδή αυτά τότε μου φαινόταν βαριά και ακαταλαβίστικα, γύρισα τώρα πιο μπροστά και μελετούσα τον Επίκουρο και την επικούρεια στάση ζωής που ήταν πιο γήινος και απλός, που τότε με αντιπροσώπευε στο ακέραιο σαν χαρακτήρα. Αυτή η φιλοσοφική στάση ζωής δεν την διάβασα απλως, αλλά την μελέτησα και την ανάλυσα σε βάθος με βάση τις δικές μου εμπειρίες και βιώματα.


Με προβλημάτισε το ρητό αξίωμα «Λάθε Βιώσας» δηλαδή ζήσε απαρατήρητος.





Πως με τέτοια δημοσιότητα κύριε Επίκουρε;


Kαι όμως τα κατάφερα για 3,5 χρόνια, σταμάτησα το αγωνιστικό Β.Β. , ασχολιόμουνα με τα γυμναστήριά μου, με την μελέτη και το κολύμπι χειμώνα- καλοκαίρι. Έτσι έφερα και το σώμα μου σε πιο φυσιολογικά επίπεδα για την αποδοχή της απλής ανθρώπινης αισθητικής, αφού κατέβηκα περίπου 10 κιλά κάτω από το αγωνιστικό βάρος μου που είχα 107 κιλά με ύψος 1,87 και κρατιόμουν όλα αυτά τα χρόνια γύρω στα 95 κιλά μυϊκά προσέχοντας την διατροφή μου.


Έτσι, ο υπερβολικός μυϊκός όγκος και τα βλέμματα των περαστικών, σιγά σιγά καταλάγιασαν, όπως και των φίλων και αντιπάλων μου οι προκλήσει, αφού το πήραν απόφαση ότι, αυτός τώρα το έχει ρίξει στο μόντελιγκ και στην ρακέτα στην θάλασσα…. δύσκολο να επανέλθει αγωνιστικώς.






Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε φωτογράφιση με την Βίκυ Κουλιανού






Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε φωτογράφιση με την Άντζελα Δημητρίου






Τώρα, δεν είχα μόνο τους πρώην συναθλητές μου, αλλά και καινούργια φυντάνια που τα μυαλά τους είχαν πάρει αέρα και δεν φούσκωσαν όχι μόνο στο σώμα τους, αλλά και το εγώ τους και έλεγαν κακοήθειες που μου τις μετέφεραν πάντα οι καλοθελητές – κουτσομπόληδες και ραδιούργοι, όπως και γνωστοί φίλοι, ακόμα και συγγενείς επειδή μελετούσα και ασχολιόμουνα με την φιλοσοφία, ότι πάει αυτός ξέφυγε, τον χάσαμε, τον βλέπουμε καλόγηρο (όπως έγινε αργότερα ο παιδικός μου φίλος και συναθλητής Βασίλης Μάντζος, στην Αμερική, που τώρα είναι ηγούμενος στην μονή Αγίας Φανερωμένης στο Σικάγο) .


Τώρα, τι σχέση είχα εγώ με όλα αυτά, δεν καταλάβαινα από που βγάζανε τέτοια αυθαίρετα συμπεράσματα, αφού η στάση ζωής μου δεν έδειχνε ούτε για μοντέλο, ούτε για μοναχός, ούτε ποτέ παράτησα την γυμναστική, ούτε την κοσμική ζωή.





Ο Βασίλης με την Αείμνηστη μητέρα του Σταθούλα, πριν γίνει ηγούμενος, με τον Σπύρο Μπουρνάζο







Δύο παιδικοί φίλοι, σε 2 διαφορετικά μονοπάτια. Ο μοναχός πατέρας Ακάκιος, κατα κόσμο Βασίλης και ο κοσμοπολίτης ”μοναχός” Σπύρος Μπουρνάζος

Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον αθλητή του Αντώνη Κανταράκη και τον Βασίλη 1 χρόνο πρίν μονάσει, στο γυμναστήριο του Σπύρου





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Μρ Οδύσσεια και αθλητή του Αντώνη, με τον Βασίλη, για την απονομή του τίτλου


Σε όλα παρών και πάνω απ’ όλα ευδιάθετος και πρόσχαρος να βοηθήσω όποιον και όπου μπορούσα, είτε με τον καλό λόγο και την συμβουλή σε νέους αθλητές ή και παλιούς συναθλητές που αγωνίζονταν ακόμα, είτε με πράξεις όπου και όταν χρειάστηκε ακόμα και με κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας σε φίλους και ειδικά σε συμπατριώτες, μαζί με τον Κώστα Σιαφάκα, λόγω του ότι στη νύχτα είχαμε την ανάλογη εκτίμηση και σεβασμό, εξ αιτίας της αθλητικής μας υπεροχής και γνωριμίες, που αποτρέπαμε ακόμη και δυσάρεστα και ανεπανόρθωτα γεγονότα και καταστάσεις που αφορούσαν την σωματική ακεραιότητα συμπατριωτών μας (αυτά τα γεγονότα στο χωριό κυκλοφορούσαν αυθημερόν, τις επιτυχίες στους αγώνες κλειδωμένες ακόμη στο χρονοντούλαπο)


Και επειδή η πολύ οικειότητα καταπίνει τον σεβασμό από τους θρασείς και αναιδείς, έφτασαν ανθρωπάκια τελειωμένα κοινωνικώς και επαγγελματικώς (αυτά που στην Αθήνα τα βοήθησα και επαγγελματικώς με τις γνωριμίες που είχα, στον Κόκκαλη – Intracom – Ολυμπιακός, στον Αποστολόπουλο – Ιατρικό Αθηνών, στην πρώην Ατλάντικ – Μανώλης Αποστόλου και στον μακαρίτη Σπύρο Σκλαβενίτη και τον αείμνηστο συνέταιρό του Μιλτιάδη Παπαδόπουλο, αφού ούτε οι βολευτές τους δεν μπορούσαν να τους βολέψουν) να λένε πίσω από την πλάτη, τώρα που δεν περνάει η μπογιά μου, ότι δεν το έχω ρίξει μόνο στη φιλοσοφία, αλλά και στην θρησκεία και μάλιστα είμαι σε αίρεση(βουδιστική) επειδή άλλαξα τρόπο διατροφής και δεν τρώω κρέας, ενώ οι βουδιστές στην κίνα, στην Ταϊλάνδη και στις Ινδίες είναι χορτοφάγοι, όχι ότι τρώνε σκουλήκια, κατσαρίδες και ότι άλλο δεν μπορεί να βάλει ανθρώπινος νους! Δηλαδή είμαι αιρετικός επειδή είμαι οικολόγος και λάτρης της Πυθαγόρειας διατροφής και του πατέρα της ιατρικής Ιπποκράτη.


Άλλοι πάλι όταν τους στρίμωχνα σε ζητήματα που είχαν πλήρη άγνοια λόγω ημιμάθειας ή και συμπεράσματα που έβγαζαν από το μυαλό τους το κλούβιο και τους έδινα τεκμηριωμένες απαντήσεις, επειδή δεν είχαν επιχειρήματα να με αντικρούσουν, γιατί τους παρέπεμπα στην πηγή την ίδια και τους καθρέφτιζα την βλακεία τους και ¨( η ειρωνεία είναι έλλειψη παιδείας και επιχειρημάτων) έλεγαν ότι εσύ τώρα ανακάλυψες το διάβασμα, εμείς διαβάζαμε από το δημοτικό, ακόμα και ότι, έχω κόμπλεξ επειδή δεν τέλειωσα το πανεπιστήμιο (έτσι κύριε Παναγιώτη ή λέω ψέματα θυμάσαι τα λόγια μου ή να σου φρεσκάρω την μνήμη: ότι εγώ ανακάλυψα πρώτα την ζωή και μετά το διάβασμα ή καλύτερα την μελέτη σε αυτό που με ευχαριστούσε και με ψυχαγωγούσε, ακριβώς το ανάποδο.


Τώρα ποιος έχει κόμπλεξ;


Εγώ που αισθανόμουν αυτοπεποίθηση και σιγουριά, έστω εξωτερική ή αυτοί που παραμέλησαν τελείως το σώμα τους πιστεύοντας ότι μέσα από τις δανεικές γνώσεις θα είχαν τον απόλυτο έλεγχο στο γυναικείο φύλλο, αφού εκεί οδηγεί όλη αυτή η ψευτοκουλτούρα και διανόηση, στο να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.


Το απέδειξε η ίδια η ζωή μέσα από τα πάθη που την κατάλληλη στιγμή ξεπηδούν από εκεί που δεν το περίμεναν γιατί νόμιζαν ότι είχαν τον απόλυτο έλεγχο με το μυαλό, αλλά τους πρόδωσε το σώμα!!! Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι με παιδεία – κουλτούρα και γνώσεις που σεβάστηκαν το σώμα τους με την λιτή τους διατροφή και την προσεγμένη ζωή τους, που δεν έχουν κόμπλεξ εξωτερικά, γιατί δεν μπαίνουν στο τρυπάκι της σύγκρισης με αθλούμενους, είναι αξιοπρεπείς, με προσεγμένο σώμα και εξωτερικό ντύσιμο ανάλογα με το σωματότυπό τους, γλυκύτατοι, που θαυμάζουν και δεν ζηλεύουν, ούτε πουλάνε ψευτοκουλτούρα και ψευτοπνευματικές γνώσεις, αλλά πουλάνε τις γνώσεις που σπούδασαν και είναι ευπρεπείς με την οικογένειά τους, άξιοι προς μίμηση.


Δεν έχω δει στην ζωή μου ούτε έναν ψευτοκουλτουριάρη να έχει δίπλα του γυναίκες ανάλογα της κουλτούρας του και στο πνευματικό επίπεδο που πιστεύει ότι βρίσκεται γιατί και αυτές είναι παραμελλημένες σωματικά αφού τι χρειάζεται το σώμα μπροστά στο πνεύμα! Η γυναίκα, κορμάρα να έχει, το πνεύμα θα της το μεταφυτέψουν αυτοί μετά, αλλά και η γυναίκα με την σειρά της όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιήσει ότι έφαγε όλο αυτό το παραμύθι, δεν τους βγάζουν στην επιφάνεια όλα τα καταπιεσμένα πάθη και κόμπεξ, ζήλιες, καψούρα, υποβίβαση του εγωισμού τους, απειλές, ξυλοδαρμοί και ένα σωρό (αρετές)…. που ήταν καταχωνιασμένα μέσα τους και το καμουφλάριζαν πίσω από την ψευτοπνευματικότητα και την ψευτοεικόνα της ανωτερότητας που δεν είχαν και σέρβιραν! Καλά αυτούς τους τοπικούς ψευτοκουλτουριάρηδες και ψευτοδιανοούμενους τους γνωρίζουν λίγο πολύ όλοι, μικρό το μέρος να κρυφτούν, που να δείτε γκουρού με τουρμπάνια στο κεφάλι και κελεμπίες που (αξιώθηκα να δω σε Ελλάδα και στην Αμερική και στην Ινδία , εκεί η αγορά είναι πολύ μεγάλη και οι εισαγωγές και οι εξαγωγές γκουρού πάνε κι έρχονται κυρίως από την Ανατολή) δασκάλους της γιόγκα και της τάντρα και του κάμα σούτρα και κάτι αδελφότητες στο όνομα του Χριστού Ελληνικές και ξένες και οι δάσκαλοι να μοιάζουν στο μούσι και στα μακριά μαλλιά στον Ιησού λες και γύριζαν το έργο « ο Ιησούς από την Ναζαρέτ» (για τέτοια ηθοποιία μιλάμε)να τρώνε κάτι ξεγυρισμένες καψούρες από γυναίκες που παραμύθιαζαν, μέχρι και γάμους και παιδιά κάνανε, αφού αυτοί πουλούσαν πνευματικά παραμύθια στις γυναίκες αυτές με την σειρά τους τους σέρβιραν ψευτοσυναισθηματική φροντίδα και θαλπωρή που δεν είχαν και οι ίδιες!!!


Το είπαμε ¨όμοιος όμοίω αεί πελάζει¨ και ότι σπέρνεις θερίζεις.


Επίσης, πάρα πολύ με προβλημάτισε και το αρχαίο ρητό ¨Νους υγιής εν σώματι υγιή¨ έβλεπα σώματα ανδρικά και γυναικεία συμμετρικά, αρμονικά και γεμάτα σφρίγος και ζωντάνια, δηλαδή υγεία, και μυαλό που λέμε φλογέρα! Eπίσης σώματα καχεκτικά, παραμελημένα έως και λιμοκτονικά με οξυδερκή σκέψη και ταχεία αντίληψη πάνω σε γεγονότα και καταστάσεις και προβληματίστηκα, είπα εδώ, κάτι δεν πάει καλά και έπρεπε να το ψάξω σε βάθος, γιατί πως γίνεται να έχεις υγιή νου και σώμα παραμελημένο έως και άρρωστο, όπως και το αντίθετο.


Τότε νόμιζα ότι ένας άνθρωπος που έχει λογική κατάρτιση και από τα λεγόμενά του και τις συμβουλές που δίνει στους άλλους, ότι και ο ίδιος τα πράττει ,ότι τα εφαρμόζει και στην πράξη, δηλαδή ότι έχει και συνείδηση, ωστόσο άλλα άκουγα και άλλα έβλεπα. Μια ατάκα του Διογένη του Κυνικού προς έναν σοφιστή και ρήτορα της εποχής του που κρέμονταν όλοι από τα χείλη του από αυτά που έλεγε (βλέπε σήμερα στη βουλή) όταν τον ρώτησαν: τι γνώμη έχεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο, τους απάντησε απλά και λιτά ,ότι, αυτός είναι σαν τρομπέτα που βγάζει ήχο, αλλά όσο η τρομπέτα ακούει την μελωδία της άλλο τόσο και αυτός αυτά που λέει.!! Σαν να λέμε αυτός είναι σκέτος παπαγάλος που επαναλαμβάνει αυτά που άκουσε και διάβασε. Αλλά η ιστορία δεν αναφέρει αν έδωσε κάποια εξήγηση γι’ αυτό το φαινόμενο, πως συμβαίνει και τι κάνει τον άνθρωπο άλλα να λέει και άλλα να πράττει,… απλά ένα άλλο σοφό ρητό το διαβεβαιώνει ¨δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις¨


Ώσπου έπεσε στην αντίληψή μου ένα βιβλίο σύγχρονο της εποχής γραμμένο από έναν μεγάλο συγγραφέα τον Ρώσο Πίτερ Ουσπένσκυ που τον παρομοιάζουν σαν σύγχρονο Αριστοτέλη που έψαχνε την «χαμένη γνώση» στην Αίγυπτο, στις Ινδίες και σε ένα σωρό απίθανα μέρη(λες και η γνώση είναι κρυμμένη κάπου) ώσπου συνάντησε έναν Έλληνα από το Καύκασο τον Γεώργιο Γεωργιάδη γνωστό ως Γκουρτζίεφ από πατέρα Έλληνα και μητέρα Αρμένισα, Ορθόδοξο Xριστιανό, που τηρούσε όλα τα ήθη και τα έθιμα της χριστιανικής παράδοσης που είχε ανακαλύψει αυτή την γνώση (μέσα του) , κάτι σαν τον Πυθαγόρα και τον Ηράκλειτο.





Ο Έλληνας Γεώργιος Γεωργιάδης ή Γκουρτζίεφ, στα όρια της διανόησης


Ο Ουσπένσκυ με τεράστιες γνώσεις και μόρφωση, συγγραφέας και στην Τσαρική αυλή και ο Γκουρτζίεφ με μία μουστάκα ( σαν τον Πανούλια τον Σαλμά) με ξυρισμένο κεφάλι, ντύσιμο απλό και λιτό, με συμπεριφορά όχι αυτή που θα περίμενε ο Ουσπένσκυ (Μπον Βιβέρ) αλλά χωριάτικη, θα έλεγα και με προφορά επαρχιώτη, έτσι του παρουσιάστηκε ο Γκουρτζίεφ (αυτά τα αναφέρει ο Ουσπένσκυ για την πρώτη τους γνωριμία) και όταν του έδωσε να διαβάσει ένα βιβλίο του που τότε ήταν για τους διανοούμενους bestseller “το τρίτο όργανο” ο Γκουρτζίεφ του απάντησε ότι το έχει διαβάσει και του είπε αφού τον κοίταξε βαθιά στα μάτια ότι: αν είσαι ειλικρινής πάρε ένα χαρτί και πήγαινε μέσα στο δωμάτιο και γράψε τι από αυτά είναι δικά σου και όταν μετά από μία ώρα γύρισε με άδειο χαρτί του είπε χαμογελώντας” Αν ήξερες και κατανοούσες τι έχεις γράψει, θα γινόμουν εγώ μαθητής σου, τώρα θα γίνεις εσύ μαθητής μου και θα σου δείξω την μέθοδο και τον δρόμο που πρέπει να τον διαβείς μόνος σου“!!!!! Την μέθοδό του, παρόλο που ο ίδιος ο Ουσπένσκυ δεν μπόρεσε να την εφαρμόσει και εγκατέλειψε, ωστόσο την έγραψε με τέτοιο αριστοτεχνικό και αριστουργηματικό τρόπο και ακρίβεια (όπως ο Πλάτωνας για τον Σωκράτη), που όταν μετά από πολλά χρόνια η γυναίκα του Ουσπένσκυ ζήτησε την άδεια του Γκουρτζίεφ να την εκδώσει (αφού ο άνδρας της είχε πεθάνει) , ο Γκουρτζίεφ αφού την διάβασε το μόνο που είπε ήταν: φοβερή μνήμη!….και μάλλον από μέσα του θα είπε: κρίμα που μία τέτοια διάνοια στο εκτόπισμα του Ουσπένσκυ δεν μπόρεσε να απολαύσει αυτό που ο ίδιος έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο “ο κόσμος του θαυμαστού” γιατί τον έψαχνε έξω και όχι μέσα όπως του είχε υποδείξει ο δάσκαλός του.




Ο μεγάλος Ρώσος φιλόσοφος και συγγραφέας Πήτερ Ουσπένσκυ και δεξιά το βιβλίο του



Ωστόσο ο Γκουρτζίεφ έδωσε μία εξήγηση έστω και θεωρητική στο, γιατί οι άνθρωποι άλλα λένε και άλλα εφαρμόζουν…. Επειδή εμένα μου ζήτησαν συνέντευξη πως εγώ, ένας διάσημος, αφού πληρώ όλα αυτά τα εξωτερικά προσόντα και είμαι πρότυπο αθλητού για τους νέους που αρχίζουν να ασχολούνται με τον αθλητισμό( γιατί για τους άλλους μπορεί να είμαι διάσημος, αλλά γι’ αυτούς άσημος έως αδιάφορος, αφού όσοι έχουν σώμα δεν έχουν μυαλό) πρέπει να απαντήσω όπως είπα και στον πρόλογό μου όχι μονολεκτικως αλλά εκτενέστερα και περιγραφικώς και εκ των προτέρων ζητάω συγνώμη για την μακρηγορία μου , αλλά το είπα απευθύνομαι σε πατριώτες και με γνωρίζουν και από την ανάποδη και από την καλή , οι άλλοι που με γνώρισαν διάσημο μόνο από την καλή!


Ξέρετε ποια είναι η διαφορά;


Ότι οι φθονεροί και οι κακεντρεχείς κρατούν μόνο την ανάποδη και εγώ τους δείχνω και την καλή γιατί μπορεί να έχουν καλή μνήμη για την ανάποδη αλλά από την καλή παθαίνουν αμνησία! Δηλαδή έχουν επιλεκτική μνήμη.


Έτσι λοιπόν όπως σας ανέφερα και στην αρχή στις ερωτήσεις σας, ότι από αυτές τις απλές λαϊκές παροιμίες και γνωμικά των αρχαίων προγόνων μας ξεκίνησα την αναζήτηση για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όχι προς τέρψη και πολυτέλεια στα σαλόνια, ούτε να κάνω διαλέξεις και κηρύγματα για να αποκτήσω που λέμε λαϊκά όνομα και δημοσιότητα. Την δημοσιότητα την κέρδισα με τίμιο ιδρώτα και το σπαθί μου και όχι με άτιμα μέσα που εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη και πάνω απ’ όλα τον πόνο των συνανθρώπων τους. Εγώ το έκανα και το κάνω μόνο για μένα και για να επικοινωνώ μόνο με αυτούς που μιλάμε την ίδια (γλώσσα) , με αυτούς που (έβγαλαν μεγάλη και σκληρή γλώσσα) ως προς τα αθλητικά τους την έκοψα μετά από τέσσερα χρόνια αποχής από τους αγώνες όταν ανακοίνωσα ότι θα ξανακατέβω στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και μετά στους Βαλκανικούς, Μεσογειακούς και τέλος στο Παγκόσμιο και πίστεψαν και ήλπιζαν ότι τώρα (που ξεφούσκωσα) θα αδράξουν την ευκαιρία (λες και θα παίρναν την χρυσή ζώνη από τον Μωχάμετ Άλι) και θα εκτοξευόταν η δημοσιότητά τους στα πέρατα του κόσμου με ένα Πανελλήνιο πρωτάθλημα! Κανένας σεβασμός και καμία ευγενή άμιλλα ως προς την ιστορία μου και την προσφορά μου στο άθλημα που το έβγαλα για πρώτη φορά πέρα από τα ελληνικά σύνορα το 1985 κατακτώντας το MrEurope .


Εγώ, το 1979, που κέρδισα όλα τα ινδάλματά μου, όχι μόνο δεν είχα ξεστομίσει ποτέ λέξη , αλλά δάκρυσα μόνο και μόνο που ήμουν δίπλα τους και αγωνιζόμουν, τέτοιο δέος και χαρά αισθανόμουν και πάνω απ’ όλα σεβασμό στους πρωτοπόρους. (φέτος τους ξανατίμησα πάλι όλους όταν η ΕΡΤ1 μου πρότεινε να με παρουσιάσει σ ένα ντοκιμαντέρ “Τα στέκια” στο ιστορικό και μουσειακό πλέον γυμναστήριό μου, τους πρότεινα το χρόνο που θα μου αφιέρωναν να τον μοιραστώ με τα ινδάλματά μου που σήμερα είναι όλοι άνω των 70 ετών με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, αξιοπρεπείς, αξιοσέβαστοι και πάνω απ’ όλα αθλητικότατοι, παράδειγμα προς μίμηση για την διαχρονικότητά τους) .






Όλοι οι παλιοί συμμαθητές και πρωτοπόροι, μαζί με τα παιδιά τους, σε αναμνηστική φωτογραφία για τα περιοδικά





Όλοι οι πρωτοπόροι κατά την διάρκεια της συνέντευξης στην ΕΡΤ 1 που θα προβλξθεί στα μέσα Σεμπτεμβρίου

Έτσι λοιπόν (μία που ξεφούσκωσα) και επειδή το σώμα έχει και αυτό μνήμη, εγώ του την φρεσκάρισα με 6 μήνες εντατικής υπενθύμισης με (μεθοδική γυμναστική, αυστηρή διατροφή και πειθαρχία στρατιωτική Ο.Υ.Κ. )και μέσα σε ένα κατάμεστο στάδιο το Ειρήνης και Φιλίας το 1989, δέκα χρόνια από την πρώτη μεγάλη μου νίκη το 1979, γιόρτασα και την τελευταία μου με ένα στάδιο μέσα στον ενθουσιασμό και στο ξέφρενο παραλήρημα, γιατί τέτοια συμμετοχή και τέτοιο επίπεδο για την εποχή εκείνη, μόνο σε Ευρωπαικά επίπεδα και περίπου Παγκόσμια είδαν στην Ελλάδα. Με ένα σωρό νέα παιδιά με προσόντα, που στο τέλος, ειδικά ο μέγας αντίπαλός μου Δημήτρης Μεντής, που είχε γεννηθεί στην Αμερική και εδώ στην Ελλάδα γυμναζόταν μεθοδικα, σχεδόν επαγγελματικά μπορώ να πω με συμβουλές Αμερικάνων Υπερπρωταθλητών και προπονητών, μεγαλούργησε μετά την ήττα του από εμένα σε παγκόσμιο επίπεδο και όπως είπε σε Αμερικάνικο περιοδικό που τον φιλοξένησε και εξώφυλλο: χάρη σ εμένα που τότε τον πείσμωσα( εγώ να δεις φίλε Jimmy πόσο είχα πεισμώσει τότε από αυτά που μου μετέφεραν οι καλοθελητές και οι κατάσκοποι που ερχόταν στο γυμναστήριό μου μέχρι και πριν την ζύγιση να δουν σε τι κατάσταση βρίσκομαι και όταν έβγαλα την φόρμα να ζυγιστώ τους κόπηκε η λαλιά, γιατί και εγώ ήμουν κομμάτια από πάνω μέχρι κάτω σε μυϊκή πυκνότητα και πληρότητα!!!).




Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον μικρό του αδελφό Παναγιώτη, που τότε υπηρετούσε στις ειδικές δυνάμεις, 1 ημέρα πριν τον αγώνα










Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε καταπληκτική φόρμα και γράμμωση πριν τον τελευταίο Πανελλήνιο αγώνα του


Ο μόνος που έλειπε από το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ήταν ο Πανούλιας ο Σαλμάς γιατί είχε μετατεθεί από την δουλειά του στην Αμφιλοχία που τόσο υπεραγαπά. Τώρα δίπλα μου στην θέση του Πανούλια είχα έναν άλλο μεγάλο και διάσημο τραγουδιστή. τον Σταμάτη Κόκοτα που τώρα αυτός πήρε αυθαίρετα τον πατέρα μου μαζί με τον Κώστα Σιαφάκα και τον έφεραν πάνω στην σκηνή, μόνο που ο Σταμάτης ήξερε αγγλικά και είπε στον Αμερικανό υπερπρωταθλητή ( Mike Christian) ότι αυτός είναι ο πατέρας μου, που πρώτα συνεχάρη τον πατέρα μου και μετά εμένα και μου έδωσε το έπαθλο λέγοντάς μου: συνέχισε (σαν να λέμε το΄ χεις το θέμα) δούλεψε πιο πολύ το πάνω μέρος, το κάτω είναι σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή τα πόδια.


Έτσι έκλεισε και αυτή η παρένθεση στην Ελλάδα για πάντα.














Ο Σπύρος Μπουρνάζος περιχαρής μετά την νίκη του πλαισιωμένος από φίλους και θαυμαστές και τον 3ο στην κατάταξη φίλο του και παρτενέρ στην προετοιμασία Δημήτρη Καρακαξίδη.




Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον φίλο του Κώστα Σιαφάκα και τον Μεγάλο Σταμάτη Κόκοτα.






Άπο δεξιά ο πατέρας του Σπύρου μπουρνάζου, δίπλα ο αδελφός του Παναγιώτης, ο αδελφός του Κώστας αριστερά, ο Σταμάτης, ο Σπυράκος και εκπαιδευτής των ΟΥΚ Κώστας Λαζανάς


Και τώρα πλέον χαίρω μεγάλης εκτίμησης και σεβασμού τόσο από τους νεώτερους όσο και από τους πρωτοπόρους που μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, είπαν τα δέοντα για την προσφορά μου στο άθλημα αυτό. Έτσι σας απαντώ και στην τεράστια ερώτηση που μου απευθύνατε και δεν ήξερα πως να αρχίσω!





Συνεχίζεται....


Πηγή: Amfilife

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 10ο-Α)

Α) ΤΙ ΣΑΣ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙΤΕ ΣΤΑ 32 ΣΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ;

Β) ΚΑΝΑΤΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΥΤΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ, ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΗΚΑΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΤΟΤΥΠΗ ΙΔΕΑ;

Ο λόγος που αποσύρθηκα στα 32 μου χρόνια, πάνω στο αποκορύφωμα τις δόξας σαν αθλητής, με όλους σχεδόν τους τίτλους και με νέες προτάσεις για καριέρα, με σπόνσορες από την Ευρώπη, όπως πχ την εταιρία συμπληρωμάτων MLO, επιφανειακά θα σας φανεί ασήμαντος, γιατί η αφορμή μου δόθηκε στην Μάλτα, μετά την νίκη μου στην Ελλάδα και την πρόκρισή μου για Μεσογειακούς και Βαλκανικούς, πρώτα αγώνες και μετά για Παγκόσμιους, η αιτία ξεπήδησε βαθιά από μέσα μου.
Ήδη, με την φιλοσοφική προσέγγιση και την εσωτερική αναζήτηση, ήμουν σχεδόν ο μισός μέσα και ο άλλος μισός έξω, δηλαδή και κοσμοπολίτης και μοναχός. Σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις παρών και μετά όταν αφοσιωνόμουν στην μελέτη απών για τους πάντες.
Δεν με αφορούσαν ούτε οι επικρίσεις τους ούτε οι έπαινοί τους, μου ήταν παντελώς αδιάφορη.
Μόνο όταν μερικοί αποθρασύνονταν, τους έβαζα στην θέση τους, γιατί το θηρίο μπορεί να το είχα δεμένο μέσα μου, αλλά όταν το έλυνα ΄΄ποιος είδε το θεό(το δίκαιο) και δεν φοβήθηκε΄΄, και ποιοι λέτε να φοβούνται το δίκιο οι δίκαιοι ή οι άδικοι; Μάλλον οι δεύτεροι και μπροστά στο δίκιο σου γίνεσαι που λέμε θεριό ανήμερο. Γιατί πολλοί έχουν μπερδέψει την κατανόηση με την ανοχή και για όσους δεν γνωρίζουν, η ανοχή είναι ένδειξη αδυναμίας και συγχρόνως καταπίεσης και επειδή τώρα είχα δυναμώσει και μέσα μου από κατανόηση και έξω, επαναφέροντας την σωματική μου διάπλαση και δύναμη όπως πριν, δεν είχα λόγους να ανέχομαι βλάκες και θρασείς όπως δεν τους ανεχόμουν και πριν, μόνο που τώρα έβαζα πρώτα μπροστά την κατανόηση, να δώσω πρώτα τόπο και μετά χρόνο στην βλακεία και στους θρασύδειλους, ενώ πρώτα χανόταν από μπροστά τους και ο χρόνος και ο τόπος, βρισκόταν σε άλλη διάσταση και ακούγανε κελαϊδίσματα εξωτικών πουλιών μέχρι να επανέλθουν στην διάσταση του χωροχρόνου που λέει και ο Αϊνστάιν και μετά το συζητάγαμε ήρεμα και απλά και όπως λέει και ο Ξυλούρης στο τραγούδι του ΄΄και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήρεμα, ήρεμα κι απλά΄΄(…μετά από κατακεφαλιά. Αυτό δική μου ομοιοκαταληξία) επειδή τώρα τελευταία στην Αμφιλοχία συνέβη ένα δυσάρεστο γεγονός με πρώην φίλο μου ( από Αθήνα) μπροστά σε 2 πατριώτες, επειδή με έπνιξε το δίκιο και η υπομονή έχει όρια, τον έκανα να παραμιλάει μόνο με τον τόνο της φωνής μου και ας είχε όγκο και ύψος Γολιάθ.

Ξέρετε τι μου έκανε εντύπωση; Ότι ο ένας εκ των δύο μόλις έφυγα είπε: έτσι τον θέλω εγώ τον Σπύρο όπως τον ήξερα κάποτε! Λέω ψέματα κύριε Παναγιώτη; Εγώ όμως δεν τον θέλω έτσι, αλλά άμα το επιβάλουν οι καταστάσεις και το αδιέξοδο της επικοινωνίας, γίνομαι και έτσι.
Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν την πραότητα, την ηρεμία και την ειρήνη, αλλά επειδή μέσα τους βράζει το καταπιεσμένο και το απωθημένο, προτιμούν τον πόλεμο!…
Επειδή χρησιμοποιώ και χειρίζομαι καλά και τα δύο όπλα, δηλαδή και το λόγο και την ράβδο καμιά φορά…..΄όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος΄ φυσικά στο δίκιο και την αδιαλλαξία (και όχι εκεί που μας παίρνει) αλλά σε όλες τις συνθήκες και καταστάσεις γιατί το άδικο ουκ ευλογείτε!. Όπως το έχω ξαναπεί έχει μεγάλη διαφορά η δράση στο εδώ και τώρα από την αντίδραση που προέρχεται από το καταπιεσμένο παρελθόν. Έτσι λοιπόν οι αφορμές δίνονται από απλά εξωτερικά γεγονότα, αλλά η αιτία ξεπηδά από μέσα μας, αν την δεις και την παρατηρήσεις και δεν ρίξεις την ευθύνη στους άλλους και αντιδράσεις απερίσκεπτα, (γιατί πάλι πάνω σου θα γυρίσει), τότε θα φτάσεις να κατανοήσεις και να συνειδητοποιήσεις ότι όλα μακροχρόνια αν έχεις υπομονή και πίστη είναι για το καλό σου.
Και το ξαναλέω "ουδέν κακό αμιγές καλού".

Έτσι λοιπόν μετά την νίκη μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το 1989 και πρόκρισή μου για τους Βαλκανικούς και Μεσογειακούς που θα γινόταν μετά από δύο εβδομάδες περίπου στην Μάλτα, άρχισα εντατική γυμναστική πρωί βράδυ και να φορτώνω το σώμα μου με φουλ υδατάνθρακες, που στο Πανελλήνιο είχα μειώσει στο ελάχιστο για να πετύχω αυτή την υψηλή ποιοτική γράμμωση.







Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε υψηλή και ποιοτική γράμμωση μια ημέρα πριν το Πανελλήνιο.


Έχοντας αρκετό όγκο για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και γνωρίζοντας τους αντιπάλους μου και τον τρόπο σκέψεως και στρατηγικής των προπονητών τους και των κατασκόπων τους, από τους οποίους είχα συνεχείς επισκέψεις στο γυμναστήριό μου, δεν ήθελα να ρισκάρω να πάρω κιλά για να φαίνομαι μεγαλύτερος σε όγκο, αυτό το άφησα για τους Μεσογειακούς.







Ο Σπύρος Μπουρνάζος 10 ημέρες μετά το πανελλήνιο


Ξέρετε γιατί;
Γιατί ο σκοπός τους ήταν να με κερδίσουν εδώ στην Ελλάδα και μετά ΄Μάλτα γιοκ΄ ( που είπε και ο ναύαρχος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα στο σουλτάνο που πολιορκούσε τα απόρθητα τοίχοι του νησιού και δεν μπορούσε να το κατακτήσει) και για να είμαι και ειλικρινής είχα και ενδοιασμούς ως προς την κριτική επιτροπή και την αμεροληψία των κριτών επειδή ο Δημήτρης Μεντής ήταν ανερχόμενο αστέρι και δικό τους παιδί και εγώ (ο αποστάτης που μάζευα κύπελλα και μετάλλια από εδώ και από εκεί και τα περισσότερα ΄΄τα αγόρασα στο Μοναστηράκι΄΄ειπώθηκε και αυτό και ας συναγωνιζόμουν πάντα την Ελληνική αφρόκρεμα αθλητών σε όλα τα πρωταθλήματα μία δεκαετία από το 1979-1989) το μόνο που μου έδωσε ελπίδα και κουράγιο για να ρισκάρω την φήμη μου ήταν, όταν ο πρόεδρος τότε της I.F.B.B. κ. Νίκος Βασιλόπουλος υποσχέθηκε ότι από την βαριά κατηγορία θα πάρει μαζί του στην Μάλτα τους δύο πρώτους ενώ από τις άλλες κατηγορίες από έναν και αυτό γιατί θα ήμουν εγώ με τον Μεντή αντίπαλοι, οπότε ότι και να γινόταν στην Ελλάδα, στο εξωτερικό θα ήταν άλλοι κριτές( όπως τότε και με το Mr Ευρώπη με εμένα και τον Βολικό).
Έτσι με αυτή την υπόσχεση, ότι στην επιτροπή θα ήταν και ο Mr Υφήλιος και Οlympia Αμερικάνος υπεραθλητής Mike Christian, έλαβα μέρος και βγήκα πρώτος μόνο με μία ψήφο διαφορά, δηλαδή μη ο Christian δεύτερος και πρώτος ο Μεντής!!.




Αριστερά ο Δημήτρης Καρακαξίδης, ο Mike Christian και ο Σπύρος Μπουρνάζος. Ο Μέντης αποχώρησε.


Αν και δεύτερος, ο Μεντής δεν ήρθε τελικά στην Μάλτα, που κανονικά θα έπρεπε να ερχόταν να πάρει που λέμε το αίμα του πίσω, γιατί δεν είχε τίποτα να χάσει ενω εγώ είχα και την φήμη μου και ότι τον ΄άδίκησαν΄΄στην Ελλάδα!….
Τυχερός ήταν γιατί με αυτά που διαδραματίστηκαν εκεί, την τριάδα θα την έβλεπε από πίσω κομπάρσος και όχι συνπρωταγωνιστής που ήταν στο Πανελλήνιο μαζί μου.
Έτσι έχοντας μπροστά μου δύο εβδομάδες και χωρίς το άγχος του Πανελληνίου , έφερα το σώμα μου εκεί που είχα βάλει στόχο για τους Μεσογειακούς, δηλαδή φουλ όγκο με γράμωση, γιατί ήξερα ότι στο εξωτερικό θέλει και τα δύο αυτά σε συνδιασμό αφού οι αντίπαλοι εκεί είναι όλοι άνω των 100 κιλών και είναι δύσκολο να συνδιάσεις και να πετύχεις και όγκο και γράμμωση γιατί όσο γράμμωση και να έχεις αν δεν συνδιάζετε με τον ανάλογο όγκο και συμμετρία δεν μπαίνεις τριάδα, θα φαίνεσαι δίπλα τους ΄body fitness΄.









Ο Σπύρος Μπουρνάζος 3 ημέρες πριν την Μάλτα


Για το λόγο αυτό κατέβηκα στο Πανελλήνιο με πιο λίγα κιλά μεν καταγραμωμμένος δε, επειδή και εγώ από επαρχία είμαι και όπως λένε και στο χωριό μου ΄΄πονηρός ο βλάχος΄΄ έπιασα το σκοπό, την πρόθεση και τα σχέδια του αντιπάλου και των συμβούλων του και έκανα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που περίμεναν και τους στέρησα την χαρά και την ικανοποίηση να με δουν να ΄΄κλαίω΄΄!…..




Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον φίλο του Φραγκίσκο Μπατή, από τους πρωτοπόρους και Μρ Ελλάς, μια ημέρα πριν την Μάλτα


Αυτά ως προς τους Πανελλήνιους αγώνες.
Τώρα όσο για την Μάλτα, μπορώ να πω ότι ήταν η πρώτη φορά που η Ελληνική αποστολή ήταν η πληρέστερη από άποψη αθλητών και αθλητριών όλων των κατηγοριών, όλοι άψογα ντυμένοι με την στολή της Εθνικής ομάδος, μονοιασμένοι σαν μία οικογένεια, με αρχηγό τον πρόεδρο της ομοσπονδίας τον κ. Βασιλόπουλο, με συνοδούς και βοηθούς για την εκεί προετοιμασία και συμμετοχή μας.




Σύσσωμη η Ελληνική ομάδα μετά το πανελλήνιο


Φτάνοντας εκεί και βλέποντας όλους τους αντιπάλους μου στην ζύγιση στην βαριά κατηγορία, ήμουν σίγουρος νικητής από τα λεγόμενα όλων, Ελλήνων και ξένων παρατηρητών(ήδη άρχισαν οι φωτογραφήσεις ακόμη και από αντιπάλους) αλλά ΄΄Aλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια…ο θεός γελάει΄΄ έμελλε να βγω πρώτος στο βαλκανικό και στο μεσογειακό δεύτερος.





Ο Σπύρος Μπουρνάζος μετά την ζύγιση συγκεντρώνει τα βλέμματα, τον θαυμασμό και την έκπληξη των παρευρισκόμενων. Αριστερά του ο πρόεδρος Κος Βασιλόπουλος.


Η θέση δεν είναι ευκαταφρόνητη αλλά ο αντίπαλός μου ήταν Ιταλός και υπό άλλες συνθήκες θα ήταν έξω από την τριάδα αλλά επειδή έπεσε στην αντίληψή μου ότι και οι αγώνες κάποια στιγμή κατάντησαν και Γιουροβίζιον στην κρίση, πως λέμε Ελλάδα-Κύπρος δεκάρια, έτσι και Ιταλία – Μάλτα εικοσάρια. Το γιουχάρισμα και οι αποδοκιμασίες ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου.




Ο Σπύρος Μπουρνάζος αριστερά. ο Ισπανός δεξιά, σε πλήρη απογοήτευση και σοκ μετά το απρόσμενο αποτέλεσμα.





Το Σοκ ξεπεράστηκε αλλά η απογοήτευση είναι ακόμα ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους


Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας μας που ήταν και κριτική επιτροπή μου έκανε νόημα να αποδεχτώ την ήττα μου λες και είχα δώσει ποτέ δικαιώματα και πετούσα κύπελλα και μετάλλια όπως κάνουν συνήθως όσοι δεν βγαίνουν πρώτοι και αυτούς μετά τους βάζουν ακόμη και επιτροπή (λόγω ήθους).














Ο Σπύρος Μπουρνάζος στο ελεύθερο ποζάρισμα σε καταπληκτική φόρμα, συνδιάζοντας συμμετρία, μυική πυκνότητα και γράμμωση


Ευτυχώς αυτά τα αρχαία ρητά και γνωμικά, σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης με βοηθούν πάρα πολύ, έτσι θυμήθηκα τον Σωκράτη που εξέφραζε την απορία του ΄΄πως γίνεται να αγωνίζονται αθλητές και να τους κρίνουν μη αθλητές΄΄
Όχι μόνο δεν έφυγα, χαιρέτησα τον αντίπαλό μου (δεν μπορώ να πω ότι τον συνεχάρηκα κιόλας)και καμιά φορά και η ήττα είναι η μεγαλύτερη νίκη. Κέρδισα την συμπάθεια και την συμπαράσταση του κόσμου και οι φωτογραφίες, τα αυτόγραφα και οι προτάσεις από δημοσιογράφους του τύπου και των περιοδικών από Ισπανούς και Γάλλους έπεφταν βροχή.








Φωτογραφίες σε Ιταλικό αθλητικό περιοδικό από τις συγκρίσεις.Η διαφορά του Σπύρου Μπουρνάζου και του Ισπανού αθλητή από τον Ιταλό στη μέση, βγάζουν μάτι, ακόμα και για αυτούς που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το bodybuilding


Ακόμη και οι ίδιοι οι Ιταλοί μετά το φιάσκο με έβαλαν να κάθομαι κάτω από την Ακρόπολη (μοντάζ) σε φάση περίσκεψης και περισυλλογής



Τώρα, ακόμη το 2011 που συνόδευσα εγώ την Ελληνική αποστολή στην Μάλτα, αφού από το 1989 είχαν να ξαναγίνουν εκεί μεσογειακοί αγώνες, συναντήθηκα με τον Κύπριο πρόεδρο το κ. Πανίκο Αρχοντίδη (που είναι ακόμη απο τότε μέχρι και σήμερα πρόεδρος της Κυπριακής Ομοσπονδίας I.F.B.B.) που όταν με είδε μετά από τόσα χρόνια με πήγε κατευθείαν στην Κυπριακή ομάδα να με συστήσει με τα νέα παιδιά που εκπροσωπούσαν την Κύπρο και η πρώτη του κουβέντα ήταν: τι ήταν και αυτό τότε ρε παιδί μου, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, γι’ αυτό Σπύρο μου τα παράτησες από τότε;





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον Κύπριο πρόεδρο Κο Πανίκο Αρχοντίδη, με τους Έλληνες και Κύπριους αθλητές και αθλήτριες, και τους συνοδούς της αποστολής





Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τους αδελφοκύπριους αθλητές το 2011 στο μεσογειακό πρωτάθλημα στη Μάλτα


Απλά του είπα ότι αυτό ήταν η αφορμή αλλά δεν έδωσα περαιτέρω εξηγήσεις, απλά ρώτησα για τον αντίπαλό μου και μου είπαν ότι από τότε και αυτός δεν ξαναεμφανίστηκε σε διεθνείς αγώνες.
Ειλικρινά ήθελα να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί όπως εγώ πείσμωσα τον Μεντή να γίνει ο καλύτερος των καλυτέρων στην Αμερική, έτσι και ο Ιταλός πείσμωσε εμένα να μην ξανακατέβω ποτέ πλέον στους αγώνες και ας γινόμουν ο χειρότερος των χειροτέρων σωματικά (εννοώ αγωνιστικά) γιατί μετά την Μάλτα επειδή η απόφασή μου ήταν οριστική και αμετάκλητη, (που κανένας δεν το πίστευε τότε) γιατί οι άνθρωποι κρίνουν απ’ τον εαυτό τους και νόμιζαν ότι θα το ξανασκεφτώ ψύχραιμα και λογικά το θέμα.
Εγώ δεν το επεξεργάστηκα καν, ούτε μπήκα σε διαδικασία τι χάνω – τι κερδίζω, δηλαδή σκέψης, απλά , όταν συνειδητοποιείς κάτι με όλο σου το είναι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, τότε η απόφαση είναι οριστική και αμετάκλητη, όπως και ο γάμος για μένα, ακόμη και σήμερα 60 χρονών μου λένε, ξανασκέψου το λογικά έχεις περιθώρια!!!
Αυτό θα πει συνειδητότητα και κατανόηση. Η κατανόηση δεν σπουδάζετε στα σχολεία ούτε στα πανεπιστήμια, ούτε μπορεί κανείς να στην διδάξει. Χρειάζετε να ψάξεις και να την αναζητήσεις εσύ ο ίδιος προσωπικά και ατομικά μέσα από της ανεπάλληλες εμπειρίες της ζωής που πρέπει να γίνουν βίωμα μέχρι το τελευταίο κύτταρο του σώματός μας.
Η κατανόηση το λέει και η ίδια η λέξη, είναι κατά του νου, δηλαδή μόνο όταν απουσιάζουν οι σκέψεις. Ο νους, είναι συλλογή από σκέψεις δανεικές που καμία σκέψη δεν είναι εμπειρία δική μας γιατί η εμπειρία έρχεται από την πείρα των γεγονότων μέσα από την ζωή και όχι από τα βιβλία και μόνο, όταν η εμπειρία γίνει βίωμα τότε βλέπεις μέσα σε αναλαμπή το γεγονός, την αλήθεια, την πραγματικότητα και δεν φυλακίζεσε μέσα στις ερμηνείες του μυαλού και της παρερμηνείες του.
Είσαι απλά ένας καθρέφτης που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα όπως είναι και όχι να την χρωματίζεις μέσα από τις προβολές του μυαλού σου. Τα πάθη ξεπερνιούνται μόνο αν κατανοήσεις ότι σου τρώνε την ζωή πόντο – πόντο κάθε στιγμή.
Κανένα πάθος δεν μπορεί να φύγει αν δεν αντιληφθούμε ότι, οποιαδήποτε μορφή πάθους θέλει να εκτονωθεί και όταν εκτονωθεί, καταλαγιάζει, μέχρι να ξαναρχίσει πάλι η έλειψη.
Είναι σαν την πείνα και τον κορεσμό, μόνο που η πείνα και ο κορεσμός είναι του σώματος(της φύσης) και το πάθος είναι (του νου) που επηρεάζει το σώμα και το συναίσθημα π.χ. ένας λαίμαργος για το φαγητό, πόσο μπορεί να είναι απόλαυση γι αυτόν το φαγητό; Το ίδιο ένας αλκοολικός, ναρκομανής, κ.λ.π. δηλαδή φαύλος κύκλος , μόνο που οι ανάγκες είναι τις φύσης και τα άλλα επιθυμίες του νου, μέσα από τον εθισμό, από την συνήθεια, την συνεχή επανάληψη και όπως λέει και το ρητό: Ανάγκα και οι Θεοί πείθονται. Οι ανάγκες ελάχιστες, οι επιθυμίες ακόρεστες.

Ενώ βρισκόμουν στο ζενίθ της αθλητικής μου καριέρας με 107 κιλά μυϊκής μάζας από καθαρούς και δουλεμένους μύες, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια σε αρμονία, με όλες τις μυϊκές ομάδες του σώματος να δένουν πάνω μου συμμετρικά, θα μπορούσα να συνεχίσω για το Mr.Υφήλιος που θα γινόταν μετά από 5-6 μήνες και είχα τον χρόνο μπροστά μου για βελτίωση και να αυξήσω το σωματικό μου βάρος, αλλά εγώ αντ’ αυτού το μείωσα και πήρα τον αδελφό μου τον Κώστα (ο Παναγιώτης τότε ήταν στις ειδικές δυνάμεις στο στρατό αλπινιστής στον Όλυμπο), τον αντιπρόσωπο της Αμερικάνικης εταιρείας συμπληρωμάτων διατροφής M.L.O. τον Θέμη Βαλαβάνη (ήταν χρόνια στην Αμερική γι’ αυτό διαπραγματεύτηκε και του εμπιστευτήκαν αυτή την εταιρεία κολοσσό για τότε, ακόμη και σήμερα) και ακόμη έναν φίλο και συναθλητή μου τον Γιώργο Δαλιάνη, γιατί ήξερε να τραβάει φωτογραφίες χωρίς να με κουράζει λόγω τις ιδιότητας του σαν αθλητής και τους πήγα αφού πρώτα είχα επιλέξει το μέρος όπου θα φωτογραφιζόμουν με θέα την Ακρόπολη,χωρίς να πω σε κανέναν την ιδέα και τον σκοπό μου, απλά αναμνηστικές φωτογραφίες όχι τόσο αθλητικές, θα το έλεγα αρχαίες ελληνικές κλασικές πόζες που θύμιζαν αγάλματα που απεικονιζόταν στο μουσείο (από εκεί πήρα και την ιδέα) γιατί άλλο να ποζάρεις εν κινήσει και άλλο να στήνεσαι και να κάθεσαι ακίνητος σαν άγαλμα λες και ποζάρεις για πίνακα ζωγραφικής.




O Σπύρος Μπουρνάζος με τον αδελφό του Κώστα Μπουρνάζο στο λόφο φιλοππάπου με θέα την Ακρόπολη




Ο Σπύρος Μπουρνάζος με τον φίλο και συναθλητή του Γιώργο Δαλιάνη




Ο Σπύρος Μπουρνάζος, ο αδελφός του Κώστας Μπουρνάζος, ο αντιπρόσωπος της MLO κάτω αριστερά, ο Θέμης Βαλαβάνης, ο Γιώργος Δαλιάνης, ενθουσιασμένοι και ικανοιποιημένοι μετά την φωτογράφιση


Επειδή το θυμήθηκα και αυτό το περιστατικό τώρα θα σας το αναφέρω. Στην Γαλλία σε μία εκδήλωση συνάντησα τον μεγάλο Έλληνα ζωγράφο τον Τσαρούχη, που τότε έμενε μόνιμα στην Γαλλία και είχε το ατελιέ του και όταν με συστήσαν και του είπαν ποιος είμαι και του έδειξαν φωτογραφίες μου, προθυμοποιήθηκε να με ζωγραφίσει αλλά θα έπρεπε να πηγαίνω κάθε μέρα για ώρες και μέρες στο ατελιέ του, επειδή μετά από 3 ημέρες θα έφευγα για Αμερική από Γαλλία του υποσχέθηκα όταν τα καλοκαίρια που επισκεπτόταν την Ελλάδα και έμενε στο Μαρούσι, ότι θα πήγαινα από εκεί που θα είχα και εγώ χρόνο και αυτός. Έμελλε να μην πραγματοποιηθεί αυτή η επιθυμία και η δική του και η δική μου από δική μου καθαρή αμέλεια που όλο το ανέβαλα μέχρι που ο μεγάλος αυτός στοχαστής και ζωγράφος απεβίωσε.




Αυτός ο πίνακας θα μπορούσε να ήταν από τον μεγάλο και ανεπανάληπτο Γιάννη Τσαρούχη. Με τον δικό του τρόπο απεικονίσεις και συναισθηματικές φορτίσεις που χαρακτηρίζουν τους καλλιτέχνες.
Από τότε πήρα ένα μεγάλο μάθημα πάνω στο θέμα της αναβολής, γιατί όλα τα θεωρούμε δεδομένα και η ζωή είναι απρόβλεπτη για όλους ΄΄το παρόν βέβαιο, το μέλλον αβέβαιο΄΄αλλά το είχα ξεχάσει αυτό το ρητό!




Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε πίνακα ζωγραφικής που του χάρισε ο φίλος του και συναθλητής και ζωγράφος Μηνάς Πανικόγλου


Τέλος πάντων, η ζωή συνεχιζόταν ακόμη για μένα, αφού πήρα τελείως αυθαίρετα μία τεράστια πλάκα μαρμάρου που ήταν εκεί, στο λόφο Φιλοπάππου, την τοποθέτησα σαν βάση για να πατήσω πάνω και να ποζάρω με φόντο την Ακρόπολη, τις πόζες που είχα αποτυπώσει στο μυαλό μου από το μουσείο της Ακρόπολης και στο πεδίο του Άρεως.


Η μία ήταν "ο Ποσειδώνας με την τρίαινα" και κάτι παρόμοιο "Ο τοξότης" η άλλη "Ο δισκοβόλος του Μύρωνα" και μία "στοχαστική γονατιστός" πήρα και διάφορες άλλες πρωτότυπες πόζες , αφού η σωματική μου αρμονία μου επέτρεπε να στρίβω και να ποζάρω και από τις 4 πλευρές , χωρίς να φαίνεται από καμία γωνία ατέλεια σωματική.




Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε πόζα τοξότη με το 1 χέρι κρατά το τόξο και με το άλλο τεντώνει την χορδή και κρατά το βέλος σημαδεύοντας




Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε πόζα ξυλοκόπου που πατάει με τα πόδια του χοντρό ξύλο και με τα χέρια του προσπαθεί να το σπάσει




Ο Σπύρος Μπουρνάζος σε πόζα δισκοβόλου




Γιατί το Β.Β. εκτός από τις υποχρεωτικές πόζες που σου επιβάλουν οι κριτές για να βαθμολογήσουν την σωματική πρώτα συμμετρία και αρμονία σε κατάσταση πρώτα relax , χωρίς να σφίγγεσαι, τελείως χαλαρός και από τις τέσσερις πλευρές, μετά σου επιβάλουν να δείξεις και το υπόλοιπο σώμα σε διάφορες στάσεις όπου εκεί, αν έχει ατέλειες θα φανούν με το που θα σηκώσεις τα χέρια πάνω. (γι’ αυτό μπορεί να βλέπετε ωραία σώματα relax σε διάφορα καλλιτεχνικά περιοδικά, με ωραίες φάτσες και αστραφτερά χαμόγελα, αλλά αν ανέβουν στην σκηνή με μαγιό να ποζάρουν δίπλα σε αθλητές, θα γελάνε και οι ίδιοι και επειδή το ξέρουν πόσο επίπονο είναι το αγωνιστικό Β.Β. γι’ αυτό και από την πλευρά τους τουλάχιστον όσους διάσημους έχω γνωρίσει και συγχρόνως έχω συνεργαστεί μαζί τους μου εκδήλωναν το θαυμασμό τους και πάνω απ΄ όλα σεβασμό σαν αθλητή, σε αντίθεση από τελείως αγύμναστους, λιμοκτονικούς ή υπέρβαρους που έβγαζαν χολή και ξύδι, φυσικά λόγω σωματικού κόμπλεξ επειδή οι ίδιοι δεν μπορούν να πειθαρχήσουν και να τιθασεύσουν τα πάθη τους, για την κατάντια τους και κατά πάσα πιθανότητα να τους καθρέφτιζα και να τους καθρεφτίζω ακόμη αυτή τους την αδυναμία, αλλιώς ως προς τι αυτό το μένος και η κακοήθεια αφού δεν με γνωρίζουν καν, ως προς τον χαρακτήρα μου και ως προς την συμπεριφορά μου).


Το Β.Β. είναι ότι η κλασσική μουσική, θέλει εμπειρία και εκπαιδευμένα αυτιά με μουσική παιδεία , για να την απολαύσεις, το ίδιο και το Β.Β. σε αγωνιστικό επίπεδο, θέλει έμπειρα μάτια με αθλητική γνώση, για να το θαυμάσεις και να το εκτιμήσεις.






Ο Σπύρος Μπουρνάζος με την καλή του φίλη και πρωταθλήτρια Ελλάδος και 2η στους Μεσογειακούς Μαρία Μπακαλάκου

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 10ο-Β)

Και αυτοί που προσπάθησαν να με φέρουν σε αντιπαράθεση και κόντρα (για να χλευάσουν προφανώς τα σώματα τα γυμνασμένα ότι δεν έχουν πνεύμα) κάποτε μου ζήτησαν αν ήθελα να παρευρεθώ σε μια εκπομπή με θέμα το πνεύμα και το σώμα, να υπερασπίσω εγώ το σώμα και ο άνθρωπος των γραμμάτων και της τέχνης ο κ. Κακουλίδης το πνεύμα, ίνδαλμα του παρουσιαστή Νάσου Αθανασίου.


Από την εκπομπή του Mega Channel ΄΄Το πνεύμα και το σώμα”. Αριστερά ο δημοσιογράφος και οικοδεσπότης Νάσος Αθανασίου, στη μέση ο θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, σεναριογράφος και στιχουργός Γιάννης Καλουλίδης και δεξιά ο Σπύρος Μπουρνάζος



Ευτυχώς η εκπομπή ήταν απευθείας στον αέρα και δεν μπορούσαν να κόψουν τίποτα, ούτε να προλάβουν να βάλουν μπιπ . Εκεί να δείτε κόμπλεξ και μπηχτές για τα σώματα, ενώ το (πνεύμα) του Κ. Κακουλίδη το προλόγισε και το εξύμνησε, λες και παρουσίαζαν τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή στο μποξ, όπως κάνουν οι κομφερασιέ όταν ανακοινώνουν τα επιτεύγματα του Champion, ενώ το αουτσάιντερ που θα φάει το (ξύλο της χρονιάς του) δύο λόγια και αυτά με απαξίωση έως και λύπη μπορώ να πω, που είχε το θράσος και όχι το θάρρος να τα βάλει με το (θηρίο).


Έτσι με αντιμετώπισε και εμένα ο Κ. Αθανασίου, αν και ξέχασε ότι είχαμε βρεθεί και σε πιο παλιά εκπομπή και αυτή τότε ζωντανή στην ΕΡΤ1 (τότε δεν υπήρχαν άλλα κανάλια), ήταν η εκπομπή 3 στον αέρα με την Σεμίνα Διγενή, τον Γιώργο Παπαδάκη και τον ίδιο και μάλλον ξέχασε τι είχε ειπωθεί και από τους τρεις τότε, ή μάλλον τα κράταγε μέσα του και είπε να τα βγάλει τώρα που η εκπομπή ήταν υπό τον έλεγχό του.




Από την 1η εκπομπή της ΕΡΤ, απευθείας και όχι μαγνητοσκόπηση όπως γινόταν τότε. Για αυτό την ονόμασαν 3 στον αέρα. Αριστερά διακρίνεται η Σεμίνα Διγενή, στη μέση ο Νάσος Αθανασίου, δεξιά ο Σπύρος Μπουρνάζος. Δεν φαίνεται ο Γιώργος Παπαδάκης ο οποίος καθόταν πιο δεξιά.


Εγώ ποτέ μου δεν τον αμφισβήτησα και πάντα τον σεβόμουν, ούτε αυτόν ούτε κανέναν έγκαιρο και σοβαρό δημοσιογράφο και πάντα πήγαινα σεμνά και απαντούσα μόνο σε αυτό που ήξερα πολύ καλά και όχι να πουλάω εξυπνάδες και πνεύμα βλακείας, για να φανώ έξυπνος μειώνοντας τους άλλους σε προσωπικό επίπεδο, αλλά όταν μπαίνει στην μέση η εμπάθεια και το κόμπλεξ, χάνετε η σοβαρή δημοσιογραφική ιδιότητα και βγαίνουν στον αέρα χωρίς να το καταλάβει και ο ίδιος τα αποθυμένα τα προσωπικά, αλλιώς ως προς τι οι βλακοερωτήσεις του στυλ :


Αν έλθετε αντιμέτωπος με τον Πέτρο Γαλακτόπουλο ( φίλος μου και ολυμπιονίκης στην Ελληνορωμαϊκή) ποιός θα νικήσει; Δηλαδή να παίξουμε ξύλο; αυτός είναι ο αθλητισμός ή η απορία η δημοσιογραφική για να βγάλει είδηση ποιός δέρνει τον άλλον κι ένα σωρό χαζοερωτήσεις…


Αν ήταν στη θέση του σώματος ή του κάλλους και τις ομορφιάς η Star Hellas έτσι θα τις συμπεριφερόταν; Ή θα φαινόταν ακόμη και οι τραπεζίτες από τα δόντια του, από το βλακοχαμόγελό του!… και όταν άρχισαν οι απαντήσεις από την πλευρά του (χαζοσώματος) και πήραν τα πρώτα δείγματα λεκτικής σφαλιάρας και επειδή ο κ. Αθανασίου (που τώρα είναι στο κοινοβούλιο) είναι και πονηρούλης, όχι έξυπνος, την έκανε αμέσως γυριστή με την βοήθεια του κ. Κακουλιδη που για να τον προστατεύσει, γιατί αυτός είναι έξυπνος και έπιασε τον παλμό από αυτά που άκουσε και από αυτά που θα άκουγε αν συνέχιζε την προσωπική επίθεση, είπε γυρίζοντας σε μένα: εγώ θαυμάζω το σώμα σας, και εγώ το πνεύμα σας του απάντησα και εννοούσα το ταλέντο που έχουν χάρισμα οι συγκεκριμένοι αυτοί άνθρωποι, που μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ή της ιδέες τους, μέσα από τον γραπτό ή προφορικό λόγο και τους δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνούν με τους αντίστοιχους συνανθρώπους, που ταυτίζονται με την οποιοδήποτε μορφή έκφρασης, του συγγραφέα ή του ποιητή, του μουσικού, του χορευτή, του ζωγράφου, κτλ.


Όσο για το πνεύμα, εγώ δίνω άλλη έννοια, δηλ. την σύνδεση της ατομικής ανθρώπινης συνείδησης, με την πανσυμπατική Θεϊκή συνειδητότητα, που χάνεται κάθε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο της εικόνας και του ήχου κ΄γενικά των αισθήσεων κ’ συγχρόνος των σκέψεων και των συναισθημάτων, δηλ. ούτε χαρά, ούτε λύπη, ούτε πόνος, ούτε στεγνασμός, αλλά αίσθηση μακαριότητος, που λέει η Ορθοδοξία μας κ’ ευδαιμονίας που έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μας. Στο Άγιο Όρος, οι Άγιοι πατέρες το ονομάζουν ”Άκτιστο φως μέσα από την αρπαγή νοός”.


Μάλλον μπέρδεψαν το πνεύμα με την μνήμη. Αν είχε καλή πρόθεση και όχι εμπάθεια και κόμπλεξ με τα σώματα, θα μπορούσε να το σώσει το θέμα της εκπομπής του ΄΄το πνεύμα και το σώμα΄΄ και να ΄΄παντρέψει΄΄ τα δύο αυτά αντίθετα και όμως αλληλοσυμπληρώμενα, δηλαδή (το πνεύμα) τον διανοούμενο κ. Κακουλίδη με εμένα τον Βodybuilder δηλαδή τον Σωματοδόμο! Που είναι το κακό, ο κ. Κακουλίδης να με βοηθήσει εμένα ΄΄στο πνεύμα΄΄και εγώ αυτόν στην γυμναστική για ΄΄το σώμα΄΄; και οι δύο μαζί μετά, τον κ. Αθανασίου να τα συνδυάσει και τα δύο για να είναι ισορροπημένος και ολοκληρωμένος σαν δημοσιογραφική προσωπικότητα και συγχρόνως ατομικότητα!…


Γιατί να υπάρχει αυτός ο πόλεμος και ο διχασμός στον άνθρωπο; αφού το σώμα και ο νους είναι ένα και το αυτό και θέλουν και τα δύο γυμναστική και πειθαρχία για να μας υπηρετούν αφού εμείς είμαστε η συνείδηση που απολαμβάνουμε μέσα από το σώμα, δηλαδή της αισθήσεις και επικοινωνούμε μέσα από την νοημοσύνη και την λογική που είναι προνόμιο μόνο του ανθρώπου και μας δίνει και την δυνατότητα να θαυμάζουμε το μεγαλείο της δημιουργίας και για όσους έχουν ανεπτυγμένη την διαίσθηση και την συνειδητότητα και τον ίδιο το δημιουργό, όχι σαν πρόσωπο αλλά, σαν ΄΄το πνεύμα της αλήθειας που είναι πανταχού παρών και πληρεί τα πάντα΄΄.


Αυτήν και πολλές άλλες εκπομπές τέτοιου περιεχομένου τις έχω όλες στο αρχείο μου!….


Αυτές λοιπόν τις πόζες με φόντο την Ακρόπολη, ο Θέμης ο Βαλαβάνης και ο συνέταιρός του Χρήστος Τσολάκης( που τότε εξέδιδε το μεγαλύτερο αθλητικό και ενημερωτικό περιοδικό πάνω στο Β.Β., ισάξιο του Αμερικάνικου muscle&fitness και διοργανωτής του πρώτου επαγγελματικού αγώνα Mr Οδύσσεια στο Φιλλίπειο της Θεσσαλονίκης με έβαλαν εξώφυλλο μαζί με την Ms Γιανγκ που ήταν προσωπική μου φίλη και τους την πρότεινα εγώ και μέσα το γέμισαν φωτογραφίες από την Ακρόπολη.






Ο Σπύρος Μπουρνάζος στο εξώφυλλο με την Μς Γιάνγκ.


Αυτοί με την σειρά τους το έστειλαν στην Αμερική και σύντομα η Αμερικάνικη M.L.O. μου πρότεινε μέσω του Θέμη συνεργασία για διαφημίσεις των προϊόντων τους σε όλο τον κόσμο.(πολλά τα λεφτά Άρη, που είπε και ο Καλογήρου στον Κούρκουλο).






Η συγκεκριμένη φωτογραφία του Σπύρου Μπουρνάζου, έκανε το γύρο του κόσμου για 20 ολόκληρα χρόνια



Έτσι Καρούσε ; Που βγάλαν τον σκασμό μερικοί – μερικοί πως τα χρήματα τότε τα απέκτησα από……




Από τα εγκαίνiα της MLO με καλεσμένο τον Μρ Υφήλιο και διεκδικητή του τίτλου Μρ Ολύμπια ΓΚΑΡΥ ΣΤΡΑΙΝΤΟΜ







Μάλλον έχουν ξεχάσει τις διαφημίσεις στην τηλεόραση, στα περιοδικά, στις γιγαντοαφίσες που είχαν αναρτηθεί ακόμη και στην Αμφιλοχία και τόσες συμμετοχές μου σε έργα και πάνω απ’ όλα τρία υπερσύγχρονα γυμναστήρια στην Αθήνα γεμάτο κόσμο που από εκεί παρέλασε όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος του τραγουδιού και του θεάματος.





Από την μεγαλύτερη και ακριβοπληρωμένη γιγαντοαφίσα με πρωταγωνιστή τον Σπύρο Μπουρνάζο


Ο Σπύρος Μπουρνάζος σ δίσκο, εκφωνόντας ασκήσεις σε συνδιασμό με μουσική σε συνεργασία με την μεγάλη δικογραφική SBS






Όσο για τα χρήματα από την Αμερική αν τα δήλωσα στην εφορία; Δεν χρειάστηκε να τα δηλώσω γιατί τα πήρα σε Αμερικάνικα δολάρια και επειδή έφερα συνάλλαγμα στην Ελλάδα, με απάλλασσε από οποιαδήποτε αγορά σπιτιών, αυτοκινήτων κ.λ.π. για να σας φύγει από το πονηρό σας το μυαλό οποιαδήποτε υποψία και καχυποψία και να μην κολάζεστε περισσότερο από ότι είσαστε και βαραίνετε την ψυχή σας, γιατί εκτός από τις πράξεις και το λόγο που ξεστομίζουμε αδίκως , το ίδιο και ακόμη χειρότερο είναι και οι πονηρές και αρνητικές σκέψεις!






Ο Σπύρος Μπουρνάζος με παρτενέρ την Ελένη Πετρουλάκη για ένα χρόνο στον πρωινό καφέ με την Ρούλα Κορομηλά. Διαφημίζανε τους σπόνσορες τους, την MLO. Διακρίνεται ο Ντανιέλ Μπατίστα, φίλος του Σπύρου και της Ελένης.








Ο Σπύρος Μπουρνάζος, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και η Ελένη Πετρουλάκη





Ο Σπύρος Μπουρνάζος στην εκπομπή της Βάσιας Τριφύλλη, ραντεβού στα τυφλά, με τα αδέλφια του, Κώστα και Παναγιώτη, με τα αντίστοιχα διαφημιστικά φανελάκια


Καλά εσείς οι εγγράμματοι που έχετε μνήμη δεν ακούτε και δεν θυμάστε τι ψέλνει ο ιερέας στον ΄΄κεκοιμημένο αδελφό ημών΄΄στους επικήδειους; Παν αμάρτημα το παρ΄αυτού παραχθέν εν λόγω ή έργω ή διανοίας….και απάλλαξον αυτόν από παν αμάρτημα εκούσιο ή ακούσιο….


Δεν είναι ότι δεν θυμόσαστε γιατί έχετε γερή μνήμη ή μάλλον επιλεκτική για κουτσομπολιά και ραδιουργίες, εκεί έχετε μνήμη ελέφαντα, αλλά για να θυμηθείς ουσιώδη και βαθυστόχαστα λόγια, πρέπει να είσαι παρών σαν συνείδηση στο γεγονός, αλλά όταν απουσιάζεις μέσα στις σκέψεις και (στις κηδείες μέσα στο φόβο για την δικιά σου κάποτε ανυπαρξία που θα είσαι και εσύ έτσι οριζοντιωμένος) είσαι παρών – απών. Γι΄ αυτό ο Χριστός είχε πει: άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους και ακολουθείστε με. Όπως εγώ στο σχολείο που δεν παρακολουθούσα την παράδοση των μαθημάτων (εκτός από ιστορία – θρησκευτικά και γεωγραφία) γιατί μπορεί να ήμουν στο θρανίο σχεδόν άγαλμα, αλλά βυθισμένος στο τι θα κάνω στο διάλειμμα και ποιους θα επιλέξω για ποδόσφαιρο στο σχόλασμα και όταν η καθηγήτρια με έβλεπε ότι έλειπα βυθισμένος στις σκέψεις με αιφνιδίαζε ρωτώντας με , τι λέγαμε τώρα Μπουρνάζε; Και τις έλεγα την τελευταία ούτε καν φράση, μόνο την λέξη και όταν μου έλεγε” πριν από αυτό;” της έλεγα δεν θυμάμαι και γελούσαν όλοι! ( πως να θυμηθώ κάτι που δεν άκουσα και δεν εμπέδωσα και ας ήμουν σαν παρουσία εκεί. Τώρα να σας πω, ότι μπορώ να γελάσω και εγώ μ΄ εσάς;
Ούτε αυτό δεν μου βγαίνει, να σας πω ότι λυπάμαι; Ειλικρινά ούτε αυτό μου βγαίνει, γιατί εσείς οι ίδιοι δεν λυπόσαστε τον εαυτό σας και αφήνετε τον διαβολέα νου σας να σας αποπροσανατολίζει ακόμη και σε ιερές και μοναδικές στιγμές αποχαιρετισμού προσφιλών και αγαπητών φίλων, συγγενών και συνανθρώπων μας, όπως εγώ δεν έβλεπα την ώρα να χτυπήσει το κουδούνι για να εξαφανιστώ από την τάξη, ακόμα και σπρώχνοντας τους άλλους λες και δεν θα προλάβαινα να απομακρυνθώ από τον τόπο του βασανιστηρίου μου.
Έτσι βλέπω και αρκετούς να τρέχουν να συλυπηθούν και όπου φύγει- φύγει, λες και έπρεπε να δώσουν το παρών. Το παρών να το δίνανε όταν χρειαζόταν, ακόμη όταν ήταν ζωντανός και τους το ζητούσε με τον τρόπο του για συμπαράσταση όχι μόνο τώρα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ λόγια γνωστού που του είπα: γιατί δεν πήγες να δεις τον φίλο στο νοσοκομείο ή στο σπίτι αφού και ο ίδιος το επιθυμούσε, μόνο και μόνο να σε δει, ξέρετε τι απάντηση (κονσέρβα) πήρα; Είμαι πολύ ευαίσθητος και δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι!


Αν ήταν ο αδελφός σου, ο πατέρας σου, η μάνα σου, το παιδί σου, θα την έλεγες αυτή την λέξη ευαισθησία; Η ευαισθησία είναι συμπαράσταση, αλληλεγγύη, φιλία, ευγνωμοσύνη, συμπόνοια και πάνω απ’ όλα αγάπη. Μήπως μπερδέψατε την ευαισθησία με τον φόβο και την αναισθησία; Λέω μήπως υπάρχει και άλλη έννοια της ευαισθησίας γιατί διψάω για μάθηση και όσο μεγαλώνω θα πρέπει να είμαι πρόθυμος που λέει και ο Σωκράτης ΄΄γηράσκω αεί διδασκόμενος΄΄. Αυτό κι αν είναι δίδαγμα και διδασκαλία ,όχι λογικής και συνείδησης αλλά εκλογίκευσης αίσχιστου είδους και από εγγράμματους παρακαλώ!….


Μπορεί στα αρχαία ελληνικά να ήμουν σκράπας και να έμενα ανεξεταστέος, αλλά ακόμη θυμάμαι το:
Πιστεύω τω φίλω. Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις. Ο φίλος τον φίλον εν πὀνοις και κινδύνοις ου λείπει…..
Τα άλλα δεν τα θυμάμαι , αυτά συγκράτησα, όχι μόνο με το μυαλό αλλά και με την καρδιά , γι’ αυτό είναι ανεξίτηλα γραμμένα στην ψυχή μου, όπως και το ρητό: Στις χαρές των φίλων να πηγαίνεις αργά , στις λύπες σπεύδε γρήγορα. Χωρίς αναβολή!….





Συνεχίζεται...

Πηγή: Amflife.gr

[Polyneikos]

Σπύρος Μπουρνάζος: Ο Έλληνας ”Θρύλος” του BodyBuilding σε μια συνέντευξη εφ’ ολης της ύλης στο AmfLife (Μέρος 11ο)

Συνεχίζουμε την συνέντευξη με τον Σπύρο Μπουρνάζο και σας παρουσιάζουμε το 11ο και τελευταίο μέρος αυτής.


*Σε αυτό το σημείο, η ομάδα του AmfLife , θα ήθελε να ευχαριστήσει τον Σπύρο Μπουρνάζο, την Βάσω Γιαννιώτη και την Ελένη Μπουρνάζου, για όλη αυτή την μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλαν, ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή η ιστορική συνέντευξη.


*Σε αυτή την συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης του Σπύρου Μπουρνάζου, θα βρείτε βαθυστόχαστες σκέψεις διατυπωμένες με απλά λόγια κατανοητά από όλους, όπως επίσης, αρκετές σοφές κουβέντες, που όλοι μας πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς να κάνουμε βίωμα, για να γινόμαστε καλύτεροι. Ο Σπύρος Μπουρνάζος, προσπάθησε μέσο αυτής της συνέντευξης, να εξηγήσει απλά και κατανοητά, ότι το BodyBuilding, δεν είναι απλά ένα άθλημα για ανεγκέφαλους, αλλά συμβουλεύει όλους τους νέους που ασχολούνται με αυτό, να δουν την μεγαλύτερη εικόνα του, ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ: ΣΩΜΑ, ΠΝΕΥΜΑ και ΨΥΧΗ.


ΑΠΟ ΟΣΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΣΑΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΤΕ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑΤΕ, ΤΗΝ ΑΜΦΙΛΟΧΙΑ. ΠΩΣ ΣΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΤΕ ΜΕΤΑνΤΗΝ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΑ ΑΘΛΗΤΗ Β.Β. ΝΙΚΗ ΜΕ
ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΤΙΤΛΟ;




Ακόμη και σήμερα ο Πανούλιας, μετά από 40 χρόνια, όποτε συναντιόμαστε στην Αμφιλοχία μου το υπενθυμίζει, αφού γελάνε τα μάτια του και οι μουστάκες του από χαρά, θαυμασμό, καμάρι και γλυκιά ανάμνηση ¨θυμάσαι τότε χαδιάριμ τι έγινε στους αγώνες΄;


Μεγάλο βάρος αυτή η λέξη να θυμάσαι, όχι μόνο τι λένε τα βιβλία ή τηλέφωνα και διευθύνσεις, αυτό λέγεται μνήμη, αλλά πίσω από την μνήμη υπάρχει και η ανάμνηση και οι πιο πολλοί άνθρωποι έχουν πάθει αμνησία ολική, δηλαδή ξέχασαν από που ξεκίνησαν, τι στόχους και τι όνειρα είχαν κάποτε, που η ζωή τους τα εκπλήρωσε και με το παραπάνω από αυτό που επιθυμούσαν και πάλι ξέχασαν γιατί μπήκε στη μέση ο άπληστος νους που δεν χορταίνει με τίποτα μέσα από τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την σύγκριση, την αχαριστία και την αγνωμοσύνη και αντί να χαίρονται με αυτά που έχουν, λυπούνται, κακίζουν και μιζεριάζουν με αυτά που έχουν αποκτήσει οι άλλοι και ας μην ήταν δικός τους στόχος και όνειρο.

Έτσι ξεχνούν όχι μόνο το παρελθόν αλλά και το μέλλον που είναι αβέβαιο και ότι είμαστε κοινοί θνητοί και όχι αθάνατοι (όχι να μην έχουμε στόχους και όνειρα) αλλά να είμαστε συνετοί και δίκαιοι γιατί ο θάνατος παραμονεύει για όλους ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μόνο στις κηδείες αγαπημένων προσώπων συνειδητοποιούμε και λέμε δεν είμαστε τίποτα, μόνο εκεί πάνω στον πόνο ξεστομίζουμε σοφές κουβέντες ότι μόνο η κακία μένει τίποτα άλλο , γιατί μόνο στο βουβό και βαθύ πόνο κρύβεται η συμπόνοια, εκεί συνειδητοποιείς το μεγαλείο της ζωής και μετά πάλι απών σαν συνείδηση. Μόνο ένας σοφός βασιλιάς στην αρχαιότητα είχε διατάξει έναν στην αυλή του να του υπενθυμίζει κάθε πρωί ότι είναι κοινός θνητός, για να είναι προσγειωμένος, συνετός και δίκαιος, εμείς το θυμόμαστε στις …….κηδείες .


Αφού ξεχνάμε το παρελθόν, πόσο μάλλον το παρών, τον εαυτό μας τον ίδιο που ποτέ δεν προσπαθήσαμε να ερευνήσουμε και να γνωρίσουμε, μόνο τα ρητά των αρχαίων προγόνων μας θυμόμαστε ΄΄γνώθι σ’ αυτόν΄΄και όλοι πιστεύουμε ότι τον γνωρίζουμε . Μόνο ο Σωκράτης έλεγε ΄εν οίδα ότι ουδέν οίδα΄΄δηλαδή ένα ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα και δεν είναι ότι δεν ήξερε τίποτα, γιατί ασχολούνταν με την φιλοσοφία και είχε πολλές γνώσεις, αλλά όταν γνώρισε και κάτι ανώτερο από τις στεγνές και δανεικές γνώσεις των βιβλίων, μέσα από τον αυτοέλεγχο και την παρατήρηση του εσωτερικού του κόσμου, βίωσε κάτι πρωτόγνωρο πέρα από γνώσεις, τη γνώση, που μέσα της περικλείει την σοφία και όταν μια φορά τον σατύριζε ο Αριστοφάνης σ ένα θεατρικό έργο οι ”Νεφέλες” (τον είχε να αιωρείται στα σύννεφα) ότι δηλαδή ασχολείται με τα μεταφυσικά και πετάει στα σύννεφα, δηλαδή αυτό που λέμε σήμερα λαϊκά: αυτός είναι στην κοσμάρα του ή έχει ξεφύγει, λάλησε, τρελάθηκε, τα έχει χαμένα….Aυτός όχι μόνο δεν μίλησε αλλά παρακολουθούσε την θεατρική σάτιρα όρθιος καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης στωικά και όταν τέλειωσε γύρισε σε όλους και τους είπε: ”εγώ είμαι αυτός” και γελούσε όπως και το πλήθος που ψοφάει για γελοιότητες αλλά πάντα για τους άλλους, όχι όμως με τον εαυτό τους και μετά τους έκοψε απότομα το γέλιο όταν τους ρώτησε: ποιοι από εσάς εδώ μέσα είναι χαλκουργοί και σήκωσαν το χέρι όσοι ήταν, το ίδιο έγινε όταν τους ρώτησε ξυλουργοί, ποιητές, κωπηλάτες κ.λ.π. στο τέλος τους σόκαρε όταν τους ρώτησε: κουτσομπόληδες, ψεύτες, κακοήθεις, δειλοί, θρασείς και άλλα ανθρώπινα πάθη;


Δεν σήκωσε κανείς το χέρι του, είμαι σίγουρος σαν να ήμουν εκεί (γιατί αυτό δεν το αναφέρει η ιστορία) σαν ανώτερος άνθρωπος λόγω σοφίας και γνωρίζοντας τα ανθρώπινα πάθη, θα τους καληνύχτισε και θα τους είπε φυσικά και όνειρα γλυκά για την αυτογνωσία που δεν είχαν, δηλαδή την άγνοιά τους , μην τους είπε κιόλας ΄΄αν και ξυπνητοί ονειρεύεστε΄΄ μέσα στη λήθη της άγνοιάς σας ηλίθιοι-βλάκες εσείς και ο Λαζόπουλός σας που γελάτε κιόλας, λούτα (αυτά θα τα είπε από μέσα του όπως είπαμε και πιο πάνω λόγο ανωτερότητας) αλλιώς θα τα ανέφερε η ιστορία.


Τι νομίζετε ότι τότε δεν υπήρχαν βλάκες, μόνο σήμερα ξεφύτρωσαν;


Αν τότε τον αναγνώριζαν σαν σοφό όπως τον αναγνωρίζει σήμερα όλη η ανθρωπότητα και το έχουμε και εμείς οι νεοέλληνες καμάρι, θα τον δηλητηριάζανε ή θα τον σατύριζαν και θα τον χλεύαζαν; Τότε που η δημοκρατία ήταν στο ζενίθ της, ξέρετε τι τους έλεγε; Δεν μπορώ να καταλάβω πως για την διακυβέρνηση μιας πολεμικής τριήρους, στο τιμόνι βάζουν τον πιο έμπειρο και άξιο και για την διακυβέρνηση της πόλης στο τιμόνι…….ζητάνε ψήφους (από τον Σταύρο στα Σαρδίνινα) περίπου κάτι τέτοιο θα τους έλεγε τότε και τον δηλητηρίασαν , κρίμα γιατί αν ζούσε σήμερα που έχει καταργηθεί η θανατική ποινή και η δημοκρατία (βελτιώθηκε) ,τσαμπουνάς ότι θες και δεν σε πειράζει κανένας!!!!! Έτσι θα την γλίτωνε, το πολύ πολύ θα λέγανε τρελός είναι, ας λέει ότι να΄ ναι, ΄΄ στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα΄.


Εγώ ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται, ένας σοβαρός πολιτικός , Κύριος με Κ κεφαλαίο στην εποχή μας με παιδεία, ήθος, σύνεση, ευγλωττία και τιμιότητα, ο αείμνηστος Κωστής Στεφανόπουλος, δεν τον ψήφισαν ούτε για βουλευτή στην Πάτρα οι συμπατριώτες του, ούτε και το κόμμα του για αρχηγό και η βουλή παμψηφεί για πρόεδρο της Δημοκρατίας, δηλαδή όλοι οι εκπρόσωποι των Ελλήνων του έδωσαν το ανώτατο τίτλο του κράτους.


Ας μου εξηγήσει κάποιος αυτή την απορία γιατί έχω μπερδευτεί, γιατί απ΄ όσο ξέρω, ορίζουν την Δημοκρατία ως
κυβέρνηση του λαού, για το λαό, από το λαό και εγώ βλέπω όπως και εσείς ότι δεν είναι ούτε από το λαό, ούτε του λαού, ούτε για τον λαό.
Είναι για πάρτι τους και τους νοιάζει μόνο η εξουσία και όχι ο λαός και αυτοί έχουν την πειθώ να μας παραμυθιάζουν, ότι γίνετε γίνετε για το καλό μας και εμείς τους πιστεύουμε, γιατί χρόνια πάμπολλα τώρα, μας εκπαιδεύουν να πιστεύουμε σε εθνοσωτήρες και όχι στον εαυτό μας.


Καλή λοιπόν η σάτυρα του Αριστοφάνη αλλά καλύτερη η αυτοέρευνα του Σωκράτη.


Ο Αριστοφάνης ασχολούνταν με τους άλλους αλλά ξέχασε να ασχοληθεί με τον εαυτό του γιατί το μυαλό του ήταν στραμμένο προς τα έξω, ενώ ο Σωκράτης το γύρισε προς τα μέσα και ερεύνησε και ασχολήθηκε με τον εαυτό του αναζητώντας από τις αφορμές να φτάσει στην αιτία. Έψαχνε να βρεί από που πηγάζει η αιτία π.χ. του θυμού, της εξάρτησης, των παθών και των υπόλοιπων μορφών συμπεριφοράς και αντιδράσεως τόσο του ίδιου όσο και των άλλων. Δεν ασχολούνταν και δεν εστίασε στις αφορμές γιατί αυτές έχουν να κάνουν με γεγονότα και κουτσομπολιά, έχουν να κάνουν με τους άλλους ενώ η αιτία βρίσκεται μέσα μας, αυτήν έψαχνε να εντοπίσει και όχι να ασχολείται με τους άλλους (αυτό το έκανε μετά σαν τεστ για να δει τις αντιδράσεις των συμπολιτών του
με την μέθοδο της εκμαιεύσεως ) γιατί όλοι πιστεύουν ότι η αιτία της δυστυχίας μας είναι πάντα οι άλλοι, ενώ της ευτυχίας μας, εμείς δηλαδή το εγώ μας.


Γι’ αυτό λένε ότι οι σπουδαίοι ασχολούνται με τον εαυτό τους και με ιδέες, οι μέτριοι με γεγονότα και οι υπόλοιποι με το τι κάνει ο ένας και ο άλλος. Εμμέσως πλην σαφώς αυτό έκανε ,πιστεύω, ο Σωκράτης στο θέατρο όταν τους απηύθυνε αυτές τις ερωτήσεις να δει τι πιστεύει ο καθένας για τον εαυτό του και συνήθως όλοι πιστεύουν ότι είναι σπουδαίοι!…(αυτό θα πει αυτογνωσία).


Τα μεταφυσικά που τα ονόμαζε έτσι ο Αριστοτέλης ήταν πέρα από αυτά που βλέπουμε με τα αισθητήρια όργανά μας, σαν να λέμε σήμερα τα πνευματικά που ασχολείται η θρησκεία και τώρα τελευταία η σύγχρονη ψυχολογία με τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου(το συνειδητό, το υποσυνείδητο και το συλλογικό
ασυνείδητο) και τώρα η επιστήμη με τα σύγχρονα μέσα (βλέπε πειράματα του CERN)που ψάχνουν άκουσον άκουσον (το σωματίδιο του Θεού) στο πειραματικό εργαστήριό τους!….. ξέχασαν όμως τον Ηράκλειτο που είπε: ΄Ό Θεός ξέρει να κρύβεται καλά΄΄ και ξέρετε που κρύβεται; Μέσα στην καρδιά μας, αυτό που είπε ο Ματθαίος΄΄οι καθαροί την καρδία τον Θεό όψοντε΄΄αλλά για να τον αισθανθείς πρέπει να καθαρίσεις την βρωμιά μέσα σου που είναι όσοι ΄οι κόπροι του Αυγεία΄ αυτή την βρωμιά έχουν συνηθίσει οι βρώμικοι και όταν πλησιάζει κοντά τους το καθαρό νιώθουν ναυτία και αναγούλα όπως ο διάολος στο λιβάνι και γι’ αυτό δηλητηρίασαν τον Σωκράτη και μετά σταύρωσαν τον Χριστό, όχι μόνο δεν μπορούσαν να τους ακούσουν αλλά ούτε και να τους βλέπουν!!!! Αυτοί δεν ήταν καθρέφτες……ήταν μεγεθυντικά κάτοπτρα και έπρεπε να τα
σπάσουν ….το γρηγορότερο δυνατόν.


Τώρα λοιπόν Πανούλια μου, πως να μην θυμάμαι με ευγνωμοσύνη και νοσταλγία τον ενθουσιασμό, τον θαυμασμό, τον αυθορμητισμό και την υπερηφάνεια των απλών συμπατριωτών μου και πως να ξεχάσω την συμπεριφορά από τους εκάστοτε αρμόδιους φορείς και άρχοντες τις Αμφιλοχίας και τις τοπικές εφημερίδες που πάντα ήμουν από τους πρώτους συνδρομητές για να μαθαίνω τα νέα του τόπου μου που δεν αισθάνθηκαν ποτέ έστω και σαν γεγονός αθλητικό να αναφέρουν το όνομά μου, πόσο μάλλον να βάλουν έστω μία φωτογραφία μικρή όσο της ταυτότητάς μου!


Ακόμη και ο Ριζοσπάστης μου αφιέρωσε συνέντευξη σχεδόν μισής σελίδας και τεράστια φωτογραφία από το Mr.Europe που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το Β.Β. . Ο μόνος που με πρόβαλε είναι ο Κώστας Ζωγράφος το 2012 και με ρώτησε αν μπορεί να αναδημοσιεύσει μία πρόσφατη συνέντευξη μου στην Lifo που έδωσα στον καταξιωμένο δημοσιογράφο και κριτικό θεάτρου τον Χρήστο Παρίδη , πάντως τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όχι μόνο για την χειρονομία του αλλά και για τα θερμά του λόγια που μου απεύθυνε ιδιαιτέρως, πραγματικά με συγκίνησαν.


Πως λοιπόν να ξεχάσω ότι από το 1976 ακόμη και σήμερα 2017 , έχουν περάσει από το ανώτερο πολιτικό αξίωμα της Αμφιλοχίας άρχοντες και αρχόντισσες όλων των πολιτικών αποχρώσεων και κομμάτων και κανείς τους ποτέ δεν αξιώθηκε να μου εκφράσει αυτοπροσώπως (αφού δεν θυμάμαι 40 χρόνια να έχω λείψει ούτε μία φορά από την Αμφιλοχία και σε όλες τις εκδηλώσεις, τα ήθη και τα έθιμα ήμουν παρών όχι για ψήφους και το θεαθήναι αλλά γιατί το αισθανόμουν μέσα από τα φυλλοκάρδια της ψυχής μου), ή έστω τηλεγραφικώς τότε ή τηλεφωνικώς ένα συγχαρητήρια που τιμάς την πόλη μας, που η πρώτη λέξη που ξεστόμιζα πάντα (σε όλα τα ιδιωτικά και κρατικά κανάλια της Ελληνικής τηλεόρασης που με έχουν προβάλει σχεδόν όλα ακόμη και σήμερα μου κάνουν αφιερώσεις μέχρι και ντοκυμαντέρ η Ε.Ρ.Τ.1 εν έτη 2017, όπως και σε όλες τις εφημερίδες όλων των πολητικών αποχρώσεων και σε όλα τα ψυχαγωγικά και ενημερωτικά περιοδικά), η πρώτη ήταν Αμφιλοχία, μετά πως λέγομαι και τέλος τι τίτλους έχω κερδίσει.


Ακόμα πως να ξεχάσω ότι λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων το 2004 ενώ ήμουν στην Αμφιλοχία και συγκεκριμένα στην καφετέρια του Πριόβολου στην πλατεία μαζί με τον αείμνηστο Κωτσάρα Παπαλέξη και περνούσε από μπροστά μας η Ολυμπιακή Φλόγα και σηκώθηκα όρθιος και χειροκροτούσα και ένας εξέφρασε την απορία του (μάλλον επειδή βαριόταν να σηκωθεί όρθιος ή το πιθανότερο, δεν ήξερε τι συμβολίζει η φλόγα) και με ρώτησε : γιατί σηκώνεσαι όρθιος; Την βλέπουμε και καθιστοί!


Τους εξήγησα ότι σηκώνομαι από τιμή και σεβασμό πρώτα στον συμβολισμό της φλόγας “ στο Αρχαίο πνεύμα το αθάνατο του αγνού πατέρα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού…..” και μετά σ΄αυτόν που την μεταφέρει, αν και ρώτησα ποιος είναι αυτός και οι περισσότεροι δεν ήξεραν. Αυτή περνούσε από μπροστά μας, άσχετα αν αυτός ή αυτοί που την μετέφεραν ήξεραν το βάρος και τον συμβολισμό ή αυτοί που την παραλαμβάνουν ή αυτοί που μαζεύτηκαν μετά στην κεντρική πλατεία για φωτογραφίες με τα κουστουμάκια τους και τα ταγιεράκια τους (εκεί που μετά από χρόνια τους γιουχάριζαν ακόμα και τα παιδάκια του δημοτικού για την πτώχευση της χώρας μας, ήμουν και εκεί παρών σε κατάθεση στεφάνου για την εκδήλωση της 25 ης Μαρτίου στο μνημείου του Αγνώστου στρατιώτη). (Θεατής του δράματος).


Εγώ αυτόν τον ύμνο του Κωστή Παλαμά και τον Όρκο του αθλητού, τον είχα απαγγείλει από το 1969 που ήμουν αθλητής και πρωταθλητής στίβου σε όλα τα αγωνίσματα στους σχολικούς αγώνες και οι κουστουμάτοι και οι ταγεράτες (σήμερα), σήκωναν και αυτοί το δεξί τους παιδικό, αθώο και αγνό χεράκι και επαναλάμβαναν τα λόγια του όρκου και του ύμνου.


Αυτά πως τα ξέχασαν τα αθώα χρόνια!…..


Επίσης ρώτησα σε ποιους δίνουν την Ολυμπιακή φλόγα για την μεταφορά της και ένας από την παρέα είπε: σε αυτούς που έχουν κάνει αίτηση στην Δημαρχία και πετάγεται ο Κωτσάρας και λέει (δεν ξέρω αν είχε ακούσει καλά την ερώτησή μου και την απορία μου), γιατί είπε με θυμό και αγανάκτηση , ποιος ο Σπύρος;


Αυτοί έπρεπε να του το προτείνουν και μάλιστα με αίτηση, γραπτώς και γυρίζει και μου λέει επί λέξη ΄ουδείς προφήτης στον τόπο του΄΄ και του είπα: εγώ Κωτσάρα μου δεν είμαι προφήτης, αθλητής ήμουν, μου λέει, ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ και πετάγεται ένας άλλος για καλαμπούρι μάλλον και μου λέει: τα παράπονά σου στον Δήμαρχο και γελάσαμε.


Αλλά τους εξήγησα, τι σημαίνει αίτηση, τι απαίτηση και τι τιμή. Τους είπα συγκεκριμένα ότι αίτηση απ΄ότι ξέρω, γιατί έχω κάνει αρκετές στο δημόσιο και μάλιστα στο δημαρχείο (γιατί αν και έφυγα πολύ μικρός για Αθήνα, δεν πήρα ποτέ τα πολιτικά μου δικαιώματα από την Αμφιλοχία ) για πιστοποιητικό γεννήσεως κ.λ.π. που σημαίνει το να ζητά κανείς κάτι, δηλαδή παρακαλώ όπως….κ.λ.π.


Ενώ τιμή σημαίνει εκτίμηση, σεβασμός, αξιοπρέπεια, δηλαδή τιμάς π.χ. (έναν πολίτη αφού πρώτα έχεις εκτιμήσει το έργο του και το χαρακτήρα του, σε αυτό που έχει πετύχει στον τομέα του, πρώτα για τον εαυτό του και μετά για το κοινωνικό σύνολο) και θα μας τιμήσεις κι εσύ στην όποια εκδήλωση κι αν είναι αυτή να μοιραστείς την χαρά μας.


Πάντως εγώ σε όλες τις εκδηλώσεις που με έχουν προσκαλέσει, τους τιμούσα, είτε στο σύλλογο Αμφιλοχιωτών στην Αθήνα, είτε στον ετήσιο χορό με δωρεές κάθε χρόνο ελευθέρας στα γυμναστήριά μου (αν και ποτέ στα 35 χρόνια δεν έχω πάρει χρήματα από συμπατριώτη μου που έχει έρθει να γυμναστεί, είτε ο ίδιος είτε τα παιδιά του) είτε σε συγκεντρώσεις ομιλιών βουλευτών υπουργών, δημάρχων κ.λ.π. είτε σε θρησκευτικές εκδηλώσεις ανελλιπώς, προς τιμή του πολιούχου μας Αγίου Αθανασίου εδώ στην Αγία Παρασκευή Ν. Σμύρνης που χοροστατούσε ο αξιαγάπητος και αξιοσέβαστος πατέρας Ζώης, είτε οπουδήποτε με καλούσαν ή με χρειάστηκαν.


Πανταχού παρών, ενώ οι αρμόδιοι φορείς, πανταχού απόντες,… έστω αναφορά της εκεί παρουσίας μου.


Τι φοβόντουσαν μην τους κλέψω την δόξα;


Αφού ούτως ή άλλως, την έκλεβε μόνο και μόνο η εκεί παρουσία μου εξωτερικώς και ο τρόπος συμπεριφοράς μου προς όλους, μηδενός εξαιρουμένου.


Αλλά ο κ. Καρούσος είπε τώρα τελευταία και συγκεκριμένα το Πάσχα που μας πέρασε, όταν σε μια παρέα μετά τον επιτάφιο με ρώτησε: τι γίνεται με την συνέντευξη, την τελειώνεις; Και μία φίλη, η Ρούλα, ρώτησε για ποιο συγκεκριμένο θέμα και αναφέραμε το θέμα ότι στα 40 χρόνια προσφορά μου στον αθλητισμό και με τις
Ελληνικές, Βαλκανικές, Μεσογειακές, Πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες νίκες μου, δεν με έχει προβάλει ή αναφέρει έστω σαν γεγονός ποτέ ο τοπικός τύπος, όσος έχει εκδοθεί έως σήμερα, και ούτε οι αρμόδιοι φορείς, και εξέφρασε την απορία της μαζί με τον άνδρα της, όντως έτσι είναι !!!


Μάλλον εκείνη την στιγμή το συνειδητοποίησαν κι αυτοί όπως θα το συνειδητοποιήσουν και άλλοι μετά την συνέντευξη. Πάντως ο άνδρας της ο Χρήστος, με ”καθησύχασε” ότι θα το αναφέρει και θα με προβάλλουν, λες και έχω ανάγκη προβολής!… τους είπα: άργησαν πολλά χρόνια, τώρα γέρασα δεν είμαι περιζήτητος πλέον γαμπρός, γιατί μάλλον μπέρδεψαν τον αθλητισμό με τα καλλιστεία ανδρών και γυναικών και γελάσαμε και πετάγεται ο Καρούσος και τους είπε: Θα σας πω εγώ τον λόγο και τους έδωσε την κατάλληλη απάντηση (πρώτη φορά που δεν το πήρε για καλαμπούρι ή ψυχαγωγία γιατί του είχα διαβάσει αποσπάσματα αν λέω ψέματα ή όχι στα γραφόμενά μου και μου είπε όχι, σε τίποτα) τους είπε λοιπόν ότι για να παρουσιάσεις κάποιον ή να τον τιμήσεις πρέπει πρώτα να εμπλέξεις και το εγκώμιό του!!!


Μάλλον τους έπεφτε πολύ βαρύ για τον ψευτοεγωισμό τους και την ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους (αυτό το είπα εγώ για ολοκλήρωση και κλείσιμο της πρότασης) γιατί ο Καρούσος είναι διπλωμάτης και θέλει να τα έχει καλά με όλους, λες και εγώ έχω πιάσει ποτέ εχθροπάθεια με κάποιον, απλά απαντάω με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις που μου απευθύνουν. Αφού μου είπε: άμα τα διαβάσουν αυτά δεν θα πάρεις ούτε 5 ψήφους, λες και έχω βάλει ποτέ υποψηφιότητα και τον ρώτησα εσύ θα με ψήφιζες; Μου απάντησε θετικά, του λέω αυτό μου φτάνει, μην μου τα μπατάρεις μετά, θα σε έχω για μάρτυρα, αφού αλήθειες λέω τι έχεις να φοβάσαι; Μην μας πάνε στα δικαστήρια, ή μην έλθουν οι κάμερες της τηλεόρασης και ειδικά ο φίλος μου ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος!


Άσε τον φωνάζουν μόνοι τους και βγάζουν τα άπλυτά τους στην φόρα! όπως συνήθως κάνουν και οι κυβερνήσεις όταν η μία διαδέχεται την άλλη, αλλά ποτέ δεν βρίσκεται ο καταχραστής….


Πάντως για εμένα προσωπικά ο Μάκης έχει ιδίαν γνώμη, με σέβεται, με εκτιμά και με θαυμάζει τόσο για τις αθλητικές μου επιδόσεις όσο και για το ήθος μου, που δεν έχω δώσει τόσα χρόνια δικαιώματα πουθενά.


Θα μπορούσα να την δώσω στον ίδιο αυτή την εξομολόγηση-συνέντευξη στο zougla.gr που έχει πανελλαδική απήχηση και είναι το πρώτο στον ηλεκτρονικό τύπο, αλλά επειδή αυτά τα νέα παιδιά και πατριωτάκια, που δεν με είχαν δει ποτέ τους τετ α τετ που λέμε, προθυμοποιήθηκαν με σεβασμό και θαυμασμό να μου προτείνουν και να με παρουσιάσουν κάνοντάς μου αυτές τις ερωτήσεις για να μάθουν περισσότερα για μένα και με την ευκαιρία, να σας φρεσκάρω κι εσάς(όχι των συμπολιτών) την επιλεκτική μνήμη και την αμνησία σας.


Γιατί οι συμπολίτες μου και οι πατριώτες μου το δείχνουν αυτό εμπράκτως εδώ και χρόνια.


Πάντως στον φίλο μου και γιο του Μάκη, Κωνσταντίνο που του υποσχέθηκα μία συνέντευξη θα του την δώσω, γιατί ο Κωνσταντίνος είναι δημοσιογραφικό δαιμόνιο σαν τον πατέρα του και θα ξεδιπλώσει κ αυτός κρυφές πτυχές του χαρακτήρα μου.


Δεν ξέρω αν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις για να τις εκφράσω γιατί φοβάμαι μήπως με παρεξηγήσουν για παραπονιάρη, γιατί και αυτή η λέξη είναι σύνθετη από το παρά και τον πόνο και εγώ ουδέποτε αισθάνθηκα πόνο , πόσο μάλλον παράπονο, γιατί αν πω εγώ ότι έχω παράπονο από την ζωή, θα φανώ αχάριστος και αγνώμων πρώτα απέναντι στον εαυτό μου, μετά στους συνανθρώπους και πάνω από όλα στο θεό(απλά εκφράζω την απορία μου και οι άνθρωποι συνήθως μπερδεύουν το παράπονο με την απορία) γιατί καταξιώθηκα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίος και με τίμησαν επιφανείς και καταξιωμένοι άνθρωποι με υψηλό βεληνεκές κύρους, αξιοπρέπειας, ήθος, σεβασμού με τίτλους και περγαμηνές που ζηλεύει και θαυμάζει συγχρόνος ο κάθε κοινός θνητός.


Ενδεικτικά αναφέρω: Arnold Schwarzenegger, Reg Park, Ben Weirder παγκόσμιος πρόεδρος της ομοσπονδίας Βοdybuilding που ανέδειξε τον Αrnold, τον Steve Reeves και τον Reg Park μετέπειτα αστέρες του Χόλιγουντ και τόσοι άλλοι Έλληνες και ξένοι υπεραθλητές, Ολυμπιονίκες, Καλλιτέχνες, Ηθοποιοί κ.λ.π. που σε όλες τις εκδηλώσεις τους με τιμούσαν και με τιμούν για την προσφορά μου στον αθλητισμό και πάνω από όλα για την διαχρονικότητά μου, που είμαι παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο για τους νέους αλλά και για όλες τις ηλικίες.


Μία λέξη μου έρχεται κατάλληλη μόνο, Ντροπή και πάλι ντροπή και πιστέψτε με δεν είναι βρισιά ούτε απαξίωση, αλλά άμα την συνειδητοποιήσεις την έννοια της ντροπής, γίνεσαι ενάρετος, έψαξα στο λεξικό και βρήκα την ερμηνεία της και αναφέρει την ντροπή σαν ‘’αρνητικό συναίσθημα ενοχής που νιώθει κάποιος όταν συνειδητοποιήσει ότι έφταιξε σε κάτι’’ λέει “όταν” και πλησιάζει πάρα πολύ, γιατί και εγώ το αισθανόμουν αυτό το συναίσθημα της ενοχής και κάτι μέσα μου έτρεμε, ήταν το καμπανάκι της συνείδησης για κάποια αδικία που έπραξα ή ξεστόμισα εις βάρος συνανθρώπου μου άγνωστου ή γνωστού, πάνω στο θυμό μου, την οργή μου και τον
παροξυσμό, όταν χανόταν η λογική και το συναίσθημα μαζί, χανόταν και η συνείδηση.


Oταν όμως ισορροπούσα προσπαθούσα να επανορθώσω με πράξη και όχι ένα απλό νοητικό συγνώμη για την
εικόνα μου, αλλά για να ξαλαφρώσει η ψυχή μου από τις τύψεις και τις ενοχές. Γι ‘αυτό σε όσες συνεντεύξεις έχω δώσει και γραπτώς σε περιοδικά και προφορικώς στην τηλεόραση, όταν με ρωτούσαν αν έχω μετανιώσει για κάτι στην ζωή μου, απαντούσα όχι κονσέρβα όπως σχεδόν όλοι ΄΄δεν μετανιώνω για ότι έχω κάνει στη ζωή μου΄΄, γιατί υποτίθεται ότι οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους.


Πως όμως να εξιλεωθείς και να μην το ξανακάνεις αν δεν μετανοήσεις και δεν επανορθώσεις το λάθος; Με εκλογικεύσεις και λογοπαίγνια, όπως από τον μεγάλο συνθέτη, στιχουργό και ποιητή Άκη Πάνου που σκότωσε τον μέλλοντα γαμπρό του και καταδικάστηκε ισόβια.


Λίγο πριν πεθάνει στην φυλακή τον ρώτησαν αν έχει μετανοήσει γι’ αυτήν την πράξη του, ξέρετε τι απάντηση έδωσε; ποτέ δεν μετανόησα γιατί ποτέ δεν το εννόησα και αλήθεια είπε χωρίς να καταλάβει τι είπε. Πως να κατανοήσεις αν πρώτα δεν συνειδητοποιήσεις τι έχεις κάνει; εγώ όμως με παρρησία τους έλεγα ότι έχω μετανιώσει για πάρα πολλά πράγματα όταν μετανοούσα.


Δηλαδή μετά καταλάβαινα και συνειδητοποιούσα ότι αυτό που έκανα πάνω στην ασυνειδησία μου ήταν όχι μόνο λάθος και εγωιστικό αλλά και επιβλαβές πρώτα για τον εαυτό μου και μετά για τους άλλους και επειδή έχω μετανιώσει από την καρδιά μου θα προσπαθήσω να μην ξαναεπιτρέψω να θυμώσω και να οργιστώ γιατί η συνήθεια όπως λέει και το σοφό ρητό ΄΄έξις δευτέρα φύση΄΄δηλαδή η συνήθεια γίνεται σιγά- σιγά δεύτερη φύση μας και έτσι χάνουμε την πρώτη, αυτή της ηρεμίας, της γαλήνης και τις ξεγνοιασιάς που είχαμε πριν εθιστούμε από την δεύτερη την κάλπικη.


“Γι’ αυτό μακάριοι εκείνοι που κάνουν λάθη με το νου τους και μετανιώνουν με την καρδιά τους, όπως κι εκείνος που δεν αρνείται τα πάθη του μα τα ευγνωμονεί γιατί θα επιστρέψουν ως ευλογία σ αυτόν αν τα πολεμήσει και ακόμα πιο μακάριοι εκείνοι που αποζητούν την λύτρωση και όχι την επιβράβευση.”


Έτσι για μένα η λέξη ντροπή δεν είναι επικριτική αλλά ατομική συνείδηση όταν την κατανοήσεις και αυτή μετά σε οδηγεί στην συλλογική συνείδηση και στην διάκριση που είναι η αρετή των αρετών.


Εγώ ποτέ δεν διεκδίκησα θέσεις του δημοσίου(αν και είχα πάμπολλες προτάσεις και στην Αθήνα από κόμματα και στην Αμφιλοχία από κομματάρχες) ούτε ποτέ ήμουν κομματοποιημένος.


Εγώ αθλητής ήμουν και είμαι. Παλιά οι πόλεις γκρέμιζαν τα τοίχοι τους στους πρωταθλητές σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και υπερηφάνειας που έχουν τέτοιους πολίτες.


Σήμερα επειδή δεν υπάρχουν τοίχοι εξωτερικά ας γκρεμίσουν τα εσωτερικά του εγωισμού, τις αλαζονείας και τις μεγαλοϊδέας που έχουν για τον εαυτό τους, αυτόν που δεν προσπάθησαν ποτέ να γνωρίσουν γιατί ξεχάστηκαν μόνο με τα έξω, με το φαίνεσθαι, την εικόνα και άφησαν το μέσα, την ψυχή τους, το Eίναι τους, το ραντάρ (μυαλό) όχι μόνο έξω αλλά και μέσα, αυτός είναι ο ρυθμός της ζωής, όπως η εισπνοή και η εκπνοή μέσα- έξω και τα κοινά έξω και τα κενά μέσα μας να τα γεμίζουμε με την προσφορά και την ανιδιοτέλεια . Δεν λέω να μην ασχολούνται οι άνθρωποι με τα έξω, τα κοινά, γιατί ζούμε στην κοινωνία και όλα χρειάζονται και είναι απαραίτητα για να υπάρχει εξωτερική ισορροπία και ειρήνη στον κόσμο.


Αλλά αν αυτή η ειρήνη δεν υπάρξει πρώτα μέσα μας και ειδικά στους Άρχειν, ο πόλεμος της επικράτησης, του ανταγωνισμού, του ελέγχου και τις επιβολής θα συνεχίζεται και έξω αν δεν σταματήσει ο πόλεμος μέσα μας και ο πόλεμος σταματάει με τον αυτοέλεγχο, την αυτοπειθαρχία και την αυτογνωσία. Προηγείται η αυτογνωσία της θεογνωσίας, πρώτα γνωρίζουμε τον εαυτό μας και μετά τον Θεό, πρώτα το κατώτερο και μετά το ανώτερο, πρώτα το ψέμα και μετά την αλήθεια.


Πρώτα καθαρίζουμε το ψέμα μέσα μας με την μετάνοια και την συγχώρεση και μετά κάνουμε μέσα μας χώρο καθαρό και μας επισκέπτεται η αλήθεια, γιατί στο βρώμικο πιθάρι όσο και καθαρό λάδι να βάλουμε
πάλι βρώμικο θα είναι.


Αυτό το Κύριε Ελέησον, Κύριε Ελέησον όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Ο Κύριος θα σε ελεήσει αλλά πρώτα κάνε και εσύ κάτι, αυτό που έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοί μας ‘’Συν Αθηνά και χείρα κίνει ” θα βοηθήσει η Αθηνά αλλά ξύπνα και εσύ από τον λήθαργο και την αποβλακωμάρα των ακόρεστων επιθυμιών.


Οι ανάγκες ελάχιστες, οι επιθυμίες ακόρεστες κανείς δεν χόρτασε ούτε με το χρήμα, ούτε με την εξουσία.


Τα αξιώματα και τα πλούτη έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που απομένει στο τέλος και θα θυμούνται οι συνάνθρωποί μας είναι η ανθρωπιά ή η γαϊδουριά και πιστέψτε με όπως και εσείς έχετε διαπιστώσει από πρώην μεγαλοϋπουργούς που μετά ιδιώτευσαν και δεν είχαν πλέον αξιώματα και δεν φέρθηκαν όπως είχαν υποσχεθεί
κάποτε που ζητούσαν την ψήφο από τους πατριώτες, τους φέρθηκαν με απαξίωση και περιφρόνηση ακόμη και αυτοί που τους είχαν διορίσει κάποτε και μετά λένε για να εφησυχάσουν την συνείδησή τους ότι ο λαός είναι αχάριστος. Όχι ο λαός δεν είναι αχάριστος. Μπορεί να μην έχουν την κατάλληλη στιγμή την κρίση να κρίνουν σωστά γιατί τους παρασύρουν τα μεγάλα και ωραία λόγια αλλά ευτυχώς το ένστικτό τους δουλεύει αλάνθαστα .


Ακόμα και ας μην ξεχνάνε ‘ φωνή λαού οργή θεού’. Αλλά σε πoιό λαό και ποιο θεό να πιστέψουν αυτοί; Αυτοί πίστεψαν μόνο στο εγώ τους που στο τέλος τους πρόδωσε όπως και όλους τους εγωπαθείς. Πέστε μου πιο πάθος δεν σε προδίδει και δεν σου τρώει την ζωή κάθε στιγμή, πόντο -πόντο, όπως το σαράκι το ξύλο.


Όσα γράφτηκαν πιο πάνω, βασίζονται σε αληθινά γεγονότα και καταστάσεις, με απόλυτη ειλικρίνεια και μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων και με πολύ κατανόηση και συνείδηση των λεγομένων μου, με προσεκτικό γραπτό λόγο να μην θίξω ανθρώπους (γιατί από πίσω υπάρχουν οικογένειες και παιδιά) όσοι τυχόν καθρεφτιστούν και δουν τον χαρακτήρα τους (δεν λέω τον εαυτό τους γιατί αυτόν δεν τον έχουν γνωρίσει ποτέ πόσο μάλλον και να τον δουν, μόνο την φάτσα τους βλέπουν το πρωί στον καθρέφτη και τον θεωρούν εαυτό) τα παράπονά τους ας μην τα κάνουν που λέμε στον δήμαρχο αλλά εδώ μέσα γραπτώς και επωνύμως.


Στο γραπτό λόγο έχω πολύ επιείκεια, και αυτά που ανέφερα είναι πολύ light, στον προφορικό λόγο, θα είμαι πολύ αυστηρός και κυριολεκτικός.-


Εάν δε, ήταν πρώην δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, περιφερειάρχες, βουλευτές ή ακόμη και υπουργοί, ας απολογηθούν και ας τους κρίνει ο λαός.


Πάντως εγώ προσωπικά σε όσους είχα ζητήσει βοήθεια εδώ στην Αθήνα για πατριώτες, για θέμα μόνο υγείας και μάλιστα σοβαρότατων περιπτώσεων, με παρέπεμπαν στην γραμματέα τους, γιατί οι ίδιοι ήταν απασχολημένοι με πιο σοβαρά θέματα, πως θα φτιάξουν την κοινωνία και όχι να βοηθήσουν με τις γνωριμίες τους , που υποτίθεται ότι είχαν.


Πάντως εμένα, με εξυπηρετούσαν άνθρωποι στα νοσοκομεία ,απλοί, του μεροκάματου και του μόχθου, από τραυματιοφορείς μέχρι νοσοκόμοι, από θαυμασμό για τις αθλητικές μου επιτυχίες, με σύστηναν στην πηγή του προβλήματος και έτσι έφερα εις πέρας αυτό που άρμοζε να κάνω, πρώτα σαν άνθρωπος και μετά σαν πατριώτης.


Ενώ κάποιοι δεν πήραν ούτε τηλέφωνο να συλυπηθούν τις οικογένειές τους, γιατί σχεδόν όλοι αποδήμησαν εις Κύριον. Τώρα από τύψεις ή γαϊδουριά, δεν ξέρω τι από τα δύο συνέβαινε στο νοητικό τους κόσμο, γιατί ψυχικό κόσμο δεν είχαν, γιατί αν είχαν , θα έκαναν όπως λέει και ο λαός ένα ψυχικό και ας μην ήταν και ψηφοφόροι τους, που οι πιο πολλοί , επειδή ήξερα, ήταν και περίμεναν και βοήθεια.


Πάντως εγώ για να τους καθησυχάσω και να τους απαλύνω λίγο τον πόνο, να μην φύγουν με παράπονο, γιατί ο σωματικός τους πόνος τους έφτανε, να μην είχαν και ψυχικό, τους έλεγα τα κατά συνθήκη ψέματα, ότι καθάρισε (ο μεγάλος ) και ας καθάριζαν οι μικροί σε τίτλους, αλλά μεγάλοι σε καρδιά και ψυχή .


Όσο δε για την προσφορά μου στον αθλητισμό, εγώ αυτό το εισπράττω από την νέα γενιά που πιστεύω σε αυτή και σε βάθος χρόνου, όταν οι παλιοί αποσυρθούν και αναλάβουν νέα και ανοιχτά μυαλά, που δεν θα έχουν εμπάθεια, φθόνο και σύγκριση,(ή μπορεί και τίποτα από αυτά, αλλά μπορώ να πω την λέξη βλακεία) θα
τιμήσουν και θα εκτιμήσουν την προσφορά μου στον αθλητισμό (γιατί στο Bodybuilding είμαι ότι ο Σπύρος Λούης στον Μαραθώνιο, δηλαδή πρωτοπόρος )και ας μην είμαι εν ζωή.


Έτσι συνέβαινε και έτσι θα συμβαίνει πάντα, η ιστορία μας το έχει διδάξει άλλωστε και την ιστορία δεν την μαθαίνουμε μόνο για τις εξετάσεις στα σχολεία αλλά για διδαχή, να μην επαναλαμβάνονται τα
ίδια λάθη!!!!







Υ.Γ. : Όλα αυτά που ανέφερα στις ερωτήσεις σας, είναι όλα πέρα για πέρα αληθινά γεγονότα, που πρώτη φορά στην ζωή μου αναφέρω σε γραπτό λόγο που μου συνέβησαν στην μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου και είναι μόνο ένα σκιαγράφημα (δεν μπήκα σε λεπτομέρειες) αλλά όλα αυτά που μας συμβαίνουν, και τα όμορφα και τα άσχημα
και τα καλά και τα κακά και τα παραδεισένια που μας φαίνονται και τα δεχόμαστε ευχάριστα, αλλά και η κόλαση που μας επισκέπτεται και γκρινιάζουμε, όλα είναι ακριβοδίκαια και νομοτελειακά από την Θεία ανταποδοτική δικαιοσύνη που δεν αφήνει να διασαλευτεί ούτε κόκκος άμμου από την τεράστια έρημο. Τόσο δίκαια εστί αυτή η κρίση από τον δίκαιο κριτή.


Απλά , τότε που μου συνέβαιναν, τα έβλεπα όλα σαν άδικα απέναντί μου (και ήταν αν τα δεις σαν γεγονότα μόνο επιφανειακά και λογικά) . Αλλά κάτω από την επιφάνεια της θαλασσοδαρμένης ζωής μας, κρύβεται ο σιωπηλός και ατάραχος βυθός που φιλοξενεί όλα τα ναυάγια της ζωής. Γιατί η επιφάνεια της θάλασσας, πότε έχει μπουνάτσες και πότε τρικυμίες(ανάλογα τον αέρα και τους ανέμους, έτσι φυσάει και ο νους μας και μετά ξεφυσάει) γιατί πίσω από την λογική κρύβεται καλά και ύπουλα η εκλογίκευση και ακόμη πιο πίσω ο παραλογισμός και τίποτα από τα τρία δεν είναι συνείδηση εαυτού. Είναι ο νους με όλες του τις λειτουργικές ικανότητες, παραλείποντας το συναίσθημα και την συναίσθηση που και τα τρία σε ισορροπία ενεργοποιούν την
κατανόηση. Για να κατανοήσουμε, θέλει μεγάλη εκπαίδευση στο μακροβούτι και την ανάσα, για να τα δεις έστω και αλλοιωμένα από το χρόνο και να δεις ότι αυτό το ναυάγιο, είσαι εσύ ο ίδιος και κανένας άλλος και ας ήσουν κάποτε στην επιφάνεια πολεμική φρεγάτα.


Εγώ προσωπικά είδα μετά από πολλά χρόνια τον εαυτό μου σε άλλες πτυχές, πολύ καλά κρυμμένες και ευγνωμονώ όλους τους καθρέπτες που βρέθηκαν μπροστά μου. Ευτυχώς, πάνω στην οργή, το θυμό και
την ασυνειδησία, δεν έσπασα κανέναν και όποιον τώρα συναντώ, προσπαθώ να καθαρίσω και την ελάχιστη βρωμιά που έριξα κάποτε πάνω του.


Όλα αυτά που σας εξομολογήθηκα, προς γνώση και συμμόρφωση έστω των επιφανειακών και μόνο γεγονότων και καταστάσεων και μετά αποκαταστάσεων, για να λεγόμαστε έστω λογικά όντα, μέχρι να φτάσουμε να λεγόμαστε και συνειδησιακά μετά. Γιατί μέχρι στιγμής στην ανθρωπότητα στο σύνολό της, κυριαρχεί η τρέλα και ο παραλογισμός και οι λίγοι λογικοί και συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, χάνονται ή εκτοπίζονται από τους ασυνείδητους και φοβισμένους που τον εσωτερικό τους πόλεμο τον εκδηλώνουν και τον διοχετεύουν έξω, παρασέρνοντας στο όνομα της ειρήνης και τις θρησκείας του καθενός και τους υπόλοιπους.


Ας μας φωτίσει ο ένας και μοναδικός Θεός που υπάρχει και η πλειοψηφία της ανθρωπότητας αναγνωρίζει και πιστεύει(άσχετα το όνομα που του προσδιορίζει) και ας σταματήσει πρώτα ο θρησκευτικός πόλεμος στο όνομα του Θεού και τις πίστης του καθενός, για να υπάρξει τουλάχιστον εξωτερική ειρήνη και να σταματήσουν οι σκοτωμοί αθώων συνανθρώπων μας και μετά έπεται ο εσωτερικός του καθενός με ατομική προσπάθεια.

** Τέλος Συνέντευξης **

[Polyneikos]

Φωτογραφίες από την χθεσινή επίσκεψη του Stamatis Regenesis Team, στο γυμναστήριο του Σπύρου Μπουρνάζου
Οι αθλητές στην τελική ευθεία , ελέγχουν την κατάστασή τους με την έμπειρη ματιά του Σπύρου

[Polyneikos]

Αναμνηστικές φωτογραφίες της βραδιάς

[Polyneikos]

ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ – ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΓΟΡΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ

Προβολή: Πέμπτη 9 Νοεμβρίου στις 20.00 απο την συχνότητα της ΕΡΤ2

Την Κυριακή, 26 Μαρτίου 2017, στο γυμναστήριο του Σπύρου Μπουρνάζου, η ΕΡΤ πραγματοποίησε γυρίσματα με θεματολογία τα στέκια της Αθήνας,ανάμεσα σε αυτά και τα γυμναστήρια.

Συνημμένο Αρχείο 114374

Επιλέχθηκε το γυμναστήριο του Σπύρου Μπουρνάζου ως σημείο αναφοράς από τα παλαιότερα γυμναστήρια, το οποίο είναι ανοικτό από τον Δεκέμβριο του 1983 και διατηρείται εώς σήμερα στην αρχική του μορφή, με χειροποίητα μηχανήματα, τροχαλίες και μαντεμένιους δίσκους.
Παρευρέθησαν για το αφιέρωμα μερικοί αθλητές από την πρώτη γενιά πρωταθλητών , οι οποίοι συμμετείχαν σε αγώνες από την παρθενογέννεση του Ελληνικού αγωνιστικού bodybuilding , την δεκαετία του 1966 και λίγο μεταγενέστεροι.

Στην πρώτη φωτογραφία διακρίνουμε τους :
Τάσος Μώρος , Λάμπης Αλβεκίου, Γιάννης Κούκος, Λευτέρης Χαλιός, Βασίλης Μπουζιάνας, Κώστας Μπουρνάζος , Άγγελος Πηττάς , Σπύρος Μπουρνάζος

Συνημμένο Αρχείο 114371



Συνημμένο Αρχείο 114373

Οι βετεράνοι αθλητές, κάποιοι με τους γιούς του, 2 γενιές!

Συνημμένο Αρχείο 114372


Συνημμένο Αρχείο 114375

[Polyneikos]

Ολοκληρη η εκπομπή τα Στέκια , με θέμα το Γυμναστήριο, από το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ

http://webtv.ert.gr/ert2/ta-stekia-e...a-neos-kyklos/


09Νοε2017 – Τα στέκια (Νέος Κύκλος)

Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού
Σειρά ντοκιμαντέρ του Νίκου Τριανταφυλλίδη
«Το Γυμναστήριο»
Eπεισόδιο 4

«Το σώμα σου είναι ο ναός όπου η Φύση ζητά να τη λατρεύουν.»
Μαρκήσιος Ντε Σαντ (1740-1814), Γάλλος συγγραφέας

Το καλλίγραμμο σώμα: Η αποθέωση του ωραίου. Η ευρρωστία. Ο κώδικας της ύψιστης αισθητικής. Το όχημα του ερωτισμού.
Οι απανταχού αθλούμενοι όλων των εποχών λατρεύουν το καλλίγραμμο σώμα των αρχαίων γλυπτών, εξιδανικεύουν τους υπερήρωες των κόμικς και αποθεώνουν τους ογκώδεις πρωταγωνιστές της μεγάλης οθόνης που καταφέρνουν το άπιαστο και το θεωρητικά ασύλληπτο. Το γυμνασμένο σώμα τίθεται στο επίκεντρο της θέασης, ενώ η κατάκτησή του λαμβάνει τα χαρακτηριστικά ενός προσωπικού στοιχήματος που κερδίζεται με πόνο και ιδρώτα στους χώρους άθλησης.
Από αρχαιοτάτων χρόνων οι χώροι αυτοί υπήρξαν κέντρα αυτό-διαμόρφωσης, προσωπικής εξέλιξης και ομαδικής επικοινωνίας. Από την αρένα, στο «σιδεράδικο» και από εκεί στα μαζικά και «εξειδικευμένα» κέντρα εκγύμνασης, τα γυμναστήρια όριζαν χώρους που εξέφραζαν όσο κανένας άλλος το ρεύμα, τις ανάγκες και τα πρότυπα της κάθε εποχής.
«Στο γυμναστήριο το άτομο επαναδιαπραγματεύεται και επανακαθορίζει την σχέση του με το σώμα του, τους γύρω του και την κοινωνία», αποτελώντας έναν απόλυτα αταξικό χώρο. Νέοι και ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες, νοικοκυρές και άνεργοι, φοιτητές, οικοδόμοι και γιατροί, μπράβοι και καθηγητές Πανεπιστημίων είναι όλοι ίσοι κάτω από την μπάρα!
Οι καθ’ όλα «ερωτογενείς» χώροι άθλησης, προάγουν την αλληλεγγύη, φέρνουν κοντά ετερόκλητους ανθρώπους και οικοδομούν σχέσεις ουσιαστικές δομημένες στον ιδρώτα, προσφέροντας στο άτομο μία μοναδική ευκαιρία: να υπερασπιστεί το κάλλος του.
Οι άνθρωποι των γυμναστηρίων μας ξεναγούν στους χώρους τους και μας αποκαλύπτουν μυστικά ευεξίας.

Στην εκπομπή μιλούν -με αλφαβητική σειρά- οι: Χαράλαμπος Αβελκίου (γυμναστής-φυσιοθεραπευτής), Μαρούσα Αληφραγκή (αστυνομικός), Κωνσταντίνος Ανανίδας (γλύπτης-ζωγράφος), Γιάννης Βασάλος (προπονητής σωματικής διάπλασης), Σπυρίδων Γερμενής (αθλητής της Σωματοδομικής και πρωταθλητής στη χειροπάλη), Αγγελική Δρακωνάκη (φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής), Γιώργος Ιγγλέσης (αθλούμενος), Γιάννης Κούκος (bodybuilder), Νίκος Κρόμπας (οδοντίατρος), Δήμητρα Λασπιά (κοινωνιολόγος), Μαρούσω Μαριώνου (αθλούμενη), Άννα Μπακογεώργου (φοιτήτρια Φυσικής), Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης (συγγραφέας), Βασίλης Μπουζιάνας (πρώτος Μίστερ Ελλάς στην ιστορία του ελληνικού bodybuilding), Σπύρος Μπουρνάζος (πρωταθλητής bodybuilding), Αναστάσιος Μώρος (πρώην bodybuilder), Σβετλάνα Πανκράτοβα (προπονήτρια Ρυθμικής Γυμναστικής), Ηρώ Πάντου (αστυνομικός), Δημήτρης Παπαδόπουλος ( δημόσιες σχέσεις), Eλένη Πετρουλάκη (σύμβουλος άσκησης), Άγγελος Πηττάς (πρώην bodybuilder), Γιώργος Ραισάκης (αθλητής), Χριστίνα Ρετζιλά (καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής), Mαρία Σερκιζή (νηπιαγωγός), Δημήτρης Σταματίου (καθηγητής Φυσικής Αγωγής ), Mάνος Στεφανίδης (αναπληρωτής καθηγητής ΕΚΠΑ), Ραφαέλα Φλεβάρη ( χημικός), Ελευθέριος Χαλιός (εκπαιδευτής).

Έρευνα αρχειακού υλικού: Χρυσηίδα Τριανταφύλλου, Λουίζα Σολομών- Πάντα
Αρχισυνταξία: Ηλιάνα Δανέζη
Έρευνα-οργάνωση παραγωγής: Χριστιάννα Φινέ
Μουσική σήματος: Blaine L. Reininger
Σχεδιασμός τίτλων αρχής: Κωνσταντίνα Στεφανοπούλου
Βοηθός διευθυντή φωτογραφίας-Β΄ κάμερα: Αλέξης Ιωσηφίδης
Β΄ κάμερα: Φίλιππος Ζαμίδης
Ηχοληψία-μιξάζ: Σπύρος Αραβοσιτάς
Διεύθυνση παραγωγής: Στέφανος Ελπιζιώτης
Μοντάζ: Χρήστος Γάκης
Διεύθυνση φωτογραφίας: Claudio Bolivar
Εκτέλεση παραγωγής: Μαρίνα Δανέζη για τη Laika Productions
Σενάριο-σκηνοθεσία: Μαρίνα Δανέζη

Παραγωγή: ΕΡΤ

Κατηγορία: ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ
Eτικέτες: ΕΡΤ2, ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ, ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ-ΕΡΤ2, ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ

[TRIANTAFYLLOU]

πολυ ωραία εκπομπή και νοσταλγική για μας τούς παλιότερους , αλλα και για τούς νεότερους που βλέπουν αυτούς τους παλιούς αθλητες να βρίσκονται ακόμη σε εξαιρετική κατάσταση και να είναι γεροί και για πολλα χρόνια ακόμη να αποτελούν ζωντανούς φάρους στο άθλημά μας και σημείο αναφορας όπως πάντα ο Σπύρος Μπουρνάζος και το γυμναστήριό του